เวลานั่งภาวนา.......เมื่อจิตเริ่มเข้าสู้ ฐานของความสงบ จะมีอาการสั่นเหมือนแผ่นดินสะเทือนโคลงเครง กระผมอยากจะทราบว่า เป็นเพราะ เหตุไร ขอรับ

กราบนมัสการพระสมร
หลวงตาเมตตาแสดงธรรมตอบให้ท่านแล้ว
วันที่ ๒๑ มกราคม ๒๕๔๗ ณ วัดป่าบ้านตาด  ดังนี้
(กดอ่านเต็มกัณฑ์ได้ที่ http://www.luangta.com/thamma/thamma_talk_text.php?ID=2614&CatID=2)


หลวงตา     :     เรื่องโยกเรื่องคลอนช่างหัวมันเถอะ เขาอยู่ในโลกนี้ไม่ใช่คนตาย มันโยกมันคลอนหวั่นไหวไปมากับกิริยาอาการต่างๆ ที่เราทำหน้าที่การงานนั้นมันไม่เหมือนกัน กิริยาเหล่านี้จะไม่เหมือนกัน คนหนึ่งโยกไปอย่างหนึ่ง คนหนึ่งคลอนไปอย่างหนึ่ง มันเป็นกิริยาของมัน แต่หน้าที่การงานที่เราทำอะไร ให้จดจ่อกับการงานอันนั้นก็ถูกต้องไป เช่นเขาถากไม้เขาก็ตั้งใจถาก จะเป็นอย่างไรมืออย่างนี้ใช่ไหม แต่จิตจ่ออยู่กับที่จุดถากก็ถูกต้อง เข้าใจ อย่างนั้นก็มาถาม โยกคลอนก็ให้มันโยกคลอนไปซิ ปล่อยมันไปมันจะไปไหน นี่ก็เคยพูดไม่รู้กี่ครั้งแล้ว บางทีโยกหน้าโยกหลังโยกอะไร ทำภาวนาทีไรเป็นอย่างนั้น เอ้า ให้มันเป็นไป มันจะพาตกบ้านตกเรือนก็ให้มันตกไปดูซิ แต่ไปปิดประตูให้ดีนะ เราว่า เดี๋ยวมันเดินโครมครามไปตกตาย

ที่มันเป็นอยู่ภายใน ปิดประตูแล้วฟัดกันมันจะเป็นอย่างไร มันสุดฤทธิ์มันแล้วมันก็หยุด ต้องทดลองดูทุกอย่างซิ เรื่องกิริยาคือจริตนิสัยของเราไม่เหมือนกัน พอเวลาภาวนาจิตสงบแล้วสงบเรียบไปเลยก็มี เวลาภาวนามันโยกมันคลอนโยกหน้าโยกหลังนี่ก็มี เอ้า ปล่อยไป อย่าไปถือมาเป็นอารมณ์ ให้จับจุดที่เราภาวนาไว้ให้ดีนี่จุดนี้ ต่อไปเรื่องเหล่านั้นจะสงบมาเอง ถ้าเราเป็นอารมณ์กับมันแล้ว มันไปใหญ่นะ คือจิตมีเรื่องเสริมเข้าไปแล้ว มันจะเพิ่มอันนั้นให้ไปใหญ่ได้ เพราะฉะนั้นถึงปล่อยมันไป เป็นยังไงให้เป็น เช่นเราภาวนาคำไหนให้อยู่กับคำนั้นด้วยสติก็แล้วกัน แล้วเรื่องเหล่านี้จะสงบมาเอง มันก็สงบมันไม่ไปไหนแหละ เพราะเป็นอาการของจิต มีขึ้นๆ ลงๆ เป็นธรรมดา เข้าใจแล้วนะ

                                                ____________