เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด

เมื่อเช้าวันที่ ๑๖ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๕๓

มาวัดเราชื่นใจ

          (หลวงตาโปรดเมตตาให้สอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ด้วยเจ้าค่ะ) เราสอบตกแล้วลูกศิษย์มาจะมาคว้าเอาเลย ทั้งที่ยังไม่สอบให้ได้ก่อนสอบ มันเกินไป เราสอบตกมาตลอด นักตรี-โท-เอกทั้งตกทั้งได้มาเรื่อย จนกระทั่งถึงขั้นเปรียญสามอันนี้ก็ตก ตกมาสองปี ปีที่ ๓ ถึงได้ มหาบัว ๓ ประโยคนั่นน่ะ มันตกมาเรื่อยๆ แล้วเวลาลูกศิษย์ลูกหามาขอให้สอบได้อะไรๆ นี้เราจึงอึดอัดในใจนะ ไม่ทราบว่าจะตอบว่าอย่างไร พูดภาษาภาคอีสานเขาว่าแกมันตกมาจักหนไงวะ มันไม่ถามบ้างเหรอ ตกเรื่อย (เรียนชั้นประถมที่บ้านตาดได้ที่ ๑ ที่ ๒) ที่ ๑ ที่ ๒ ก็ได้แต่ชั้นประถมแหละ พอสูงขึ้นไปเป็นที่โหล่ๆ ไล่เขาไป

            วันนี้ไม่พูดอะไรมากนัก เหนื่อย พูดไม่ค่อยได้ยินเสียงกันจึงไม่ค่อยพูดละ แล้วเหนื่อย ไม่ค่อยสบายมาได้สามสี่วัน มันเป็นอยู่ในตัวของมัน มันหากอ่อนอยู่ภายใน จะว่าเจ็บจุดไหนปวดจุดไหนก็ไม่มี แต่มันเป็นทั้งร่าง คือมันอ่อนของมัน วันนี้ไม่เทศน์อะไรให้ฟัง มาวัดมาวาเราก็ชื่นใจ เราพอใจพอแล้วล่ะนะ ได้เห็นพระเจ้าพระสงฆ์ดีกว่าเราเห็นเปรตเห็นผีในหัวใจของเรา เปรตผีอยู่ในหัวใจของทุกคนมีมาก เอามาแข่งกันนี้ให้คะแนนเสมอกัน ไม่มีใครยิ่งใครหย่อน เสมอหมดเลย วันนี้เท่านั้นละ จะให้พรแล้วก็ไป