ขอกราบนมัสการหลวงตา        กราบเรียนถามปัญหาดังนี้  ขณะที่กำลังนั่งภาวนาแล้วเกิดอาการปวดเมื่อยตามร่างกายก็พยายามที่จะเพ่งไปตรงจุดที่เจ็บปวดพยายามดูไปดูมาจนอาการต่างๆที่เกิดขึ้นค่อยๆหายไปจนกระทั่งมาถึงปลายเท้าทั้งที่เคยสามารถผ่านความเจ็บปวดไปได้แต่ครั้งนี้เมื่อความเจ็บนั้นลงมาถึงช่วงเท้าแล้วกลับเกิดอาการคลื่นไส้มาก ลูกก็พยายามดูไปเรื่อยๆเหมือนที่เคยปฎิบัติมาแต่กลับยิ่งคลื่นไส้มากขึ้นเหมือนมีก้อนอะไรกลมๆหมุนอยู่ในท้องทั้งๆที่ตัดใจแล้วว่าถ้าจะตายก็ยอม แต่ก้อนกลมๆนั้นบีบขึ้นมาจนถึงหัวใจทำให้ใจสั่นมากและเหงื่อก็ออกมากก็เลยต้องยอมแพ้ถอนจากการภาวนา ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกหรือเป็นอะไรที่มากกว่านี้ควรจะปฎิบัติอย่างไรดีเจ้าคะ                                          

เรียนคุณพัชรา
หลวงตาเมตตาแสดงธรรมตอบให้คุณ
เมื่อวันที่ ๒๑ มกราคม ๒๕๔๗ ณ วัดป่าบ้านตาด  ดังนี้
(กดรับชมภาพ เสียง และอ่านเต็มกัณฑ์ได้ที่
http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=2614&CatID=2)

หลวงตา     :     มันไม่เกิดก็ตาม ถ้าเป็นคนขี้แยแล้ว ก็ให้ตายก่อนลมหายใจดับก็ได้ เข้าใจไหม ถ้ามันอ่อนแอเกินไป มันสู้ไม่ได้ก็พักไปเสียก่อน สู้ใหม่เข้าใจเหรอ ความถูกต้องเป็นอย่างนั้น เอ้า สู้ไม่ได้คราวนี้ เอ้า ยอม พลิกใหม่เอามาอีกเอาอีกอยู่อย่างนั้น เป็นความถูกต้องแล้ว เหล่านี้เราก็เคยพูดให้ฟังแล้ว พูดให้ฟังไม่รู้กี่ครั้ง (แบบหงายหมาหงายแมวนั่นหรือครับ) ก็นั่นแล้ว ก็เราเองเป็นผู้พูด เราเองเป็นผู้เป็นสู้มันไม่ได้ ลงถึงขนาดว่า โห มึงเอากูขนาดนี้เชียวหรือ มันเป็นอยู่ในใจนะ ไม่ได้ออกเป็นคำพูดมาละ คือฟัดกับมันสู้มันไม่ได้หงายหมาๆ โห มึงเอากูขนาดนี้เชียวเหรอ เอาละ นั่น ให้กูถอยกูไม่ถอย มึงต้องพังวันหนึ่งจนได้ละ สู้มันไม่ได้ไปหาครูอีกกลับมาอีกหงายหมาอีก กลับไปอีกเอาอีก ต่อไปมันก็หงายให้เห็น อย่างนั้น เอาจนกระทั่งมันแย็บมาไม่ได้ ฆ่าขาดสะบั้นไปเลย ด้วยการฝึกการทรมานไม่ถอย แพ้ยอมรับว่าแพ้เสียก่อน ฟิตใหม่เอาอีก นี่เรียกว่าเป็นเรื่องของผู้มุมานะปฏิบัติตนเอง ต้องเป็นอย่างนั้น จะอ่อนแอไปเลยไม่ได้นะ 

                                                  ___________