จิตว่างเองโดยไม่ต้องกำหนดตรงฐาน
เวลานึกถึงการปฏิบัติลูกจะทำความรู้สึกตัวรู้อยู่ที่กายที่จิต
จนปัจจุบันนี้จิตใจค่อนข้างปล่อยวางและสงบตัวว่าง..ลูกพอจะรู้สึกเท่าทันอารมณ์ และความคิดของตนเองอยู่เสมอๆในชีวิตประจำวัน เวลาที่เห็นความคิดอารมณ์ต่างๆลูกเห็นว่ามันเกิดจากใจที่กลางอก มันออกไปจากตรงนี้ จากนั้นลูกจึงพยายามรุ้สึกอยู่ที่ฐานของใจนั้นบ่อยๆ เห็นความเกิดความดับแบบต่างๆที่ฐานนั้นมากมายหลายอย่าง แต่ผลที่ได้ก็คือเมื่อรู้ทันตรงนั้น ทุกอย่างมันก็ดับหมดตอนที่กำหนดรู้ จิตก็ว่างแล้วก็ทำอยู่อย่างนั้นๆ
ต่อมามีถอยออกมาเป็นผู้ดู ผู้รู้จิตที่ว่าง และไม่ว่าง ทีนี้ลูกก็เลยเลิกกำหนดรู้ที่ฐานนั้น แล้วทำเหมือนว่ามองอยู่ห่างๆ ส่วนที่ฐานนั้นทำความรุ้สึกปล่อยตามธรรดาๆเลย เมื่อเป็นอย่างนี้ลูกกลับมีประสปการณ์ใหม่คือ จิตว่างเองโดยไม่ต้องกำหนดตรงฐานนั้น คือลูกเริ่มต้นจาก ถอยมาดูอยู่ห่างๆ พอมองไปที่กลางอก ก็เห็นอารมณ์ชนิดที่ลูกไม่เคยเห็นมาก่อน มันเหมือนกิเลสที่แรงหรือเรียกชื่อไม่ถูกว่าเป็นอย่างไร แต่เห็นว่าไปอารมณ์รุงแรงของใจที่เรายังมีอยู่ลึกๆในจิต ซึ่งเมื่อก่อนเราไม่เคยเห็นเลย และเวลาที่เห็นนั้น ก็แปลกที่ว่าพอมองดูอยู่แล้วปล่อยให้สภาวะนั้นแสดงตัวตามจริง ไม่ไปห้าม ไม่ไปคิดใส่ อารมณ์ทุกอย่างแสดงจนเต็มที่แล้วก็ดับวูบลงไปเอง ลูกเพียงดูอยู่ห่างๆ เห็นอาการเช่นนี้บ่อยๆใหนชีวิตประจำวัน บางวันจิตก็ว่างเอง เหมือนไม่มีอะไร แตพอมีอะไรกระทบก็จะเห็นอีก อันที่เล่าให้หลวงตานี้ถูกผิดอย่างไรเจ้าค่ะ?
|
