แยกจิตออกจากความเจ็บปวดกาย
กราบนมัสการท่านหลวงตาเป็นอย่างสูงที่ช่วยสงเคราะห์โลก
ข้าพเจ้ามีข้อสงสัยอยากขอกราบรับคำแนะนะด้วยค่ะ
ข้าพเจ้าทรมานกายตนเองด้วยการเดินระยะทาง 10 กิโลเมตร ต่อเนื่องกัน ใช้เวลา 4 ชั่วโมงในการเดิน ทุกก้าวเดินเป็นการทำจงกรม โดยมีคำภาวนาพุธโธ อยู่ตลอด มีจิตส่งออกนอกบ้าง พบว่า
1.เจ็บเท้ามากจนพอง 4 จุด เนื่องจากเสียดสีกับรองเท้า แต่ขณะที่จิดภาวนาพุธโธแน่วแน่อยู่ จะรู้สึกถึงความเจ็บ แต่ไม่ทุกข์ทรมาน จิดรับรู้และเฉยอยู่ พิจารณาแบบนี้ถูกต้องหรือไม่
2. แต่ถ้าเจ็บปวดมากก็พิจารณาว่า กายคือธาตุ 4 ความเจ็บนี้ไม่ใช่ของเรา ก็จะรู้สึกเบากาย อย่างประหลาด มีกำลังเดินจงกรมต่อไปแม้จะเจ็บระบบเท้ามากก็ตาม พิจารณาอย่างนี้ถูกต้องหรือไม่ ท่านหลวงตามีคำสั่งสอนอื่นใด
3. เรียนถามว่า ข้าพเจ้าใช้วิธีเดียวกันนี้ในการพิจารณาความเจ็บปวดของถุงน้ำดีซึ่งอักเสบ (เจ็บปวดมาก) จะพิจารณาอย่างไรให้จิตติดนิ่งอยู่ โดยไม่เกินอาการทุกข์ทรมาน เพราะเมื่อมีอาการขึ้นมาจะไม่สามารถ ยืน เดิน นั่ง นอน ได้เลย ต้องดิ้นทุรนทุรายไป
4. ข้าพเจ้านั่งสมาธิสงบได้ไม่ดีเท่าการเดินจงกรม หรือการเพ่งนิ่งอยู่ที่สิ่งหนึ่งสิ่งใด จะทำให้จิตสงบเร็วมาก แต่ไม่แน่ใจว่าเรียกเป็นการเพ่งกระสินหรือไม่ ซึ่งชาวบ้านบอกกล่าวว่าเป็นของร้อนไม่ควรทำ
ท้ายนี้ต้องขอรบกวนท่านหลวงตามหาบัวช่วยตอบให้ความกระจ่างด้วยเถิด
ข้าพเจ้าได้ตั้งจิตถวายอายุขัยของข้าพเจ้าให้หลวงตา 5 ปี เพื่อให้หลวงตาได้อยู่ช่วยโลก ซึ่งข้าพเจ้าคิดว่าน่าจะมีประโยชน์ต่อโลกมากกว่า ขอให้หลวงตาได้โปรดรับการถวายนี้ด้วยเทอด ขอให้หลวงตามีอายุยืนเป็นร้อยปีด้วยเถิด
|
