เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด

เมื่อวันที่ ๒๕ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๕๒

จิตใจเหมือนผ้าขี้ริ้วห่อทอง

          ท่านอุทัยเบื้องต้นท่านก็อยู่ภูวัว สงบสงัดดีมากภูวัว เราก็พอใจ จึงได้สนับสนุนท่านเรื่อยมาโดยส่งอาหารเดือนละครั้งๆ ที่วัดภูวัววัดท่านอุทัย ต่อจากนั้นมาเราก็ไปเจอเอาที่ทางขึ้นเขาใหญ่ นั่นเขาก็มาถวายที่ ๗๐ ไร่ เนื้อที่บริเวณแถวนั้นไม่มีพระกรรมฐานเลย เราก็มาคิดไปคิดมาย้อนหน้าย้อนหลังก็เลยไปปรึกษากับท่านอุทัยนี่ละ ท่านก็พอใจไปให้ แล้วทางนี้ก็เป็นท่านเสถียรอยู่วัดภูวัว ทางนู้นเลยเอาท่านอุทัยไปอยู่ ท่านก็ไปด้วยความพอใจ แต่ก่อนท่านอยู่ภูวัว ภูวัวเราส่งอาหารเป็นประจำนะ เดือนละครั้งๆ ส่งอาหารให้ พระมีประมาณสักเท่าไรลืมแล้วละที่ภูวัว (ประมาณ ๒๒ องค์ครับ) จับเอาผลตอนปลายนี้ว่าเราพอใจส่งอาหารให้ทุกเดือนประจำมาเลย ตั้ง ๒๗ ปี เดือนละครั้งๆ อาหารไปให้ไม่ใช่น้อยๆนะ สามสี่คันรถกองพะเนินๆ กะว่าเดือนหนึ่งไปส่งทีหนึ่งๆ ที่ภูวัว พระมีจำนวนมากน้อยเราลืม (เห็นท่านว่า ๒๒ องค์ครับ)

          ทางวัดภูวัวดี แต่ก่อนยังหนุ่มน้อยนะเรา ไม่เหมือนทุกวันนะ แต่ก่อนพอลงรถปั๊บเข้าเลย เข้าป่า บริเวณนั้นไปหมดเลยละ อย่างวัดภูวัวก็เหมือนกัน พอลงรถแล้วเข้าเลย ตระเวนเที่ยวดูสถานที่เหมาะสมในการภาวนา จึงได้สนับสนุนท่านอุทัยนะ สนับสนุนพร้อมกับการส่งสิ่งของให้ ดูเหมือนจะ ๒๗ ปี ส่งของก็ส่งจริงๆ เราไม่ทำเหลาะแหละนะ ทีละสามสี่คันรถ ไปก็เทลงเลย คนแถวนั้นเขาไม่เคยเห็นว่าของนี่มาจากไหนกองเท่าภูเขา คนในป่าเขาไม่เคยเห็น เราไปให้เป็นประจำนะ เดือนละครั้งๆๆ

          พุทธศาสนาก็คือองค์ศาสดาเป็นประธานศาสนาลงมา ถูกต้องแม่นยำ ด้วยความสิ้นกิเลสแล้วมาสอนโลกนะ พระพุทธเจ้าเราสิ้นกิเลสแล้ว การประพฤติปฏิบัติผิดถูกประการใดพระองค์ผ่านมาหมดแล้ว ดีจนกระทั่งถึงผลสุดท้ายได้เป็นศาสดา ตรัสรู้ขึ้นมาก็ประมวลคัดเลือกเอาธรรมเหล่านั้นมาสอนบรรดาพุทธบริษัท เพราะพระองค์เดินก่อน บำเพ็ญมาก่อน ผิดถูกประการใดพระองค์ก็ทราบมาหมดแล้วจึงมาคัดเลือกๆ สอน เพราะฉะนั้นจึงไม่ผิด คำสอนของพระพุทธเจ้าเรียกว่าสวากขาตธรรม ตรัสไว้ชอบแล้วๆ ทุกอย่าง

          กรรมฐานแต่ก่อนเที่ยวสะดวกสบาย มันไม่มีที่เป็นเจ้าของ ไปที่ไหนเข้าป่านี้ได้ เข้าป่านี้ได้ ไปที่ไหนได้หมดนะ เดี๋ยวนี้มีเจ้าของหมดนะ ลำบาก ทางหนึ่งก็ขึ้นภูเขาไป เป็นอย่างนั้นละ ทุกวันนี้ที่มันมีเจ้าของไปหมดนะ นอกจากบนภูเขามันไม่มีใครไปเกี่ยวข้อง แล้วบำเพ็ญสะดวก แต่การโคจนบิณฑบาตมันไกลหน่อยนะ บิณฑบาตไปทั้งกลับนี่ก็ โห บิณฑบาตไปในหมู่บ้านเขานี้ภาวนานะนั่น เดินจงกรมตลอดไปเลย เดินจงกรมไป เสร็จแล้วออกมาฉันที่ลานหิน ฉันแล้วก็ล้างบาตรล้างอะไรเสร็จแล้วสะพายบาตรขึ้นเขาๆ ไม่เป็นกังวลกับอะไร วันไหนไม่ฉันก็ไม่ลง อยู่อย่างนั้นละภาวนา

          ภาวนาดีนะ คือเราไปหาดัดสันดานเรา มนุษย์นี้มันโลภ โลภมาก เป็นพระมาก็จากมนุษย์นะ มันก็โลภมากอีกเหมือนกัน มันโลภมากมันก็โลภแบบพระนั่นแหละ มันไม่จริงจังนักนะ ถ้าเป็นแบบพระแล้วเรียบทุกอย่าง สังขารร่างกายอ่อนเพลีย จิตใจดีดผึงๆ ไปอยู่ในที่เช่นนั้นเป็นอย่างนั้นละ ทั้งวันทั้งคืนมีแต่การภาวนาดูจิตใจ ความเคลื่อนไหวของใจเป็นอย่างไร ไปทางดีทางชั่วประการใด ตีกันตบกันตลอด สติครอบงำตลอดเวลา ลงมาจากสถานที่ไปบิณฑบาตหมู่บ้านก็เดินจงกรมไปเลย มาก็เดินจงกรมขึ้นมา ไม่เสียเวลา แต่ความลำบากน่ะลำบาก อยู่ในป่าในเขา บิณฑบาตก็ไกล บางแห่งโธ่เป็นร้อยกว่าอะไร สี่กิโลห้ากิโลก็มีบางแห่งนะ สี่ห้ากิโลมันก็ร้อยกว่าแล้วนะ แต่มันไม่เสียเวลา คือไปก็เดินจงกรมไป มาก็เดินจงกรมมา เป็นความเพียรไปตลอด

ไปส่วนมากเรานี้มีแต่ไปองค์เดียว ภาวนาไปองค์เดียวตลอดเลยนะ ไม่เอาใครไปเป็นเพื่อน มันเป็นน้ำไหลบ่า มันไม่รุนแรง ถ้าไปคนเดียวป่าช้าอยู่กับเราเท่านั้นละ อะไรเราตัดสินใจของเราเอง ถ้าไปกับหมู่กับเพื่อนก็คิดถึงหมู่ถึงเพื่อนมันไม่ค่อยสะดวก เพราะอย่างนั้นเวลาเราเที่ยวกรรมฐานเราจึงไปแต่องค์เดียว ไม่ไปกับหมู่กับเพื่อนละ ไปองค์เดียวทั้งนั้นละ อยากฉันก็ฉัน ไม่อยากฉันกี่วันก็อยู่ เราคนเดียวสะดวกสบาย แต่จิตใจนี้ดูตลอดด้วยสติ ภาวนาตลอด เดินไปบิณฑบาตก็เดินจงกรมไป เดินจงกรมกลับมาอย่างนั้นละ ถ้าวันไหนไม่ฉันก็ไม่ลง ลงมาจากภูเขาไปฉันในหมู่บ้านมี

แต่ท่านไม่เอาความเหล่านี้มาเป็นความลำบากลำบนนะ คือท่านมุ่งต่ออรรถต่อธรรม จิตใจมุ่งอยู่ในธรรม อาหารหวานคาวมันจะได้อะไรมาฉันพอยังชีวิตให้เป็นไปวันหนึ่งๆ เดินจงกรมนี่ตัวเบาเลย กลางคืนนั่งภาวนาก็ไม่ง่วงเหงาหาวนอนนะ กับสำคัญมากนะ เวลาบิณฑบาตมาฉันถ้าอาหารดีๆ ตามสมมุตินิยมฉันแล้วมันภาวนาไม่ดี ให้ได้อะไรมานิดหน่อยเท่านั้น พริกห่อหนึ่งหรือสองห่อพอ บางทีก็มีแต่ข้าวเปล่าๆก็มี พอ คือจิตมันมุ่งต่อธรรม มันไม่ได้มุ่งต่อสิ่งเหล่านี้ อะไรๆก็พอหมด ทีนี้การภาวนาสะดวกสบาย เวลาดึกๆ สงัดนี้เงียบนะ

นกยูงร้องกลางคืน เขาขันยามนะ เราจึงเห็นว่านกยูงมีอยู่ทั่วไป เราอยู่ที่นี่ทางนี้แง้วง้อๆ เขาขันยามเหมือนไก่ เดี๋ยวทางภูเขาลูกนั้นก็แง้วง้อ ทางนั้นแง้วง้อ นกยูงมีอยู่ทั่วไป เสียงร้องเขาขันยาม กลางคืนสงัดๆ พวกหมูก็มาเที่ยวหากิน หมูนี้เสียงดัง มานี่โครมคามๆ หมู มาตัวเดียวก็เสียงดังเหมือนกัน ยิ่งมาเป็นหมู่ๆ หมูพวกก็ยิ่งเสียงดัง ถ้าหมูตัวเดียวมาก็ดังเหมือนกัน เสียงหมูนี่เสียงดัง แล้วก็ภาวนา บางทีมาหน้าถ้ำ ถ้ำต่ำๆ นั่นละมองลงไปพอมองเห็นบ้างไม่เห็นบ้าง  เพราะเราอยู่ข้างสูง เขาอยู่ต่ำใกล้ๆกัน เห็นเขามากลางคืน ฟังเสียงกินหน่อไม้อ้วดอาดๆ เขาหากินหน่อไม้

ถ้าเป็นเช่นนั้นชีวิตเหมือนไม่มีราคานะ เรียกว่าสละตายไปเลย ทีนี้การภาวนามีคุณค่ามากทีเดียว ภาวนาสะดวกสบาย จิตใจผ่องใสตลอดเลย เพราะควบคุมจิตใจตลอด นั่นละนักภาวนาท่านทำอย่างนั้น ไม่ได้ไปแบบโอ้เอ้ๆ นะ แต่ก่อนก็ไม่มีรถมีรา ไปไหนเดินด้วยเท้าไปเลย จะไปบ้านนั้นบ้านไหนก็เดินจงกรมไปตลอด ไม่ได้มีคำว่าเผลอ หรือโลเลอย่างนี้ไม่มี เดินไป สัตว์ป่าก็เจอแต่พวกนกยูงมากนะ นกยูงตอนเช้ามาก เขาออกหากินตอนเช้า เราลงมาเห็นเขาวิ่งนะ เขาไม่บินนะ เขาวิ่ง โอ้ ทีละหลายๆ ตัว เขาวิ่งตามกันไป เขาเห็นเราก่อนละ เราไม่สนใจกับอะไร ไปอย่างนั้นจิตใจมันผ่องใสนะ มันสละหมดทุกอย่าง สนุกทำความเพียร สละลงความเพียรหมดเลย เหมือนผ้าขี้ริ้ว เวลาไปอยู่อย่างนั้นเหมือนผ้าขี้ริ้วไม่มีราค่ำราคาอะไร แต่จิตใจเหมือนผ้าขี้ริ้วห่อทอง จิตใจสง่างามตลอดเวลา

แต่ก่อนมันมีสัตว์มีเสือ ในป่าในดงที่ไหนมี ทุกวันนี้ไม่มีละ สมัยเราเที่ยวอยู่มี บางแห่งก็มีช้าง พวกสัตว์พวกเสือพวกเนื้อมีเยอะนะ ไก่ป่าไก่ฟ้ามี มีอยู่ทั่วไป เราก็ไปอยู่กับเขาอย่างนั้นละ ไปภาวนาฝึกทรมานจิตใจ โอ้ จิตใจนี้ฝึกยากนะ ไม่ใช่ธรรมดานะ ฝึกยาก ที่ไหนโลกเขาไม่ปรารถนาเราต้องไปที่นั่น โลกเขาไม่เหลียวแลไม่ปรารถนาเราก็ต้องไปที่นั่น ที่นั่นภาวนาดี มันต่างกันอย่างนั้นละ จิตใจเวลาไปอยู่ในที่เช่นนั้นมันไม่มีกิเลสตัณหานะ ปรากฏว่าเหมือนหมดเลย มันมีแต่หมุนกับธรรมเรื่อยๆ ทีนี้ใจเมื่อได้รับธรรมเป็นการบำรุงส่งเสริมก็ดีขึ้นๆ ถ้ามาอยู่กับหมู่กับเพื่อนไม่สบาย

เพราะฉะนั้นนิสัยเรามันเป็นนิสัยคนเดียว ไปเที่ยวกรรมฐานที่ไหนไม่เอาใครไปล่ะ ไปคนเดียวๆ ทั้งนั้นนะ ไม่เคยไปกรรมฐานกับใครละ ออกปั๊บแล้วก็ไปเลย เข้าป่าเข้าเขา เข้าไปหาที่ทรมาน กลับมามีแต่หนังห่อกระดูก มันผอม คือดัดเจ้าของดัดอย่างนั้น บางทีตัวเหลืองเหมือนทาขมิ้นเลย มันเป็นอย่างไรอย่างนั้น คือตัวเหลืองหมดตัวเหมือนทาขมิ้น ลงมาหาพ่อแม่ครูอาจารย์ท่านร้องโก้กเลย อ้าวทำไมเป็นอย่างนี้ละ แต่นิสัยจอมปราชญ์พลิกปั๊บเลย พอสุดท้ายก็ว่าอย่างนี้ละจึงเรียกว่านักรบ แน่ะท่านไปอย่างนั้นเสีย ท่านกลัวเราจะอ่อนแอ

เอาจริงเอาจังนะการภาวนา ไปอยู่ในป่าอย่างนั้นเหมือนหนึ่งว่ากิเลสไม่มีนะ มันแปลกอยู่นะ มีมันไม่ออกเพ่นพ่าน เพราะไปอยู่ในป่ามันสละหมดแล้ว มีแต่จะฟัดกับกิเลสเท่านั้นละ เอากันจริงๆด้วย ตัวเหลืองเหมือนทาขมิ้นก็มี ทรมาน ทุกอย่างทรมานทั้งนั้นละ มาหาครูบาอาจารย์นี่ท่านตกตะลึงเลยบางที มันเอาจริงๆนะ ทำความเพียรก็เอาจริงทุกอย่าง เวลาเช่นนั้นมีแต่ทำความเพียรนะ ไม่มีใครมาเกี่ยวข้อง มีแต่เราคนเดียว นั่นละสะดวกประกอบความเพียร จิตใจมันจะวอกแวกคลอนแคลนไม่ได้ ต้องดีกันอยู่ตลอด ทุบตีกันตลอด มันก็เจริญ คือเอาธรรมเข้าหนุน กิเลสตัวเพ่นพ่านไม่ค่อยมีเวลานั้น บางทีเหมือนว่าเป็นพระอรหันต์น้อยๆ มันเงียบหมดเลย ในจิตนี้ก็เงียบ บางทีจน..เอานี่มันไม่ได้เป็นพระอรหันต์น้อยๆแล้วเหรอ ว่าให้เจ้าของนั่นแหละ แต่มันไม่ได้สำคัญนะ ว่าเฉยๆ ไม่ได้สำคัญว่าตนเป็นอรหันต์นะ คือมันเงียบ กิเลสไม่กวน มีแต่ธรรมออกสบายๆ

ระยะหลังๆ พอพ่อแม่ครูอาจารย์มรณภาพไปแล้วนี้ โอ้ย ลำบาก หมู่เพื่อนรุมตาม มันไม่ได้ไปสะดวกเหมือนแต่ก่อน แต่ก่อนว่าไปไปอยู่คนเดียวเลยนะ พระเณรทั้งหลายก็อยู่กับท่านเสีย เราก็ออกคนเดียว พอท่านมรณภาพจากไปนี้ แหมม รุมเลย แล้วก็ไม่สะดวกการภาวนา เอาละวันนี้นะพอ พอดี ๘ โมง เอาละให้พร ไม่ได้พูดถึงเรื่องความเด็ดของพระกรรมฐานให้ฟัง ที่พูดเหล่านี้พูดพอประมาณนะ ที่เด็ดกว่านี้ยังมี..การออกกรรมฐาน มีเท่านั้นละ

             รับชมรับฟังพระธรรมเทศนาของหลวงตา ได้ที่

                       www.luangta.com หรือ www.luangta.or.th

     และทางสถานีวิทยุเสียงธรรมเพื่อประชาชน FM 103.25 MHz

               พร้อมเครือข่ายทั่วประเทศ