ทำสมาธิให้มาก
กราบเท้าครูบาอาจารย์ หลวงตาบัวครับ
กระผมปฎิบัติโดยการตามรู้ลมหายใจ และกำกับด้วยคำบริกรรมพุทธโธทุกคืนก่อนนอน และในเวลากลางวันผมจะตามรู้เวทนา สัญญา และสังขารที่เกิดขึ้น โดยเมื่อ เวทนา สัญญา หรือสังขารใดเกิดขึ้น ถ้าผมมีสติดีพอกระผมก็จะรู้เห็นอาการนั้นๆขึ้นมาชัดๆและเห็นเหมือนอาการณ์นั้นๆเป็นก้อนอะไรซักก้อนหนึ่งที่เกิดขึ้นมาเองและอาศัยอยู่ภายในกายนี้ และเห็นว่ากายนี้ก็สักแต่กาย จิต/ใจ/ลมหายใจ อาการต่างๆก็ต่างอยู่ของมันเองไม่ใช่ของใครไม่เกี่ยวข้องกัน
หลังจากนั้นผมก็เกิดปัญญาเห็นว่าชีวิตมีแต่ทุกข์ เห็นทุกข์ชัดๆ จนคิดว่าเข้าใจที่ ท่านครูอาจารย์หลวงตาบอกว่า สู้กับกิเลสจนสลบเป็นอย่างไร และที่นี้ผมก็เกิดความคิดว่ากิเลสตัญหาคอยหลอกลวงเรา เราต้องสู้กับมันโดยการรู้ให้ทันและจะไม่ยอมทำตามความต้องการของกิเลส
แต่ที่ผมสงสัยคือ ในการนั่งภาวนาทุกวัน ใจมีสงบบ้าง แต่สมาธิไม่ค่อยจะแน่หนาสักเท่าไหร่ แต่สติถือว่าใช้ได้ผมเลยขอเรียนถามหลวงตาว่า
1. ผมควรจะกระโดดลงไปสู้กับกิเลสอย่างที่คิดได้เลย หรือ สิ่งที่ผมคิดได้ไม่ใช่สิ่งที่ถูก มันเป็นกิเลสที่มาหลอกลวงใจผม ผมควรจะทำสมาธิให้มากกว่านี้เสียก่อน
2. ถ้าสมาธิผมยังไม่แน่นหนาดีพอ การที่ผมลงไปสู้กับกิเลสจะเกิดผลเสียอะไรหรือไม่ครับ เพราะผมเคยลองสู้กับมัน แบบยิบๆแยบๆ แล้วพบว่า ยากมากถ้าไม่มีกำลังใจ และปณิธานที่แน่วแน่นแล้วเป็นไปไม่ได้เลยที่จะชนะมันได้ถ้ามีผมจะได้ระวังเอาไว้
|
