เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด

เมื่อวันที่ ๑๑ ธันวาคม พุทธศักราช ๒๕๕๑

        รวมทองคำทั้งหมดที่มอบแล้วและยังไม่ได้มอบ ถึงวันที่ ๑๐ ธันวา ได้ทองคำ ๑๑,๘๗๘ กิโล ๓๓ บาท ๗๘ สตางค์ ดอลลาร์ที่มอบเข้าคลังหลวงแล้ว ๑๐,๒๑๔,๖๐๐ ดอลล์

          (คณะศิษย์ของหลวงพ่อกัญหา จังหวัดแพร่ ถวายผ้าป่าสร้างตึกสงฆ์อาพาธ ๗ กอง ๑๔,๐๐๐ บาท) พอใจๆ ท่านกัญหา ท่านปฏิบัติอยู่..เราเข้ามาดูในวัด เรามาค้างที่นั่น คือตอนนั้นเราไปเทศน์ทางเชียงใหม่มาหลายแห่ง มาก็มาค้างที่วัดท่านกัญหา มาดูวัดดูวาเรียบร้อยดี มาปั๊บเข้าดูวัดดูวา ดูกฎระเบียบที่ประจำวัดประจำพระเณรเท่านั้นเข้าใจ ไม่ต้องดูมาก ไปที่ไหนเขาไม่เคยเห็นเขาจะว่าเราเป็นเหมือนขโมย เราไปที่ไหนเขาไม่เคยเห็นเราปุ๊บปั๊บสอดแทรกๆ เขาก็มองกันอย่างนี้ สอดแทรกดูนั้นดูนี้อะไรต่ออะไร เขาจัดระเบียบเรียบร้อยก่อน เข้าไปเวลาเขาเผลอๆ

          จังหวัดเลยก็เหมือนกัน ตอนนั้นท่านอาจารย์คำดีท่านยังอยู่นั่น เราไปพักกับท่านแล้วค้างคืนที่นั่น ก็แปลกอยู่นะละพอพูดถึงท่านอาจารย์คำดี มาดลบันดาลกันละ ที่ว่าวัดถ้ำผาปู่เราไม่เคยไป ไม่เคย วันนั้น ๑๐ โมงเช้าเป็นอะไรในจิตนี่ละ พูดไม่ถูกนะ เรียกรถเข้ามา แต่ก่อนรถไม่มีในวัด รถจากตลาดมา ให้รถมาเดี๋ยวนี้เราจะไปถ้ำผาปู่เดี๋ยวนี้ เราว่าอย่างนั้น ปุ๊บปั๊บเตรียมไปเลย

          นี่ละมันถึงกันอย่างนี้นะไม่ทราบนะ เราไปสะเปะสะปะของเรา แต่มันตรงกันตรงกับความรีบด่วนของเราที่มันเป็นอยู่ในจิต เรียกรถมาแล้วขึ้นรถไปเลย สักเดี๋ยวเข้าถึง เราจะค้างที่นี่วันนี้ พอเราออกมาท่านเปิดประตูให้มา ท่านมหามาทางนี้ พอไปก็พูดถึงเรื่องอันนี้ละ มันบันดาลอย่างไรก็ไม่ทราบนะ เราไม่คิดไว้ก่อนละ คิดเดี๋ยวนั้น ตัดสินใจเดี๋ยวนั้น

          คือท่านเดินจงกรมอยู่ข้างหลังกุฏิสองชั้นนะ ท่านติดปัญหา..ท่านอาจารย์คำดี  ติดปัญหาเหมือนแหลมหลาวทิ่มแทง ติดปัญหาเราเคยติดแล้ว เราเข้าใจ ปุ๊บปั๊บไปจุดธูปจุดเทียน เราก็ไม่เคยไปวัดถ้ำผาปู่นะ มันมาดลถึงกันแล้ว ท่านจุดธูปจุดเทียนเรียบร้อยแล้ว ท่านไม่ได้พูดธรรมดาว่า ขออาราธนาอยู่นะ ท่านมหาบัวมาโปรดโดยด่วน กำลังติดขัดมากทีเดียว ท่านว่า พอดีตอน ๕ โมงเย็นเราก็ไป ไม่เคยไปนะ วันนั้นปุ๊บเลยไป

          เร็วอยู่นะ ท่านว่าอย่างนั้น เร็วอะไร แล้วค่อยพูดกัน จะได้พูดกันละวันนี้ แล้วก็พูดถึงเรื่องท่านติดปัญหา นี่ละมันมาดลกันนะ เราก็ไม่เคยไปไปวัดถ้ำผาปู่ ก็พึ่งวันนั้นละ ท่านจุดธูปเทียนนิมนต์ ท่านไม่ได้ว่านิมนต์ ท่านว่าขออาราธนาท่านมหาบัวมาโปรดโดยด่วน พอดีเราก็ไปตอนเช้า ๑๑ โมงออกจากนี้ รถกว่าเขาจะมา ไปก็บึ่ง โอ้ มาเร็วอยู่นะท่านว่า เร็วอะไร จะได้พูดกัน พอพูดกันจบลงแล้ว แก้ปัญหาเรียบร้อยแล้ว ท่านก็พูดย้อนหลังว่าผมไม่มีทางไปเมื่อเช้านี้นะ ว่าอย่างนั้นนะท่านพูด

          ปุ๊บปั๊บเข้าไปจุดธูปเทียนอาราธนาท่านมหามา ว่าอย่างนั้นนะ ให้มาโดยด่วนด้วยนะ ว่าอย่างนั้นนะ บอกให้มาโดยด่วน เราก็ไปโดยด่วน ๑๑ โมงเราก็ออกจากนี้ไปหาท่าน คุยธรรมะกัน มาดลบันดาลอย่างที่ว่าละ โอ้ใช้แล้ว พอใจ ท่านก็พอใจ เราก็พอใจ ปัญหาท่านร้องโก้กเลยปัญหาท่าน อย่างนั้นละนะติดปัญหา พอแก้ปัญหาตกปั๊บร้องโก้กเลย ท่านอาจารย์คำดี พึ่งไปวันนั้นละเป็นวันแรกเลย

          ท่านอาจารย์คำดีท่านนิสัยแต่ก่อนนี้ท่านบอกว่านิสัยวู่วาม ดุด่าว่ากล่าว พอโยนโยน พอทิ้งทิ้งขว้างปา ท่านว่า แล้วพอดีวันนั้นได้ผ้าสบงมาเย็บสบงผิด เลยเอาผ้าเขามาทอดผ้าป่าเอามามองดูเย็บผิดจริงๆ ฉีกต่อหน้าเณร พอฉีกต่อหน้าเณรแล้วเรา(ท่านอาจารย์คำดี)ก็มองนู้นมองนี้ไป มองหาเณรไม่เห็น มันไปนั่งอยู่ต้นเสาร้องไห้นะเณรนะ เสียใจมาก ท่านเข้าไปเห็น เออ..นิสัยเราเป็นมาอย่างนี้นานแล้วนะ ท่านว่าอย่างนั้น วันนี้เราได้เณรมาเป็นอาจารย์เอก ตั้งแต่นี้ต่อไปเราจะไม่ดุใครเลยนะ ท่านจริงนะ ท่านบอกตั้งแต่นี้ต่อไปเราจะไม่ดุใครเลยละ ไม่ดุเลยจนกระทั่งทุกวันนี้

          เราไปเห็นท่านมีนิสัยเรียบร้อยทุกอย่าง ท่านก็เลยเล่าให้ฟังเวลาพูดไปแล้ว นิสัยนี้ไม่ใช่นิสัยเดิมนะท่านมหา เณรน่ะสอนผมนะ ท่านว่าอย่างนั้น เณรเย็บจีวรผิดท่านฉีกต่อหน้าเณร เณรนั่งบังเสาอยู่นั้นไปร้องไห้อยู่นั้นเสียใจ นั่นละท่านก็อันนั้นละเอามาสอน ตั้งแต่นั้นผมไม่ดุใครเลย ไม่ดุจริงๆ นะ เรียบที่สุด แต่ก่อนผมไม่เป็นอย่างนี้นะ เณรต่างหากนะเป็นอาจารย์ใหญ่ผม ท่านบอกว่าเณรเป็นอาจารย์ใหญ่ผม สอนผม เย็บสบงผิดแล้วเราฉีกต่อหน้าเณร เณรไปนั่งร้องไห้ ตั้งแต่นั้นมาผมจึงไม่ดุใคร เพราะอย่างนั้นนิสัยผม..คนมาดูเผินๆ จะว่าเป็นนิสัยใจดี แต่ก่อนเสือใหญ่นะนี่นะ ท่านว่าอย่างนั้นนะ ได้เณรมาเป็นอาจารย์สอน ท่านก็ไม่ดุนะ ไม่ดุใครเลย เรียบมาตลอด นี่ท่านฝึกได้ นี่หมายถึงท่านอาจารย์คำดี ท่านฝึกท่าน ตั้งแต่นั้นมาไม่เคยดุใคร

          เรานี่มันน้อยไป ไม้อันหนึ่งมาน้อยไป สองไม้สามไม้เลยฟาด มันไม่ทันใจ ท่านฝึกท่านได้นะ ส่วนเราฝึกไม่ได้ มีแต่ฝึกได้ที่ว่ามันเป็นเรื่องตลกดี แต่ก่อนเรื่องข้อวัตรปฏิบัติใครจะไปทันเรา เรื่องข้อวัตรปฏิบัติเรารวดเร็วกว่าเพื่อน อยู่ในวัดนี่ละเราเหมือนว่าเป็นบ๋อยกลางบ้านกลางเรือน สอนพระสอนเณรเราต้องออกก่อนทุกอย่าง พอดีวันนั้นเราเขียนหนังสือ มองดูนาฬิกาดูนาฬิกาผิด ปุ๊บปั๊บได้ไม้กวาดเราปัดกวาดศาลา ปัดกวาดกุฏิแล้วออกมา

ตามธรรมดาจะเห็นพระเณรกวาดเต็มวัด วันนั้นไม่เห็นสักองค์เดียว เหอ เณรพระไปไหนหมด มันตายกันหมดทั้งวัดหรือวันนี้ ใครจะไปกุสลาใครน่ะ มันเป็นอย่างไรถึงเวล่ำเวลาไม่รู้จัก ไม่เช่นนั้นตอนค่ำจะประชุมกันอีกนะนั่น ดีไม่ดีพระจะได้แตกกระจายจากวัดนู่นน่ะ จะว่าอะไร นาฬิกาได้เท่าไรเณร ขู่ด้วย บอกว่าพึ่งได้ ๓ โมง ๒๐ นาที เหอ ขึ้นอีกนะ นาฬิกาพึ่งได้ ๓ โมง ๒๐ นาที ถ้าอย่างนั้นหยุดๆ กำลังแผดเสียงเต็มเหนี่ยวนะ จะเอาพระเณรให้แหลกวันนี้ พอดีเราว่าหยุดๆ นาฬิกาพึ่งได้ ๓ โมง ๒๐ นาที เรานึกว่า ๔ โมง ๒๐ นาทีแล้ว แต่นาฬิกาพึ่งได้ ๓ โมง

คือ ๔ โมงปัดกวาด นี่พึ่งได้ ๓ โมง ๒๐ นาที เราลงก่อน เราหลงบ้าเรา มาขนาบใหญ่เลย พอเณรเล่าให้ฟังนาฬิกาพึ่งได้ ๓ โมง ๒๐ นาที เหอๆ ขึ้นเลย ว่าอีกๆนาฬิกาพึ่งได้ ๓ โมง ๒๐ นาที ถ้าอย่างนั้นหยุดๆ ทันทีเลย เราจะไปแก้บ้าเรา เณรมันคงจะหัวเราะ มาเสียงแผดออกมาเลย พอเสร็จแล้วบอกว่าจะไปแก้บ้าเรา จะเอาพระทั้งวัดละวันนี้ ประชุมเอา มันของน้อยเมื่อไร ตกลงเราเร็วไปสักชั่วโมง ๔ โมงปัดกวาด นี่เรา ๓ โมง ๒๐ นาทีมาถึงนี้แล้ว นั่นละขนาบเณร จากนั้นก็หยุดๆ เพราะเณรถูกเราผิด เราจะไปแก้บ้าเรา เดินทางกลับปุ๊บๆ ทันทีเลย ไปแก้บ้าเรา มันจะมาเป็นบ้าทั้งวัด ให้พรนะ 

   รับชมรับฟังพระธรรมเทศนาของหลวงตา ได้ที่

       www.luangta.com หรือ www.luangta.or.th

      และทางสถานีวิทยุเสียงธรรมเพื่อประชาชน FM 103.25 MHz

    พร้อมเครือข่ายทั่วประเทศ