พิจารณาสังขารตัวเอง
ลูกใช้คำบริกรรมพุทโธมาตลอด และพิจารณาสังขารของตัวเอง และเริ่มพิจารณาสังขารของคนรอบข้าง จนจิตนั้นจับติดอยู่ที่สังขารของตัวเอง พิจารณาอย่างละเอียด ทั้งในยามทำสมาธิ และยามใช้ชีวิตตามปกติประจำวัน การพิจารณาสังขารของตัวเองนั้น จิตได้สร้างให้ตัวเองได้เสียชีวิตในรูปแบบต่างๆ เช่น โดนรถชนบ้าง จมน้ำตายบ้าง ซึ่งแต่ละครั้งร่างกายจะได้รับทุกขเวทนา ยิ่งเจ็บปวดมากเท่าไร พุทโธกับสตินั้นติดแน่นหนา พิจารณาถึงความเจ็บปวดไปตามๆ กัน
จนกระทั่งลูกได้เห็นตัวเอง ร่างกายว่างเปล่าอยู่ในกองเพลิง กายปวดแสบปวดร้อน นั่นเป็นสิ่งที่กายรู้สึก แต่ใจนั้นเย็นฉ่ำ มีภาษาธรรมให้ได้ยินเป็นระยะ จนร่างกายของตัวเองหายไป ธรรมชาติทั้งปวงกลายเป็นความว่างเปล่า คือไม่มี จิตใจลูกสงบมาก มีพลังพุ่งออกจากในอก และร่างกายรู้สึกเบาหวิว ลูกเป็นสุขมากกับตรงนั้นจนไม่อยากจะออกจากสมาธิ แต่ผู้รู้ได้เตือนว่าให้พอก่อน ถอนกำลังออกมาก่อน ต้องมีอะไรเรียนรู้มากกว่านี้
แต่เมื่อลูกได้ออกจากสมาธิแล้ว กลับไปทำสมาธิรู้สึกกำลังถดถอย พิจารณาแล้วจิตใจสงบดีอยู่ แต่ผู้รู้กลับนิ่งเฉย ไม่แสดง ปล่อยให้ใจสงบอยู่ไปตามนั้น เป็นระยะเวลานานมากแล้วค่ะ สิ่งที่ต้องเรียนรู้กลับไม่มีให้รู้ แต่ตัวลูกรู้เองว่าผู้รู้ยังไม่อิ่ม เหมือนผู้รู้หนีไปซ่อนตัว ลูกจึงได้ใช้อุบายวิธีพิจารณาสังขารอีกครั้ง แต่การพิจารณาเหมือนตั้งคำถามปุ๊บก็ตอบกลับได้ทันควัน แล้วผู้รู้ก็บอกว่า รู้แล้วได้คำตอบมานานแล้ว ทำไมต้องถามหรือสงสัยอีก ทุกวันนี้หลังจากลูกปฎิบัติภาวนาทีไรสตินิ่งแน่วแน่ สงบร่มเย็น แต่ผู้รู้กลับไม่ทำงาน ไม่ทราบว่าลูกจะแก้ปัญหาอย่างไรเจ้าค่ะ (จาก มาม่าต้มยำ)
|
