ว่าไง (เจ้าหน้าที่เขาถ่ายภาพ ขออนุญาตด้วยครับ) ก็นั่นซี เป็นผู้ใหญ่มาทำให้เด็กหัวเราะ นี่เด็กหัวเราะนะ ผู้ใหญ่ต้องเป็นผู้มีกฎมีระเบียบเข้มงวดกวดขัน ซึ่งพอจะเป็นคติตัวอย่างแก่เด็กได้ดี ๆ เป็นลำดับ แล้วมาเลอะเทอะอย่างนี้หลวงตาเองก็ต้องดุ เพราะหลวงตาเองก็เป็นอาจารย์นี้ด้วยใช่ไหม นี่กำลังมาฟังการอบรม เมื่อเป็นยังไงควรจะว่าก็ว่ากันบ้าง จึงเรียกว่าอาจารย์กับศิษย์ใช่ไหมล่ะ เป็นอย่างนั้นนะ นี่เขาเขียนไว้นี้ (ป้ายห้ามถ่ายภาพ) เขาไม่เขียนก็ตาม มารยาทมีอยู่กับหัวใจทุกคน ติดอยู่กับทุกคน

เอา มีอะไรว่ากันไป เวลาคึกคักขึ้นเวทีก็ต่อยปึ๋งปั๋ง ๆ หยุดจากเวทีแล้วก็ธรรมดาเหมือนไม่ใช่นักมวย เข้าใจไหม ก็เป็นอย่างนั้น เหตุการณ์เกิดก็แก้กันปุ๊บปั๊บ ๆ เสร็จแล้วก็ผ่านไป เรียกว่าธรรม ไม่มีอารมณ์ข้อข้องใจว่าได้พูดเหล่านี้ ซึ่งเป็นความถูกต้องแล้ว เกิดความเดือดร้อนหรือไม่ในการเตือนการสอน ไม่มี ต้องผู้ที่ผิดเป็นผู้เดือดร้อน จะต้องรีบแก้ไขตนเอง นั่นถูกต้อง ผู้สอนสอนเพื่อความดีไม่มีอะไรเดือดร้อน

นี่เข้าไปเดินจงกรมพึ่งออกมาเดี๋ยวนี้นะ พระไปบอก นั่นละเดินจงกรมดูจิตใจ จิตใจนี่เป็นตัวคึกตัวคะนองตัวดีดตัวดิ้น อยู่ที่นี่หมด สังขารร่างกายเป็นเครื่องมือ ตัวนี้สั่งการอะไร ๆ จะเป็นไปตามอันนี้ เพราะฉะนั้นจิตจึงต้องได้รับการอบรมให้สั่งการในทางที่ถูกที่ดี แสดงออกไปก็เป็นผลเป็นประโยชน์

หลวงตาไม่ค่อยได้อยู่นะ งานนี้มาก เกี่ยวกับเรื่องประชาชนของเรานั่นแหละ การแนะนำสั่งสอนอบรมทุกด้านทุกทาง เรารู้สึกว่าเป็นภาระหนักมากอยู่ แต่ก็เพราะอำนาจแห่งความเมตตาเราก็ถูไถไปได้ พอถูไถไปได้ที่นั่นที่นี่บ้าง ถ้าลำพังร่างกายนี้แล้วจะไปไหนไม่ได้แหละ แต่นี้กำลังใจที่เป็นไปด้วยความเมตตาสงสาร ก็ต้องตะเกียกตะกายไป นอกจากว่ามันหนักมันเหลือกำลังก็พักไปเป็นระยะ ๆ เป็นอย่างนั้น

ต่อไปนี้จะพูดธรรมะให้ฟัง นี้มีจำนวนเท่าไร (นักเรียน ๑๐๐ คน ครูฝึก ๑๑ คนครับ) คนหนึ่งร้อยไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย หนึ่งร้อยนี้ในนามของชาติบ้านเมือง เราเป็นแก่นเป็นหัวใจของชาติ เป็นผู้รักษาชาติ ประชาชนทั้งหลายเขามอบความไว้วางใจให้เราเป็นผู้รักษาชาติบ้านเมืองด้วยหน้าที่การงาน อำนาจทุกอย่างเขามอบให้เราหมด ขอให้ลูก ๆ หลาน ๆ ทั้งหลายจำคำนี้เอาไว้ ที่เขามอบให้เรานี้เราต้องเก็บหอมรอมริบ ความมอบหมาย ความไว้วางใจของพี่น้องชาวไทยทั้งประเทศไว้ ด้วยการประพฤติตัวของเราให้ดี มีความเข้มแข็งทางหน้าที่การงานที่จะเป็นประโยชน์แก่ตัวเราและแก่ชาติบ้านเมือง

อันใดที่จะเป็นความเสียหายแก่ชาติ แม้แต่เราคนเดียวเป็นความเสียหาย ก็กระเทือนไปในคนทั้งชาติ ไม่สมควรอย่างยิ่งที่เราจะปล่อยตัวไปในทางไม่ดีอันเป็นความเสียหาย ทำลายตัวแล้วก็เท่ากับทำลายคนทั้งชาติ ขาดความไว้วางใจกันอย่างหลุดลุ่ยทีเดียว ขอให้ลูกหลานทุกคนจำเอาไว้ เราเป็นลูกชาติไทยต้องรักชาติไทย รักตัวของเรา ในนามของชาติไทยเอาตัวของเราทุกคน ๆ เป็นประกัน ในการประพฤติปฏิบัติหน้าที่การงานด้วยความถูกต้องต่อชาติบ้านเมืองจากตัวของเรา ประพฤติตัวของเราให้ดีเรื่อยไปเป็นลำดับลำดา แล้วชาติไทยของเราจะมีความหนาแน่นมั่นคง จากเราแต่ละคน ๆ ที่ต่างคนต่างตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติหน้าที่ด้วยความเข้มแข็งต่อความดีงามทั้งหลาย

สิ่งใดที่เป็นภัย ดังที่เวลานี้เมืองไทยเราวิตกวิจารณ์กันมากทีเดียวก็คือพวกยาเสพย์ติด ยาเสพย์ติดนี้เป็นภัยอย่างร้ายแรงทีเดียว เป็นภัยต่อเราก็เท่ากับเป็นภัยทั้งประเทศนั่นละฟังซิ เป็นเรื่องที่ร้ายแรงมาก คนที่ติดยาเสพย์ติดแล้วเป็นคนหมดคุณค่าหมดราคานี้เป็นอย่างน้อย นอกจากนั้นยังเป็นภัยต่อตัวเองและต่อชาติบ้านเมืองอีก เราจึงไม่ควรที่จะเสาะจะแสวง จะยินดีในสิ่งที่เป็นมหาภัยอย่างนี้ต่อเราและชาติทั้งชาติ เอาชาติมาประกัน ยาเสพย์ติดเพียงอันเดียวเท่านี้ซึ่งเท่ากับระเบิดนิวเคลียร์นิวตรอน หรือมากกว่านั้นอีกนะ

นิวเคลียร์นิวตรอนเขาหย่อนลงลูกหนึ่งสองลูก อันนี้มันกระจายไปหมดทีเดียว มันรุนแรงยิ่งกว่านั้นอีก ทำลายหมดไม่มีอะไรเหลือ ไม่มีน้ำมีบกนะ พวกสัตว์พวกคนอยู่ที่ไหน ยาเสพย์ติดติดไปที่ไหนเป็นภัยที่นั่น ไอ้พวกเหล่านั้นที่ว่าเป็นภัยอย่างนิวเคลียร์นิวตรอนนั้นมันเป็นที่บางแห่ง ๆ ที่หลบมันได้ก็มี แต่ยาเสพย์ติดนี้หลบไม่ได้ เมื่อเจ้าของพอใจมีความสมัครรักชอบด้วยแล้ว อยู่ที่ไหนในน้ำบนบก มีตั้งแต่ฟืนแต่ไฟเผาไหม้ให้ล่มจมกันทั้งชาติได้โดยไม่ต้องสงสัย ธรรมชาติอันนี้ไม่มีในน้ำบนบก มีอยู่กับบุคคล บุคคลไปอยู่ที่ไหนก่อฟืนก่อไฟเผาไหม้กันที่นั่น ด้วยสิ่งที่เป็นมหาภัยอย่างนี้ จึงขอให้ลูกหลานทั้งหลายตระหนักใจให้มากนะ

หลวงตาขอฝากธรรมนี้ไว้ สำหรับพี่น้องลูกหลานทั้งหลายได้นำไปคิดไปอ่าน อันนี้คือมหาภัย ธรรมท่านสอนไว้อย่างยิ่งด้วยว่า นี้คือมหาภัยมาก่อนที่สิ่งเหล่านี้จะปรากฏ พวกมหาภัยคืออันนี้ พวกยาเสพย์ติด ท่านบอกนะ คำว่ายาเสพย์ติดอย่างเดียวเท่านั้นกระจายไปหมด ยาเสพย์ติดนี้ท่านบอกว่าเป็นภัยอย่างร้ายแรง ท่านว่าอย่างนั้น ทีนี้เรากระจายไปที่ไหน ขึ้นชื่อว่ายาเสพย์ติดที่เป็นภัยอย่างร้ายแรงแล้ว ตัวของเราก็ต้องตัวเป็นภัยอย่างร้ายแรงเมื่อเข้าไปเกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านี้แล้ว จึงต้องพากันระมัดระวัง

ให้เราคิดถึงพ่อถึงแม่ของเราก่อนที่เราจะมองดูสิ่งเหล่านี้ หรือสนใจคิดกับสิ่งที่เป็นภัยอย่างนี้ว่า พ่อแม่ของเราทุกคน ๆ มีพ่อแม่คนไหนบ้างที่อุตริคิดนอกลู่นอกทางนอกแบบนอกฉบับนอกวิสัยของมนุษย์ไป หายาเสพย์ติดมากรอกปากลูก ทั้งลูกหญิงลูกชายมีกี่คน เอายาเสพย์ติดมากรอกปากลูกให้ระเนระนาดสาดกระจายไปด้วยความฉิบหายวายปวงทั้งประเทศ จากบุตรของแต่ละคนแต่ละพ่อละแม่ มีที่ไหนบ้าง ไม่มีนะ พ่อแม่ของเราทุกคนรักขนาดไหนรักลูก สิ่งใดที่เป็นภัยต่อลูก แม้แต่อยู่ในท้องแม่ แม่ยังต้องรักษาครรภ์ เรียกว่ายาครรภรักษา กลัวลูกจะเป็นภัยในท้อง นี่ความรักของแม่

พ่อกับแม่เป็นอันเดียวกัน เกี่ยวโยงกัน แล้วความรักขนาดนั้นแล้วใครจะไปเอาสิ่งเหล่านี้มาทำลายลูกของตนเอง ไม่เคยมีในพ่อแม่คนใด เราเกิดมาจากพ่อจากแม่ของเราที่รักสุดหัวใจด้วยกันทุกคน เราอย่าลืมความรักสุดหัวใจของพ่อของแม่ เอาลงไปสาดกระจายในน้ำมหาสมุทรทะเลหลวง กลายเป็นเปลวไฟขึ้นมาจากมหาสมุทรทะเลหลวง มาเผาคนทั้งบ้านทั้งเมืองจากยาเสพย์ติดเหล่านี้ไม่สมควรอย่างยิ่ง ขอให้ลูกหลานทั้งหลายนำไปคิด หลวงตาขอฝากธรรมะอันนี้ เป็นธรรมะที่บอกเหตุบอกผลในอันตรายทั้งหลายอย่างรุนแรงมาก ให้ลูกหลานทั้งหลายได้จำเอาไว้ อันนี้รุนแรงมาก อย่างอื่นไม่ค่อยเท่าไร

ขออย่าเข้าใกล้ชิดติดพัน พอจะระลึกถึงอันนี้ให้ระลึกถึงพ่อถึงแม่ของเราก่อน พ่อแม่ของเราจะพอใจไหมเมื่อเราไปทำอย่างนี้ ตั้งแต่อยู่ในท้องเราก็ทราบมาแล้ว พ่อแม่เลี้ยงดูมาจนใหญ่โตเป็นร่มโพธิ์ร่มไทร ถึงขนาดได้เป็นผู้รับราชการงานแผ่นดิน แบกหามแผ่นดินทั้งแผ่น คนไทยทั้งชาตินี้มีผู้ใดพ่อแม่ของคนที่จะพอใจให้ลูกไปทำความชั่วช้าลามกอย่างนี้ไม่มี เพราะฉะนั้นเราจึงขอให้รักษาความรักความเมตตาสงสารของพ่อแม่ทุกคน ที่มอบให้ลูกด้วยความอาลัยทุกอย่าง

แม้จะโตขนาดนี้แล้วถ้าพ่อแม่ของเรายังมีชีวิตอยู่ มีใครถามว่าลูกมีกี่คน ต้องชี้มาหาเราคนหนึ่ง ว่าเวลานี้ไปทำราชการอยู่ที่นั่นที่นี่ กำลังไปศึกษาเล่าเรียนความรู้วิชาเพื่อป้องกันราชอาณาจักรไทยเรา ก็เท่ากับป้องกันพ่อกับแม่เราด้วย พ่อแม่คนไหนจะต้องชี้มาหาลูกของตัวว่าอยู่ที่ไหน ๆ นี่ชี้มาในทางที่ถูกที่ดี ว่าไปทำหน้าที่เพื่อชาติบ้านเมือง ไม่ได้ชี้มาว่า ลูกของเราเวลานี้กำลังไปเรียนวิชายาเสพย์ติดอยู่ ลูกของเราคนเดียว ลูกคนนั้นยังไม่ไปจะส่งไปอีกไปเรียนวิชายาเสพย์ติด ลูกของเราหมดอยู่ในบ้านในเรือนเรานี้ เราจะส่งไปเรียนยาเสพย์ติดให้หมดเลย ให้มันพินาศฉิบหายทั้งโลกนี้ พ่อแม่คนไหนจะพูดได้ลงคอ พิจารณาซิ ให้พากันพิจารณาอย่างนี้

ก่อนอื่นให้คิดถึงพ่อถึงแม่ของเราก่อน พ่อแม่นี้มีคุณมากทีเดียว ท่านเทียบไว้ในธรรมว่า พ่อกับแม่ของเรานี้เท่ากับเป็นพระอรหันต์องค์หนึ่ง นั่นฟังซิ คุณก็มากโทษก็มากอยู่กับพ่อแม่ เช่นเดียวกับคุณก็มากโทษก็มากกับพระอรหันต์ ทำลายพระอรหันต์เพียงองค์เดียวนี้ฟ้าดินถล่ม ตกนรกอเวจีหลุมแรกเลย นั่น ทำลายพ่อกับแม่คนใดก็ตาม ลงในหลุมเดียวกัน น้ำหนักแห่งความแผดเผาของกรรมที่ร้ายแรง มีน้ำหนักไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน ระหว่างพ่อแม่ของเราที่เราไปทำลายท่านเป็นความเสียหาย เราถึงตกนรกอเวจีขนาดนั้น เช่นเดียวกับทำลายพระอรหันต์ พระพุทธเจ้า และยังสงฆ์ให้แตกแยกจากกันแตกความสามัคคี กรรม ๕ ประเภทนี้เป็นกรรมที่หนักมากที่สุดเลย

ทีนี้พ่อแม่ของเราเลี้ยงดูมาตั้งแต่อยู่ในท้องจนกระทั่งบัดนี้ ตกคลอดออกมาแล้วเอาชีวิตเข้าแลกเลย พ่อแม่ของเราทุกคนไม่ได้มีว่า คนนั้นเป็นคนจน คนนี้เป็นคนมั่งมี เลี้ยงลูกให้ล้มหายตายจากไป เพราะพ่อแม่ไม่สามารถจะเลี้ยงดูได้นั้น เราไม่ค่อยเห็นมีกัน เห็นแต่ทุ่มลงไป ๆ มีเท่าไรทุ่มลงไปเพื่อลูกเต้าของตัวเอง ไม่คำนึงถึงความทุกข์จนข้นแค้นของพ่อของแม่เลย คิดถึงลูกนี้เป็นสำคัญมากกว่าอื่น เพราะฉะนั้นเวลาโตขึ้นมาจึงโตขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรง โตขึ้นมาด้วยเลือดในหัวอกของแม่เรา

แต่ก่อนกินนมแม่นะ เพราะฉะนั้นมนุษย์เราจึงเป็นมนุษย์สมบูรณ์แบบมากกว่ามนุษย์เลือนรางหรือว่ามนุษย์เป็นเงา ๆ เพราะได้กินนมแม่มาแล้ว แม่เป็นคน เลือดของแม่ที่ออกมาเป็นน้ำนมต่างคนต่างได้ดื่ม ลูกจึงรู้สึกว่าสมบูรณ์แบบมากกว่าลูกที่จอมปลอม ที่หานมหมู นมวัว นมหมามากิน ทุกวันนี้กินนมหมาด้วยเราก็ไม่ทราบนะ เพราะฉะนั้นมนุษย์จึงกลายเป็นสัตว์เป็นหมูเป็นหมาไปมากต่อมาก เพราะน้ำนมเป็นตัวสำคัญมากนะ พ่อแม่ของเราเป็นอย่างนั้นมาตั้งแต่ก่อน เลี้ยงดูลูกทุกคนนี้เอาตายเข้าว่าเลย

ไม่ได้ว่าฉันอดฉันอยาก ฉันเลี้ยงไม่ได้ลูกคนนี้ ๆ ไม่เคยมีพ่อแม่คนใด จะทุกข์จนหนโลกขนาดไหนเอาถึงเป็นถึงตาย ติดหนี้ติดสินเขาพะรุงพะรัง ขอให้ลูกได้อยู่ได้กินได้ศึกษาเล่าเรียนเพื่ออนาคตของลูก พ่อแม่เป็นที่พอใจ เพราะฉะนั้นพ่อแม่ของลูกแต่ละคน ๆ ที่เป็นคนจน มักจะติดหนี้ติดสิน แต่ลูกทั้งหลายที่ได้เรียนได้นำสมบัติเงินทอง ที่พ่อแม่สละชีวิตเลือดเนื้อออกไปส่งมาให้เราศึกษาเล่าเรียนนี้จะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัว ลูกหลานทั้งหลายให้ทราบนะ เพราะพ่อแม่นี้มีฐานะต่างกัน บางคนก็มั่งมีศรีสุขก็ไม่ค่อยลำบากลำบนในการเลี้ยงดูลูก ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นความสะดวกสบาย แต่บางคนนั่นซีปากกัดตีนถีบ ทั้งปากท้องเจ้าของก็ไม่ได้อยู่ได้กิน แล้วลูกทั้งหิวทั้งโหยทุกอย่าง ลูกคนไหนหัวใจอยู่กับพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ที่อื่น ปากท้องอยู่กับพ่อกับแม่ไม่อยู่ที่อื่นนะ

ทีนี้พ่อแม่จะทำยังไง ทุกข์จนขนาดไหนก็ต้องกู้ต้องยืมเขามา ติดหนี้ติดสิน เอ้า ติดไป ขอให้ลูกเราดี นั่นฟังซิน่ะ ให้ลูกไปศึกษาเล่าเรียนให้มีความรู้ความฉลาด ลูกเป็นผู้มีบุญมีคุณแล้วหากจะตอบแทนคุณของพ่อของแม่เอง แต่พ่อแม่ที่จะไปทวงบุญทวงคุณกับลูกกับเต้าไม่มี มีแต่หวังด้วยเจตนาอันดี ๆ ส่วนลูกที่เป็นคนดีเมื่อมีฐานะพอสมควรแล้วจะระลึกถึงบุญถึงคุณของพ่อของแม่ พ่อแม่ก็ยอมรับ แต่ให้พ่อแม่ไปทวงบุญทวงคุณกับลูกนี้ ไม่ว่าพ่อแม่คนไหนไม่สนใจทวง ยิ่งกว่าความรักความสงวนลูกให้เป็นคนดี ขอให้ลูกหลานทั้งหลายจำเอาไว้ นี่ละพ่อแม่ของเรา เพราะฉะนั้นจึงมีโทษหนัก บุญคุณหนักมากทีเดียว บาปก็มาก บุญก็มาก

เราจะไปทำอะไรขอให้ระลึกถึงบุญถึงคุณของพ่อของแม่เรา เวลานี้เรามาทำหน้าที่การงาน พ่อแม่เราก็พลอยดีอกดีใจด้วยเมื่อเห็นลูกเป็นคนดี ทำหน้าที่การงานเพื่อแผ่นดินจริง ๆ แล้วพ่อแม่ก็เบาใจ อย่าให้พ่อแม่ได้ยินว่า ลูกคนนั้นไปกินเหล้า คนนี้ไปเมาสุรา คนนั้นไปเตะตะกร้อ คนนั้นไปล่อผู้หญิงสีกา คนนี้ไปกินยาเสพย์ติดเป็นพิษเป็นภัยระเนระนาดอยู่ในโรงร่ำโรงเรียน มีแต่โรงเรียนเพื่อความฉิบหายของคน โรงเรียนที่เราเรียนมีความหมายอะไร เมื่อเราไม่ปฏิบัติตามหลักวิชาที่ท่านสอนไว้ในโรงเรียน นี่เสียตรงนี้ จึงต้องเทิดทูนหลักวิชาไว้ให้ดีและเทิดทูนศีลธรรมไว้ให้ดี

ศีลธรรมเป็นเครื่องประกันมนุษย์ให้มีคุณค่ามีราคาสูงและสูงส่งเป็นลำดับ ไม่มีสิ่งใดที่จะเหนือศีลธรรมนี้ไปได้เลย เพราะฉะนั้นคนที่ขาดศีลธรรมนั้น จึงเป็นคนไร้ค่าไร้ราคาลงเป็นลำดับ ยิ่งเป็นข้าราชการงานเมืองมีหน้าที่การงานยศถาบรรดาศักดิ์สูงอำนาจมากเท่าไรไม่มีธรรมในใจ ผู้นี้แลเป็นเสนียดจัญไร เป็นมหาภัยของชาติได้เป็นอย่างดี ชาติทั้งชาติอยู่ในอำนาจป่า ๆ เถื่อน ๆ ของคนชั่วคนนี้ ทำลายได้อย่างไม่มีอะไรเหลือก็ได้ ถ้ามีธรรมในใจแล้วไม่มีอะไรที่จะทำความร่มเย็นให้แก่ผู้ที่เป็นคนดีมีวิชาที่เรียนมาแล้วมีธรรมเข้าแทรก นำธรรมนี้เข้าไปประพฤติปฏิบัติตัวให้เป็นคนดี

เมื่อนำไปปฏิบัติตัวให้เป็นคนดีแล้ว เราก็เป็นคนดี เด็กมองดูเราเขาก็รัก นั่นเห็นไหม คนดีไม่ว่าใครเขารักทั้งนั้น เขาเคารพนับถือ เด็กดีก็น่ารักน่าสงสาร ผู้ใหญ่ดียิ่งมีอำนาจวาสนามีหน้าที่การงานอันใหญ่หลวง เพื่อชาติบ้านเมืองซึ่งเป็นส่วนรวมอันใหญ่โตด้วยแล้ว เขายิ่งมีความเคารพนับถือ ผู้ใหญ่ประเภทนั้นไปที่ไหนก็มีแต่คนเคารพนับถือยกย่องสรรเสริญ นี่ละเรื่องธรรมไปที่ไหนเป็นอย่างนั้น ใหญ่เท่าไรยิ่งทำตัวให้เป็นคนดีเป็นลำดับลำดา เป็นคติตัวอย่างต่อผู้น้อยเป็นลำดับลำดา เห็นแก่เพื่อนแก่ฝูงเหมือนกันกับเราเห็นแก่ลูกแก่เต้าของเรา

ลูกเต้ามีมากมายเท่าไรก็เป็นลูกของเราทั้งนั้น ๆ พ่อแม่จะต้องเลี้ยงดูให้สม่ำเสมอกันหมดในบรรดาลูกของตน นี่บรรดาผู้ใหญ่ ใหญ่ขนาดไหนในวงใดที่ปกครองอยู่ มีคนจำนวนมากน้อยเท่าไร บริษัทบริวารที่อยู่ในความคุ้มครองของตน ยิ่งกว้างขวางไปเท่าไร ความเมตตาสงสาร ความเฉลี่ยเผื่อแผ่ ความเห็นแก่ใจซึ่งกันและกันก็ยิ่งกว้างขวางออกไปด้วยอรรถด้วยธรรม ไม่เห็นแก่ตัวอย่างเดียว ไปที่ไหนก็เย็นไปหมด นี่ละความเป็นผู้ใหญ่มีศีลมีธรรมภายในใจ

เราอย่าเอาเรื่องของกิเลส เรื่องอำนาจวาสนาป่า ๆ เถื่อน ๆ มาแข่งธรรม เราจะจมกันทั้งบ้านเมือง เราเป็นคนมั่งมีศรีสุขเหยียบหัวประชาชนคนทั้งชาติอยู่ ด้วยความมั่งมีศรีสุขโดยการกระทำทุจริตผิดเรื่องของมนุษย์ ผิดจากหน้าที่การงานของเราที่เขามอบความไว้วางใจให้แล้ว กลายเป็นคนเหลวแหลกแหวกแนว ไปที่ไหนคนเขาไม่เหลียวแล แล้วชาติของเราก็จะจมไปด้วย เจ้าอำนาจวาสนาป่า ๆ เถื่อน ๆ นี้เท่านั้น จึงขอให้พากันพิจารณาให้ดี ให้มีธรรมแทรกเสมอ

อดเถิดไม่เป็นไร เรื่องอดในสิ่งที่จะทำความชั่วไม่ตาย อดข้าวเขาก็ยังพออดได้ ถึงเวลากินเขาก็ได้กิน นี้อดการทำความชั่วช้าลามกไม่ตาย ถ้ามันหิวมาก ๆ ก็เข้าไปในครัวเสีย ซดอาหารสักสองสามช้อน ท้องอิ่มแล้วก็ไม่หิว เอ้าหิวอีกไปอีก มันอยากทำความชั่ว เอาธรรมตีเข้าไปซิ ความชั่วมันหิวมันอยากทำมาก ความดีดันเข้าไปไม่ให้ทำ นี่เรียกว่าชนะกัน เมื่อเราชนะครั้งนี้แล้ว ชนะความชั่วด้วยการฝืนไม่ทำตามมันแล้ว คราวหลังความชั่วนี้แสดงขึ้นมาภายในใจของเราจะค่อยอ่อนตัวลงไป ๆ ต่อไปก็ฟังเสียงเหตุผลของเราซึ่งเป็นเรื่องของธรรม

อันใดที่ควรหรือไม่ควรเราก็ดูเอง ๆ ในใจของเรา ไม่ควรปัดปุ๊บ ๆ มันไม่ดื้อดึงนะความชั่ว ถ้าเราได้เอาชนะมันได้หนหนึ่งสองหนไปแล้วจะชนะไปเรื่อย ๆ แต่เราปล่อยเลยตามเลยนี้ยิ่งหนักนะ ดีไม่ดีเรียกว่าเป็นสัตว์ไม่มีเจ้าของ เรากลายเป็นสัตว์ที่ไม่มีเจ้าของทั้ง ๆ ที่มีเจ้ามีนายปกครองอยู่แต่ไม่ฟังเสียงหัวหน้าเจ้านายยิ่งกว่ากิเลสตัณหาจะพาให้ตัวล่มจม และทำคนอื่นให้ล่มจมด้วย ตัวนี้มีความรุนแรงมาก จึงขอให้มีธรรมเป็นเครื่องกั้นกางหวงห้ามเอาไว้ เราจะเป็นคนดีไปเป็นลำดับ

เรื่องของกิเลสตัณหาอย่าเอามาแข่งธรรม ว่าจะดีเลิศแข่งธรรม ไปเมืองฟ้าเมืองสวรรค์ ให้ผู้ปฏิบัติธรรมลงนรกอเวจียังไม่เคยมีนะ มีแต่พวกทำความชั่วช้าลามกไปติดคุกติดตะรางนี้เต็มไปหมด ไม่มีว่าคนดีเขาทำความดีมาก ๆ แล้วไปติดคุกติดตะรางกัน เห็นแต่คนทำความชั่วช้าลามกมาก ๆ ไปติดคุกติดตะราง นี้คือคนชั่วไปติดคุกติดตะรางได้อย่างนั้น คนดีไม่ติด อันนี้การทำดีตามอรรถตามธรรมนี้ไม่ติด ติดเรื่องตัวเองก็ไม่ติด ทุกข์ก็ยอมรับว่าทุกข์แต่จิตใจของเราชุ่มเย็นเพราะเราไม่ทำความชั่ว มันจะทุกข์ทุกข์แต่ร่างกายเพราะหิวโหยโรยแรง ซึ่งไม่ได้กินตามมักตามหมายเท่านั้นไม่เป็นไร หัวใจอิ่มพอด้วยความถูกต้องแม่นยำในอรรถในธรรมทั้งหลายเราอยู่ได้สบายนะ

นี่ละเรื่องธรรมอยู่ที่ไหนเย็นไปหมด ถ้าลงเป็นธรรมแล้ว ถ้าไม่มีธรรมไม่ได้นะ จะอิ่มหมีพีมันไปไหนก็ตามเถอะ เพราะเรื่องใจมันเดือดมันร้อน ตายแล้วก็จมลงนรก แล้วใครจะไปท้าทายพระพุทธเจ้าว่านรกไม่มี ใครถ้าไม่อยากจมอย่าท้าทายนะ ศาสดาองค์เอกทุกพระองค์ตรัสมารับรองเป็นเสียงเดียวกันหมด พระพุทธเจ้าอุบัติมาในโลกนี้มีกี่พระองค์ มีแต่ความรู้แจ้งแทงตลอดในธรรมทั้งหลายตามหลักความจริง มาสอนโลกตามหลักความจริงว่า บาปมี บุญมี นรกมี สวรรค์มี พรหมโลก นิพพานมี ตลอดเปรตผีประเภทต่าง ๆ ที่เสวยกรรมของตนอยู่ในที่ต่าง ๆ ทั่วแดนโลกธาตุนี้มี ท่านก็บอกอย่างเดียวกันนี้หมด ไม่มีพระพุทธเจ้าพระองค์ใดมาสอนแหวกแนวกันว่าสิ่งเหล่านี้ไม่มี จึงเป็นธรรมที่ถูกต้องแม่นยำ

เมื่อทรงแสดงว่าสิ่งใดไม่ดี สิ่งนั้นเป็นบาป สิ่งนี้เป็นบุญ ให้ฟังเสียงท่าน เราเป็นลูกชาวพุทธอย่าฝ่าฝืน ถ้าฝ่าฝืนแล้วความทุกข์ความลำบากพระพุทธเจ้าจะไม่มากอบมาโกยเอาจากเรา รับเคราะห์รับกรรมกับเรานะ เรานั้นแหละผู้ดื้อดึงฝ่าฝืนนั้นแหละจะเป็นผู้รับเคราะห์รับกรรม อย่างคนติดคุกติดตะราง พ่อแม่คนไหนที่อยากให้ลูกติดคุกติดตะรางมีน้อยมากนะ แต่เราไม่อยากปฏิเสธว่าพ่อแม่ไม่อยากให้ลูกไปฉกลักขโมยนะ อยากให้ลูกฉกลักขโมยแต่ไม่อยากให้ติดคุกนี้มีอยู่บ้างนะ เพราะพ่อแม่เป็นคนพาลมี สอนลูกมักจะสอนให้เป็นคนพาลเสมอ แต่พ่อแม่ผู้มีศีลมีธรรมทั้งหลายแล้วจะไม่สอนให้ลูกทำความชั่วช้าลามกอย่างนั้นเลย สอนให้ทำแต่ความดีงามทั้งนั้น

นี่ธรรมท่านก็สอนเพื่อความดีงามแก่พวกเราทั้งหลายซึ่งเป็นลูกชาวพุทธ ขอให้นำไปประพฤติปฏิบัติ ทุกข์มีจนนั้นมีอยู่เต็มโลกเต็มสงสาร ทั้งคนชั่วคนดีความทุกข์มีด้วยกันทุกคนนั้นแหละ เราอย่าเข้าใจว่า เขาที่โอ่อ่าฟู่ฟ่า สมบัติเงินทองข้าวของหามาได้ด้วยการทุจริตรีดไถประเภทต่าง ๆ มาเต็มอยู่ในบ้านเรือนของเขา เขามีความสุข อย่าไปคิดนะ อันนี้คือเครื่องหลอกลวงของคนชั่วให้จมลงไปเรื่อย ๆ ด้วยความตะเกียกตะกายทำความชั่วไม่หยุดไม่ถอย นั้นแหละจะจมมากกว่าเขา

คนที่เป็นคนดีไม่หาฉกหาลักปล้นสะดม ถึงจะจนก็ตาม จนก็จนอยู่แต่ในเมืองมนุษย์ ไปเมืองผีไม่จน เมืองผีมันกลายเป็นเมืองเทพไปแล้ว คนมีบุญมีกุศลนี้กลายเป็นเมืองเทพ ไปทางเมืองเทพ แต่คนที่หรูหราฟู่ฟ่าอิ่มหนำสำราญด้วยความทุจริตผิดโลกผิดสงสาร ผิดอรรถผิดธรรมแล้ว ตายแล้วจมทั้งนั้น อิ่มก็เหมือนหมูอิ่มอยู่บนเขียงนั่นแหละ มันนอนคอยเขียง มันไม่ได้มีวิเศษวิโสอะไรไอ้หมูตัวกินอิ่ม ๆ แล้วคอยจะขึ้นเขียงเท่านั้น คนที่กินอิ่ม ๆ ด้วยการรีดการไถคดโกงซึ่งเป็นสมบัติของชาติบ้านเมืองใครจะไม่รักสงวน ต้องรักสงวนด้วยกัน เอาสิ่งที่รักสงวนเขามาเป็นเนื้อเป็นหนังเป็นพุงของตัวเองแล้วมันก็เป็นหมูอยู่โดยดี

จะบอกว่านรกไม่มีก็ตาม ตอนที่มันเป็นหมูนี้มันก็ไม่ไปลงนรก นอกจากมันขึ้นเขียงเท่านั้น ไอ้มนุษย์เราที่เป็นหมูไม่ยอมฟังเสียงอรรถเสียงธรรมนี่ซิ พอตายลงไปเมืองผีกับเมืองมนุษย์เอาธาตุขันธ์ของเราตัดสินกันทันที พอลมหายใจขาดชาติมนุษย์หมดแล้ว มีแต่ชาติเมืองผีจะเข้าสวมหัวใจปึ๋งแล้วลงในนรก นั่นเรียกว่าเมืองผีไปแล้ว

เวลานี้เราเป็นมนุษย์ด้วยกันแล้วก็เป็นชาติแห่งมนุษย์ อย่าให้ชาติแห่งเมืองผีมาสวมหัวใจมนุษย์ด้วยการทำความชั่วช้าลามก จะจมไปทั้งเป็นนะ ให้พยายามระมัดระวังรักษาตั้งแต่บัดนี้ต่อไป แล้วที่หลวงตาย้ำแล้วย้ำเล่าคือยาเสพย์ติด ขอให้ลูกหลานทั้งหลายฟังให้ถึงใจนะ หลวงตาสอนลูกหลานทั้งหลายสอนด้วยความถึงใจทุกอย่าง ด้วยความเมตตาล้วน ๆ หลวงตาไม่มีอะไร หลวงตาก็ไม่กิน สิ่งเหล่านี้ไม่เคยกินเลยแหละ หลวงตาก็ไม่เดือดร้อน ก็อย่างนี้แหละสบาย ๆ แต่ลูกหลานทั้งหลายไปทำความเสียหายอย่างนี้หลวงตาก็ร้อนใจ ทั้ง ๆ ที่เราไม่ได้ทำก็ร้อนใจแทน ครั้นเวลาได้รับความทุกข์ก็ลูกหลานจะทุกข์ เราก็ร้อนใจแทนเหมือนกันทุกข์แทน เพราะฉะนั้นจึงขอให้พากันอุตส่าห์พยายามตั้งอกตั้งใจ

หากว่าเคยเป็นมาแล้วให้รีบแก้ไขดัดแปลง ตั้งแต่เกิดมาพ่อแม่ไม่ได้เอายาพิษยาภัยเหล่านี้มากรอกปากเรา ทำไมมาอุตริเก่งกว่าพ่อกว่าแม่ เก่งกว่าครูกว่าอาจารย์เวลานี้ ใช้ไม่ได้เลย ตัดขาดสะบั้น เอ้า จะหิวอะไรหิวมันไม่ตายนะ มันหิวก็เข้าไปในครัวเสียไม่กินยาเสพย์ติด สุดท้ายมันก็หยุดได้ขอให้ใจเด็ดเถอะน่ะ ถ้าใจอ่อนไปทางความชั่ว อ่อนลงไปยิ่งปวกเปียกแล้วแหลกเหลวไปหมดเลย ถ้าเข้มแข็งในทางความดี เข้มแข็งเท่าไรยิ่งดี ๆ ขอให้ลูกหลานทั้งหลายจำเอาไว้ วันนี้เทศน์เพียงเท่านี้ก่อน ขอความสวัสดีจงมีแก่ลูกแก่หลานทั้งหลายโดยทั่วถึงกันเทอญ

(คณะนักเรียน ร.ร.วิวัฒน์พลเมืองฯ ได้รวบรวมเงินบริจาคเพื่อถวายหลวงตาจำนวน ๕,๔๙๐ บาทครับ) เออ อันนี้ธรรมดาเราก็ไม่อยากรบกวนนะ แต่คิดถึงหัวใจที่บริจาคมานี้ หัวใจจะเป็นผู้รับบุญกุศลในธรรมอันเลิศทั้งหลายนี้ สำหรับผู้บริจาคจะไหลเข้าไปนั้น หลวงตาก็เลยพลอยดีใจด้วย เพื่อท่านทั้งหลายจะได้บุญกุศลนี้เข้าสู่ใจ จะชุ่มเย็นไปเป็นเวลานาน ๆ จึงไม่รบกวน ถ้าธรรมดา โอ๊ย ไม่เอา จะว่าอย่างนี้นะ ไม่อยากรบกวนลูกหลาน แต่เมื่อคิดถึงทางด้านจิตใจซึ่งเรียกร้องหาความช่วยเหลือจากศีลจากธรรมอยู่เสมอแล้ว หลวงตาก็พอใจ ได้เท่าไรก็พอใจเท่านั้นแหละนะ จึงขออนุโมทนาสาธุการกับบรรดาลูกหลานทั้งหลายโดยทั่วกันนะ เอาละ ต่อไปนี้จะให้พร

เปิดดูข้อมูล วันต่อวัน ทันต่อเหตุการณ์ หลวงตาเทศน์ถึงเรื่องอะไร ทาง internet

www.luangta.com