กลัวจิตเสื่อม
กราบนมัสการหลวงตาที่เคารพอย่างสูง
การปฏิบัติธรรมของหนูคืออยู่กับรู้กายและจิต ครั้งหนึ่งเกิดทุกข์แทบจะร้องไห้ก็ยังอยู่กับรู้ ฉับพลันก็เกิดความว่างขึ้นมากระทันหันโดยไม่เจตนา จิตเกิดความองอาจกล้าหาญเหนือความคิดนั้น รู้สึกปลอดภัย เกิดความรู้แจ้งว่าไม่มีอะไรในโลกนี้ที่เป็นอันตรายนอกจากความคิดเท่านั้น ซึ่งความคิดก็ดับไปไร้วี่แวว ไม่ได้เป็นตัวตนอะไร ไม่มีอะไรเลยที่เป็นจริงเป็นจัง จิตแสดงอาการหัวเราะเยาะกิเลสที่มันเป็นจริงเป็นจังก่อนหน้านี้
หลังจากนั้นมาเมื่อมันเริ่มมีความคิดที่จะทำให้จิตเศร้าหมองทีไรก็ฟัดกันทันที เนื่องจากยังมีภาระงานทางโลกทำให้มีโอกาสลงไปสู่ความคิดปรุงแต่งได้ง่าย จะใช้ชีวิตอย่างชาวโลกทั่วไปที่เขาว่าสุขไม่ได้เลย มันรู้สึกอยู่ไม่สบายทุกที เมื่ออ่านธรรมของหลวงตาจึงใช้คำบริกรรม พุทโธ แทรกตลอดในการทำงานของโลกเท่าที่ระลึกได้ ซึ่งเมื่อก่อนไม่เคยสนใจคำบริกรรม แล้วมันเคยเสื่อมมาจึงได้เข็ดหลาบ
หนูบริกรรม พุทโธ อย่างนี้ค่ะ คือเมื่อสมาธิอ่อน หนูก็เป็นผู้นึกคำว่า พุทโธ เองดัง ๆ ในใจไม่หยุด แต่พอได้ระดับหนึ่ง มันนึกเองไม่เข้าค่ะ มันกลายเป็นรู้คำภาวนา พุทโธ ในใจนั้น แล้วรู้อาการของจิตด้วย ก็เลยอยู่อย่างนี้สลับกัน เนื่องจากทุกอย่างไม่เที่ยง สักวันมันคงเสื่อมจึงดิ้นรนเพื่อความอยู่สบาย
ขอความเมตตาจากหลวงตาช่วยแนะนำสั่งสอนหนูด้วยนะคะหนูจะนำคำสอนนั้นไปปฏิบัติยิ่งชีวิตค่ะ
กราบนมัสการมาด้วยความเคารพอย่างสูงยิ่ง
จากศิษย์นอกคอก
|
