ลมหายใจเหมือนคนใกล้ตาย
กราบนมัสการพ่อแม่ครูบาอาจารย์ หลวงตาบัว
ดิฉันได้หัดวิปัสสนากรรมฐานตามที่หลวงตาได้สอนสั่งมาเป็นช่วงระยะเวลาหนึ่งแล้ว โดยการเจริญสติใช้พุทโธแนบจิตมาโดยตลอด การพิจารณาเป็นไปด้วยดีตามลำดับ และได้พิจารณากายสังขาร ว่าไม่มีอะไรแน่นอน จนกระทั่งดิฉันได้ทำสมาธิ จิตรวมควบแน่นสว่างจ้าอยู่ แต่ในขณะเดียวกันนั้น กายสังขารมันจะขาดออกจากกันให้ได้ ลมหายใจค่อยๆจะหลุดลอยเหมือนคนใกล้ตาย สติก็จับตัวรู้นั้น รู้ว่าตัวเองกำลังจะใกล้ตาย แต่ในขณะเดียวกันจิตมันก็ค่อยๆจ้าขึ้น จนลมหายใจนั้นแน่นิ่งหมดไป เหลือแต่ความสว่างไสว และปัญญาได้แจ้งว่า .. มันเป็นเช่นนี้เอง
หลังจากนั้นเป็นต้นมา เวลาหันกลับไปนั่งทำสมาธิพิจารณาทีไร จิตมันก็จะกำหนดไปที่ตรงที่ลมหายใจหมดอยู่เรื่อยไป (แต่ตัวเองรู้ว่า แท้จริงแล้วยังหายใจอยู่)
ทุกวันนี้ ในการดำเนินชีวิตประจำวันกายก็ทำหน้าที่ไปตามปกติ แต่จิตนั้นกลับว่างเฉย บางทีกิเลสก็มีตามมากวนเป็นระลอกๆ แต่จิตนั้นก็พิจารณาไปแล้วเสร็จสรรพว่าเหตุทีเกิดเป็นเช่นไร และหนทางดับกิเลสนั้นเป็นอย่างไร
ดิฉันเป็นอย่างนี้มาได้สักระยะหนึ่งแล้ว ดิฉันจึงกราบเรียนขอความเมตตาจากหลวงตาว่า ควรจะทำอย่างไรต่อไป
กราบขอบคุณหลวงตาเป็นอย่างสูงที่ชี้แนะแนวทางเปิดทางสว่างในธรรมะให้ชาวโลกค่ะ
ดิฉันจึงอยากกราบขอคำชี้แนะจากครูบาอาจารย์ว่า ต้องพิจารณาอย่างไรต่อไป เพราะ
|
