ไก่ที่อยู่บริเวณวัดรอบนอก ๆ มีอยู่ทั่วไป ใครให้เป็นเจ้าของด้วยกันทั้งบ้านเรานั้นนะ บ้านตาดเป็นบ้านเจ้าของ ไก่มันออกไปหากินในวัดนอกวัด มันไปทั่วไปหมดรอบ ๆ วัดนี้ ให้พากันต่างคนต่างรักษานะ สมบัติของบ้านของชาติไทยเราแหละ สัตว์เหล่านี้เป็นสมบัติของชาติ ให้พากันรักษาด้วยกันใครไปเห็นที่ไหน เห็นแก่ได้แก่กินแล้วจมลงนรกไม่สงสัยนะ
หลังจังหัน
วัดป่าภูสังโฆ ท่านวันชัยกับลูกศิษย์ลูกหารวมกันบริจาคมาวันนี้ ได้ทองคำ ๑ กิโล ๘ บาท ๙๑ สตางค์ ดอลลาร์ได้ ๑๓ ดอลล์ เงินไทยได้ ๔ หมื่นบาท อนุโมทนาพร้อมหน้ากันนะ (สาธุ) เมื่อวานนี้ทองคำได้ ๓๖ บาท ๓๙ สตางค์ ดอลลาร์ได้ ๒๐๓ ดอลล์ เวลานี้เราได้ทองคำทั้งหมดรวมเป็น ๒,๔๖๘ กิโลครึ่ง ที่ยังไม่ได้หลอมมีอยู่ ๔๐๖ กิโล ๒๕ บาท ๗๗ สตางค์ อันนี้ยังไม่ได้หลอม ได้ไปทุกวันได้เรื่อย ๆ หนุนขึ้นเรื่อย พักเครื่องบ้างติดเครื่องบ้างเร่งเครื่องบ้างตลอดไปเลย
เราก็พยายามที่สุดแล้วจะพาพี่น้องทั้งหลายอุ้มชาติไทยของเราให้ขึ้นจากหล่มลึก จึงขอให้พร้อมหน้าพร้อมตากันด้วยความรักชาติของเรา กลมกลืนกับความสามัคคี ความรักชาติความรักกัน อันนี้มีน้ำหนักเท่ากัน รักชาติรักกันมีน้ำหนักเท่ากัน นี้ละเป็นกำลังอันสำคัญที่จะหนุนชาติไทยของเรา ให้มีกำลังแก่กล้าสามารถ หนุนได้ทุกอย่างถ้าลงมีความรักชาติรักกัน ความสามัคคีกับความเสียสละจะตามกันมาเลย ถ้าอันนี้ด้อยสองอย่างหลังนี้ก็ด้อย ให้จับอันนี้ไว้ให้ดี
เวลานี้ก็กำลังละ ทางบ้านเมืองกำลังปรับปรุงเต็มเม็ดเต็มหน่วย เอาอย่างเต็มที่เต็มฐาน เท่าที่ทราบมาเป็นอย่างนั้น เอาจริงเอาจัง ต้องอย่างนั้นซี ผู้ที่จะนำชาติต้องเป็นอย่างนั้น ต้องมีแต่ดึงแต่ฉุดแต่ลากชาติ ไม่ใช่จะคอยกินคอยกลืนคอยรีดคอยไถ เป็นเปรตเป็นผีของชาติ อย่างนั้นใช้ไม่ได้เลย ชาติไทยจมไม่กี่วัน จมแน่ ๆ ถ้าลงผู้นำเป็นเปรตเป็นผีเป็นยักษ์เป็นมารแล้วกลืนได้หมดทั้งประเทศ เพราะอำนาจมอบไว้กับผู้นำ แต่เขามอบไว้เขาไม่ได้มอบไว้ให้เป็นผู้นำเพื่อกลืนบ้านกลืนเมือง เขามอบให้เป็นผู้นำเพื่อฉุดลากบ้านเมืองเราขึ้นต่างหาก มันผิดเจตนากันอย่างร้ายแรงมากทีเดียว
ผู้นำผู้ใดก็ตามถ้าลงได้ทำแบบนี้แล้ว เป็นความช้ำใจของคนไทยทั้งชาติตลอดไปเลยไม่มีวันจืดจาง อันนี้สำคัญมากทีเดียว มอบความไว้วางใจให้เพื่อเป็นผู้ฉุดผู้ลาก แล้วกลับมากลืนกินเป็นอาหารว่างไปหมดทั้งประเทศไทย ดูไม่ได้เลย ขออย่าให้มีในเมืองไทยของเรา ให้มีแต่ความกลมกลืนสามัคคี มีศีลธรรมเป็นเครื่องประสานตลอดเวลา ตั้งแต่ตัวของเรา ครอบครัวของเรา วงงานต่าง ๆ กว้างแคบทั่วประเทศไทย ขอให้มีธรรมแทรกเข้า ๆ จะมีที่ทดสอบกันว่าผิดถูกดีชั่ว แล้วจะมีที่คัดเลือกกันได้นะ ถ้ามีแต่ความสกปรกอย่างเดียวนี้แหลก ใครจะมีความรู้มากน้อยขนาดไหนก็ตาม เรียนมาจากประเทศไหนเมืองใด เหล่านี้เป็นความรู้ของนักโทษในเรือนจำกันทั้งนั้นแหละ
เรือนจำก็คือวัฏจักรวัฏวน นักโทษก็คือผู้อยู่ในวัฏจักรวัฏวน ความรู้ที่เรียนมาทั้งหมดนี้ก็เป็นความรู้ของคนอยู่ในวงนี้ ซึ่งมีกิเลสเป็นเจ้าอำนาจกุมบังเหียนไว้ตลอดเวลา เพราะฉะนั้นมันถึงพาทำความชั่วได้ ด้วยความสำคัญตนว่าเรียนรู้วิชามานั้นได้อย่างมากมาย แบบหน้าด้านด้วยนะ นี่ถ้าไม่มีธรรม ถ้ามีธรรม ความรู้ที่เรียนมามากน้อยเป็นเครื่องประดับตนและทำความสง่าราศีแก่ชาติบ้านเมือง ทั้งทำผลประโยชน์ให้ชาติบ้านเมืองไปตลอด สมความรู้ที่เรียนมา ๆ นี่ถ้ามีธรรมแทรกเป็นอย่างนั้น
ถ้าไม่มีธรรมแทรก ใครอย่าอวดดี เรื่องกิเลสไม่เคยมีคำว่าดี อวดดีเท่าไรยิ่งเลวก็คือกิเลสนั่นเอง ให้ระวังอันนี้ให้ดี ทำลายคนอื่น ดูถูกเหยียดหยามคนอื่น ต้องยกตนว่าดีกว่าเขานั่นเอง ในขณะเดียวกันก็เหยียบย่ำเขาลงไปซึ่งมีหัวใจ ตาดำ ๆ ด้วยกัน ทำไมจะไม่รู้กันผิดถูกชั่วดี คนเราดูคน ผู้ใหญ่ดูผู้น้อยก็ดูได้ ผู้น้อยดูผู้ใหญ่ยังดูได้ คนดูคนต้องดูได้ เพราะฉะนั้นจึงต้องให้เอาธรรมเป็นเครื่องดูถึงไม่มีเอนมีเอียง ผิดยอมรับว่าผิด ถูกยอมรับว่าถูก แล้วแก้ไขดัดแปลงประคับประคองกันไปได้อย่างราบรื่นดีงาม ถ้ามีธรรมเข้าแทรก เพราะฉะนั้นความรู้นี้จึงต้องอาศัยธรรม ไม่มีธรรมไปไม่ได้จริง ๆ
นี่เราก็กำลังพยายามจะช่วยชาติบ้านเมืองของเราเต็มเม็ดเต็มหน่วยทุกแง่ทุกมุม ทางศาสนาหลวงตานี้ก็เรียกว่าสุดกำลังแล้วทุกอย่าง เพื่อชาติไทยของเรา ไม่มีอะไรติดเนื้อติดตัวเราเลยที่จะว่าเป็นของเรา เพื่อชาติเพื่อโลกทั้งนั้น ๆ มากน้อยเพื่อทั้งหมดเลย ตายก็ตายแบบเพื่อชาติ ฟังซิวาระสุดท้ายยังบอก เดี๋ยวนี้ก็ออกทางพินัยกรรมแล้ว พินัยกรรมนี้เขียนไว้เรียบร้อยแล้ว ให้พระให้ใครต่อใครมาอ่านทดสอบดู นักกฎหมายมาทดสอบดูพินัยกรรมของเรา เอานักกฎหมายมาเทียวละมาอ่านพินัยกรรมของเรา ว่าใช้ได้เรียบร้อยแล้วสมบูรณ์แบบว่างั้น
พินัยกรรมนี้ก็คือว่า วาระสุดท้ายที่เราช่วยโลก ช่วยเวลาเป็นก็ช่วยเต็มกำลัง ทีนี้เวลาตายจะเอาอะไรช่วย ก็ต้องเอาความตายช่วย ความตายช่วยยังไง ใครมาเผาศพ บรรดาพี่น้องลูกหลานทั้งหลายซึ่งเป็นลูกศิษย์ลูกหามีความดี บริจาคทานมากน้อยเพื่อเผาศพเรา เงินจำนวนนี้เราบอกแล้วในพินัยกรรม จะตั้งกรรมการขึ้นอย่างเข้มงวดกวดขัน รับผิดชอบในเงินก้อนนี้ทั้งหมด ฟังซิน่ะ ทั้งหมด ไม่เว้นเลยแม้สตางค์หนึ่ง แล้วจะนำไปซื้อทองคำเข้าสู่คลังหลวงทั้งหมดอีกเหมือนกัน ส่วนที่ผู้บริจาคปลีก ๆ ย่อย ๆ ตามอัธยาศัยของเขาที่มานั้นเราไม่ได้ไปกุมอำนาจทั้งหมดนะ เป็นตามอัธยาศัย นั้นเป็นอีกอย่างหนึ่ง ส่วนใหญ่ที่ลงในคณะกรรมการได้รับผิดชอบแล้ว ส่วนนี้ต้องทั้งหมดเข้าทองคำเพื่อคลังหลวงทั้งนั้น
ส่วนผู้บริจาคตามอัธยาศัยนั้นไม่พูดมันก็เป็นแหละ เมื่อเป็นอย่างนั้นเราก็ปล่อยตามเรื่องอันนั้นนะ นี่ละขนาดนั้นละ เราช่วยขนาดนั้น เรียกว่าช่วยสุดขีดสุดแดน ถ้าพูดแบบภาษาโลกก็เรียกว่าเรากล้าหาญมากทีเดียว เพราะเราไม่มีความหมายยิ่งกว่าธรรมที่นำมาช่วยโลก อันนี้เราสงวนมาก คอขาด-ขาดไปขอให้ธรรมหรือเมตตาธรรมนี้ยังอยู่กับโลก โลกจะได้ยึดนี้เป็นหลักเป็นเกณฑ์เป็นคติตัวอย่างแก่คนรุ่นหลังต่อไป บ้านเมืองก็จะมีขื่อมีแปต่อไป ถ้ามีแต่ยักษ์แต่มาร คอขาดเป็นเปรตหัวกุ้นไปหมดใช้ไม่ได้เลย เราพยายามขนาดนั้นละช่วยชาติบ้านเมืองของเรา
เอาจริงเอาจัง ไม่จริงไม่จังไม่ได้ ยิ่งเป็นหัวหน้าด้วยแล้วจะอ่อนแอไม่ได้นะ หัวหน้าต้องเป็นนักคิดนักค้นคว้านักพินิจพิจารณา นักสู้ว่างั้นเถอะ กล้าหาญชาญชัยต่อส่วนรวม ตายก็ตายไปขอให้ส่วนรวมยัง นี่ฟังซิ อย่างพระโพธิสัตว์เราก็เคยมาเล่าให้เป็นคติพี่น้องทั้งหลายฟังแล้ว พระโพธิสัตว์เป็นหัวหน้าสัตว์ เป็นสัตว์ประเภทใดพระโพธิสัตว์ต้องเป็นหัวหน้า ๆ ไม่ว่ามักจะเป็นหัวหน้านะ เป็นความสมัครใจของบรรดาบริษัทบริวารทั้งหลายมาเคารพนับถือแล้วติดพันมา ตกลงก็เป็นหัวหน้าไปในตัว ๆ ทีนี้ความเป็นหัวหน้าต้องเพื่อส่วนรวมเห็นไหมล่ะ แทนที่เป็นหัวหน้าจะเพื่อหัวหน้าเพื่อตัวเองไม่มีนะ พระโพธิสัตว์ซึ่งเป็นธรรมทั้งแท่ง
ครั้นเวลาไปจนตรอกจนมุม อะไร ๆ ก็ตามพระโพธิสัตว์ต้องสละตลอด ๆ เป็นนิสัยของโพธิสัตว์ เพื่อลูกน้อง ๆ ตลอดไป ทีนี้เวลาถึงคราวจนตรอกจนมุมเขาล้อมเขาจะฆ่าล่ะซี จะเอาให้ตายตั้งแต่หัวหน้าคือพระโพธิสัตว์ลงไปถึงบริษัทบริวาร เขากางตาข่ายทั้งปืนผาหน้าไม้รอบไปหมด ก็นั้นเขาเป็นคน เราเป็นสัตว์นี่วะ เขาฉลาด-เขาฉลาดมาแบบนั้นเขาจะยิง พอเข้าจนตรอกปั๊บนี้ประกาศลูกน้องทันทีทันใด ลูกน้องให้ดู เราจะเข้าไปสู่สงคราม เวลาเราเข้าชุลมุนให้ลูกน้องหลบหลังให้หมด ฟังซิน่ะ คำว่าเข้าสู่สงคราม คือจะวิ่งผ่านเข้าตาข่ายตาแหปืนผาหน้าไม้ที่เขาจ้ออยู่นั้น วิ่งเข้าหานั้นเลย
ทีนี้พวกนายพรานก็ตกตะลึงล่ะซี มันไม่เคยคิดว่าจะเป็นไปได้อย่างนั้น พระโพธิสัตว์วิ่งปึ๋งเข้าไปหาจุดนั้นเลย ทีนี้นายพรานจะยิงก็จะถูกคนนั้น จะยิงคนนั้นก็จะถูกคนนี้ เลยสนใจดูตั้งแต่พระโพธิสัตว์ ลูกน้องวิ่งกลับหมดเลยเห็นไหมล่ะ ผลสุดท้ายพระโพธิสัตว์ก็ไม่ตาย เล็ดลอดไปได้ตามคนนั่นแหละ จะจ้อยิงตรงไหนก็จะถูกคนนั้น จะยิงตัวนี้ก็จะถูกคนนี้ เลยยิงไม่ได้ ก็เอาคนนั่นแหละเป็นโล่บังไว้ ๆ หลบนั้นหลบนี้ สุดท้ายพระโพธิสัตว์ก็รอดตัวไป ลูกน้องวิ่งกลับหมดเลยหนีเตลิดเปิดเปิง นั่นเห็นไหมล่ะสละ ใครคิดได้เมื่อไรอย่างนี้
ธรรมดาก็วิ่งเตลิดเปิดเปิง จะพาลูกน้องวิ่งหนีไปไหนก็เท่ากับพาไปตายเท่านั้น อันนี้ให้ลูกน้องวิ่งกลับ บอกเราจะเข้าสู่สงครามสั่งโดยด่วนเลยนะ เวลาเราเข้าสู่สงครามให้ลูกน้องวิ่งกลับให้หมดเราจะเข้า แล้วก็ผึงเข้าไปในนี้ จุดนั้นใครคิดเมื่อไร นายพรานก็มีแต่จะจ่อยิ่งหมดทั้งฝูงเลย ไม่ได้นึกว่าโพธิสัตว์จะกล้าหาญขนาดนั้น ไปฟาดนายพรานหงายไปทั้งหมด เลยไม่ได้ยิงสักรายเดียวนะ แล้วผ่านไปได้ นี่คือความเสียสละของพระโพธิสัตว์ เห็นไหมเป็นผู้ใหญ่เพื่อผู้น้อย ๆ ไม่ได้เป็นผู้ใหญ่เพื่อกินผู้น้อยเพื่อกลืนผู้น้อย เพื่อกลืนบริษัทบริวาร เพื่อกลืนชาติบ้านเมือง ถ้าอย่างนี้ฉิบหายเมืองไทยเรา อย่าได้มีผู้นำประเภทนี้นะ ให้พากันเข็ดกันหลาบ
ตลอดถึงการหย่อนบัตรหย่อนเบอร์หรือความเห็นชอบในประชาชนคนทั้งชาติ ให้พิจารณาไตร่ตรองให้ดี ผู้นำคือใคร ดูให้ดีเสียก่อน ผู้นำนี้คือตัวสำคัญมากทีเดียว สำคัญทั้งจะพาพี่น้องทั้งหลายเอาตัวรอด ทั้งจะพาให้จม ถ้าเป็นผู้นำชั่วแล้วจมหมด ถ้าเป็นผู้นำดีขึ้นได้หมด อย่างพระโพธิสัตว์เห็นไหมล่ะ นี่ละผู้นำดี เพราะฉะนั้นผู้นำจึงสำคัญ การที่จะเลือกมาเป็นอะไรก็ตาม อย่าว่าตั้งแต่นายกรัฐมนตรี เป็นส่วนใหญ่ส่วนย่อยมาเป็นลำดับลำดา ก็ให้คัดเลือกให้ดี ๆ อย่าไปทำสุ่มสี่สุ่มห้า บ้านเมืองเราไม่ใช่บ้านตุ๊กตา บ้านคน ต้องให้คิดแบบคนถึงถูกต้อง
นี้เราก็พยายามช่วยชาติบ้านเมืองของเรา ให้มีความพร้อมเพรียงสามัคคี จงรักภักดีต่อกัน เมืองไทยเรานี้อวัยวะอันเดียวกัน แขนซ้ายแขนขวา ข้างบนข้างล่าง จากอวัยวะอันเดียวกัน ภาคไหนต่อภาคไหนคือภาคของเมืองไทย เรียกว่าเป็นอวัยวะของชาติไทยเรา ให้มีความรักความกลมกลืน นี้จะเป็นพลังอย่างแน่นหนามั่นคงนะ เราอย่าเข้าใจว่าเราดีกว่าคนนั้นดีกว่าคนนี้จะเป็นความแน่นหนามั่นคง ผู้นี้แลคือผู้ทำลายส่วนใหญ่ ให้เราคิดอย่างนั้นทันที ให้ปัดออกความคิดเช่นนี้เป็นภัย อันใดที่เป็นความกลมกลืนเพื่อความสามัคคี ให้ยึดจุดนั้น ๆ ความรักกัน อย่าดูถูกเหยียดหยามกัน เราก็ประกาศให้ทราบแล้ว เอาหลักธรรมมาประกาศเสียด้วยนะ
ใครจะเกิดอยู่ในแห่งหนตำบลใด แม้แต่สัตว์เกิดด้วยอำนาจแห่งกรรมทั้งนั้นตกแต่งเอาไม่ได้ นี่เรามาเกิดเป็นมนุษย์ แล้ววาสนามันเกี่ยวโยงกันถึงได้มารวมเป็นกลุ่มเป็นก้อน ถึงขนาดว่าเป็นชาติไทยด้วยกัน เพราะฉะนั้นจงรักกัน เป็นอวัยวะอันเดียวกันแล้วให้ต่างคนต่างรักกัน ต่างคนต่างมีความพร้อมเพรียงสามัคคี ต่างคนต่างเห็นอกเห็นใจให้อภัยซึ่งกันและกัน นี้คือเรื่องของธรรม ถ้าเรื่องของโลกคอยแต่ช่องแต่โอกาสจะกินจะกลืนกันเท่านั้น นี่เรื่องของกิเลสเป็นอย่างนี้ตลอดมา ให้ยึดไว้เป็นหลักเป็นเกณฑ์ ชาติไทยเราจะเป็นไปได้ละ ให้ฟังเสียงหัวหน้านะ
เวลานี้ทั้งชาติทั้งศาสนา ชาติก็คือหัวหน้า หัวหน้าเป็นประเภทใด ควรจะเชื่อเราก็ต้องเชื่อ ให้เชื่อผู้นำ ฟังอุบายของผู้นำแสดงออกในแง่ใดมุมใดที่จะกินบ้านกินเมืองกลืนบ้านกลืนเมือง หรือจะพยุงชาติบ้านเมือง จะออกมาโดนหูเราจนได้ เข้าหูเราแล้วก็เข้าหัวใจเรา เข้าหัวใจทุกคนเอามาคิดด้วยกัน เมื่อเห็นสมควรที่จะเป็นไปด้วยแล้วยอมรับกันเลย ถ้าไม่สมควรแล้วปัดออกไม่เอา ทางศาสนายิ่งละเอียดลออสุดยอด ไม่มีอะไรเกินศาสนาด้วยแล้ว ก็เรียกว่าครอบโลกธาตุเลย
นี้เราก็พยายามเอาศาสนามานำพี่น้องทั้งหลาย ด้วยความเสียสละอย่างเต็มที่เหมือนกัน เมื่อทั้งชาติทั้งศาสนากลมกลืนกันด้วยความเป็นธรรมแล้ว เมืองไทยเราจะขึ้นได้ไม่สงสัย ขอให้ต่างคนต่างมีความรักชาติรักกันและความสามัคคีปรองดองกัน เป็นนักเสียสละ เด็ดเดี่ยวในสิ่งที่เป็นประโยชน์ก็แล้วกัน อันนี้จะกลมกลืนเป็นกำลังวังชา ทุกสิ่งทุกอย่างควรสละ ดังที่เราสละมาเหล่านี้ นี้เป็นเรื่องเล็กน้อยเมื่อไร ทองแท่งหนึ่งเพื่อชาติฟังซิ ของเล็กน้อยเมื่อไร ถ้าไม่มีอันนี้ชาติอยู่ไม่ได้ นั่นเห็นไหม โลกอาศัยอันนี้เราก็ต้องอาศัยอันนี้เหมือนโลกเขาล่ะซิ เมื่อเป็นเช่นนั้นเราต้องหนักแน่นในสิ่งที่จะอาศัยได้ จึงต้องต่างคนต่างเสียสละ
มีมากมีน้อยรวมกันแล้ว ฝนตกทีละหยดละหยาดทำท้องฟ้ามหาสมุทรให้เต็มได้ นี้การเสียสละของพี่น้องชาวไทยที่เกิดขึ้นมาจากความรักชาติ ความสามัคคี กลายเป็นความเสียสละแล้วก็เป็นกองสมบัติขึ้นมาสง่างาม เป็นหลักเกณฑ์แก่ชาติไทยของเรา นี่เป็นตัวประกันแห่งชาติไทยของเราจะเป็นอะไรไป ชีวิตของเรานี้มีความหมายนะ โลกเขาอาศัยนี้เป็นหลักเกณฑ์ของชีวิตชาติไทย เช่นเงินทองข้าวของเหล่านี้เป็นสมบัติของชาติ เป็นเครื่องประกันชาติไทยเรา หากมีความจำเป็นอันนี้ก็จะต้องออกรับแทนเรา เห็นไหมล่ะ เราไม่ใช่เก็บไว้เป็นแบบขอนซุงทั้งท่อนนะ เวลาจำเป็นจริง ๆ อันนี้ละจะออกช่วยเราที่เอามานี่ ไม่ใช่ให้ไปเพื่อความล่มจม
ไว้ในคลังหลวง ๆ คลังหลวงนั่นละจะเป็นคลังที่รองรับชาติไทยคนทั้งชาติ อยู่กับคลังหลวงนั่นนะ คิดดูซิอย่างทุกวันนี้การซื้อการขายไปมาติดต่อกัน อันนี้เป็นเครื่องประกันไว้นะ ถ้าไม่มีอันนี้ไม่มีใครมายุ่งไม่มีใครมาเกี่ยวข้อง เมืองไทยแห้งผาก นี่ก็เพราะมีเครื่องประกันนั่นเองเขาจึงมาติดต่อซื้อขาย ตั้งโรงงงโรงงานประสานกันด้วยการซื้อการขายทุกอย่าง ก็คืออันนี้เป็นหลักประกันตัว รัฐบาลเป็นผู้ถือบังเหียนเอาไว้เลย เพราะฉะนั้นผู้นำจึงสำคัญมาก ไม่ใช่ผู้นำแบบยักษ์แบบผีล่ะ ให้พี่น้องทั้งหลายทราบเอาไว้ ที่ทำอย่างนี้มีความมุ่งหมายขนาดไหน หลวงตาได้คิดเรียบร้อยแล้วถึงได้มาแสดงให้พี่น้องทั้งหลายฟัง จึงต้องสละลงเต็มเหนี่ยวตามที่คิดเรียบร้อยแล้วว่าไม่ผิด แล้วก็เอาตามนั้นเลย เอา ทุ่มลงไป
แล้วก็ให้พากันมีศีลมีธรรม อย่าเตร็ดเตร่เร่ร่อนเกินเหตุเกินผลนะ มันเป็นน้ำล้นฝั่ง ชาติไทยของเราเป็นชาติที่สมบูรณ์พูนผลมาดั้งเดิมแต่ปู่ย่าตายาย อะไรไม่อดอยากขาดแคลนก็เลยทำให้เราลืมตัวได้ ยิ่งประสานกับเมืองนอก เมืองนอกเขาไม่มีขนบประเพณีธรรมเนียมของพุทธศาสนาเลย ส่วนมากเขาจะเอาแต่สิ่งทำลายมาโดยที่เขาไม่มีเจตนานะ เขาเอามาอะไรทางเมืองไทยเราก็นึกว่าเป็นเมืองพุทธ มันก็เป็นเมืองลิง คว้ามับ ๆ เอามาก็มาสังหารตนล่ะซิ เพราะฉะนั้นการซื้อการขายถ้าเข้ามาเมืองไทยนี้หมดเลย มาเท่าไรหมดๆ เมืองไทยกว้านเอาหมด ๆ ด้วยความฟุ้งเฟ้อน้ำล้นฝั่ง นี่เสียตรงนี้แหละเมืองไทยเรา จำให้ดีข้อนี้ก็ดี
ต้องมีข้อสกัดลัดกั้นเอาไว้ซี ความพอดีพองามมีอยู่เอามาใช้ นี่คือธรรม อันไหนที่จะเป็นภัยแก่เราและไม่เกิดประโยชน์อย่านำมา จะเป็นเชื้ออันไม่ดีฝังลึกลงในลูกหลานต่อไป จะเสียหายไปตามๆ กัน ผู้นำก็คือพวกเราที่เป็นพ่อเป็นแม่เป็นแบบพิมพ์ของกุลบุตรสุดท้ายภายหลัง จะยึดเอาอันนี้เป็นหลักสำคัญ
ให้หาอันดิบอันดีมาไว้ อย่าทำสุ่มสี่สุ่มห้า เอาศาสนาจับแล้ว นี้จับด้วยศาสนามาเตือนพี่น้องทั้งหลาย ไม่ได้มาให้ร้ายป้ายสีพี่น้องทั้งหลายนะ เอาศาสนามาจับ มันบกพร่องตรงไหนเตือน ๆ เพื่อให้รู้เนื้อรู้ตัวแล้วปรับปรุงตัวขึ้น บ้านเมืองของเราก็จะดีทั้งฝ่ายย่อยฝ่ายใหญ่นะ ตั้งแต่คนคนหนึ่งในเมืองไทยเรา ขึ้นเป็นครอบครัวหมู่บ้านตำบลอำเภอขึ้นเรื่อย รวมกันแล้วต่างคนต่างสำเหนียกศึกษาในกฎเกณฑ์อันดีงามซึ่งเป็นศีลเป็นธรรม แล้วจะเจริญรุ่งเรืองแน่นหนามั่นคงขึ้นเป็นลำดับ วันนี้พูดเพียงเท่านี้ละ เอาละพอ เหนื่อย
เราก็ไปธุระ ไปธุระนี่ก็ช่วยโลกเหมือนกัน ตลอดเวลานะเราไม่ได้ว่างนะวันหนึ่งๆ ช่วยโลก เฉพาะอย่างยิ่งโรงพยาบาล เอาไปโรงนั้นเอาไปโรงนี้ เอาไปโรงนั้นๆ เต็มรถๆ เทปั๊วะๆ เลย ถ้าเราไปแล้วก็เป็นกรณีพิเศษ ที่เขามาจากโรงพยาบาลต่างๆ มาเอาของที่โกดังของเรานี้ได้เสมอกันหมด เพราะเราลงบัญชีไว้เรียบร้อย อันนั้นเท่านั้น ๆ ให้เสมอกันหมดทุกคันรถ ไม่ว่าจะมาจากจังหวัดไหนๆ ใกล้ไกลไม่ว่าทั้งนั้น เข้ามานี้ได้เสมอกันหมด อันนี้เป็นเสมอกัน แต่ถ้าเราไปแล้วก็เรียกว่าเป็นพิเศษ คือสิ่งที่เราเอาไปนี้มันจะไม่ครบถ้วนหน้ากันบรรดาโรงพยาบาล เราจึงให้เฉพาะที่เราไป เช่น ผ้าขาวอย่างนี้
ผ้าขาวนี้เราจะให้ทั่วไปหมดมันไม่พอ เราจะให้เฉพาะที่โรงไหนเราไป เมื่อผ้าขาวมีแล้วเราจะนำผ้าขาวไป ๆ ทุกโรง เว้นแต่ไม่มี แล้วจากนั้นก็เป็นพวกของสด อันนี้เป็นพิเศษนะ พวกอาหารสดเราก็หาไปสั่งไปเลย แล้วก็พวกกล้วยพวกอะไร นี่เรียกว่าพิเศษ พวกกล้วยพวกอาหารสดแล้วผ้าขาว นอกนั้นก็เสมอกันหมดในโรงพยาบาลต่างๆ ที่เข้ามาโกดัง อันนี้ที่เป็นพิเศษ เราจะไปที่ซอกแซกซิกแซ็กที่จำเป็น ตรงไหนจำเป็นเราจะเอาไปตรงนั้น ๆ จึงไม่ค่อยเสมอกัน จะเป็นความสังเกตดูของเราเองจะไปโรงไหน ๆ นั่นเราคิดแล้วก็ไป ๆ อันนี้จึงเป็นกรณีพิเศษ
ท่านวันชัยเป็นยังไงเดี๋ยวนี้ พวกหลังพวกเอวเป็นยังไงค่อยดีขึ้นเรื่อย ๆ เหรอ บอกภูเขาแถวนั้นยังมีอยู่ ยังเหลืออยู่ ให้ไปแบกอีกบอกงั้นนะ สั่งอย่างนั้นเลย
ท่านอ่อนเพลียค่ะ
อ่อนเพลีย เพราะอะไรบ้าง มันก็หลายอย่างนี่นะ อ่อนเพลียเรื่องอะไร(เจ็บหลังครับ) อ๋อ หลัง ยาแก้อ่อนเพลียเราก็บอกภูเขาแถวนั้นยังมีอยู่ นี่แก้อ่อนเพลียไปแบกเลย มันหาเรื่อง สอนมาเท่าไร ด้านวัตถุนี้เป็นข้าศึกต่อธรรม เราสอนอย่างเด็ดมาตลอด ทุกวันนี้ก็เด็ดตลอดเลย เอาธรรมชาตินี้เทียบกับอิฐปูนหินทรายเหล็กหลานี้มันเป็นยังไงมันเข้ากันได้ไหม นี่ละพระพุทธเจ้ามาสอนโลก ไม่ได้เอาอิฐเอาปูนมาสอนนะ เอาธรรมชาติที่เลิศเลอภายในพระทัยมาสอนโลก เพราะฉะนั้นมันจึงเข้ากันไม่ได้กับสิ่งเหล่านี้ เราตัวเท่าหนูมันก็เข้ากันไม่ได้ จึงประกาศก้องตลอดเวลาเรื่องการก่อนั้นสร้างนี้สร้างความยุ่งเหยิงวุ่นวาย นี่ละทำลายจิตใจที่จะเกิดความเลิศขึ้นมาเกิดไม่ได้ เพราะสิ่งเหล่านี้ทำลาย
วันที่ไปเทศน์สนามหลวงนั้นได้ส่งไปภูสังโฆหรือเปล่าเทปนะ ส่งไปแล้วเหรอสนามหลวงนั้นเทศน์แกงหม้อใหญ่ก็ให้เหมาะสม คือไม่เด็ดเผ็ดร้อนนัก ให้เรียบๆ ไปธรรมดา เพราะแกงหม้อใหญ่ แกงหม้อใหญ่ต้องเป็นอย่างนั้นละ เผ็ดร้อนไม่ได้ เราก็พยายามเทศน์เป็นเวลาตั้งชั่วโมง ๒๓ นาทีนะ ก็เรียกว่ากรุงสยามเรานี้เทศน์ กทม. ครั้งสุดท้ายนี้เป็นที่หนึ่งในเวลานะ นอกนั้นมีแต่ เช่น เทศน์กระทรวงศึกษา ๑ ชั่วโมง ๒๒ นาที แม่สอด ๑ ชั่วโมง ๒๐ นาที ส่วน กทม. สนามหลวงคราวนี้ ๑ ชั่วโมง ๒๓ นาทีเกินกัน ๑ นาที เอาแค่นั้นละไม่เอามาก ได้แค่นั้นก็เอาแค่นั้น นอกนั้นแพ้ ๆ หมดเลย แล้ว กทม. ชนะหมดชนะ ๑ นาที
แล้วฟังวันนั้นชัดเจนไหม ที่ฟังอยู่สนามหลวง เขาบอกว่าเขาฟังอยู่ข้างนอกชัดเจนกว่าอยู่ในนั้นว่างั้น มันก็น่าเป็นอย่างนั้นเพราะอย่างที่เราเทศน์ในโรงอย่างนี้นะ ในโรงนั้นเสียงมันจะอู้หน่อย ผู้ที่ฟังอยู่นอกโรงนั้นชัดเจนหมด นั่นมันต่างกันนะ อันนี้เราเทศน์สนามหลวงคนอาจจะอื้ออ้าๆ ไป แล้วผู้ฟังอยู่นอกๆ นั้น ยิ่งผู้ที่ไปดูทีวีด้วยแล้วยิ่งจะชัดเจนนะ ไม่มีอะไรมายุ่ง วันนั้นก็ได้เรารวมเที่ยวเลย ไปกรุงเทพฯ เที่ยวนี้บวกกับสนามหลวงทองคำร้อยกิโลกว่านิดหน่อย ส่วนเงินสดนั้นได้เฉพาะที่เทศน์สนามหลวง ๑๐ ล้าน ส่วนดอลลาร์ได้หลายหมื่นอยู่ นี่เป็นความสง่างามแห่งชาติไทยเรา
ตอนเริ่มเทศน์เราก็เตือนในเทปก็มี ที่ว่ามีมากแต่คน งานนี้เป็นงานใหญ่โตแล้วคนมาจำนวนมากเราอย่าถือเป็นสำคัญมากนะ ที่มากจริง ๆ ก็คือสมบัติที่จะเป็นเครื่องประกาศชาติให้เด่นดังคืออะไร คือทองคำ ดอลลาร์ เงินสดนี่ให้ขึ้นมาพร้อมกัน จะสมชื่อว่างานเราเป็นงานใหญ่เราบอกอย่างนี้ การเทศน์วันนั้นก็ออกไม่ใช่หรือมีนี่นะ วันนั้นเตือนให้รู้ ก็ได้ ๑๐ ล้าน
วันนี้เราจะดูโรงพยาบาลที่กำลังสร้างตึกจะเสร็จ ๒ หลังนี้จวนแล้ว ดูเหมือนจะก้าวเข้าถึง ๙๐% แล้วมั้ง มีแต่งานละเอียดนะ งานละเอียดพวกใส่หน้าต่างพวกอะไร กำลังเดินไฟเข้าห้องเข้าหับอย่างนั้นแหละ นอกนั้นเสร็จหมดเรียบร้อยแล้ว โรงเรียนก็กำลังจะเสร็จ โรงเรียน ๒ หลังตึก ๒ หลังขึ้นพร้อมกัน ๔ หลัง เวลานี้ก็กำลังจะเรียบร้อยๆ ไปด้วยกัน
