เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด

เมื่อวันที่ ๗ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๓๘

ให้หันหน้าเข้าศีลเข้าธรรมนะ พากันหันหน้าเข้าศีลเข้าธรรมนะ เล่นกับกิเลสเล่นเท่าไรล่มจมเท่านั้นละ ล่มจมมามากต่อมากแล้วเดือดร้อนทั้งแผ่นดินไทยเรา เพราะอำนาจของกิเลสมันเผาหัวคน ให้หันเข้าศีลเข้าธรรม รักษาตัวให้ดี การอยู่การกินการใช้การสอยให้พอเหมาะพอดี อย่าฟุ้งเฟ้อเห่อคะนอง อะไร ๆ มีแต่เรื่องเห่อทั้งนั้นนะ เมืองไทยเราเป็นเมืองพุทธมันเป็นเมืองบ้าไปเดี๋ยวนี้ เปลี่ยนจากพุทธไปเป็นเมืองบ้าแล้ว เห่อไปหมด มองดูอะไร ๆ เห็นชัดเจนทีเดียว เรื่องความเห่อกับกิเลสนี้ แหม ไม่ว่าการอยู่การกินการใช้การสอยการแต่งเนื้อแต่งตัว เห่อกับกิเลสทั้งนั้น มีแต่เรื่องจม ๆ ๆ สิ่งเหล่านี้ต้องขวนขวายมาแทบเป็นแทบตายกว่าจะได้มาใช้มาสอย ให้กิเลสเอาไปถลุงยังไม่รู้เนื้อรู้ตัวจะทำยังไง

อยู่กินพอดิบพอดี ใช้สอยพอดิบพอดีไม่ได้เหรอ หรือไม่ได้เห่อ ถ้าว่ารถก็กี่คันคนหนึ่ง ๆ เห่อทั้งนั้นแหละพวกบ้า ทุเรศจริง ๆ นะมองดูแล้วจนดูไม่ได้ เจ้าของยังหยิ่งด้วยนอกจากเห่อแล้ว ว่าตัวมั่งตัวมีตัวมียศถาบรรดาศักดิ์ หยิ่งไปอย่างนั้น มีแต่เรื่องของกิเลสทั้งนั้นเหยียบหัวคน ๆ อะไรก็ไม่รู้ ดินน้ำลมไฟต้นไม้ภูเขาแร่ธาตุต่าง ๆ ก็มีอยู่เต็มแผ่นดินแต่ไหนแต่ไรมา เอามาสมมุติเป็นเงินเท่านั้นก็เป็นบ้ากัน กระดาษเห็นไหมล่ะเอามาพิมพ์เป็นไอ้หลังลายมันเหยียบหัวคนแหลกหมด

เวลานี้ไอ้หลังลายมีอำนาจมากนะ คนเอามาใช้ให้ได้ประโยชน์มันไม่ได้เป็นประโยชน์ มันเป็นโทษแก่คนเพราะคนไม่รู้จักประมาณ ถ้ารู้จักประมาณสิ่งเหล่านี้มาเป็นประโยชน์ทั้งนั้น เพราะท่านทำไว้เพื่อเป็นประโยชน์ไม่ใช่ทำเพื่อความฉิบหายอย่างที่เป็นอยู่เวลานี้ โถ เห่อเป็นบ้ากันเลยนะ กระดาษ ถ้าว่าเงินเหรียญก็แร่ธาตุต่าง ๆ เหมือนหินนั่นผิดแปลกอะไรกัน มันหากเป็นบ้ากันเฉย ๆ มนุษย์เรา

อยู่ที่ไหนเหมือนกงจักรนะหมุนติ้ว ๆ อยู่ภายในใจ กิริยาอาการร่างกายภายนอกนี้เก็บไว้ประดับหน้าร้าน ดูว่าสงบเสงี่ยม ภายในเป็นไฟ ๆ อยู่ ดูภายในนั่นซิ นี่คิดภายในนะที่เอามาพูดนี่ไม่ได้คิดภายนอกนะ ภายนอกมาประดับร้านเฉย ๆ ทุเรศจริง ๆ ไม่พอดิบพอดี การกินก็เอา...เข้าร้านไหนฟาดมันลงไปโต๊ะละหมื่นละแสน มันเห่อบ้าอะไร เขายกยอปอปั้นว่าเจ้าของดิบดีอย่างนั้นอย่างนี้ เพียงลมปากก็เป็นบ้ากับเขา มันโง่หรือฉลาดหลงลมปากเขานั้น เรายอเราก็ได้นี่นะ เช่น อย่างหลวงตาบัวเวลานี้เป็นสมเด็จสังฆราชนะจะเป็นไรไป เป็นทั้งพระเจ้าแผ่นดินด้วย เป็นทั้งสมเด็จสังฆราชด้วย เป็นทั้งนายกรัฐมนตรีด้วย หลวงตาบัวองค์เดียวนี้ ว่าให้เจ้าของก็ว่าได้ยากอะไร ให้คนอื่นมายกมายอให้เป็นบ้ากับลมปากเขา โห ทุเรศจริง ๆ นะ

ดูโลกดูเท่าไรยิ่งแหม ออกแหมนะ เจ้าของยังเห่อ อู๊ย พูดไม่ถูก เจ้าของนั่นภูมิใจ หาความสงบสุขในหัวใจไม่มีเลย แล้วมันดีดมันดิ้นเป็นบ้าอยู่ภายในจิตใจ ยังไม่รู้เนื้อรู้ตัวอยู่เหรอว่ากิเลสมันเหยียบย่ำทำลายขนาดไหน ความโลภมันก็พาดีดพาดิ้นให้เป็นบ้า ราคะตัณหาก็พาดีดพาดิ้นให้เป็นบ้ายังว่าเป็นของดีอยู่เหรอ ไม่สมใจก็โกรธแค้นทำลายกัน มีแต่เรื่องฉิบหายทั้งนั้นนะไม่ใช่เรื่องพอดิบพอดี

การอยู่การกินการใช้การสอยพอดิบพอดีเป็นไปไม่ได้เหรอเป็นยังไง หรือกิเลสไม่ยินยอมเหรอ ฟัดหัวกิเลสให้มันยอมเป็นไร มีมาเท่าไรก็กินพอเป็นพอไปพอใช้พอสอยเท่านั้นก็พอ อันนี้อะไรก็โก้หรู ๆ หัวใจเป็นไฟ ๆ จะเอาอะไรมาหรู ข้างในเป็นไฟเจ้าของเป็นไฟ พูดแล้วทุเรศนะมันอดไม่ได้

ยิ่งจวนจะตายเท่าไรยิ่งดูไม่ได้ยิ่งเผ็ดร้อนเข้าไป ธรรมะฉุดลากนะนี่ ที่พูดอย่างนี้กิเลสก็มาว่านะว่าดุนะ นี่ละแผนการของธรรมปราบกิเลสปราบแบบนี้ไม่ใช่ดุ กิเลสตัวไหนโหด ๆ เก่ง ๆ แสบ ๆ ฟาดมันแหลกกระจายไปนู่น นั่นละเรียกว่าวิธีปราบกิเลส มันหลายวิธีการของธรรมไม่ใช่แบบกิเลส กิเลสถ้าโกรธละฆ่ากันเลย ธรรมนี่ไม่ได้ฆ่า ดุด่าว่ากล่าวเพื่อความเป็นคนดี ๆ กิเลสนี่ถ้าลงว่าดุแล้วร้ายที่สุดเลย แหลกไปหมด นั่นต่างกันอย่างนั้นนะ ว่าแต่ดุ ๆ ให้กิเลสเอาเป็นเครื่องมือเสียหมด สุดท้ายธรรมะก็ถูกเย็บปากไว้ให้กิเลสออกเพ่นพ่าน ๆ ตีตลาดตเลแหลกเหลวหมด

พากันตั้งเนื้อตั้งตัวปฏิบัติตัวเองซิ การอยู่การกินการใช้การสอยให้พอเหมาะพอดีกับตัวเอง พออยู่ได้อยู่ไปพอซุกหัวนอนที่ไหนก็นอนไป อย่าไปโอ่อ่าฟาด ๙ ชั้น ๑๐ ชั้นติดหนี้เขาพะรุงพะรัง ธนาคารเป็นตาอยู่เอาไปกินหมด พวกเราขนไปให้ซิ ทั้งสองฝ่ายเจ้าหนี้กับลูกหนี้ตกลงกันไม่ได้ก็ต้องไปให้ตาอยู่ตัดสินให้ เอาไปกินเสียเรียบวุธ กินกับสะแตกก็อันเดียวกันไม่เห็นมีอะไรหยาบไม่หยาบ

เอาละพอเหนื่อยแล้ว