เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด

เมื่อวันที่ ๖ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๔๓

บอกเตือนด้วยธรรม

(วันนี้มีผู้มาฟังธรรมประมาณ ๑๕๐ คน)

ทองคำที่จะเอาเข้าสู่คลังหลวงคราวนี้ ๔,๐๐๐ กิโลฯ เวลานี้ได้แล้ว ๒,๐๔๖ กิโลฯ ยังขาดอีก ๑,๙๕๔ กิโลฯ ในจำนวน ๔,๐๐๐ กิโลฯนี้ แต่ที่จะมอบในเร็ว ๆ นี้ ๑,๐๐๐ กิโลฯ เวลานี้ได้แล้ว ๑,๐๐๙ กิโลฯ สำหรับดอลลาร์ที่จะมอบในครั้งต่อไปนี้ ๑ ล้านดอลฯ เวลานี้ยังขาดอยู่อีก ๒๗๐,๓๙๙ ดอลฯ ดอลลาร์นี้จะเอาเข้าพร้อมกันกับทองคำ ๑,๐๐๐ กิโลฯ นี้ เป็นจำนวน ๑ ล้านดอลฯ จะให้เข้าพร้อมกันเพื่อเป็นสง่าราศีต่อชาติไทยของเรา เข้าแต่ละครั้ง ๆ มันกระเทือนไปทั่วโลก เพราะฉะนั้นเราจึงต้องเอาให้เด่นในกำลังความสามารถจากการรักชาติของเรา ให้ต่างคนต่างรวบรวมกันมา แล้วรวมเข้าสู่คลังหลวง ๆ ของเรา

คลังหลวงนี้แลเป็นหัวใจของชาติไทย พากันทราบเสียนะ คลังหลวงคือเป็นมรดกมาตั้งแต่บรรพบุรุษของเรา อุตส่าห์พยายามรักษามาตลอด แม้เลือดทาแผ่นดินไทยเราก็เคยทามาแล้ว ด้วยความเสียสละของบรรพบุรุษของพวกเรา ท่านไม่ได้ย่อหย่อนอ่อนข้อคอยแต่จะล้มจะเหลวนะ ให้ถือท่านเป็นคติซิ ขนาดเลือดทาแผ่นดินท่านยังสละได้เลย ท่านไม่เสียดายยิ่งกว่าชาติของท่าน เราเอามาเป็นคติซิ เหล่านี้เป็นคติสำคัญ ๆ คลังหลวง คือ มรดกของชาติไทยเรา อยู่ในจุดเดียวนี้หมด หัวใจพี่น้องชาวไทยเรารวมอยู่ในจุดนี้ทั้งนั้นทีเดียว นับย่อม ๆ ก็ ๖๒ ล้านคน เป็นเจ้าของด้วยกัน ต่างคนต่างรับผิดชอบด้วยกัน ถึงถูกต้อง เรียกว่าดำเนินตามบรรพบุรุษของเราซึ่งท่านพาดำเนินมา

แล้วทองคำเหล่านี้ก็รวมเข้าสู่จุดเดียว ๆ เราจึงถือจุดนี้เป็นสำคัญมาก ถ้าจุดนี้ได้พังลงไป ชาติไทยเรานี้พังหมดเลยไม่มีอะไรเหลือ จุดนี้เป็นจุดลมหายใจ เป็นจุดยืนตัว เป็นแก่นของชาติไทยเรา อยู่ที่คลังหลวงนี้เท่านั้น อย่างอื่นอย่างใดจะเสียหายไปบ้าง หรือหลุดลุ่ยไปบ้าง อันนี้เป็นธรรมดาเหมือนต้นไม้ กิ่งก้านสาขาดอกใบของมัน จะงอกไปบ้างหรือกัดทอนเข้ามาบ้างก็ไม่เป็นไร แต่ขอให้ลำต้นมันยังดี มันยังมีทางที่จะแตกกิ่งแตกก้านสาขาดอกใบออกไปได้ ถ้าหากว่าลำต้นมันได้เสีย ๆ รากแก้วเป็นของสำคัญของลำต้น ได้เสีย ๆ ไปเท่านั้น โค่นล้มลงไปเลย แม้ใบจะสดเขียวอยู่ก็ตาม ไม้ต้นนี้ชี้ใบตายให้มัน พร้อมกับรากแก้วของมันถอนขึ้นมาจากพื้นดิน

พวกเราก็เหมือนกัน ใครจะอยู่ที่ไหน ๆ มีความรื่นเริงบันเทิงอยู่แค่ไหนก็ตาม ถ้ารากแก้วคือคลังหลวงนี้ได้ขาดสะบั้นลงไปแล้ว เขียนใบตายให้เลย ในขณะที่ความยิ้มแย้มแจ่มใสผ่านไปเท่านั้น ความโศกเศร้าโศกาอะไรทุกอย่าง ความหมดหวังจะลงในจุดนั้นหมดเลย สังหารชาติไทยของเราไม่มีเหลือละ ฉิบหายป่นปี้ ฉิบหายอย่างใหญ่หลวงคือ ชาติไทยของเราได้ถูกทำลายรากแก้วคือคลังหลวง ถ้าอันนี้ได้ถูกทำลายลงไปแล้ว ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น ให้พี่น้องทั้งหลายจำเอาไว้ทุกคน อันนี้เป็นเรื่องใหญ่โตมาก

หลวงตาก็ได้นำศาสนามานำพี่น้องทั้งหลาย ศาสนาเป็นความร่มเย็นเป็นสุขตลอดมา ตั้งแต่ดึกดำบรรพ์กาลไหน ๆ ศาสนาไม่ได้มาทำลายโลก ศาสนามาอุ้มมาชู มาให้ความร่มเย็นแก่โลก ศาสนาก็ไม่เป็นภัยต่อผู้ใด ที่นำพี่น้องทั้งหลายเวลานี้นำเพื่อความชุ่มเย็น นำเพื่อความแน่นหนามั่นคง เพื่อความเข้าอกเข้าใจในศีลในธรรม แล้วปฏิบัติหน้าที่การงานของตนตลอดส่วนรวมไปด้วยความราบรื่นดีงาม ไม่ใช่ศาสนาจะเป็นเพชฌฆาตสังหารพวกเรานะ

ให้พากันตั้งอกตั้งใจปฏิบัติตามหลักธรรม ให้เข้มงวดกวดขันในสมบัติเงินทองข้าวของที่มีอยู่ในบ้านในเรือนของเรา ก็อย่าสุรุ่ยสุร่ายจ่ายแจกไปทุกแห่งทุกหนด้วยความเพลิดเพลิน ลืมเนื้อลืมตัวนี้ทำความฉิบหายได้นะ ความโลภนี้ละตัวสำคัญมาก ที่ทำโลกให้ล่มจมอยู่เวลานี้คือความโลภ ตัวของเราเองก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน ใครโลภมาก ๆ ดีดดิ้นมาก ๆ วิ่งเต้นขวนขวายมาก ๆ สร้างตึกรามบ้านช่องถนนหนทางอะไรก็ตามเถอะ ด้วยความโลภมาก ๆ ความโลภมากนี้แหละมันพาให้ผู้โลภมาก ๆ นั้นแหละจม

พระพุทธเจ้าท่านแสดงไว้ว่า โลโภ ธมฺมานํ ปริปนฺโถ ความโลภเป็นอันตรายต่อธรรมทั้งหลาย ธรรมคือความดีงามไม่มีเหลือเลย ถ้าความโลภไปตรงไหนฉิบหายไปหมด เพราะฉะนั้นเราจึงควรให้เห็นว่าสิ่งเหล่านี้เป็นภัย ความอยากธรรมดาท่านไม่เรียกว่าความโลภ เลยขอบเขตที่จะสังหารตนเองผู้อยากมาก ๆ นั้นละ ท่านเรียกว่า อันตราย โลโภๆ ได้มาเท่าไรก็ไม่พอ ๆ สามแดนโลกธาตุนี้ คนที่โลภมาก ๆ นั้นประหนึ่งว่าไม่มีป่าช้านะ ลืมระลึกถึงความตาย ระลึกถึงความผิดถูกชั่วดีบาปบุญนรกสวรรค์ไม่ได้คิด มันจะเอาความอยากความทะเยอทะยาน เอาสมบัติที่ได้มาจากความอยากมากน้อยนั้นแล เป็นสรณะเป็นที่พึ่งเป็นพึ่งตายของมัน มันภูมิใจอยู่ในกองไฟนั้นนะ

คำว่าความอยากความโลภ โลภนี้มันไปได้ทุกแง่นะ เมื่ออยากมาก ๆ หิวมาก ๆ อะไรมันคว้าเอาหมดนั่นแหละ เช่นอย่างคนหิวข้าวมาก ๆ มองเห็นใบไม้นี้เป็นผักไปหมดนะ อันนี้ความโลภมาก ๆ เห็นวัตถุเงินทองข้าวของอยู่ในของผู้ใด อยู่ในจุดใด หน่วยใดก็ตาม มันจะเห็นว่าเป็นผักไปหมด กว้านเข้ามากลืนหมดนั่นละ นี่ละความโลภมันเป็นอันตรายอย่างนี้ ทีนี้พอเรากินอิ่มแล้วเป็นยังไง ใบไม้ใบแก่ใบอ่อนมันก็รู้ แต่เวลามันหิวมาก ๆ มันกลายเป็นผักไปหมดนะ นี่ความโลภเวลามันมีมาก ๆ แล้ว มันเห็นสัตวโลกด้วยกันนี้เป็นผักไปหมด กินได้กลืนได้ทั้งนั้นไม่เลือกหน้า นี่ละตัวนี้ตัวเป็นภัย

ไอ้ผู้ที่โลภมาก ๆ เราอย่าไปเข้าใจว่า โลภมาก ๆ ได้มามาก ๆ นั้นจะมีความสุขความเจริญ ครองความสุขแข่งบ้านแข่งเมืองเขา อย่าไปคิด อันนี้เป็นเรื่องของกิเลสหลอกคนต่างหาก ธรรมจับเข้าไปเห็นหมด ตัวนั้นแหละตัวที่ร้อนเป็นฟืนเป็นไฟมากกว่าเพื่อน คือตัวโลภมาก ๆ ผู้โลภมาก ๆ ได้มามากหรือไม่มากก็ตาม ที่ได้มามากน้อยเป็นไฟเผามันแหลกไปเลยไม่มีเหลือ นี่แหละความโลภจึงเป็นอันตราย ไม่มีพระพุทธเจ้าพระองค์ใดสรรเสริญว่า ความโลภนี้พาคนให้ไปสวรรค์ชั้นพรหม มีแต่จมลงนรก เผาทั้งเป็นในมนุษย์นี้ก็เป็น ตายไปนี้ก็เผาในเมืองผี

นี่ก็พยายามพาพี่น้องชาวไทยเราทั้งชาติไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยนะ หาสมบัติเงินทองเข้าสู่คลังหลวงของเรา เพี่อจะรักษามรดก ต้นทุนอันใหญ่หลวงของบรรพบุรุษเราที่สั่งสมเอาไว้ ให้เจริญมากมูนยิ่งขึ้น ๆ ไม่ใช่ต่างคนต่างไปทำลายขุดแหลกเหลวรากแก้วรากฝอย เมืองไทยจมนะ ให้พากันระมัดระวังรักษาทุกคน ความประหยัดมัธยัสถ์ การอยู่การกิน การใช้การสอยนี้เคยสอนมานานแสนนานแล้วนะ อยู่กับมนุษย์นั้นละ มนุษย์ปฏิบัติได้ เพราะมนุษย์สุรุ่ยสุร่ายได้ มนุษย์ทำไมจะประหยัดไม่ได้ เราผิดตรงไหนแก้ตรงนั้น มันก็ดีขึ้นมาที่ตรงนั้น ถ้าไม่แก้ตลอดวันตายก็หาทางดีไม่ได้เลย

นี่พยายามทั่วประเทศไทยมาได้ ๒ ปีแล้ว เรานำพี่น้องทั้งหลายเพื่ออุ้มชูชาติไทยของเรา ทุกสิ่งทุกอย่างแนะนำ อะไรที่จะเป็นภัย บอกตั้งแต่ความประหยัดมัธยัสถ์ นี่สำคัญมากนะ อย่าสุรุ่ยสุร่ายอย่าตื่นเต้นกับโลกสงสารที่หาประมาณไม่ได้ ให้มีธรรมเป็นเครื่องยับยั้ง อยู่พอดี กินพอดี ใช้พอดีทุกอย่าง ไม่จำเป็นต้องหรูหราฟู่ฟ่าอะไร นกเขามีเครื่องประดับร้านเขาไหม เขามีรวงมีรัง เขามีเครื่องประดับร้านเขาไหม สัตว์แต่ละตัว ๆ เขามีรวงรัง มีโพรงไม้เป็นที่อยู่ เขามีอะไรประดับร้านของเขา เขาก็เป็นสัตว์เต็มตัวมาอย่างนั้น หาอยู่หากินด้วยความสะดวกสบาย

มนุษย์เรานี้พออยู่พอกิน เท่านั้นมันก็พอแล้วเหมือนกับสัตว์ ก็เป็นความสุขสำหรับมนุษย์เรา อันนี้ประดับนั้นประดับนี้ อะไรก็ไม่ดี อะไรก็ไม่พอ นั้นละมันพาให้เราดีดเราดิ้นให้เป็นฟืนเป็นไฟนอนไม่เป็นสุข เพราะความดีดความดิ้นด้วยความทะเยอทะยาน นี่ท่านเรียกว่า ฟุ่มเฟือย เหลือเฟือ ฟุ้งเฟ้อ เห่อเหิม มีแต่ไฟทั้งนั้น ความประหยัดนั่นน่ะ พอดีทุกอย่าง การอยู่ก็ประหยัดไม่ให้เหลือเฟือเกินไป การกินก็พอดิบพอดี การใช้สอยก็เหมือนกัน อะไรพอเหมาะพอดี นำมาใช้เพียงพอดี การคบค้าสมาคมกับเพื่อนฝูง เพราะมนุษย์เป็นสัตว์หมู่สัตว์พวก อยู่คนเดียวไม่ได้ ต้องมีเพื่อนมีฝูง เพราะฉะนั้นการคบเพื่อนฝูงให้ระมัดระวังสังเกตดูทุกอย่าง ควรคบไม่ควรคบ เป็นคนดีหรือเป็นคนชั่วให้สังเกตด้วยดี นี่ท่านสอนเอาไว้ มันเหนื่อย วันนี้ไม่อยากจะพูดอะไรมากละ พูดให้รู้จักเตือนใจ

วันนี้เตือนจุดสำคัญ หัวใจของชาติคือคลังหลวง ให้พากันเข้าใจ เวลานี้ล่อแหลมต่ออันตรายอยู่มาก คลังหลวง ๆ คือหัวใจของชาติ เราจึงได้เตือนได้บอกได้ห้าม อย่าเข้ามายุ่งหัวใจของชาติ ถ้าจะเป็นผู้รักษาชาติบ้านเมือง มีวงราชการเป็นต้น ขอให้รักษาอันนี้ให้ดีอย่ามาทำลายอันนี้ สมชื่อว่าพี่น้องชาวไทยมอบความไว้วางใจให้เป็นผู้นำเป็นผู้พาดำเนิน อย่ามาทำลาย นี้คือหัวใจของชาติ เราได้เตือนได้บอกได้ห้ามเสมอ การเตือนการบอกการห้ามนี้ บอกเตือนด้วยธรรมนะ เราไม่ได้เอาอารมณ์ของกิเลสมาเตือน เอาธรรมมาเตือน อันนี้เป็นจุดสำคัญมาก

ความเสียหายล่มจมอยู่ที่จุดนี้ เมื่อถูกทำลายแล้วจะไม่มีชิ้นดีเลย สมบัติก้อนนี้จะเอาไปไหน ที่ว่าจะเอาไปบำรุงที่นั่นฟื้นฟูที่นี่ไม่มีความหมาย ลงอันนี้ได้จมลงไปแล้วก็เหมือนกับคนตายแล้ว เอาสมบัติอันนี้ไปเป็นยามาชโลมมาสาดลงไปให้ฟื้นได้ไหมล่ะ มันจะไปเจริญที่ไหน คนทั้งคนตายไปแล้วเอาอะไรมาเจริญ ตึกรามบ้านช่องมีกี่ห้องกี่หับไม่ได้มีความหมายนะ เจ้าของตายไปเสียอย่างเดียวเท่านั้น อันนี้หัวใจของชาติ คือสมบัติอันใหญ่หลวงนี้ละเป็นหัวใจของชาติ ได้ขาดสะบั้นลงไปแล้ว เรียกว่าหมดแล้วหัวใจของชาติ มีแต่ลมหายใจฝอด ๆ มีความหมายอะไร

จุดนี้เป็นจุดสำคัญมาก เราจึงเตือนจึงบอกเสมอ เอาธรรมมาสอนเสียด้วย ธรรมเห็นชอบด้วยทุกอย่างแล้ว ในการรักษาและการบำรุงสมบัตินี้ให้เจริญแน่นหนามั่นคงขึ้นไป อย่าให้มีอะไรมาแตะต้อง นี่คือความชอบธรรมของผู้มีสมบัติอันนี้ซึ่งตนคุ้มครองอยู่ ให้รักษาด้วยกันอย่างดีที่สุด อย่ามาทำลาย นี่คือความชอบธรรม การเข้ามาทำลายนี่คือความผิดอย่างร้ายแรง ยิ่งเป็นสมบัติกองนี้ด้วยแล้วเป็นความผิดกระเทือนทั่วประเทศไทย มิหนำซ้ำยังกระเทือนทั่วเมืองนอก เพราะไม่ใช่ความผิดเล็กน้อย เป็นความผิดที่ใหญ่หลวงมาก

ธรรมจึงบอกจึงเตือนห้ามอย่ามายุ่ง ถ้ามีสติปัญญาความเฉลียวฉลาดให้ไปหามาเพิ่มเติมถึงจะถูก การที่จะมากินมากลืนเอานี้ เรียกว่าเป็นความบัดซบ ใครมากลืนคนนั้นเป็นบัดซบ คณะใดมากลืนพวกนี้บัดซบอันตรายของชาติ ไม่ใช่ของดีเลย ไว้ใจไม่ได้ ตั้งตัวเป็นภัยต่อชาติ ถึงขนาดที่คลังหลวงล่มจมลงไป เพราะคนใดก็ตาม คณะใดก็ตาม พวกใดก็ตาม คณะนี้พวกนี้คือมหาภัยของชาติ ธรรมไม่เห็นด้วยเลย

ธรรมที่เห็นด้วยคือให้พากันเก็บรักษาบำรุง ถ้ามีสติปัญญามากควรที่จะขวนขวายเข้ามาเพิ่มคลังหลวงของเรา นี้เป็นความถูกต้องดีงาม แต่การที่จะมาทำลายนี้ไม่สมควรอย่างยิ่ง นี่ก็บอก ธรรมบอก เอาธรรมมาสอนแท้ ๆ ไม่เชื่อธรรมเชื่ออะไร เชื่อกิเลสมันก็จมน่ะซิ

เรามาเป็นผู้นำของพี่น้องชาวไทย เรานำโดยธรรมล้วน ๆ กิริยาทุกอย่างที่พาพี่น้องขวนขวายได้มา ขวนขวายด้วยความชอบธรรม ให้ด้วยความชอบธรรม รับมาด้วยความชอบธรรม เก็บรักษาไว้ด้วยความชอบธรรมทั้งนั้น การแนะนำสั่งสอนก็สั่งสอนด้วยความชอบธรรม ไม่ให้ผิดเพี้ยนจากธรรมของพระพุทธเจ้าเลย เราจึงหาที่ตำหนิไม่ได้ว่าสอนผิดไปที่ตรงไหนจากคำสอนของพระพุทธเจ้า ไม่ผิด เพราะฉะนั้นจึงขอให้พี่น้องทั้งหลายเป็นที่แน่ใจตายใจ ยึดเอาหลักธรรมนี้ไปปฏิบัติต่อตนเอง แล้วจะเป็นความถูกต้องดีงาม และเป็นความสงบร่มเย็นต่อไป พูดเพียงเท่านี้วันนี้ ๘ โมงแล้ว พูดทุกวัน ๆ มันเหนื่อยนะ จะไม่เหนื่อยยังไงพูดทุกวัน ๆ

เมื่อวานนี้ก็เอาของไปส่งโรงพยาบาลบ้านแพง อย่างนั้นแหละสงสาร ไปส่งที่นั่นที่นี่ไม่ได้หยุดนะ เพราะความเมตตาสงสารโลก งานประจำวันของเราก็คือช่วยโลกอย่างนี้นะ จากการรับแขกรับคน แนะนำสั่งสอน แล้วก็นำสิ่งของไปแจกตามโรงพยาบาลต่าง ๆ เป็นประจำ ๆ เลยละ ตลอดมาเราทำอย่างนั้น นี่ละงานประจำวันของเรา การแนะนำสั่งสอนก็ดังพี่น้องทั้งหลายเห็น สอนเรียกว่าเกือบทั่วประเทศไทย เราสอนมาก่อนเป็นผู้นำด้วยซ้ำไป จึงเรียกว่าสอนทั่วประเทศไทย เราสอนมาก่อนหน้านี้แล้ว ทุกภาคเราสอนหมด อุตส่าห์พยายามบึกบึนเพื่อโลกสงสารด้วยความเมตตา

…ให้พากันภาวนานะอยู่ข้างในน่ะ ดูหัวใจเจ้าของ (--ตัวเอง) หัวใจดวงนี้ไม่เคยมีใครเหลียวแล มีพุทธศาสนาเท่านั้นสอนจี้ลงไปจุดมหาภัย คือใจดวงนี้ พาเกิดพาตาย แบกหามกองทุกข์ทั้งหลายใจดวงนี้ กิเลสตัวพิษมันแทรกอยู่ภายใน มีพุทธศาสนาเท่านั้นสอนจี้ลงที่ใจ นอกนั้นไม่เห็นมี สอนไปนู้นไปนี้ กิเลสมันก็หัวเราะละซี พระพุทธเจ้าจี้เข้ามาตรงนี้ ผู้ปฏิบัติตามนี้คือว่าตามร่องรอยของวัฏทุกข์ ตามไป ๆ เห็นไป ๆ รู้ไป ๆ ถึงขั้นสุดยอด ฟาดขาดสะบั้นลงไปแล้วทุกข์ที่ไหนไม่มี

เพราะกิเลสตัวนี้ตัวสร้างทุกข์นี้ ดับลงไปจากจิตใจแล้วทุกข์จึงไม่มี บรรดาพระอรหันต์ ตั้งแต่พระพุทธเจ้าลงมาถึงพระอรหันต์ทุก ๆ พระองค์ ท่านไม่มีทุกข์ทางใจเลย ตั้งแต่กิเลสตัวสร้างกองทุกข์ให้ คือสาเหตุให้เกิดทุกข์คือกิเลส ตั้งแต่ส่วนละเอียดถึงส่วนหยาบสุดยอดของมัน ขาดสะบั้นลงไปจากใจ ทุกข์ขาดสะบั้นไปพร้อมกันเลย ไม่มี ถึงจะมีเจ็บไข้ได้ป่วย ปวดหัวตัวร้อน ตามเรื่องธาตุเรื่องขันธ์ นี้มันเป็นส่วนสมมุติ

ก้อนสมมุติอันนี้มันก็มีของมัน ก็รู้กันอยู่ มันเจ็บท้องปวดหัว หรือหิวกระหาย อยากหลับอยากนอนก็รู้ รับทราบว่าก้าวตามกิริยานี้แสดง จิตเป็นผู้รับทราบ มันหิวก็รู้ มันอิ่มก็รู้ มันสุขมันทุกข์อะไรรู้ๆ จิตเป็นผู้รับทราบ สิ่งเหล่านี้เป็นผู้แสดงออก จิตเป็นผู้รับทราบเพียงเท่านั้น แต่ไม่สามารถจะซึมซาบเข้าถึงใจท่านเลย ถึงขนาดทุกข์ถึงตายก็ไม่มีที่จะเข้าถึงใจท่านได้ นั่นจึงเรียกว่าเป็นคนละโลกแล้ว ใจผู้สิ้นกิเลสเป็นอย่างนั้นนะ

ใจผู้มีกิเลสนี้ โอ๊ย ไม่ได้ จามไม่ได้ หมอเลยจะวิงเวียนศีรษะวิ่งตามไม่ทันคนไข้ เพราะต่างคนต่างจาม ไอ้ปุ๊กกี้ (ชื่อหมาตัวหนึ่งของหลวงตา) มันก็จาม สุดท้ายยุ่งทั้งหมาทั้งคน หมอน่ะยุ่งกับคนกับหมา นี่กองทุกข์รู้ไหม เรียนตรงนี้เข้าไปแล้วไล่เข้าไป ๆ จิตตภาวนาเป็นชั้นเอกนะ ตามอันนี้ทัน อย่างอื่นตามไม่ทัน

พอออกตาม คุณงามความดีทั้งหลายเป็นเหมือนแม่น้ำหลายสายไหลเข้ามา ๆ รวมทำนบใหญ่ได้แก่จิตตภาวนา เมื่อเวลารวมตัวเข้ามามาก ๆ แล้ว จิตตภาวนาไม่ต้องบอก มันจะเป็นของมันขึ้นเอง เหมือนกับทำนบใหญ่ ไม่ต้องบอกน้ำจะเพิ่มของมันขึ้นเอง เมื่อแม่น้ำสายต่าง ๆ ไหลเข้ามาอยู่ไม่หยุดไม่ถอย

นี่อำนาจแห่งการทำบุญ ให้ทาน รักษาศีล ภาวนา เหมือนกับแม่น้ำสายต่าง ๆ ไหลเข้ามา ๆ ทำนบใหญ่ค่อยเต็มตื้นขึ้นมา ๆ พอถึงเวลาที่ควรจะผ่านแล้วนี้ก็ปุ๊บเข้าเลย เข้าจุดใหญ่นี้เลย พุ่งเลย ตามสิ่งเหล่านี้ทัน พระพุทธเจ้าพระอรหันต์ทันแล้วทั้งนั้นถึงมาสอนพวกเรา ด้วยความกระจ่างแจ้งในจิตของท่าน ท่านไม่ต้องหาใครมาเป็นพยาน องค์เดียวพอแล้ว นั่นละเรียกว่าธรรมแท้เป็นอย่างนั้น ให้พากันภาวนานะ

ไอ้หมอนไอ้เสื่อนั้นน่ะจะมัดติดหลังคนละสิบผืน หมอนคนละสิบลูกก็ตาม เขาเอาไฟจ่อเข้าไปตรงนั้นมันเผาได้หมดเลย ไม่ต้องไปหาฟืนมาเผาศพคนทั้งเป็น เพราะความขี้เกียจเข้าใจไหม เอาเสื่อเอาหมอนมากั้น (หัวเราะ) กั้นด้วยเสื่อด้วยหมอน เสื่อหมอนเหล่านั้นมันเลยเป็นฟืนเป็นไฟเผาแหลกเลย เข้าใจไหม ถ้าไม่เชื่อให้ไป คนนี้ให้ได้สิบหมอน คนนั้นยี่สิบหมอน คนนั้นได้สามสิบผืนเสื่อมัดตัวเอง เราจะให้คนใดคนหนึ่งเอาไฟไปจ่อตรงนั้น ให้มันส่งเสียงร้องแว้ ๆ อยู่ในครัวน่ะ เอาละไปละ