เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด

เมื่อวันที่ ๘ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๓๘

การสอนคนมันต้องเป็นภาระ มันออกนอกลู่นอกทางแบบไหนต่อแบบไหน กิริยาไหนเบิ่งอยู่ตลอด มันเบิ่งหัวใจเจ้าของบ่อนนั้นแล้ว จำเอานะ ฝึกเจ้าของฝึกบ่อนหั้นแล้ว ฝึกหัวใจเจ้าของ มันออกแบบไหนภูมิใด ปรุงเรื่องใด ๆ ตีกันปั๊บ ๆ เรื่องฆ่ากิเลสฆ่าอย่างนั้นซิ โธ่ อะไรจะยากยิ่งกว่าฆ่ากิเลส เว้าจริง ๆ นี่แล้วเต็มหัวใจ เว้าออกมาจากหัวใจ เคียดแค้นกันยังไม่ถอย เคียดแค้นให้กิเลส น้ำตาพังย้อนมันไม่ได้ลืมเด้ น้ำตาพังสู้มันไม่ได้ มันเป็นเสือ เฮามีแต่กำปั้นสู้เสือ สู้เสือด้วยกำปั้นมันสู้บ่ได้ สู้บ่ได้ก็น้ำตาพัง เคียดแค้นให้

เคียดแค้นนี่เป็นมรรคไม่ใช่เป็นสมุทัย เคียดแค้นเพื่อจะฆ่าความชั่วนี่เป็นมรรค เคียดแค้นเท่าไรยิ่งมีกำลังใจที่จะฟัดกัน เคียดแค้นนี้ไม่ผิดเคียดแค้นให้กิเลสของตัวเอง สู้มันบ่ได้ ตั้งสติพับล้มผล็อย ๆ ไม่ทราบตั้งสติเป็นจังใด ปัญญาเป็นจังใดบ่ฮู้จัก ทำงานอยู่วึ่น ๆ มันตีเอาบาดเดียวตก ๕ ทวีป ๆ มันเคียดแค้น เคียดแค้นเท่าไรก็สู้มันบ่ได้ เฮ็ดจังใดก็สู้มันบ่ได้อยู่จังซั้น มีแต่ขึ้นมึงกูอยู่ในใจบ่ได้ออกปากดอก ยังไงมึงต้องพังมื้อหนึ่ง กูบ่ถอยหรอก กูจะเอาจนตายคากันนี่แล้ว มึงไม่พังกูพังมีเท่านั้น ให้ถอยกูบ่ถอย เคียดแค้น

ทีนี้พอได้ที่ก็ฟาดกันจริง ๆ จนก้นแตก พอได้ที่เอาคอมันมาแล้วช้าง ขอกระหน่ำลงไปร้องโอ๊กปานไหนก็ตีบ่มีถอยเลย เอามันตาย เวลาได้ทีได้อย่างสมใจดิ๊ เอาเสียจนก้นแตกก้นเลอะหมด นั่งหามรุ่งหามค่ำฟัดกันปานนั้นแล้ว มันบ่ลืม โธ่ ๆ นั่งจนก้นแตกมันเคยมีบ่ ฟาดตั้งแต่ยังไม่ทันมืดจนตะวันโผล่จักชั่วโมงไม่มีพลิกมีปลิ้นไปไสเลย ฟัดกันอยู่หั้น ตกนรกทั้งเป็น ตกนรกแบบนี้ตก บ่มีใผตกเราตกผู้เดียวเราก็พอใจตก ตกแบบฆ่ากิเลสนี่ พอได้ที่ก็เอาขนาดนั้นแล้ว มันเคียด เคียดอีหลีดี๊ เพราะใจนี่ไม่เหมือนผู้ใดง่าย ๆ ดี๊ ครันว่าเด็ด เด็ดแท้ ๆ เด็ดขาดสะบั้น ทุกสิ่งทุกอย่างถึงใจมันถึงจริง ๆ ไม่ถึงเล่น หากไม่ถึงง่าย ๆ พิจารณาด้วยเหตุผลลงสุดขีดแล้วแม่นละ ๆ นี่ฟัดกับกิเลสก็แบบเดียวกัน เอายังไงก็สู้มันบ่ได้ ๆ น้ำตาพังย่าวย่าว โธ่ มึงต้องพังแน่ ๆ กูมึงอยู่ในใจดอกไม่ได้ออกมาข้างนอก วันหนึ่งกูจะเอามึงจนได้ กูบ่ถอยหรอก ๆอันหนึ่งสู้ อันหนึ่งยำเฮา บ่ลืม