เทศน์อบรมฆราวาส ณ สวนแสงธรรม

เมื่อวันที่ ๑ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๓๘

ที่พึ่งของใจ

        ขอพูดฝากพี่น้องทั้งหลายให้ระลึกถึงธรรมเสมอนะ ให้ระลึกถึงพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ เรียกว่าระลึกถึงธรรมเสมอ อย่าลืมเนื้อลืมตัว การลืมเนื้อลืมตัวนั้นเป็นการปล่อยตัว ไม่เป็นของดีเลย ความไม่ลืมเนื้อลืมตัว ความมีสติสตังระมัดระวังตัวเองนั่นแหละเป็นความดี ระลึกถึงพระพุทธเจ้าให้ระลึกถึงพุทโธ จะกระเทือนถึงพระพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์นั่นแหละ เพราะพุทโธคำเดียวนี้กระเทือนถึงพระพุทธเจ้าหมดทุกๆ พระองค์เลย

        อย่าลืม ไปที่ไหนอย่าลืมที่พึ่งของใจคือธรรม เป็นของสำคัญมากนะ ให้เป็นคู่เคียงกันกับวัตถุสิ่งของที่เราอาศัยอยู่ อันนั้นเป็นเครื่องอาศัยของกายเท่านั้น ส่วนใจต้องมีธรรมเป็นเครื่องอาศัย ไม่มีธรรมใจว้าเหว่ ใจตกทุกข์ได้ยากลำบาก เรียกว่า ทุคตะเข็ญใจ คำว่าทุคตะเข็ญใจคือคนทุกข์คนยากคนลำบาก พวกเรานี้พวกทุคตะเข็ญใจ บกพร่องในความสุขทางด้านจิตใจมากทีเดียว  แม้ความสุขอย่างอื่นจะปรนเปรอกันขนาดไหนก็ตาม แต่ความสุขของใจนี้ไม่มี แห้งผากๆ เข้ากันไม่ได้เลย  จึงให้ยึดหลักธรรมเข้าเป็นเครื่องประดับใจ ให้มีธรรมเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงจิตใจจะมีความผาสุกเย็นใจ  เช่นเดียวกับวัตถุสิ่งของที่เรามีอยู่ในบ้านในเรือน  ต้องการอะไรก็ได้ทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ใจนี้ต้องการธรรม  ไม่เห็นธรรมนี้ใช้ไม่ได้เลยนะ

        ต้องบำเพ็ญธรรม เวลาจะหลับจะนอนให้ต่างคนต่างไหว้พระสวดมนต์  ระลึกถึงพุทโธ  ธัมโม  สังโฆ  จะอาศัยครูบาอาจารย์ก็ห่างไป  อาศัยพุทโธ ธัมโม สังโฆ อยู่ภายในใจของเราใกล้ชิดติดพันกันตลอดเวลา  ถ้าเราไม่เกียจคร้านเสียอย่างเดียว  วันนี้พูดเพียงเท่านี้แหละ   เหนื่อยมากมาตั้งแต่เช้านี้แล้ว  ต่อไปนี้จะให้พร  พี่น้องทั้งหลายขอจงพากันอยู่เย็นใจ มีความผาสุกกายสบายใจ  เรื่องโชคลาภร่ำรวยเราไม่อยากพูดละ  เดี๋ยวมันจะไปฟาดเอาเมีย ๕ คน ๖ คนเข้าไปนั่น  มันชอบกันอย่างนั้นนะ  มนุษย์เราเดี๋ยวนี้มันแหวกแนว

ทีนี้ให้พร