กราบนมัสการหลวงพ่อครับ 
     ผมเป็นนิสิตแพทย์ม.นเรศวรครับ สวดมนต์และนั่งสมาธิเป็นประจำ เวลานั่งสมาธิช่วงแรกจะยังรู้สึกวอกแวกครับ แต่พอนั่งไปเรื่อยๆ จะรู้สึกว่าตัวจะค้อมลงเรื่อย หลายใจสั้นลงครับและก็เคยถึงจุดหนึ่งที่ลมหายใจสั้นลงจนไม่มีลมหายใจครับ ตกใจก็เลยถอนจากสมาธิ ไม่ทราบว่าผมต้องทำอย่างไรต่อครับ

 หลวงตาได้เมตตาตอบปัญหาของคุณดังนี้

หลวงตา ตรงนี้อย่าตกใจนะ เพราะที่ว่าลมหายใจไม่มีนั้นความรู้ยังมีอยู่นั้น เอ้า ว่าไป ลมหายใจเป็นอันหนึ่งต่างหากจากจิต ถึงลมหายใจมันดับไป ความรู้อันนี้ก็ไม่ดับ ให้อยู่กับความรู้นั้นแหละ ลมหายใจจะหายไปก็หายไป ถึงจังหวะที่มันจะคลี่คลายออกมา มันออกมาของมันเอง ถ้าเราไม่วิตกวิจารณ์ หรือเสียอกเสียใจ หรือดีใจตื่นเต้นไปตามมันแล้ว มันจะเป็นอย่างนี้ ที่ว่าเมื่อเวลามันละเอียดมันจะละเอียดของมันไป จนกระทั่งหมดลมหายใจ แต่จิตไม่หมด ให้อยู่กับความรู้นั้นเสีย ทีนี้พอได้จังหวะแล้ว ลมหายใจมันจะคลี่คลายออกมา ให้พิจารณาอย่างนี้ละนะ เอาอย่างนี้ละถูกต้องแล้วนี่ ไม่ปล่อยวาง ให้มันชำนาญอีกเหมือนกัน การชำนาญของลมหายใจยังจะแตกกระจายไปมากยิ่งกว่าการภาวนาทั้งหลายอีก อานาปานสติไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย มีความรู้แปลก ๆ ต่าง ๆ กระจายไปหมด สกลกายของเรามันจะออกเข้ารู้ไปหมดเลย
   
          จากกัณฑ์เทศน์ "สติคุ้มภัย"
            วันที่ 8 ต.ค. 2546