สติกับจิต
จากที่เคยได้เรียนถามหลวงตาไปครั้งที่แล้ว จึงมีการพิจารณาตามที่หลวงตาแนะนำอยู่เสมอๆ ในครั้งนี้จึงขอรบกวนคุณเวปมาสเตอร์กราบเรียนถามอีกครั้งดังนี้ค่ะ
เมื่อรู้ว่าจิตส่งออกไปจิตหลงออกไป เมื่อความรู้สึกตัวมากขึ้น จิตไม่หลงออกไปอย่างเช่นเคย เมื่อจิตอยู่ที่จิตแล้ว บางครั้งปรากฏเป็นจุดที่ท่ามกลางมีลักษณะเกิดดับๆอยู่ที่จุดเดียวนั้น ตรงนี้ลูกจะสังเกตุได้ว่าจุดนี้มีความดึงดูให้จิตหลงเข้าไปอยู่จมกับจุดๆนี้มากที่สุด ลูกจึงถอยออกมาทวนออกมารู้เอาสติตั้งมั่นอยู่กับภาวะที่ดู ความรู้สึกในจุดรู้ที่ท่ามกลา
งนี้ก็หายไป แล้วก็เกิดดับๆอยู่อย่างนี้
กราบเรียนถามท่านหลวงตาว่า
1.ภาวะผู้รู้ที่เป็นกลางไม่มีต่อมไม่มีจุดนี้ลูกควรเอาสติตั่งมั่นอยู่ที่นี้จะว่าอยู่ที่ภายในก็ไม่เชิงภายนอกก็ไม่ใช่ แต่เป็นภาวะที่ทวนกระแสออกมาจากความหลง่งออกไปนอกกายนอกจิตใช่หรือไม่เจ้าคะ?
2.จุดที่ท่ามกลางนี้คืออะไร ทำไมเวลาภาวนาสงบว่างเป็นกลางเขาจึงปรากฏขึ้นมา เหมือนเป็นนิมิตหมายว่าจิตสงบตัวเป็นกลางดี แต่ลูกเห็นความทุกข์ที่ยึดอยูกับจุดผู้รู้นี้ ลูกเข้าใจว่าเลิกสนใจกับทุกๆอาการที่เกิด แต่จะเอาสิ่งที่เกิดทุกๆชนิดที่จิตนั้นรู้เพื่อให้เห็นว่ายังมีอีกภาวะที่ดูอยู่เห็นอยู่สิ่งที่ยังเห็นได้รู้สึกได้นั้นไม่จริงใช่ไหมเจ้าค่ะ แต่สิ่งที่ดับหมดไม่เหลือว่างให้เอาสติอยู่ตั่งมั่นสบาย เบา เป็นกลาง ไม่หลง อย่างนี้ถูกผิดอย่างไรเจ้าค่ะ?
|
