สรุปทองคำและดอลลาร์วันที่ ๒๖ เมื่อวานนี้ ทองคำได้ ๑ บาท ๕๑ สตางค์ กฐินทองคำเมื่อวานนี้ได้ ๑๐ กอง เงินสดได้ ๑๗ กอง รวมเป็น ๒๗ กอง รวมทองคำทั้งหมดได้ ๕,๒๖๒ กิโล กฐินทองคำ ๘๔,๐๐๐ กองนั้น ทองคำได้แล้ว ๑๓๙ กอง เท่ากับน้ำหนัก ๓๔ บาท ๓ สลึง กฐินที่เป็นเงินสด ๑,๙๐๔ กอง เท่ากับเงินสด ๓,๐๔๖,๔๐๐ บาท รวมกฐินทองคำและเงินสดได้ ๒,๐๔๓ กอง ยังขาดอยู่อีก ๘๑,๙๕๗ กอง

เมื่อวานนี้ไปช่วยโรงพยาบาลสังคม ช่วยเครื่องมือหลายอย่างและเตียงผ่าตัดด้วย โรงไหนที่รู้สึกว่าขาดแคลนมากจริง ๆ เราจะเข้าไปย้ำ ๆ เรื่อย ๆ ถ้าจะให้ทีเดียวก็ไม่พอ ต้องถูไถแบ่งทางโน้นแบ่งทางนี้ เราไม่ได้อยู่นะ นี่ความเมตตาพี่น้องทั้งหลายทราบนะ เราไม่ค่อยได้อยู่วันหนึ่ง ๆ ช่วยโลกนั้นแหละ ช่วยแบบนั้นช่วยแบบนี้หลายแบบ ช่วยอยู่ตลอดเวลา ตอนค่ำเมื่อวานนี้เดินเข้าไปดูโกดัง โอ้โห จนน่ากลัวนะ ของที่สั่งมาไม่ใช่น้อย ๆ เรียกว่าเป็นล้าน ๆ ขึ้นไปเลย ไม่ให้ขาดได้เลย นี่เพื่อโรงพยาบาลทั้งหลายเป็นพื้นฐาน นอกจากนั้นก็ปลีกย่อยไปทุกแห่งทุกหน ออกจากโกดังนี้เป็นหลักใหญ่อยู่อย่างนี้ ช่วยเต็มกำลัง เรื่องหมดเรื่องยังไม่ค่อยสนใจยิ่งกว่าเรื่องที่ว่าจะให้ ๆ นะ อันนี้หนักเพราะเป็นเรื่องของเมตตา มีแต่จะให้ ๆ

โรงพยาบาลแต่ละโรง ๆ นี้มักขาดแคลนทั้งนั้น อย่าว่าแต่โรงเล็กเลยโรงใหญ่ก็ขาดแคลน ขาดแคลนมาก เช่นโรงพยาบาลศูนย์ขาดแคลนมาก ช่วยมาก โรงพยาบาลต่าง ๆ ช่วยแต่ไม่มากเหมือนนี้ โรงใหญ่เท่าไรยิ่งช่วยมาก ๆ ต่อไปนี้ก็อาจไม่นานจะได้ไปจังหวัดหนองบัวลำภูอีกทีหนึ่ง เขาพึ่งตั้งเป็นโรงพยาบาลจังหวัดใหม่ ๆ ขาดแคลนอะไรมากอยู่ เราช่วยทีแรกเป็นโรงพยาบาลอำเภอ ก็ช่วยในฐานะอำเภอ ทีนี้เลื่อนขึ้นไปเป็นโรงพยาบาลจังหวัด ก็ติดตามไปช่วยในฐานะของจังหวัด หนักขึ้นเรื่อย ๆ นะ

ไม่หยุดเรื่องช่วยโลก เจ้าของเองพรรณนาไม่ได้เลย ขนาดนั้นเรื่องช่วยโลกนะ พรรณนาได้แต่ว่ามีเท่าไรเป็นหมด อันนี้รวมยอดได้เลย มีเท่าไรเป็นหมด ถ้ามาเข้ามือหลวงตาบัวแล้วเป็นหมด หมดจากการเฉลี่ยเผื่อแผ่แจกจ่ายไปด้วยความเมตตาต่อที่ต่าง ๆ อย่างนี้เรื่อยมา เรียกว่าไม่มีเหลือ เช่นยังเหลืออยู่ในธนาคารนี้ เหลือนี้มีกำหนดไว้แล้วนะ เหลือนี้เผื่ออันนั้น ๆ จะค่อยมาตามวาระ ๆ เป็นอย่างนั้นนะ

ด้วยเหตุนี้จึงเรียนให้พี่น้องทั้งหลายทราบที่เขาโจมตีหลวงปู่ฝั้นเรา เราตามแก้นะ เพราะความจริงเรากำไว้ในเงื้อมมือทั้งหมด พวกนี้ไม่มีความจริง มาต้มเอาเฉย ๆ หลวงปู่ฝั้นเสียปี ๒๕๒๐ เงินก็ยังแพง ยังมีราคามาก ท่านมีเงินอยู่ล้าน ๕ แสน ท่านสั่งเสียไว้เรียบร้อย เราทราบได้ดีอันนี้น่ะ ท่านแบ่งเป็นแสน ๆ เช่นวัดป่าภูธรพิทักษ์ วัดอุดมสมพร วัดถ้ำศรีแก้ว เวลาจำเป็นให้แยกเอาเงินนี้แห่งละ ๕ แสน ๆ พอดี เป็นเงินล้านห้า ตอนนั้นโรงพยาบาลยังไม่มีสำหรับอำเภอพรรณนา พอท่านล่วงลับไปนี้ถูกเขาค้นขึ้นมาโจมตีท่านว่า ท่านอาจารย์ฝั้นมีเงินอยู่ล้านห้า ตกตะลึงกัน เพราะธรรมดามาถามไม่ค่อยมีเงินมีทองแหละ แต่ท่านมีนี้เขามาถวายท่านนะ ท่านไม่ได้ไปหารบกวน ถวายท่านท่านก็แยกสันปันส่วนดังที่ท่านปฏิบัติมานั้นแหละ

เขาไม่ว่างั้นซี เขาบอกท่านมีเงิน ๑ ล้าน ๕ แสน ดังลั่นไปหมด เหมือนหนึ่งว่าหลวงปู่ฝั้นนี้ถูกโจมตีทั้ง ๆ ที่ทำความดีเต็มเม็ดเต็มหน่วย ความชั่วไม่ได้เรื่องอะไรมาโจมตี เหมือนกับหัวคนมีราคาขนาดไหน ไม้นั้นไม่ได้มีราคาอะไรแต่มันตีหัวคนแตกได้ เข้าใจไหม นี่ความชั่วมันตีให้เจ็บได้นะ มันเหมือนกับค้อนไม่มีราคาอะไร ทิ้งไว้อย่างนั้น เอามาตีหัวคนเจ็บได้ตายได้จากไม้ที่ไม่มีราคาเลย คน ๆ นั้นทำประโยชน์อะไร หัวนั้นมีราคาเท่าไร ถูกไม้ตีเจ็บ แตกหรือตายได้

อันนี้ความชั่วก็เป็นเหมือนไม้หาราค่ำราคาไม่ได้ เศษไม้เดนไม้ไปหาตีหัวนั้นตีหัวนี้อยู่อย่างนั้น เวลานี้พี่น้องทั้งหลายฟังไหม ไม้เปรตไม้ผี มันไม่ได้ปล่อยไม้ทิ้งไว้ตามนั้นนะ มันจะเอาไม้มัดติดคอมันพวกเปรตพวกผี งัดออกจากคอแล้วก็ไปตีหัวคนนั้นตีหัวคนนี้ โจมตีอยู่ทุกวัน ๆ นี้ มีแต่ไม้หาราค่ำราคาไม่ได้ ไม้เป็นพิษเป็นภัย จะตีให้เจ็บให้สะดุ้งสะเทือนไปตาม ๆ กันดังที่ว่า ท่านทั้งหลายฟังนะ นี่คือข้อเปรียบเทียบ มันไม่มีราคาแต่มันทำพิษได้สิ่งเหล่านี้ โจมตีทุกวัน ๆ ผู้สร้างความดีทำแทบเป็นแทบตายคือคนดีทั้งหลาย มันไม่ได้ทำอะไรมีแต่จะหาโจมตี คือไม้ของเปรตของผีที่มันมัดติดคอมันไว้ ไปเที่ยวตรวจดูซิคอไหนๆ บ้าง มันจะมีไม้เต็มคอมันแหละ ไปเที่ยวหาตีคนดีให้หัวแตกหัวช้ำไปด้วย

หลวงตาบัวนี้โกนผมไว้เฉย ๆ นะ ข้างในถูกเขาตี ฟากหนังเข้าไปถูกเขาตี แต่ข้างนอกยังยิ้มแย้มอยู่นี้จะว่าไง เขาตีก็ตีแต่เราเฉย ให้มันตีไป มันยกโคตรพ่อโคตรแม่มาตีก็ให้มันยกมา เราเฉยของเรา โคตรพ่อโคตรแม่เราก็เฉยเหมือนกัน ต่างโคตรต่างเฉยไม่ได้กลัวกัน เราไม่กลัวในการทำความดี ศาสดาองค์เอกทุกพระองค์พาสร้างความดีทั้งนั้น การถูกโจมตีเรื่องติฉินนินทา มีมาแต่ดั้งเดิมเป็นคู่กัน ท่านจึงว่า เอส ธมฺโม สนนฺตโน คือธรรมเหล่านี้เป็นธรรมเก่าแก่ อย่าไปตื่นไปเต้น อย่าไปหลงกลของมัน เรื่องนินทาสรรเสริญ โลกธรรม ๘ นั่น

พระพุทธเจ้าก็ถูกโจมตีมาอย่างนี้ตลอด เป็นอย่างนั้น ๆ ไอ้เราก็ตัวเท่าหนูจะไม่ให้ถูกอะไร เพราะฉะนั้นเราถึงเฉย เฉยเขาก็โจมตีอีก ทางเขาว่ามายังไง ๆ หลวงตาบัวเห็นเฉย ไม่เห็นว่าอะไร ครั้นเวลาเราตอบเราก็ตอบ ประสากองขี้จะไปเล่นกับมันทำไมก็ว่าอย่างนั้นไปเสีย มันมีราคาอะไรพอจะไปเล่นกับมันให้เสียเวล่ำเวลา เปื้อนมือสกปรกเหม็นคลุ้งที่จมูกเปล่า ๆ ก็ว่าอย่างนั้นแหละ นี่ละให้พากันพิจารณาเอา เอ้า สร้างไปสร้างความดี ความชั่วนั้นมันคอยทำลาย เช่น หัวใจเรามีความคิดชั่วมันก็ทำลายเรา ความคิดดีสังหารมัน ให้แก้กันไปอย่างนี้ คนนอกคนไม่ดีมันไปหาทำลายคนดีนั้นแหละ เราก็ให้สร้างความดีของเราไป นี่ละถูกต้องตามหลักศาสดา เราจึงไม่เคยสนใจ

ฟังซิที่ว่าหลวงตาบัวเอาสมบัติทั้งหลายตั้งแต่ทองคำ ดอลลาร์ เงินสด ลงมานี้ ที่พี่น้องทั่วประเทศไทยบริจาคผ่านมาหลวงตาบัว หลวงตาบัวเอาเข้าพุงหมด ฟังซิน่ะ มันฟังได้ไหมพี่น้องชาวไทย หูมี ตามี ใจมี ด้วยกันทุกคน เอาไปฟังซิฟังได้ไหม หลักฐานพยานมันก็ยืนยันอยู่ทั่วประเทศเขตแดน นั่นละคือพุงหลวงตาบัว เข้าใจไหม เริ่มต้นแต่คนทุกข์คนจน นั่นก็คือพุงหลวงตาบัว หลวงตาให้คนทุกข์คนจนนั้น ๆ จากนั้นแล้วก็สถานที่ต่าง ๆ สถานที่สงเคราะห์สงหา ตลอดโรงร่ำโรงเรียน มีกี่หลังมีกี่ ๑๐ หลัง มากขนาดไหนนั้นคือพุงหลวงตาบัว หลวงตาบัวเอาลงในพุงนั้น โรงเรียนหลังนั้นเท่านั้น ๆ จากนั้นโรงพยาบาล เดินไปไหนเกลื่อนไปด้วยพุงหลวงตาบัว มีแต่หลวงตาบัวเอาเข้าพุง ๆ พุงหลวงตาบัวไปเที่ยวหาดูเอานะ

เมื่อวานนี้ไปโรงพยาบาลเดียวก็ฟาดเสีย ๔ พุง ช่วยเขา ๔ อย่าง นั่นละเป็นอย่างนั้น พุงหลวงตาบัวมีอยู่ทั่วไป เวลาเขาหาเรื่องนั้นกับความจริงแล้วให้ท่านทั้งหลายเทียบเอา ไปที่ไหนเกลื่อนไปหมดนะ จะว่าเราคุยหรือไม่คุยก็ตาม เท่าที่เราผ่านมาในความเป็นพระด้วยกันกับพระสงฆ์ทั่วประเทศไทย เรายังไม่เคยเห็นองค์ไหนที่จะบริจาคอย่างนี้ เอาเข้าพุงอย่างนี้ เข้าพุงแบบหลวงตาบัวเข้าอยู่เวลานี้ เข้าอยู่ตลอดเวลานะ เอามาจากทางไหนเข้า ทองคำนี้ก็จะเข้าพุงคลังหลวงเรา ดอลลาร์นี้ก็จะเข้าพุงคลังหลวง เงินสดเข้าทั้งพุงคลังหลวงเข้าทั้งพุงพี่น้องชาวไทยทั่วประเทศ พี่น้องชาวไทยมีพุงมากขนาดไหน หลวงตาบัวจะเอาเข้าพุงหมด เป็นอย่างนั้นละ จำเอานะ นี่ละพุงหลวงตาบัว

เขาว่าหลวงตาบัวเอาเข้าพุงหมด นี่เห็นไหมมันเข้าความจริงได้ไหม สิ่งเหล่านี้ผ่านสายตาพี่น้องทั้งหลายเห็นด้วยกัน ประกาศลั่นโลกอยู่ทั่วหนังสือพิมพ์ นั่นคือพุงหลวงตาบัวดูเอา มาดูพุงนี้ก็มีแต่ข้าวต้มขนมที่พี่น้องทั้งหลายมาบริจาค เราเอาเข้าพุงนี้นะ นอกนั้นเข้าพุงพี่น้องทั่วประเทศไทยทั้งนั้น นี่ละเราทำประโยชน์ให้โลก ทำอย่างสุดหัวใจจริง ๆ เพราะทำด้วยความเมตตา จึงไม่ได้คำนึงถึงว่าสิ้นว่าเปลืองว่าหมดว่ายังอะไรอยู่ตลอด ได้มาเท่าไรเป็นอย่างนั้นตลอด ๆ ด้วยความเมตตามีกำลังมาก จึงไม่คำนึงถึงสิ้นถึงเปลืองถึงหมดถึงยังอะไรเลย

จากนั้นก็คิดดูซิว่า หลวงตาบัวหารบกวนบิณฑบาตขอร้องจากประชาชนทั้งหลาย เพื่อนำสมบัติทั้งหลายเข้าสู่คลังหลวงนี้ มันก็มาโจมตีว่าหลวงตาบัวทำนาบนหลังคน เรายังไม่ได้ไปถามดูว่าบนหลังโคตรของมึงมีไหม อยากว่าอย่างนั้นนะ เข้าใจไหม หลังคน ๆ โคตรมึงมีหลังไหม หลวงตาบัวได้ไปทำนาที่นั่นไหม เราอยากจะถามว่าอย่างนั้น นี่มันตอบเร็วนะ ปั๊บเลยทันที เราอยากจะไปถาม นี้ยังบกพร่องอยู่เรายังไม่ถาม ให้มันมามาก ๆ เสียก่อนจะเอาทีเดียวหมดทั้งโคตรทั้งแซ่ หมู หมา เป็ด ไก่ แตกกระจายหมดเลย ถ้าลงได้เข้าตรงนั้น เข้าบนหลังเป็ด หลังไก่ หลังหมู หลังหมา หลังโคตรมึงพังไปหมดเลย หลวงตาถ้าลงได้ทำเอาจริงเอาจัง เข้าใจไหม

เดี๋ยวนี้ยังไม่เอากำลังประมวลบัญชีอยู่ ให้มันขนมามาก ๆ เสียก่อนค่อยใส่ทีเดียวให้มันเปิดกระเจิงไปหมดทั้งโคตรทั้งแซ่พวกนี้มันเก่งนัก มันเก่งนักเราก็ต้องเก่งนักละซิ กิเลสเก่งธรรมะต้องเก่ง กิเลสเด็ดธรรมะต้องเด็ด ไม่เด็ดไม่ทันกัน ความเลวร้ายหนักขนาดไหน ความดิบความดีต้องเอาให้หนักๆ เหมือนเขาต่อยกันบนเวที นักมวยคนไหนหมัดเบาสู้เขาไม่ได้ ความคล่องแคล่วว่องไวและหนัก หมัดไม่หนักสู้เขาไม่ได้ ฝ่ายคล่องแคล่วว่องไวและหมัดหนักนั้นละเป็นฝ่ายชนะ

ธรรมกับกิเลสก็ต้องเป็นอย่างนั้นเหมือนกัน มันเป็นคู่แข่งกันมาแต่ไหนแต่ไรมา เราก็ให้แข่งกับความชั่วของเรา ลูกหลานทั้งหลายที่มาที่นี่ให้แข่งนะ อย่าเตร็ดเตร่เร่ร่อนไปวันหนึ่ง ๆ ไม่ได้เรื่องได้ราว แล้วก็มีแต่ว่าเรียนหนังสือ เอาความเรียนหนังสือมาเป็นเจ้าอำนาจ ใครก็มาแตะไม่ได้ แม้ที่สุดพ่อแม่ก็มาแตะไม่ได้ เขาไปโรงเรียน เขาไปเรียนหนังสือ จะใช้การใช้งานอะไร ๆ เขาก็ไม่ได้ เขาก็เอาการเรียนมาอวดพ่ออวดแม่แล้วเถลไถลไปสบาย พวกนี้เอาการเรียนมาเป็นโล่บังหน้า อย่าเป็นอย่างนั้นนะ พวกลูกพวกหลาน ต่างคนต่างมาศึกษาเล่าเรียนให้เรียนจริง ๆ ให้ปฏิบัติรักษาตัวให้เป็นคนดี

อะไรดีสู้คนดีไม่ได้ สู้เราดีไม่ได้ อะไรชั่วก็สู้เราชั่วไม่ได้ จึงต้องให้ระมัดระวัง ความชั่วความดีอยู่กับเราคนเดียว ถ้าเผลอทางชั่วจะเอาไปกินเร็วกว่าทางดีนะ ทางดีนี้ต้องดึงต้องลากต้องเข็น แม้เช่นนั้นมันก็ไม่อยากทำ แต่ต้องฝืนทำเพราะเป็นความดี ต้องใช้เหตุผลอย่างนี้บังคับตัวเอง อย่าปล่อยเลยตามเลย เรียนมามากเท่าไรยิ่งเป็นคนเลวมากในเมืองไทยเราดูได้ที่ไหน ดอกเตอร์ดอกแต้เรียนมาเต็มบ้านเต็มเมือง ทั่วประเทศไทยเรา มีตั้งแต่สูง ๆ ทั้งนั้น เย่อหยิ่งจองหองตัวเก่งก็พวกนี้ที่ไม่มีธรรม

ผู้มีธรรมเราไม่ว่านะ ผู้มีธรรมน่าเชิดชูน่าสรรเสริญเยินยอ น่ากราบไหว้บูชา เด็กมองเห็นนี่เคารพแล้ว คนมีความรู้วิชามีธรรมะเข้าเป็นเครื่องประดับ ทุกสิ่งทุกอย่างจะชุ่มเย็นไปตาม ๆ กัน ถ้ามีธรรมะเข้าแทรกตรงไหนจะชุ่มเย็น ถ้าไม่มีธรรมะมีแต่ความรู้ที่เรียนมาซึ่งเป็นวิชาของกิเลสมอบให้แล้ว เอามาตีหัวกันนั่นแหละ ไปที่ไหนมีแต่คนรู้ โอ๊ย.จอมปราชญ์ทั้งนั้น เย่อหยิ่งที่สุด กินบ้านกินเมืองก็ไม่มีใครเกินพวกนี้ที่ไม่มีธรรมในใจ แย่งเก้าอี้กันนี้ แหมพิลึกนะ เหมือนหมาแย่งตัวเมียกัน เก้าอี้เหมือนตัวเมีย หมาเหมือนหมาผู้แย่งตัวเมียกัน ที่เรียนมามาก ๆ มันมาแย่งเก้าอี้แย่งอำนาจกัน นี่ละถ้าไม่มีธรรมเป็นอย่างนี้ ถ้ามีธรรมแล้วต้องปฏิบัติกันตามเหตุตามผล ตามหลักความดีความชั่ว ตามบุญตามกรรม นี่ถูกต้อง สมควรจะได้เป็นขั้นใดภูมิใดแล้วเป็นเองเพราะการทำความดีไม่ถอย

ต่างคนต่างทำหน้าที่การงานของตัวเอง ให้สมศักดิ์ศรีกับเรามีหน้าที่การงานอะไรเป็นที่รับผิดชอบของเรา เราต้องทำหน้าที่การงานให้สมบูรณ์เป็นลำดับลำดาไป ทีนี้ผู้เหนือเราก็คือผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่ก็ต้องเป็นคนดี ไม่รักนั้นชังนี้ ไม่เกลียดนั้นโกรธนี้ ไม่ลำเอียง คนไหนดียกให้เป็นฐานะตามคนดี ยกขึ้นเป็นตามขั้นตามภูมิของการทำดีของเขา ไม่ได้เอาพรรคเอาพวกเอาอะไรเข้ามาตีกันแหลกอย่างนี้ นี่มันมีแต่พรรคแต่พวก เข้าตรงไหนซุบซิบ ๆ พวกพรรคเดียวพวกเดียวกัน นี่ละเป็นอย่างนั้น ที่ทำให้เมืองไทยแล้วก็เอาประชาชนนี้เป็นสนามรบ ทั้งกินทั้งขี้แตกลงไปในหัวประชาชน กินก็เอาตับประชาชนไปกิน ครั้นกินแล้วก็ขี้รดหัวประชนชน นี่คนไม่มีธรรม ไปที่ไหนเลอะเทอะไปหมด ใหญ่เท่าใดยิ่งน่าเกลียดน่ากลัว เหมือนกองขี้กองใหญ่ ๆ กองขี้ใหญ่เท่าไรยิ่งเหม็นคลุ้งและยิ่งน่ากลัว

คนไม่มีธรรมคนมีแต่ความชั่วช้าลามก เรียนมามากเท่าไร ความรู้มากเท่าไรยิ่งเป็นขี้กองใหญ่ ยศถาบรรดาศักดิ์สูงมากเท่าไรยิ่งขี้กองใหญ่ เย่อหยิ่งจองหองเป็นกองขี้ทั้งกอง ๆ แล้วก็ขี้รดหัวประชาชนลงไป ประชาชนเขาเป็นคนเหมือนกัน ทำไมเราเป็นเทวดามาจากไหน เทวดาไม่ได้ทำอย่างนี้นี่นะ ไม่ได้ทำอย่างเปรตอย่างผีที่กินตับกินปอดประชาชนอย่างนี้ นี่ละเรื่องธรรมเป็นอย่างนี้ ถ้าไม่มีธรรมไปไหนก็ไปเถอะ ใครอย่าอวดเก่งถ้าลงไม่มีธรรม หาความสุขไม่ได้ ตัวเองนั้นแหละ เป็นฐานที่ตั้งแห่งไฟนรกเผาทั้งเป็นอยู่นั้น เราอย่าเข้าใจว่าไปเก่งกล้าสามารถต่อผู้อื่นผู้ใดมาแล้ว เราจะมานั่งเก้าอี้เสวยสุขอยู่บนหัวเทวบุตรเทวดา หรืออยู่บนหัวพระพุทธเจ้า ไม่มี เราอย่าไปคิด ขอให้แก้ไขตัวเองให้เป็นคนดี คนดีแล้วอยู่ที่ไหนดีหมด ๆ ถ้าชั่วแล้วอยู่ไหนก็ชั่ว ไฟอยู่ในหัวใจมันนั่นน่ะ

ให้ระวังนะ พวกลูกพวกหลาน การจับจ่ายใช้สอย อย่าสุรุ่ยสุร่ายจนเกินไป การศึกษาเล่าเรียนฐานะสูงต่ำต่างกัน บางคนก็มั่งมีสมบูรณ์มีหลักมีฐาน บางคนก็เป็นคนทุกข์คนจน คนจนจนกระทั่งส่งลูกเข้าโรงเรียนพ่อแม่ต้องยอมติดหนี้ติดสินเขาพะรุงพะรังมีมากนะ อันนี้ขอให้พากันพิจารณาถึงฐานะตัวเอง อย่าสุรุ่ยสุร่ายเกินไป เกินเนื้อเกินตัว ให้พอดีกับฐานะของตนเอง แล้วให้เห็นใจพ่อแม่ที่เลี้ยงลูกมานี้ คนหนึ่ง ๆ พ่อแม่แทบตายด้วยกันทุกคน เราอย่ามาเย่อหยิ่งจองหองว่าเราเป็นคนขนาดนี้ ๆ ใครเลี้ยงเรามา ชีวิตจิตใจใครประกันเอามาตั้งแต่ตกทอดออกมา แม้แต่อยู่ในท้องนั้นก็มีแล้ว ครรภรักษา นั่นเห็นไหม ยาครรภรักษา รักษาครรภ์ ลูกอยู่ในท้อง แม่ก็ต้องได้ระมัดระวังทุกสิ่งทุกอย่างที่เข้าไปเกี่ยวข้องนั่นแหละ ยาครรภรักษาเข้าไปแล้ว

พอตกคลอดออกมาทุกอย่างจะอยู่นั้นหมด อันเป็นภาระของพ่อของแม่ที่จะตะเกียกตะกายหามาเพื่อลูกแต่ละคน ๆ กว่าจะโตขึ้นมาหายใจฝอดแฝด ๆ ได้อย่างเรา พ่อแม่เป็นผู้รับเป็นรับตาย ใครเป็นคนตายก่อน พ่อกับแม่ตายก่อนเรา พอชีวิตเหลือมาลูกโตขึ้นมา เอ้า โตขึ้นมา คนนี้เกิดขึ้นมาอีกแล้ว เอาอีกแล้ว เลี้ยงแทบจะเป็นจะตายทุกคน เพราะฉะนั้นใครประมาทคุณพ่อคุณแม่คนนี้จม จะหาความเจริญไม่ได้นะ จะไปอยู่ที่ไหนก็ไปเถอะ ถ้าลงได้ประมาทพ่อแม่แล้ว เป็นอันว่าไม่มีนรกหลุมไหนจะเอาไว้อยู่ ขาดสะบั้นไปเลย ให้จำให้ดีคำนี้

โทษหนักมากที่สุด คุณมากที่สุดคือพ่อแม่ของเรา ท่านจึงยกพ่อกับแม่เทียบเป็นพระอรหันต์ทั้งองค์เทียวนะ เฉพาะกับลูกน่ะ พ่อแม่เป็นอรหันต์ของลูก คุณก็เหลือโลกเหลือสงสารกับลูก โทษก็เหมือนกันท่านจึงสอนไว้อย่างนั้น ท่านเลี้ยงเรามาขนาดไหน โถ เราไม่ลืมเราเป็นเด็กเราดูพ่อดูแม่ ขวนขวายหามาอะไร ๆ มานี้ แต่ก่อนก็คิดธรรมดาประสาเด็ก แต่เวลาโตขึ้นมาเรียนอรรถเรียนธรรมมันก็กระจายออกไป ทีนี้ไปที่ไหนมีแต่คุณของพ่อของแม่ครอบไว้หมดนั่นซี ใครจะว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อไร คุณของพ่อของแม่ครอบไว้หมดทีเดียว หน้าที่การงานชื่อเสียง แม้แต่ยศของเด็ก เด็กคนนี้เป็นยังไงก็ยกพ่อยกแม่มาเป็นตัวประกันๆ นี่ละเป็นอย่างนี้

เพราะฉะนั้นเราทุกคนอย่าไปเย่อหยิ่งจองหองกับพ่อกับแม่เป็นอันขาดนะ ถ้าไม่อยากจมนรกทั้งเป็น ให้พากันสำรวมระวัง ยกไว้เสมอ อย่าดื้ออย่าดึงอย่าฝ่าฝืนพ่อแม่ ผู้นี้เป็นผู้รับประกันชีวิตของเรา ด้วยการประกันชีวิตของตนสำหรับเลี้ยงลูกแต่ละคน ๆ ให้จดจำให้ดีนะ ทุกคนอยู่นี่ พ่อแม่แทบเป็นแทบตายมาด้วยกันทุกคน ไม่มีใครเว้น พ่อแม่จึงมีคุณมากทีเดียว

มาตาปิตุอุปฏฺฐานํ ให้บำรุงรักษาพ่อกับแม่ให้ดี ปุตฺตทารสฺส สงฺคโห สงเคราะห์ลูกสงเคราะห์เมีย สงเคราะห์ซึ่งกันและกัน ให้มีความซื่อสัตย์สุจริตฝากเป็นฝากตายกันได้ระหว่างผัวกับเมีย อย่าเถลไถลเอาฟืนเอาไฟมาเผาทั้งตัวและครอบครัว แล้วลูกเต้าหลานเหลนให้ร้อน ๆ ไปตามกันเลย เพราะความเอากิเลสเข้าไปสังหารธรรม ธรรมคือความจงรักภักดีแตกกระจัดกระจาย พ่อกับแม่มีแต่ทะเลาะกัน สุดท้ายก็เป็นหมากัดกันให้ลูกที่เป็นลูกหมานั้นดูอีก ตัวนั้นก็เห่าแง็ก ๆ ตัวนี้ก็ร้องแง็ก ๆ ร้องหาอะไร เมื่อคืนนี้พ่อกับแม่ทะเลาะกัน นั่นเห็นไหม ลูกมันก็ร้องแหง็ก ๆ อยู่ในความคิดความดิ้นรนกระวนกระวายภายในจิตในใจ ไปเรียนหนังสือไม่รู้เรื่องรู้ราวนะ ไปก็นั่งเหม่อนั่งมองอยู่นั้น ความคิดอยู่กับเรื่องพ่อเรื่องแม่ทะเลาะกัน เพราะความไม่ซื่อสัตย์สุจริตต่อกัน มันเสียมาโดยลำดับอย่างนี้

เพราะฉะนั้นจึงให้ซื่อสัตย์สุจริต พ่อกับแม่ให้ฝากเป็นฝากตายกันตามหลักธรรมแล้วจะเย็นที่สุด ไม่มีอะไรเกินธรรมที่ครอบหัวใจสัตว์โลกผู้ปฏิบัติตาม อันนี้เย็นมาก ถ้าเอากิเลสตัวเก่ง ๆ เข้าไปเกี่ยวข้องเมื่อไรพัง ๆ ๆ เลยนะ จำให้ดีนะ ลูก ๆ หลาน ๆ ทุกคน มาวัดมาวาให้มาเพื่อศึกษาจริง ๆ อย่าสักแต่ว่ามา เช่น ผู้ใหญ่สั่งให้มา ก็มาสักแต่ตามผู้ใหญ่เฉย ๆ สาระสำคัญที่จะเป็นความมุ่งมั่นต่อเราในการมาวัดมาวาไม่มีใช้ไม่ได้นะ ต้องมาให้ศึกษาเล่าเรียน แล้วนำไปประพฤติปฏิบัติตัวเอง อันใดที่อยู่ฐานะของเราที่จะปฏิบัติได้ให้นำไปปฏิบัติ อันใดเป็นเรื่องที่สุดวิสัยของเรา เช่น หน้าที่ของพระ หลักธรรมหลักวินัยของพระ เป็นเรื่องของพระ การสั่งสอนเป็นเรื่องของท่าน แล้วที่จะยึดเอาหลักเกณฑ์มาปฏิบัติตนคือเรื่องของธรรม เหมาะสมกับตัวเองขนาดไหน เราเป็นวัยไหน ๆ ให้ยึดเอาไปปฏิบัติ แล้วจะเป็นเด็กดีคนดี เด็กดีผู้ใหญ่ก็ดี สุดท้ายก็ดีไปตาม ๆ กันหมด

ถ้าธรรมเข้าตรงไหนไม่มีครึมีล้าสมัย มีแต่กิเลสซึ่งเป็นเหมือนกองขี้ครอบโลกธาตุนี้ เหม็นคลุ้งขนาดไหนมันก็ยกก็ยอกันขึ้นว่าเป็นของหอม น่าเคารพนับถือน่าชมเชย กองขี้ใครจะไปชมเชยมัน ความชั่วคือกิเลสเป็นกองขี้ทั้งนั้น ไม่เป็นสิ่งที่น่าชมเชย อรรถธรรมต่างหากที่จะควรชมเชย คนได้รับความสุขความเจริญได้เพราะธรรม ไม่ได้เพราะสิ่งเลวร้ายทั้งหลายเหล่านั้นนะ พากันจำเอาทุกคน ๆ มาฟังการอบรมให้ฟังจริง ๆ

หลวงตานี้หนักมากสอนทุกแง่ทุกมุมนั้นแหละ สอนเด็กก็สอน ผู้ใหญ่ก็สอนผลที่สุดหมาในวัดนี้ก็ได้สอนมัน ตัวไหนมันรังแกเขาเอาไม้เรียวหวดเลย นี่เรียกว่าสอนหมา เอาไม้เรียวติดแนบไปเลย อย่าว่าแต่สอนคนเลย หมาก็ยังสอน แม้ที่สุดกระรอกกระแตมันไล่กัดกันมานี้เราก็เอาไม้ไล่ตีมัน นี่ก็สอนกระรอกกระแต เดินจงกรมอยู่นั้นมันหยอกมันเล่นกัน บางทีไล่กัดกันจริง ๆ ตกมาหน้าทางจงกรม เราเอาไม้ไล่ตีเลย สูมาหากัดกันอะไร กูเดินจงกรมสูไม่รู้เหรอ มันก็ไปคนละทิศละทาง มันกลัวอำนาจพระหัวโล้น ๆ โธ้ หัวโล้น ๆ นี้เอาเก่งเหมือนกันนะ คงว่าอย่างนั้น ไม่เก่งยังไงสูเก่งกว่ากูนี่ กูต้องฟัดกันบ้างซิ ความหมายว่างั้น เข้าใจเหรอ เอาละพอเท่านั้นละ

โยม : เพลิน พรหมแดน (ราชาเพลงพูด) เข้ากราบนมัสการ

หลวงตา : มาเหรอ หมอเพลงนี้เก่งนะ จะกระเทือนทั่วประเทศไทยละหมอเพลง แล้วร้องเพลงเรื่องศีลเรื่องธรรมหาได้เหรอ มีแต่ร้องเพลงด้วยความเพลิดความเพลิน ไปตามโลกตามสงสาร ร้องเพลงเพื่อศีลเพื่อธรรมเป็นคติเครื่องเตือนใจแก่คนทั้งโลกนี้มีอานิสงส์มากทีเดียว ท่านได้กล่าวไว้ในธรรมว่า เสียงกังวาน ไพเราะเพราะพริ้งไม่มีอะไรเกินเสียงธรรม ผู้ที่ให้ทานธรรมด้วยเสียง นี่ให้ทานธรรมด้วยเสียงใช่ไหม แต่เราเรียกว่าเพลง ก็เพลงเสียงเพื่อธรรมแน่ะ ก็เป็นอย่างนั้น ก็ต้องมีอานิสงส์อย่างเดียวกัน

โยม : ครูจากจังหวัดร้อยเอ็ด

หลวงตา : คณะทำงานครูจังหวัดร้อยเอ็ดขอรายงานผลการนำหนังสือ หยดน้ำบนใบบัว และประวัติหลวงตาไปสอนทั่วประเทศทั้งชั้นประถมและชั้นมัธยมได้ผลดีมาก ได้รับคำชมเชย นี่มาจากร้อยเอ็ด นี่ผลการปฏิบัติดีคนก็ดีไปเรื่อย ๆ แล้วเขาก็มายอหลวงตา หลวงตาก็รับไว้ แค่ไหนที่ควรหลวงตาจะรับได้ก็รับไว้ อันไหนรับไม่ได้ก็วางไว้เสียก่อน เราต้องดูฐานะเราอีก เข้าใจไหม เขายออะไรก็จะคว้ามับ ๆ เขาฟาดรังแตนมาทั้งรังโยนใส่นี้ตาย แตกฮือนะ เอาละพอใจ

อ่านธรรมะหลวงตาวันต่อวัน ได้ที่ www.luangta.com