|
/SCRIPT LANGUAGE="javascript1.1" page="dhamma_online";
/SCRIPT LANGUAGE="javascript1.1" src="http://truehits1.gits.net.th/data/e0008481.js">
|
|
|
คำถาม
|
|
โดย : แพม เด็กรามคำแหง ถามเมื่อวันที่
29 ก.ย. 2546 |
ฝันเห็นคนตายบ่อยๆ ถูกห้ามไม่ให้นั่งภาวนา(กลัวเป็นบ้า)
ตอนประมาณม.3หนูก็ผันเห็นศพตัวเองนอนอยู่ในโลงศพแล้วหนูก็เอามือจับศพที่หน้าก็เห็นแต่เลือดที่ออกจาก จมูก ตา ปาก จึงพูดว่าเราตายแล้วไม่ได้บวชแล้วใครอยู่แถวนี้ช่วยใส่ชุดขาวให้ด้วยจะมาบวช จากนั้นเป็นตนมาก็ผันเห็นพวกศพ คนตาย หรือคนที่ตายไปแล้ว อยู่บ่อยๆรู้สึกไม่ค่อยชอบเลยที่ผันแบบนี้ ตอนนี้ก็23ปีแล้วก็ยังคงผันอยู่เหมือนเดิม บางทีในผันก็ยังมีคนมาชวนไปดูศพก็มีค่ะ เคยพาไปที่วัดในวัดนั้นมีศพทุกชนิดเลยค่ะ ทั้งชาย หญิง เด็ก คนแก่ ตื่นมามันก็กลัวผี ทำยังไงค่ะจะไม่ต้องผันแบบนี้อีก หรือนานๆผันทีก็ยังดีค่ะ และตัวหนูก็มักจะรู้สึกเบื่ออยู่ๆไม่รู้มันเบื่ออะไรก็เป็นแต่เด็กๆแล้ว พอโตมาก็รู้สึกเบื่อๆมากขึ้นจากเมื่อก่อนค่ะ เวลามันเบื่อมากๆก็อยากจะนั่งสมาธิอยู่คนเดียวเงียบๆแต่ครูบารอาจารย์ท่านก็กำชับไม่ให้นั่งเด็ดขาด มีแต่พูดว่าจะเป็นบ้าเป็นประจำ แต่ตอนอยู่กับท่านหนูก็เคยนั่งสมาธิค่ะ กลับมากรุงเทพมันก็อยากนั่ง ได้แต่คิดถึงครูบารอาจาย์ ที่ห้องก็มีหนังสือหลวงตาเพียงเล่มเดียวก็ได้แต่อ่านกลับไปกลับมาอยู่บ่อยๆ ถ้ากลัวผีมากก็ได้แต่เอาหนังสือมากอดและก็นอน เบื่อๆก็หยิบมาอ่าน พระธรรมมาแสดงคืออะไรค่ะ กายกับจิตคืออะไรค่ะ ทำไมเด็กคนอื่นๆเค้านั่งสมาธิกันได้แต่หนูจะนั่งได้ก็ต่อเมื่ออยู่กับครูอาจารย์เท่านั่นค่ะ แล้วอีกนานใหมค่ะจะได้นั่งสมาธิเหมือนคนอื่นๆเค้า กลัวแต่ครูอาจารย์จะจากไปก่อนเดี๋ยวก็ไม่มีใครสอน
|
คำตอบ |
|
เมื่อวันที่ 7 ต.ค. 2546 |
หลวงตาเมตตาตอบปัญหาของคุณดังนี้ค่ะ
หลวงตา ให้เอาศพมาติดไว้กับตัว เอ้า จริง ๆ นี่เป็นธรรมนะ คือน้อมศพเหล่านั้นเข้ามาหาตัว ตัวเราเป็นศพทั้งคนทำไมไม่ดู ไปดูแต่ภายนอก ให้น้อมศพภายนอกให้เข้ามา โอปนยิโก น้อมเข้ามาหาตัวเองนี้ก็คือศพ แล้วก็พิจารณาอยู่กับศพตัวเองนี้ แล้วเรื่องเหล่านั้นจะจางไป ๆ ศพทั้งหลายจะเข้ามาอยู่ตัวเองแล้วก็เด่นขึ้นที่นี่ เข้าใจ เออ นั่น ถูกต้องอย่างนี้
โยม ครับ ต่อไปนะครับ ตัวหนูมักจะรู้สึกเบื่อ ๆ อยู่ ๆ ไม่รู้มันเบื่ออะไร พอโตขึ้นก็รู้สึกเบื่อมากขึ้น เวลาเบื่อมากๆ ก็อยากนั่งสมาธิอยู่คนเดียวเงียบๆ แต่ครูบาอาจารย์ท่านก็กำชับไม่ให้นั่งเด็ดขาด
หลวงตา ใครกำชับ
โยม ครูบาอาจารย์
หลวงตา อาจารย์บ้า เป็นบ้าไปถึงอาจารย์แล้วตัวของมันจะไม่เป็นบ้ายังไง แต่อาจารย์มันก็เป็นบ้าเหมือนกันแล้วจะหาของดีที่ไหน ไปหากับอาจารย์ อาจารย์บ้าใหญ่เท่าไรยิ่งบ้าใหญ่เข้าไป จะไปหาอะไรอย่างนั้น
โยม แต่อาจารย์ก็กำชับไม่ให้นั่งเด็ดขาด มีแต่พูดว่าจะเป็นบ้าเป็นประจำ
หลวงตา นั่นละมันเป็นบ้าแล้ว โอ้ อะไรก็ไม่รู้ พระพุทธเจ้าสำเร็จเป็นศาสดาขึ้นมา เป็นบ้าด้วยภาวนาเหรอมันทำไมไม่คิด พระพุทธเจ้าเป็นศาสดาขึ้นมาด้วยการภาวนา สงฺฆํ สรณํ คจฺฉามิ ของเราได้เป็นสรณะของโลกด้วยการภาวนา ทำไมเราเห็นภาวนาเป็นอย่างนั้น ถ้าไม่ใช่เราวนเป็นบ้าไปต่างหาก ภาวนาไม่ได้ทำคนให้เป็นบ้า เรื่องที่ว่า ความบ้ามันติดอยู่ในใจนี้ออกไปมันไม่มีทางเดินมันก็เดินระเหเร่ร่อนไม่มีหลักยึด นี่แหละทำคนให้เป็นบ้าได้เข้าใจเหรอ รู้นั้นรู้นี้ก็เพลินรู้ไปก็เป็นบ้าได้ เรื่องภาวนาท่านไม่ให้ไปโน้นให้ดึงเข้ามานี้ต่างหาก มันผิดนี้มันก็ไปบ้าของมันเข้าใจเหรอ
โยม เดี๋ยวขออีกนิดท้าย ๆ ครับ แต่ตอนหนูอยู่กับท่าน หนูก็เคยนั่งสมาธิค่ะ กลับมากรุงเทพฯมันก็อยากนั่ง ได้แต่คิดถึงครูบาอาจารย์ ที่ห้องก็มีหนังสือหลวงตาเพียงเล่มเดียว ก็ได้แต่อ่านกลับไปกลับมาอยู่บ่อย ๆ ถ้ากลัวผีมากก็ได้อ่าน เอาหนังสือมากอดแล้วก็นอน เบื่อ ๆ ก็หยิบมาอ่าน
หลวงตา เอ้า ถูกขั้นนี้ยังไม่ถูกขั้นลึก ถูกขั้นนี้ก็ถูกเพื่อจะเข้าไปหาส่วนลึก เอ้า ว่าไป
โยม พระธรรมมาแสดงคืออะไรเจ้าคะ กายกับจิตคืออะไรเจ้าคะ ทำไมเด็กคนอื่น ๆ เขานั่งสมาธิกันได้ แต่หนูจะนั่งได้ก็ต่อเมื่ออยู่กับครูบาอาจารย์เท่านั้นค่ะ แล้วอีกนานไหมเจ้าคะจะได้นั่งสมาธิเหมือนคนอื่น ๆ เขา
หลวงตา เอ้า จากครูบาอาจารย์ไปก็ได้แต่อย่าจากพุทโธอยู่ในจิตนะ ให้มีสติอยู่กับพุทโธ จากครูบาอาจารย์ก็ได้ แต่อย่าจากพุทโธ เรียกว่าเราอยู่กับพระพุทธเจ้าแล้วนั่น เอ้า ว่าไป
โยม อาจารย์เขาสอนไม่ให้นั่งอยู่คนเดียวครับ
หลวงตา สอนก็ช่างหัวมันซิ บ้าสอนเราจะไปเชื่อมันเหรอ อาจารย์ ๆ ใครตั้งชื่อก็ได้นี่วะ อาจารย์พาเป็นบ้ามันเป็นได้คนเรา ควรยึดยังไงถึงเรียกอาจารย์คนเรา นั่น
โยม เขาบอก ทำไมเด็กคนอื่น ๆ เขานั่งสมาธิกันได้ แต่หนูจะนั่งได้ก็ต่อเมื่ออยู่กับครูบาอาจารย์เท่านั้นค่ะ
หลวงตา เออ ต่อไปให้นั่งได้เดินได้ไปได้อยู่กับพุทโธเท่านั้นพอนะ เข้าใจแล้วเหรอ ไม่จำเป็นกับเรื่องครูบาอาจารย์ในขั้นนี้ เอ้า อยู่กับพุทโธเสียก่อน
โยม แล้วอีกนานไหมเจ้าคะ จะได้นั่งสมาธิเหมือนคนอื่น ๆ เขา กลัวแต่ครูอาจารย์จะจากไปก่อนเดี๋ยวจะไม่มีใครสอน ครับ
หลวงตา เอาละ ขี้เกียจตอบ อุ๊ย.มันอะไรก็ไม่รู้ พูดว่าไปทุกแห่งทุกหน ให้ตอบทุกแง่ไม่ได้นะ จากกัณฑ์เทศน์"เป็นศาสดาด้วยการภาวนา" วันที่ 5 ต.ค. 2546
|
|
|