เกิดกลัวขณะภาวนา
หลานมีปัญหามาขอความชี้แนะจากหลวงตาเจ้าค่ะ
1. คืนนี้หลานได้พักนอนหลังจากเดินจงกรมและนั่งสมาธิ โดยในระหว่างที่นอนนั้น หลานก็ดูลมหายใจต่อไป สักพักใหญ่มีอาการเหมือนมีลมกระจายไปทั่วร่าง ขึ้นๆลงๆ เหมือนลมขึ้นมาจากปลายเท้า และลมลงจากศีรษะลงมากระทบกันตรงกลางอก ทำให้ช่วงอกซ้อนขึ้นมานูนทับกันแล้วก็ลง ลมก็ตีขึ้นมาที่ใบหน้าขึ้นๆลงๆ ทำให้หน้าตา ปากบูดเบี้ยว ซึ่งช่วงนั้นหลานรู้ตัว และพยายามดูลมหายใจ แต่ลมไม่มี หลานทนดูอาการแบบได้พักใหญ่ๆ แล้วเกิดอาการกลัวอยู่ลึก และลึกสุดในใจได้พูคขึ้นมาว่า "พระพุทธเจ้าช่วยด้วย" อาการเหล่านี้ก็หายไป เปลี่ยนเป็นอาการสบายๆ และหลานก็ขยับตัวได้ หลานก็อยากจะตามดูให้สุดๆ ว่าจะถึงไหนแต่ "กลัว" และไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร? ครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3 แล้วภายในระยะ 4 เดือนที่ผ่านมา หลานมาขอคำแนะนำจากหลวงตาเจ้าค่ะ
2.หลานพึ่งหัดภาวนาได้แค่ปีเศษๆ และเดือนนี้ครบหนึ่งปีที่หลานได้มากราบหลวงตา และน้อมรับคำสั่งสอนจากหลวงตามาปฎิบัติ การปฎิบัติของหลานอยู่ในขั้นล้มๆลุกๆ หงายหมาอยู่ ที่นี้ถ้าหลวงตาผู้เป็นดั่งแสงตะวันส่องธรรมของหลาน จะไปนิพพาน แค่คิดหลานก็รู้สึกว่า โลกนี้ดับมืดกระทันหันเหมือนถูกทิ้งให้อยู่ก้นเหว ซึ่งต้องเป็นสักวันหนึ่งแน่นอนหลีกเลี่ยงไม่ได้ หลานจึงมาขอความเมตตาหลวงตา สอนเรื่องการสร้างกำลังใจด้วยตนเองเจ้าค่ะ ณ เวลานั้นผู้ที่พึ่งสุดท้ายก็คือตนเอง (อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน)
ต่อไปนี้เป็นต้นไป หลานขอปฎิบัติบูชาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์และพระอาจารย์หลวงตา ตราบจนสิ้นลมหายใจเฮือกสุดท้าย กราบ หลวงตา ได้ไม่สิ้นตลอดกาล
|
