เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด

เมื่อวันที่ ๑๓ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๔๔

ก่อนจังหัน

เพราะผู้ใหญ่ไม่เคยสนใจกับอรรถกับธรรมยิ่งกว่าเรื่องมูตรเรื่องคูถ ที่จะกอบจะโกยจะกินจะกลืนนั่นมากที่สุดเลย จนสลดสังเวชนะเรา ที่ออกมาเกี่ยวข้องกับชาติบ้านเมืองคราวนี้ ได้เห็นประจักษ์เรื่องส้วมเรื่องถานเต็มบ้านเต็มเมืองเต็มวงราชการ พูดจัง ๆ กันเลยมันเห็นด้วยตานี้ เรื่องราวมากระเทือนเราจนจะกระอักเลือดตาย ๆ เพราะความสกปรกของวงราชการต่าง ๆ สำหรับผู้ดีเราเคยยกเสมอ เวลานี้หาผู้ดี อันนี้มีแต่อย่างที่ว่านี่ซิ เกิดความเดือดร้อนวุ่นวายตลอดเวลา มีแต่พวกสกปรกกินบ้านกินเมือง ตั้งขึ้นมาเพื่อกินบ้านกินเมือง แล้วก็พูดโก้ ๆ ว่าการบ้านการเมือง รัฐบาล รัฐแบ้นว่างั้นเลย เอาธรรมจับเข้าไปมันก็รู้กันหมดนั่นซิ จะมาพูดอวดอะไร ธรรมไม่ใช่เต่าพอจะโง่เขลาเบาปัญญานี่นะ มันน่าทุเรศนะเวลานี้บ้านเมือง

เรียนมามากเท่าไร ๆ ยิ่งเลวลง ๆ เพราะเรียนเรื่องกิเลสเรื่องสกปรกเรื่องส้วมเรื่องถาน มาโอ้มาอวดกันมีแต่ส้วมแต่ถาน ความดิบความดีที่จะมาประดับตัวเองให้เป็นความสง่างามและเป็นที่เคารพนับถือ เป็นที่เย็นใจแก่ผู้น้อยมันไม่มีนะเวลานี้ เมืองไทยเราเป็นยังไงมันถึงเลวกันนัก เรียนนี้เรียนจริง ๆ มากจริง ๆ เมืองไทยเรา แล้วก็เลวจริง ๆ อีกด้วยนะ มันเป็นยังไงเรียนมาเพื่อความเลว หรือเรียนมาเพื่อศีลเพื่อธรรมเพื่อตัวเอง ขอให้ลูกหลานทั้งหลายพิจารณา

วันนี้อาจารย์มาหรือเปล่า ใส่อาจารย์สักหน่อยน่ะ มันเป็นยังไงอาจารย์มันเก่งนักว่ะ อย่าเอามานะถ้ามีแต่นักเรียนมา อาจารย์ไม่ได้ติดตามมาด้วยอย่าส่งนักเรียนมา เราจะยุไอ้หยองไล่กัดทั้งอาจารย์ทั้งลูกศิษย์ อาจารย์อยู่ในโรงเรียนเราก็จะให้ไอ้หยองไปตามไล่กัดลูกศิษย์ลูกหาไปนี่ ไม่งั้นไม่สมกันนะ ให้พิจารณาให้ดีนะทุกคน ๆ เลวที่สุดนะเวลานี้ เราอกจะแตกแล้วนะการสอนบ้านสอนเมืองสอนด้วยความเมตตาสงสาร เราไม่ได้หวังจะเอาอะไรจากบ้านจากเมืองเลย การดุด่าว่ากล่าวเหล่านี้มีแต่ความเมตตาทั้งนั้น เราไม่มีส่วนได้ส่วนเสียแม้เม็ดหินเม็ดทรายที่เป็นเรื่องของกิเลสสกปรก ไม่มีในคำพูดของเรา ขอให้ลูกหลานทั้งหลายไปพินิจพิจารณา

ถ้าอยากเป็นคนดีให้เอาธรรมเข้าไปประดับ ถ้ามีแต่ส้วมแต่ถานประดับเท่าไรก็จมลง ๆ อันนี้ที่มันเลวที่สุดเวลานี้บ้านเมืองเรา หลักวิชาหรือเรียนมามากน้อยมีแต่ส้วมแต่ถานมาประดับตัวเอง กลายเป็นส้วมเป็นถานไปหมดทั้งคนนั้นแหละ จนจะดูไม่ได้นะเวลานี้น่ะ เอาละให้พรเสียก่อน

หลังจังหัน

นี่เรากำลังหมุนติ้ว ๆ ทองคำจะเข้าวันนั้นแน่นอนแล้ว ดอลลาร์ไปอยู่ดงไหนป่าไหนไม่รู้ที่มันวิ่งหากัน ก็เลยมาวิ่งเข้าในหัวอกนี้หมุนติ้ว พอดีอันนี้มา (มีผู้ถวาย ๓๐ ดอลลาร์) กำลังหมุนอยู่อันนี้ นี่กำลังคิดอยู่ว่าจะถอนเงินออกซื้อดอลลาร์ ทองคำที่จะเข้าคราวนี้ดอลลาร์ไม่ได้ติดตามเลยนี้ แหม ว่างั้นเลย เพราะทุกครั้ง ๆ ไม่ได้มอบทองคำมากนะ ดอลลาร์ติดตามกันไป ๆ เป็นเกียรติของชาติไทยเรา สองแขน ๆ ไป คราวนี้เป็นแขนด้วยนี้ โถ มันอย่างนั้นนะ แล้วทองคำไม่ได้เข้าน้อย ๆ เสียด้วยคราวนี้ คราวนี้เป็นคราวที่เข้ามากที่สุดแล้วตั้ง ๑,๘๑๒ กิโลครึ่ง ทองคำที่จะเข้านี้เรียกว่าอย่างน้อยก็ ๑,๘๑๒ กิโลครึ่ง จากนี้ถึงวันที่จะไปก็ได้อีก ๆ อันนี้เป็นส่วนเพิ่มเติม ส่วนที่แน่แล้ว ก็ ๑,๘๑๒ กิโลครึ่ง มันของเล่นเมื่อไร ทองคำจวนเข้า ๆ สองตัน ดอลลาร์มองหาไม่เห็นนั่นซิ เพราะฉะนั้นมันถึงหมุน หมุนติ้ว ๆ พอดีจังหวะกำลังหมุน ดอลลาร์เข้ามาพอดี

เรากำลังคิดอยู่ทองคำเข้าเป็นตันกว่า ดอลลาร์ไม่มีติดตามเลยมันยังไง มันสะดุดตลอด สะดุดขนาดมันคิดของมันหมุนของมันดูซิน่ะ ดอลลาร์อย่างน้อยต้องให้ได้ ๑ แสน เอาแสนเป็นพื้นไว้เลยติดตามทองคำ ไม่งั้นไม่เหมาะเลย นี่เรากำลังพิจารณา คือเราคิดว่าที่เป็นความมุ่งหมายของเรามากต้องได้ดอลลาร์เข้าในคลังนี้ ๑ แสน จำนวนแสนนี้ขาดเท่าไรเราจะถอนเงินซื้อให้ได้ ๑ แสนเป็นพื้นฐานไว้เลย เราคิดว่าอย่างนั้น คราวที่แล้วทองคำ ๕๕ แท่ง ดอลลาร์ได้ ๓ แสน แต่คราวนี้ทองคำได้ตั้ง ๑,๘๑๒ กิโลครึ่งแล้วดอลลาร์ไม่มีสักดอลล์มันยังไง อย่างน้อยต้องให้ได้ ๑ แสนละ

ที่เราคิดวุ่นอยู่นี่ก็คือว่า วันที่เราลงไปมันฉุกละหุก ถ้าอยู่สัก ๓ วันเราจะไปหามัดเอาตามบ้านตามเรือนลูกศิษย์ เอาดอลลาร์มา ๆ ๒ วันนี้พอ แต่นี่เราไปปั๊บเขาก็ลากเราไปเมืองกาญจน์เสียไม่ได้เข้าจุดกรุงเทพ กลับมาก็ไม่มีเวลาแล้ว นี่ที่เราคิดมากตรงนี้นะ หากมีเวลาอยู่บ้างสักนิดหน่อยก็ค่อยยังชั่ว นี้จังหวะพอดีเลย ถ้ามีเวลาว่างสักสองสามวันเราก็พูดกับลูกศิษย์ทางกรุงเทพ โหย ผางเดียวหมดเลย แสนหนึ่งน้อยไปว่างั้นเถอะน่ะ แต่นี้เราถูกเขาลากไปเมืองกาญจน์เสียซิ เข้าไปตีกรุงเทพไม่ได้ ลูกศิษย์ก็สบายหลวงตาถูกลากไปทางโน้น กลับมาก็ไปทำเนียบ มันมีเวลานิดหน่อยมันจะไม่มีช่อง สุดท้ายก็มาคิดถึงเรื่องเงินของเราในบัญชีถอนออกมาซื้อทองคำก่อน ให้ได้ตามความมุ่งหมายของเราเป็นระยะ ๆ ที่เรากำหนดไว้ในหัวใจเราโดยเฉพาะ ๆ ให้พอเหมาะ ๆ เรากะไว้อย่างนั้น อันนี้รู้สึกมันจะแป้ว ๆ ตรงนี้

เราจะพิจารณาทั้งบัญชีเงินอะไรด้วย ถอนเราก็จะถอน ซื้อมาเตรียมพร้อมไว้เลย ที่จะไปหวังข้างหน้าในระยะนี้สำหรับเราเองเราไม่หวัง เพราะเวลาของเราไม่พอที่จะหวังนี่ซิ พอไปปุ๊บวันหลังไปเมืองกาญจน์ กลับมาค่ำแล้ว แล้วเช้าวันหลังก็ไปแล้วไม่มีเวลาที่จะพิจารณาเรื่องนี้เลย เพราะฉะนั้นจึงต้องเอาให้ติดมือ ไม่ได้จริง ๆ คว้าเอาจากโครงการช่วยชาติ ถอนเงินออกมาซื้อนี้ไป มันจะถอยเมื่อไรวะ ไม่ให้เสียลวดลาย อย่างน้อยให้ได้ ๑ แสนเราก็ยังพอใจว่ามีเครื่องหมายติดกันไป เพราะดอลลาร์กับทองคำเป็นคู่เคียงกันตลอดมานี่นะ ทั้ง ๆ ที่ทองคำคราวนี้ก็ได้มากมาย แล้วดอลลาร์กลับไม่ได้ มันถึงทำให้จิตใจหมุนติ้ว ๆ อยู่ตลอด

อย่างไรก็เสี่ยงบุญวาสนาของพี่น้องชาวไทยเราพร้อมกับหลวงตาบัวบวกกันเข้าคราวนี้ ถึงวันที่ ๒๔ เราจะได้ดอลลาร์อย่างน้อย ๑ แสนไหมว่างั้นเลย เอาแสนหนึ่งวางพื้นไว้เลยคราวนี้ ได้มากกว่านั้นก็ยิ่งดี วันที่จะไปมอบนี้เราก็กำหนดแล้ววันที่ ๒๖ เป็นวันมอบ จากนี้ถึงวันที่เราจะไปกรุงเทพก็อีกหลายวัน แต่ก็ยังไม่เหมาะอีกนั่นแหละ พอไปถึงที่จุดสำคัญก็ไม่มีเวลาเสีย จะเรียกเขามาถามดูก่อน สองสามวันนี้ดูเหมือนได้ ๕ หมื่นกว่าแล้วสำหรับดอลลาร์นะ เราจะพยายามให้ได้ดอลลาร์ติดตามจนได้ไม่มากก็น้อย ถ้าไม่อย่างนั้นรู้สึกมันจะขาด เหมือนแขนหนึ่งขาดไป เคยไปด้วยกันสองแขน ทองคำ ดอลลาร์ ๆ ติดกันไป คราวนี้เป็นคราวที่ทองคำได้มากแล้วดอลลาร์ไม่มีเลยนี้มันเข้ากันไม่ได้นะ จึงต้องให้มี

เมื่อวานนี้ทองคำได้ ๑ กิโล ๔๔ บาท ๑๓ สตางค์ ดอลลาร์ได้ ๙ ดอลล์ ทองคำขึ้นเรื่อย ฟังคำนี้ให้ดีนะ ดอลลาร์ที่หลวงตาฝันดิบฝันสดเป็นบ้าอยู่เวลานี้นั้น เมื่อวานนี้ได้ ๙ ดอลล์ มันน่าโมโหไหมล่ะ ทองคำเขาขึ้นเรื่อย ๆ ของเขา แต่ดอลลาร์เรากำลังหาฉุดหาลากหาคว้าอยู่ตลอดเวลา บทเวลาโผล่ขึ้นมานี้ได้ ๙ ดอลล์ เรารู้สึกจะแน่เข้าไปแล้วเพราะจิตมันปักเข้าเรื่อย ๆ ถ้าลงได้ปักมันเอาจริง ๆ นะไม่เหมือนใครยังบอกแล้ว นี่มันขยับเข้าเรื่อย เรามั่นใจไว้แล้ว ๑ แสนดอลล์ก็ค่อยยังชั่ว

ยังไง ๑ แสนดอลล์นี้ต้องติดแหละ เพราะนี้มันขยับเข้าเรื่อย ถ้าลงขยับกว่านี้ไม่น่าจะถอย ก็เราไม่เคยเห็นเราที่ตั้งหน้าเข้าไปแล้วถอยกรูด ๆ เราไม่เคยมีในตัวของเราเองนะ ถ้าลงตั้งหน้าเข้าไปนี้บุกใหญ่เลย มีแต่อย่างนั้น เอาจริงเอาจังจะว่ายังไง ทำจริงทำจัง ชาติไทยของเราเป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อไร ทำอย่างนี้กระเทือนทั่วโลกที่เราทำอย่างนี้นะ เพราะฉะนั้นเวลาเทศนาว่าการวันสนามหลวงนั้น จึงได้เทศน์แย็บออกไปถึงเรื่องอะไรที่จะเด่นที่สุดในงานของเรานี้ คนมากไม่สำคัญนะ คนมีจำนวนมากขนาดไหนไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญในงานนี้ที่จะประกาศออกให้รู้ทั่วถึงกันทั้งภายในภายนอก คือประเทศนอกเขาก็ให้ทราบด้วยนั้นคืออะไร นั่นเป็นจุดประสงค์ของชาติไทยเราที่ว่าช่วยชาติบูชาคุณของชาติคืออะไร ก็ขึ้นทองคำ นั่นเห็นไหมล่ะ

คือทองคำ ดอลลาร์ เงินสดนี้เป็นเกียรติอันสูง สมกับงานของเราที่ช่วยชาติอย่างแท้จริง สำหรับคนมากนี้ไม่สำคัญนัก วันนั้นเราก็เทศน์ผ่านไป ให้เห็นจุดสำคัญ ๆ ไม่อย่างนั้นคนจะไม่ได้คิด เราถึงได้ยกขึ้นว่างานนี้เป็นงานที่เรียกว่างานประวัติศาสตร์แห่งชาติไทยของเรา แล้วอะไรเป็นจุดที่เด่นในงานนี้ เป็นความมุ่งมั่นที่สุดของงานนี้คืออะไร สำหรับคนจำนวนมากไม่สำคัญนัก ที่สำคัญมากก็คือ ทองคำ ดอลลาร์ เงินสด ขึ้นในงานนี้หมดเหมาะสมอย่างยิ่ง วันนั้นทองคำเราก็ได้มอบ ๕๕ แท่งแล้วนี่ ดอลลาร์ ๓ แสน ส่วนกัณฑ์เทศน์วันนั้นได้ ๑๐ ล้านพอดี ก็พอสมกันไปแหละ

ให้พากันจดจำเอานะลูกหลาน เวลามาศึกษาแล้วก็ให้ไปปฏิบัติหน้าที่ของตัวเอง จะได้เป็นคนดิบคนดี ถ้าไม่ปฏิบัติตามศีลตามธรรมใครจะเก่งมาจากโลกไหนก็มาเถอะว่างั้นเลย เหลวไหลทั้งนั้น เรื่องธรรมเป็นเรื่องเลิศเลอมาดั้งเดิมแต่กาลไหน ๆ อุ้มชูโลกสงสารให้พออยู่ได้ คือธรรม แต่เรื่องของกิเลสไม่มีทาง ใครจะเก่งกล้าสามารถด้วยอำนาจของกิเลสพาเป็นความสุขความเจริญ ชี้ขาดเลยว่าอย่าหวัง ถ้ามีธรรมแทรกมากน้อยจะมีหลักมีเกณฑ์ดีขึ้นโดยลำดับคนเรา ถ้าปล่อยให้กิเลสล้วน ๆ แล้วใครก็ใครเถอะจมทั้งนั้น ใครดิ้นตามกิเลสเท่าไรคนนั้นยิ่งจมมาก เพราะกิเลสไม่เคยทำใครให้เจริญ มีแต่เป็นข้าศึกของความสุขความเจริญความสงบร่มเย็นของโลก ตัดทอนลงโดยลำดับ ๆ ถ้าใครสงวนมันมากเสาะแสวงหามันมากจมไปเลย เรื่องของกิเลสเป็นอย่างนั้น ธรรมจึงต้องได้กู้ขึ้นมาฉุดขึ้นมาลากขึ้นมา ไม่ใช่ธรรมไม่ได้นะ ให้พากันจำเอานะลูกหลานทุกคน ๆ

บ้านเมืองเรานี้มันจะเหลวแหลกแหวกแนวดังที่พูดตอนก่อนจังหันนั่นแหละ มันดูไม่ได้นะ นี่ละธรรมเป็นอย่างนี้พี่น้องทั้งหลายดูเอา ลูกหลานฟังเอานะ เราพูดอย่างตรงไปตรงมาตามหลักความจริงล้วน ๆ แต่โลกกิเลสมันจะคอยโจมตี ๆ หาว่าดุว่าด่าว่าหยาบว่าโลน เรื่องของกิเลสเป็นอย่างนั้น ต้องเป็นข้าศึกกับธรรม ธรรมนี้ตรงไปเลย บกพร่องตรงไหนบอก ๆ ตรงไหนที่ดีแล้วก็ให้เสริม ๆ บอกตลอดจริงตลอด แต่เรื่องกิเลสไม่มีคำว่าจริง ปลอมมาแต่โคตรแต่แซ่ของมันนั่นแหละ

เมื่อวานนี้ก็ไปเกี่ยวกับเรื่องเขาขอโรงสวดมนต์ภาวนา ทางมหาสารคาม เงินเขาไม่พอ เขาได้มาจากไหนไม่ทราบเป็นเงินแสนกว่า เขามาตกลงกับเรา เราก็เอาแปลนเขามาดูเสียก่อน พอดูเรียบร้อยแล้วเมื่อวานนี้กลับไปให้ความแน่นอนกับเขา ก็เลยเป็นอันว่าตกลง เราไปดูจนกระทั่งสถานที่ที่จะปลูกสร้าง จะเป็นราคาเท่าไรเราไม่ว่าถ้าลงว่าเราได้รับแล้ว เขาได้จากส่วนไหนไม่รู้นะ ว่าเงินแสนกว่ามันไม่พอก็เลยมาขอหลวงตา เราจึงเอาแปลนมาดูเสียก่อน เมื่อวานเลยย้อนกลับไปให้ความแน่นอนกับเขา ตกลงเป็นอันว่าสร้างแหละ เราไปดูสถานที่ด้วยก็เหมาะสมดี อันนี้คงไม่ถึงล้าน แต่ทางนี้จะไม่ค่อยเหมือนโรงพยาบาล เขาก็อาจจะทำขนาดที่เขากำหนดไว้นั่นแหละ

ทางโรงพยาบาลนี้สิ่งเพิ่มเติมมีเยอะ ไม่ว่าโรงไหนเหมือนกัน โรงพยาบาลนี้เป็นโรงเพิ่มเติม เราให้แล้วทางนี้ปั๊บ พอนั้นแล้วอันนั้นอย่างนั้น อันนี้อย่างนี้ เอา ๆ เวลาให้นะรอบด้าน ปาเข้าไปกี่ล้าน ก็คิดดูซิ ตัวอย่างเช่นหล่มสัก กะคำนวณกันเรียบร้อยหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ๑๒ ล้าน บทเวลาทำเสร็จเรียบร้อยทุกอย่างแล้ว ฟาดเสีย ๑๕ ล้านเห็นไหม นี่ละคือว่าอันนั้นขาดนั้น อันนี้ขาดอันนี้ ๆ สุดท้ายสะพานจากนี้ฟาดหาตึกตลอดไปเลยหมด ไม่มีในโปรแกรม คิดดู ๑๒ ล้าน เป็น ๑๕ ล้านขึ้นไปอีก ๓ ล้านเห็นไหมล่ะ อย่างนั้นแหละถ้าโรงพยาบาล นี่เรายกเป็นเอกเทศ นอกนั้นพอ ๆ กัน

เปิดดูข้อมูล วันต่อวัน ทันต่อเหตุการณ์ หลวงตาเทศน์ถึงเรื่องอะไร www.luangta.com