ไม่เห็นจิตของคนอื่นเหมือนตนเอง
ทุกวันนี้ลูกพยายาม เจริญสติดูกาย-ดูใจของตนเองในชีวิตประจำวัน เริ่มปฏิบัติจริงๆจังได้4 ปีแล้ว เมื่อปีที่แล้วจึงเริ่มเห็นชัดเข้ามาที่ภายในมากขึ้น สามารถตั้งสติไม่ส่งออกนอกไปกับความคิด หรือสิ่งที่กระทบภายนอก และเริ่มมองเห็นนามธรรมชนิดต่างๆผุดขึ้นที่กลางอก เห็นเป็นความเคลื่อนไหวกระเพื่อมๆไปต่าง เห็นเป็นยิบๆแย็บๆบ้าง บางทีก็เป็นอารมณ์ชนิดต่าง ลูกดูนามธรรมเหล่านี้เกิดดับเปลี่ยนแปลง
และบางครั้งที่ทำสมาธิลูกดูนนามธรรมต่างๆจนกระทั่งดับไป และละเอียดลงเหมือนกับว่าเราเห็โนสิ่งหนึ่งเกิดขึ้น และวดับไป เราก็รู้อยู่ที่รู้ บางที่ก็ปรากฏเป็นจุดที่ท่ามกลางบ้าง บางที่ก็ไม่ปรากฏ รู้ทราบแต่ว่าการปฏิบัติของลูกก้าวหน้าขึ้นจากเดิม เพราะเห็นว่าจิตผ่องใสปล่อยวางและมักจะอยู่กับปัจจุบันในช่วงที่รู้สึกตัว
กราบเรียนถามท่านหลวงตาว่า : ลูกพยายามเพียรทำเช่นนี้ให้ต่อเนื่องขึ้นในชีวิตประจำวัน แต่ลูกทำงานหลายอยุ่าง ทำให้ไม่สามารถทำความเห็นให้ต่อเนื่อง พอกลับบ้านก็เหนื่อย
ทำให้ไม่มีเวลานั่งสามาธิเดินจงกลมเป็นเรื่องเป็นราว ลูกขอถามว่า ถ้าลูกทำอยู่เช่นนี้ ตามดูตามรู้ กายใจตนเองในชีวิตการทำงานเพี่ยงแค่นี้จะเพี่ยงพอต่อการพ้นจากทุกข์ไหมเจ้าค่ะ?
: หากบางครั้งเกิดอาการเสียดแทงที่หัวที่เป็นกระแสจิตของคนใกล้ชิด ลูกไม่สามารถเห็นเจิตเหมือนเห็นของตนเอง คือเวลาที่เห็นของตนเอง สิ่งเกิดสิ่งนั้นก็ดับไป แต่จิตของคนใกล้ชิด พอเรารู้แล้วไม่ดับไป เสียดๆที่หัว ลูกครวจะทำอย่างไรดีค่ะ?
|
