ผมนั่งสมาธิ อยู่ครั้งหนึ่งครับ ยังไม่รู้สึกว่าสงบดีนัก แต่รู้สึกเหมือนร่างกายเบา เหมือนกับตัวเองเป็นปราสาททราย แล้วรู้สึกเหมือนร่างกายจะค่อย ๆ หด ลงเรื่อย ๆ ผมก็ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติครับ ร่างกายมันค่อย ๆ งุ้มลง ศรีษะค่อยงุ้มจรดลงพื้น ทันใดนั้นเกิดความลังเลขึ้นมา กลัวว่าจะเป็น มิจฉาสมาธิครับ ผมก็ค่อย ๆ ฝืน ตัวเองขึ้น แล้วรู้สึกเหมือนมีอะไรวิ่งอยู่ในร่างกายครับ แต่รู้สึกเพียงเล็กน้อยครับ เลยเกิดความสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น ขอเมตตาช่วยชี้แนะด้วยครับ 

เรียนคุณยงยุทธ์
หลวงตาเมตตาตอบปัญหาภาวนาของคุณ 
เมื่อวันที่ ๒๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๖ ณ วัดป่าบ้านตาด  ดังนี้

โยม           :     ผมนั่งสมาธิยังไม่รู้สึกสงบดีนัก แต่รู้สึกว่าเหมือนร่างกายเบาเหมือนกับตัวเองเป็นกระดาษทราย แล้วรู้สึกเหมือนร่างกายจะค่อยๆ หดลงเรื่อย ๆ ผมก็ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ ร่างกายมันค่อย ๆ งุ้มลงศีรษะค่อยงุ้มจรดลงพื้น ทันใดนั้นเกิดความลังเลขึ้นมาว่าจะเป็นมิจฉาสมาธิ ผมก็ค่อยๆ ฝืนตัวเองขึ้น แล้วรู้สึกเหมือนมีอะไรวิ่งอยู่ในร่างกาย แต่รู้สึกเพียงเล็กน้อยครับ ก็เลยเกิดความสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น ขอเมตตาหลวงตาช่วยชี้แนะด้วยครับ

หลวงตา     :     อันนั้นธรรมดาเราเป็นผู้ฝึกหัดจิตใจเราก็ไม่ควรปล่อยมันอย่างนั้น ค่อยฝึกของมันไม่ให้มันลงก็เป็นการฝึกอันหนึ่ง เข้าใจไหมล่ะ คือมันจะลงอย่างนั้น มันจะไหลเข้าไปสู่อัธยาศัยเดิมนิสัยเดิม เราอยากอยู่ยังไงอยู่อย่างนั้น ทีนี้เวลาภาวนามันก็อยากเป็นอย่างนั้น เราหักไว้ได้อันนี้นะ เข้าใจเหรอ แต่เว้นไว้ในบางกรณี เช่น บางคนภาวนานี้ ตัวมันชักมันงอมันดิ้นมันดีดของมัน เป็นลักษณะที่ไม่น่าดูในกิริยาของผู้ภาวนาเช่นนั้น อย่างนี้มี แต่เราเพื่อจะดัดตัวของเรา เอ้า มันเป็นยังไง คือหลักใจที่เราจับไว้นี้ เช่นเราทำภาวนายังไง อานาปานสติ เราไม่ปล่อยอันนี้ อันนั้นมันจะดีดไปไหนปล่อยให้ไปในเวลานั้น แต่ตัวนี้ไม่วางเข้าใจเหรอ ต่อมามันก็เข้าสภาพเดิมมันได้ อย่างนี้ก็มีเข้าใจเหรอ 

(อนุโมทนาในธรรมภาวนามา ณ ที่นี้ และโปรดหาอ่านธรรมะหลวงตาเพิ่มเติมขั้นธรรมได้ในหน้าธรรมะประจำวัน และหน้าหนังสือธรรมะ)