ภาวนาแล้วไม่ค่อยสุขไม่ค่อยทุกข์
กราบนมันสการหลวงตา ครับ ผมเริ่มปฏิบัติธรรม มาได้ 7 เดือนแล้ว
เมื่อก่อนสมัยยังไม่รุ้จักการภาวนา ใจนี้ทุกข์มาก ไม่ยึดเกาะกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง เดี๋ยวนี้ พอมีสิ่งมากระทบ ไม่ค่อยสุข ไม่ค่อยทุกข์เท่าไร มันค่อนข้างจะเฉยๆ วิธีที่ปฏิบัติภาวนาของผม คือ หายใจเข้า"พุธ" และ หายใจออก "โธ"และทำนิมิตภาพพระ ทรงไว้ตลอดวัน ส่วนความคืบหน้า ของการปฏิบัติ ปัจจุบันสามารถภาวนาได้ตลอดเกือบทั้งวัน ที่ระลึกรุ้ได้ ไม่ว่า จะ นั่ง นอน ยืน เดิน พูดคุย หรือ ขับรถ แต่ขณะที่ระลึกรุ้ มันจะไม่มีคำภาวนา พุธโธ น่ะครับ จะมีแต่เพียงรู้ว่าลมมันเข้า ลมมันออก ไปเรื่อยๆน่าครับ พอรู้ตัวอีกที ถึงรุ้ว่า เราไม่มีคำภาวนาพุธโธ กับนิมิตภาพพระ มีแต่การพิจารณาลมหายใจ ที่ผมเผลอลืมพุธโธและนิมิตภาพพระบ่อย นี่ มันเป็นที่จริตของผมหรือครับ หรือมันเป็นของยาก หรือเป็นของไม่จำเป็นครับ
ขอหลวงตา โปรดเมตตา แนะนำการปฏิบัติธรรม ด้วยครับ
|
