กราบนมัสการพ่อแม่ครูบาอาจารย์ด้วยความเคารพยิ่ง      กระผมมีความสนใจใคร่รู้ในธรรมอยู่บ้างแต่ปฏิบัติยังไม่เป็นโล้เป็นพายอะไร ศีล๕ก็บกพร่องทุกวัน เมื่อปีก่อนกระผมเดินจงกรมและพิจารณาอสุภะควบคู่กับมรณะสติเกิดความสลดใจแล้วก็เข้าไปสงบอย่างประหลาดไม่มีภาษาที่จะแทนความรู้สึกนั้นได้  จากนั้นจิตก็ระลึกถึงความตายอยู่เรื่อยมาแม้กระทั่งก่อนตื่นนอนจิตก็พูดขึ้นมาเองว่ากายที่เหยียดอยู่นี้เดี๋ยวก็ตายไม่ทราบว่าอันนี้จิตมันปรุงแต่งหรือเปล่าครับ?แล้วกระผมจะมีโอกาสหรือวิธีการใดที่พอจะรู้ธรรมเห็นธรรมกับเขาบ้างครับ

เรียนคุณภานุ 
หลวงตาเมตตาแสดงธรรมตอบปัญหาธรรมของคุณให้
เมื่อวันที่ ๓ ธันวาคม ๒๕๔๖ ณ วัดป่าบ้านตาด  ดังนี้

หลวงตา     :     มันก็ปรุงนั่นแหละแต่มันปรุงเป็นอรรถเป็นธรรม คนจะตายอยู่แต่ยังเพลินบ้าอยู่นั้นเรียกว่าปรุงเอาไฟเผาตัว นี่เจ้าของไม่ตายก็ตาม เวลานอนเอาการนอนมาพิจารณาเป็นอรรถเป็นธรรม นี่จะตายเมื่อไรก็ไม่รู้ พอว่าจะตายเมื่อไรก็ไม่รู้ คนเราต้องหาที่เกาะที่ยึด จึงว่าความคิดเช่นนี้เป็นธรรมอยู่แล้ว ไม่เป็นไร ให้ได้คิดระลึกถึงความตาย คนเราถ้าระลึกถึงความตายแล้วไม่ค่อยผาดโผนโจนทะยาน มันเป็นเบรกห้ามล้อได้เป็นอย่างดี แล้วก็ยังคิดเสาะแสวงหาความดีอีก นอกจากเบรกห้ามล้อในทางความเพลินตัวเพื่อความเสียหายยับยั้งตนได้นี้แล้ว ยังหมุนไปทางที่ดีอีก เพราะอำนาจแห่งการระลึกถึงความตาย จึงเป็นความดี พระพุทธเจ้าสอนมรณัสสติก็เพื่อให้เหยียบเบรกห้ามล้อกระตุกตัว จะตายอยู่ด้วยกันทุกคนนะ ดิ้นบ้าไปไหน เข้าใจเหรอ 

(โปรดหาอ่านธรรมะหลวงตาเพิ่มเติมได้ในหน้าหนังสือธรรมะ และหน้าธรรมะประจำวันในเว็บไซด์นี้)