| เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด
เมื่อวันที่ ๑๕ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๕๑
การบุญการกุศลพ่อกับแม่เสมอกัน
สรุปทองคำทั้งหมดที่มอบแล้วและยังไม่ได้มอบถึงวันที่ ๑๔ กันยายน ๒๕๕๑ ได้ทองคำ ๑๑,๘๒๓ กิโล ๘ บาท ๒๙ สตางค์ ตั้งแต่พาพี่น้องทั้งหลายหาสมบัติเข้าส่วนรวมมาถึงวันนี้ได้ทองคำ ๑๑,๘๒๓ กิโล ๘ บาท ๒๙ สตางค์ นับว่าได้มากอยู่นะ ทองคำนี่จะเข้าคลังหลวงแหละ ไม่ไปไหน เข้าหมดเลยทุกบาททุกสตางค์ ถ้าเรายังไม่ตายยังจะได้ต่อไปอีก ดอลลาร์ดูเหมือนเข้า ๑๐,๒๑๔,๖๐๐ ดอลลาร์ นี่เข้าแล้วนะ เข้าคลังหลวงๆ
(ลูกศิษย์พระฝรั่งส่งเงินจากเยอรมันมาถวายท่าน ท่านเลยถวายหลวงตาต่อครับ ๑๐,๐๐๐ บาท) พระฝรั่งถวายเราต่อ เรานี่จะเข้าคลังหลวงต่อเข้าใจไหม เราก็ไม่เอาเหมือนกัน เราจะเอาเข้าคลังหลวงต่อ ให้ไปรวมอยู่ที่คลังหลวงเป็นหัวใจของชาติไทยเราอยู่นั้นหมด เรามีแต่หาเข้านะ ไม่ว่าด้านไหน ด้านศาสนาก็หาเข้า ด้านโลกคือชาติไทยของเราก็หาเข้าทั้งนั้น หาเข้า ทางศาสนาก็หาเข้า ทางประชาชนทั่วทั้งประเทศก็หาเข้า หาเข้าทั้งนั้น
ทองคำเวลานี้รวมทั้งหมดได้เท่าไรแล้ว (๑๑ ตัน ๘๒๓ กิโล) นู่นเป็นของเล่นเมื่อไร ๑๑ ตัน ๘๒๓ กิโล ทองคำที่ได้พาพี่น้องทั้งหลายเสาะแสวงหามา เพื่อเป็นหัวใจของชาติไทยเรา ได้ทองคำ ๑๑ ตัน ๘๒๓ กิโล นับว่าได้มาก
เราบวชมาได้กี่พรรษานา หลวงตาบัวนี้บวชเจ้าของยังจำพรรษาเจ้าของไม่ได้ ได้สักกี่พรรษานา (๗๔ ค่ะ) จำไม่ได้นะ อายุ ๒๐ ปี กับ ๙ เดือนออกบวช นั่นละเป็นชีวิตของฆราวาสมา ๒๐ ปี ๙ เดือน จากนั้นมาเป็นชีวิตของพระ เป็นมาตั้งแต่บัดนั้นจนกระทั่งบัดนี้ เปลี่ยนชีวิตใหม่หมด ความประพฤติหน้าที่การงาน ข้อปฏิบัติต่างๆ เป็นไปในทางอรรถทางธรรม ทางศาสนาทั้งนั้น ทางโลกถ้าไม่ขัดกับศาสนาก็เป็นไปด้วยกัน งานทางโลกถ้าขัดกับศาสนาไม่เอา ถ้าไม่ขัดกันเอา ไปกันได้ๆ ตลอด นี่อายุของเราก็ ๙๖ แล้วมัง กำลัง ๙๖ ย่าง นานขนาดนั้น ชีวิตของพระได้ ๗๔ ปีนะ
ที่กล่าวมาเหล่านี้กล่าวมาแต่เริ่มแรก พ่อน้ำตาร่วง คือธรรมดาพ่อกับแม่ไม่ค่อยยกยอลูกตนเอง ตั้งแต่เห็นคนอื่นเขายกยอลูกเขายังมาพูดกันพ่อกับแม่ หือ ไปยกยอลูกเจ้าของอย่างไร ว่าเขา แล้วก็คอยฟังลูกของตัวเอง พ่อแม่ไปยกยอที่ไหน ไม่ยกยอ เข้ากันได้ ถ้าไปยกยอลูกตัวเอง แล้วไปตำหนิเขายกยอลูกของเขาใช้ไม่ได้ อันนี้ได้ยินเขายกยอลูกของเขายังมาพูดกันพ่อกับแม่ ลูกก็ฟังซิ ยกยออะไร ว่าอย่างนั้น คือไม่พอใจ ไม่ดี
เวลายกยอก็มีวันนั้นละ วันนั้นกระเทือนใจมาก ถึงขนาดที่บวชอยู่จนบัดนี้ พ่อพูดออกมา เพราะพ่อกับแม่ไม่เคยยกยอลูกเจ้าของ ให้ดีอย่างไรๆ พ่อกับแม่รู้เป็นอันดับหนึ่ง นิสัยใจคอของใครเป็นอย่างไรลูกทุกคนพ่อกับแม่จะเก็บมาไว้หัวใจหมด บทเวลาจะเป็นก็ดีอยู่ยกยอแบบนี้ก็ได้ผลนะ ไม่เคยยกยอแต่ความไว้วางใจอย่างไรก็รู้อยู่ภายใน เราจะเห็นได้ชัดเช่นอย่างเดินฉากไปฉากมา กูอยากไปธุระนั้นธุระนี้ แต่ไม่มีใครทำงานให้กู กูไปไม่ได้ พูดฉากหูเราให้เราฟัง นี้ก็รำคาญ เออ ไปได้จะทำให้ โอ๊ย อยากเตรียมของไปเดี๋ยวนั้นเลย คือพูดมันจริงเรา ถ้าลงได้ลั่นคำแล้วต้องเป็นอย่างนั้น เป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ ตั้งแต่เป็นฆราวาสนี้มีคำสัตย์คำจริงมาตลอด
นี่ก็ไม่เคยยกยอลูก ไม่เคยได้ยินว่ายกยอลูกคนไหนเลย แต่วันนั้นยกขึ้น ยกขึ้นเพื่อจะทุ่มลงนะ ไม่ใช่ยกขึ้นธรรมดา เออ ลูกกูก็มีหลายคน เหล่านั้นกูก็ไม่หวังพึ่งมันละ กูหวังพึ่งแต่ไอ้บัวนี้ละ ถ้ามันลงได้ทำอะไรแล้วกูสู้มันไม่ได้ ยกขึ้นนะนั่น ถ้าลงว่าได้ทำอะไรแล้วกูสู้มันไม่ได้ แต่สำคัญที่ว่ากูพูดถึงเรื่องบวช ขอให้มันบวชมันหูหนวกตาบอดหมด เวลาตายแล้วนี้ไม่มีใครลากกูขึ้นนรกละ ถ้าไอ้นี้ลากไม่ได้แล้ว พอว่าอย่างนั้นน้ำตาร่วง สลดสังเวช กำลังรับประทานอยู่เอาตอนจนตรอก ออกจากสำรับเลย เอาไปคิด ๓ วันเต็ม มัดเจ้าของ ทดสอบ เรื่องงานการอะไรเขาทำได้ เราทำได้ อะไรเขาทำได้ เราทำได้ การบวชเขาบวชทั่วประเทศไทย ท่านทำได้ ทำไมเราทำไม่ได้ มัดเจ้าของ เอา ต้องบวช
ลงพ่อได้น้ำตาร่วงขนาดนี้แล้วสะเทือนใจ คิดได้ ๓ วันมาบอกแม่ถึงได้บวช บวชก็มีข้อแม้เอาไว้ว่าบวชแล้วอยากสึกวันไหนก็สึก ใครมาห้ามไม่ได้ ถ้าให้บวชเท่านั้นปีเท่านี้เดือนแล้วไม่บวช แม่ก็สาธุขึ้นเลย ลูกบวชแล้วลูกจะออกมาสึกต่อหน้าต่อตาคนที่ไปบวชลูกแม่ก็ไม่ว่า แม่อยากเห็นผ้าเหลืองในเวลาบวช ว่าอย่างนั้น มันก็บวชละซี ถ้ามัดไว้ไม่บวช ตกลงก็เลยบวชแล้วก็อยู่จนกระทั่งทุกวันนี้ละ พ่อพูดคำหนึ่งเราก็ไม่ลืมนะ ส่วนแม่ไม่พูด ส่วนพ่อนั้นมาพูดคำหนึ่งได้ ๑๐ พรรษากว่าแล้วละ ตอนนั้นกำลังเร่งความเพียร ก่อนพ่อจะเสียก่อนนิดเดียว พูดไปพูดมาไม่คิดอยากสึกเหรอ ว่าอย่างนั้นนะ ท่านถาม เราไม่ตอบเลย เฉยไม่ตอบ จากนั้นพ่อก็เสียไป
พรรษา ๑๐ นั่งภาวนาอยู่ตอนตี ๔ เวลาจิตสงบรวมเข้าไปเห็นน้องของพ่อ..อา เอาจดหมายไปยื่นให้เรา พอยื่นให้อะไรล่ะ ไม่ตอบ ออกไปเลย มันก็ทราบภายในรับกันกับจดหมายว่าพ่อเสียแล้ว เสียเมื่อคืนนี้ ว่าอย่างนั้นนะ ตื่นเช้ามาก็เลยเล่าให้หมู่เพื่อนฟัง ว่าวันนี้มีนิมิตแปลกๆ นะ เมื่อเช้านี้นั่งอยู่ตี ๔ ปรากฏว่าอา..น้องของพ่อนั่นละเอาจดหมายมายื่นให้แล้ว ถามว่าจดหมายอะไร ไม่บอกแล้วออกไป มันก็รู้รับกันว่าจดหมายบอกข่าวว่าพ่อตายแล้วเมื่อคืนนี้ๆ ตื่นเช้ามาก็เลยเล่าให้หมู่เพื่อนฟัง คอยดูมันจะจริงไหม จำเอาไว้ละ
ประมาณสัก ๗ วันจดหมายก็มา พ่อตายแล้วจริงๆ ตายคืนวันนั้นละ ตรงกันเป๋งเลยนะ แปลกอยู่ นู่นจำพรรษาอยู่ที่ศรีสงคราม นั่งภาวนาอยู่ อา..น้องพ่อละเอาจดหมายไปยื่นให้ ยื่นให้แล้ว อะไร ไม่ตอบ กลับออกไป มันก็ทราบภายในว่าพ่อเสียแล้ว เลยเล่าให้หมู่เพื่อนฟังว่าเมื่อเช้านี้ปรากฏอย่างนั้นๆ คอยฟังข่าวนะ ว่าพ่อเสียแล้วเป็นอย่างไรให้จำเอาไว้ พอดีเสียคืนวันนั้น ไปบอกทางนิมิตภาวนา พ่อเสียแล้ว บอกกับหมู่เพื่อนเรื่องความฝันของเรา ๗ วันจดหมายก็ไป พอดีพ่อเสียแล้วในคืนวันนั้นจริงๆ
พ่อกับแม่นี่พูดถึงเรื่องศรัทธาทางศาสนานี้ถึงไหนถึงกัน ไม่มีใครยิ่งหย่อนกว่าใคร การบุญการกุศลพ่อกับแม่เสมอกัน เก่งทางบุญทางกุศล พ่อกับแม่เสมอกัน ไม่ได้ตำหนิใครละ เท่าๆ กัน ว่าบุญว่ากุศลนี้ถึงไหนถึงกันเลยแต่ไหนแต่ไรมา เก่งการทำบุญให้ทานนี้เก่งพ่อกับแม่เสมอกัน ไม่มีใครคัดค้านใครให้เราได้ยิน ว่าอะไรถึงไหนถึงกันตลอดมาจนกระทั่งเราบวช แต่ไม่ได้สั่งสอนพ่อนะ ส่วนแม่ได้สั่งสอน ก็มาตายกับมือเรา เผากันที่หน้าศาลา บอกว่าเราเป็นเจ้าภาพ ศพของแม่เราจะจัดการหมด เป็นเจ้าของศพ ป่าช้าของแม่อยู่ที่หน้าศาลานะบอกเลย ลูกละจะเป็นเจ้าภาพเรื่องป่าช้าศพเมรุของแม่ พอเวลาตายแล้วก็มาเผาที่หน้าศาลาจริงๆ ส่วนพ่อไม่ได้เผา พ่อตายก่อนแล้ว เอาละวันนี้พูดเท่านั้นละ
รับชมรับฟังพระธรรมเทศนาของหลวงตา ได้ที่
www.luangta.com หรือ www.luangta.or.th
และสถานีวิทยุเสียงธรรมเพื่อประชาชน FM103.25MHz
พร้อมสถานีวิทยุเครือข่ายทั่วประเทศ
|
