เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด

เมื่อวันที่ ๑๕ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๕๑

ผู้มุ่งธรรมในใจท่านไม่สนใจเรื่องการขบการฉัน

          ภูวัวนี้ธรรมดาแต่ก่อนไม่เคยคิดว่าใกล้ว่าไกลนะ เดี๋ยวนี้คิดแล้ว ถอยหน้าถอยหลัง ภูวัวที่เคยไปเยี่ยมอยู่ทุกปีๆ ไม่ได้คิดว่าใกล้ว่าไกล เดี๋ยวนี้คิดแล้ว เลยถอยหน้าถอยหลังไม่อยากไป เห็นว่ามันไกลละเดี๋ยวนี้ คือธาตุขันธ์มันไม่อำนวย ภูวัวมีท่านเสถียรอยู่ที่นั่น ท่านเสถียรรองท่านอุทัย ท่านอุทัยเราขอให้ไปอยู่ที่เขาใหญ่ ท่านก็ปฏิบัติตามเรา ไปปรึกษาหารือพร้อมกับการขอด้วย ให้ไปอยู่เขาใหญ่ท่านก็รับให้ นั่นก็เขาถวายที่ให้เรา ๗๐ ไร่ เราก็พิจารณา แถวนั้นพระกรรมฐานที่ตั้งอกตั้งใจปฏิบัติ เป็นหลักเป็นเกณฑ์ของอรรถของธรรมไม่มี บอกได้เลยว่าแถวนั้นไม่มี เลยปรึกษากับท่านอุทัยพร้อมกับการขอร้องท่าน ให้ท่านไปอยู่ที่นั่น ท่านก็รับให้

เพราะฉะนั้นท่านอุทัยจึงอยู่ที่นั่น ท่านเสถียรก็อยู่แทนกันที่ภูวัว สถานที่ที่ภูวัวนี้ดีมาก เป็นทำเลเหมาะสม เป็นชั้นเอกของการบำเพ็ญธรรม สำหรับเขาใหญ่ที่ท่านอุทัยไปอยู่ไม่ดี แต่เราหวังในอนาคตว่าที่แถวนั้นปลูกต้นไม้ขึ้นก็จะเป็นดงตามเดิม แต่ก่อนเป็นดง เขาถากถางอะไรต่ออะไรเตียนโล่งไปหมด ทีนี้เจ้าของที่เขามาถวายที่ให้เรา ๗๐ ไร่ เราก็พิจารณาแถวนั้นไม่มีพระกรรมฐานที่ปฏิบัติเป็นหลักเป็นเกณฑ์ ก็เลยปรึกษาท่านอุทัยพร้อมกับขอร้องท่าน ท่านก็รับให้เลย จึงต้องให้ท่านอุทัยไปอยู่ที่นั่น ต้นไม้กำลังปลูกเวลานี้ ต่อไปก็เป็นดง

ก็ไกลอยู่ จากทางใหญ่เข้าไปหาที่ท่านอุทัยอยู่ถ้าจำไม่ผิดคิดว่าเป็น ๔๐ นาที จากทางแยกใหญ่เข้าไป เราได้ดูนาฬิกาถ้าจำไม่ผิดได้ ๔๐ นาที ก็ลึกอยู่ ที่นั่นมีพระอยู่กับท่านหลายองค์ แต่ดูว่าอาหารจะขาดแคลน ได้ทราบว่าท่านให้คนมาเอาที่ภูวัว คือภูวัวเราไปส่งให้ประจำทุกเดือน พอปลายเดือนๆ ไปส่งให้ เรียกว่าเหลือเฟือ ท่านเลยมาเอาที่ภูวัวไปที่เขาใหญ่

แต่อย่างไรก็ตามพระกรรมฐานแล้วท่านไม่กังวลกับเรื่องการอยู่การกิน เราพูดนี่เป็นเรื่องของเราต่างหาก เรื่องของท่านที่มุ่งอรรถมุ่งธรรมแท้ ท่านไม่สนใจกับความเป็นอยู่ปูวาย ยากลำบากเข็ญใจท่านไม่เป็นอารมณ์ ท่านจะมุ่งต่ออรรถต่อธรรมล้วนๆ อดอยากขาดแคลนเท่าไรท่านไม่สนใจ ที่นี่เป็นที่ภาวนาดี นั่นเอาตรงนั้น ที่สงบสงัดมีน้ำมีท่าสะดวกสบายไม่มีอะไรรบกวนที่นี้เหมาะสม ท่านไม่ได้ว่าอาหารการบริโภคสมบูรณ์ที่นี่เหมาะสม ท่านไม่ได้ว่า

มีตั้งแต่พ่อแม่ครูจารย์มั่นท่านพูดแหย่พระ น่าฟังนะ ท่านพูดหน้าตาเฉย แต่เรามันจะตาย อกจะแตก มันอดหัวเราะไม่ได้ พ่อแม่ครูจารย์มั่นพูดอะไรท่านไม่ได้พูดแบบหัวเราะนะ ไอ้เรามันนิสัยลิง มันอดหัวเราะไม่ได้ บางทีอกจะแตกมันจะผางออกมา มันจะอดหัวเราะไม่ได้มันจะผางออกมา ท่านพูดถึงว่า กรรมฐานแท้นั้นท่านจะอดอยากขาดแคลน แต่ไม่ถือเป็นอารมณ์ยิ่งกว่าความมุ่งมั่นในธรรม สถานที่บำเพ็ญสะดวกสบายนั่นละเป็นสถานที่เหมาะสมสำหรับกรรมฐาน ท่านไม่ได้สนใจกับอาหารการกิน ท่านว่าอย่างนี้

ถ้าเป็นพวกกรรมฐานโอ่อ่าฟู่ฟ่าหรูหราฟุ่มเฟือยนั้น ท่านแยกออกไป ถ้าตรงไหนปิ่นโตหม้อข้าวเต็มแล้วที่นี่อากาศดีนะโยม ท่านยังมีแย็บออกอีก ถ้าได้สะแตกแล้ว ท่านมีของท่านนะ แต่ไปหัวเราะไม่ได้นะท่านพูดเฉยนี่ ท่านแย็บออกมา ที่นี่อากาศดีนะโยม คือปิ่นโตมาก หม้อข้าวหม้อน้ำเต็มสมบูรณ์พูนผลที่นั่นอากาศดีนะโยม ท่านพูดขบขันดี ถ้าที่ไหนไม่มีอาหารอย่างนั้นแล้ว โอ๊ย สถานที่นี่มืดทึบ ไม่สะดวกสบาย ภาวนาไม่ได้ อากาศไม่ดี ท่านมีอุบายวิธีต่างๆ ท่านสอนพระ นี่เป็นอุบายท่านสอนต่างหาก

แต่สำหรับพระกรรมฐานแล้วท่านไม่มีเรื่องเหล่านี้ ท่านมุ่งต่อธรรม ตรงไหนสะดวกสบายในการบำเพ็ญท่านจะอยู่ที่นั่น อดอยากขาดแคลนอย่างไรท่านไม่ถือเป็นอารมณ์ยิ่งกว่าธรรม การมุ่งธรรมท่านมุ่งอย่างหนักแน่นมากทีเดียว ขอให้ได้สะดวกสบายในการบำเพ็ญเพียรท่านเป็นที่พอใจ อดบ้างอิ่มบ้างท่านไม่สนใจ ถ้าไปสนใจอย่างนั้นแล้วไม่มีละธรรมในใจ ก็มีแต่อาหารเต็มพุง ถ้าอรรถธรรมเต็มใจต้องไปหาที่อดอยากขาดแคลน คือมุ่งต่อธรรม ไม่ได้สนใจกับสิ่งเหล่านี้เลย

นั่นละผู้ท่านได้อรรถได้ธรรมมาสั่งสอนพวกเรา อย่างพ่อแม่ครูจารย์มั่นนี้ โถ ใครจะสมบุกสมบันทุกข์ยากลำบากยิ่งกว่าหลวงปู่มั่นเราไม่มี ในสมัยปัจจุบันเรียกว่าไม่มี บรรดาพระทั้งหลายเดินตามหลังท่าน ไม่ได้แซงท่านไปในทางที่เด็ดกว่าท่านไม่มี อยู่ที่ไหนท่านไปอยู่ในที่โลกเขาไม่ต้องการ ไปอยู่ในป่าในเขาลึกๆ ลับๆ อย่างนั้นละ อาศัยบิณฑบาต ในป่าในเขามีบ้านสองสามหลังคาเรือนท่านอาศัยฉันที่นั่นละ ท่านอยู่สบาย นั่นละธรรมเจริญในที่เช่นนั้น

ผู้มุ่งธรรมในใจแล้วท่านจะไม่สนใจกับเรื่องอาหารการขบการฉัน ท่านจะสนใจแต่สถานที่สงบสงัดวิเวกดี เพราะเรื่องอดเรื่องอิ่มท่านเคย พระกรรมฐานนี้ชำนาญเรื่องอดเรื่องอิ่ม อดละมาก คิดดูท้องเราจนเสีย นี่ก็คือการอดอาหาร อดอาหารมันภาวนาดี ทีนี้ก็ไม่ค่อยฉัน ไม่ฉัน อดอาหารไปเท่าไรจิตยิ่งดีขึ้นๆ เล็งถึงอรรถถึงธรรมมากกว่าปากกว่าท้อง ทีนี้เวลามาฉันปรกติมันเลยถ่ายเสียจน... จวนจะเข้าพรรษาที่จะช่วยโลกนั่นจนเกือบตายนะ ได้ยาหมอเติ้งมาฉัน ไม่อย่างนั้นตาย

ท้องมันเสียมาตั้งแต่เราภาวนาเด็ดเดี่ยวเฉียบขาด อดอาหาร ส่วนมากไม่ค่อยฉัน ไปอยู่ไหนไม่ค่อยฉัน แต่ก็ไม่อดมาก สี่วันห้าวันไปฉันเสียวันหนึ่ง ที่จะอดนานๆ ถึง ๗ วัน ๘ วันก็อด แต่นานๆ อดทีหนึ่ง ถ้าอดอยู่เรื่อยๆ อย่างนั้นจะอดได้เพียงละสี่วันห้าวัน ไม่อย่างนั้นท้องเสีย หรืออาหารในท้องมันคงไม่มีอะไรย่อยท่า มันจะย่อยลำไส้เจ้าของก็ไม่รู้ละ ท้องเสียได้ แต่มันภาวนาดีนี่อดอาหาร

ผู้ที่ได้ธรรมมาสอนโลกท่านมักลำบากทั้งนั้น ลำบากมาก ท่านไม่มุ่งสิ่งทั้งหลายยิ่งกว่าธรรม อดอยากขาดแคลนท่านอยู่อยู่ ขอให้ภาวนาดีๆ อย่างนั้นละเรื่อยเลย นี่ก็ท้องเราเสีย พรรษา ๑๖ นั่นละลงเวที ตั้งแต่พรรษา ๗ ไปถึงพรรษา ๑๖  เก้าปีนี่ตกนรกทั้งเป็น เรื่องอดอาหารนี่เป็นพื้นเลยเรา ไม่ค่อยฉันละ เป็นเวลา ๙ ปี เพียงเท่านั้นก็พอแล้วท้อง ทีนี้เวลามาฉันจังหันมันถ่ายเสียจนท้องเสีย ท้องเสียจริงๆ เวลาเรากลับมาฉัน ตั้งแต่พรรษา ๑๖ ไปแล้วเราก็ฉันเป็นปรกติ เรียกว่าลงเวทีแล้ว เราฉันปรกติทีนี้ท้องมันไม่ปรกติ บางที ๖ วัน ๗ วันถ่ายทีหนึ่งๆ ถ่ายๆ หมดเลย ไม่มีอะไรเหลือเลย ถึงขนาดนั้น

ที่ท่านอดอาหารเสมอก็คือมันภาวนาดี ฉันฉันเมื่อไรก็ได้ยากอะไร เวลาลงมาจะลงไม่ถึงบ้านเขา ฉันจังหันเสร็จแล้วขึ้นไปเหมือนม้าแข่ง กำลังมันมีทันที แต่กำลังของใจขึ้นได้ยาก นี่ละจึงต้องได้หนักทางใจ เอาละวันนี้พอเท่านี้ 

รับชมและรับฟังพระธรรมเทศนาของหลวงตา ได้ที่

www.luangta.com หรือ www.luangta.or.th

และสถานีวิทยุเสียงธรรมเพื่อประชาชน  FM 103.25 MHz

จากเครือข่ายทั่วประเทศ