เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด

เมื่อวันที่ ๓๐ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๕๑

สุดกำลังที่ช่วยตัวเองและช่วยโลก

         แมวที่เข้ามาอาศัยกินในวัดนี้เราจับไปปล่อยไม่ต่ำกว่าร้อยตัวนะ อ้าว จริงๆ เมื่อวานนี้ค่ำๆ เราเดินจงกรมอยู่แล้วมองไปทางเข้าจงกรมเส้นใน เราเดินจงกรมอยู่กุฏิพักล่าง มันเป็นทางเข้าไปนั้น เห็นแมวมันด้อมๆ อ้าว มันจะเอาอะไรนี่น่ะแมวตัวนี้ เราคว้าอะไรโยนไปมันยังไม่สนใจ ด้อมๆ แสดงว่ามันเห็นอะไรแล้ว มันไม่สนใจ สักเดี๋ยวคาบสัตว์ออกมาตัวเท่านกเขา คาบมาจากนั้น วันนี้จึงได้บอกพระให้พิจารณาจับแมวกัน โห เป็นร้อยตัวแล้วนะไม่ใช่น้อยๆ ถ้ามันเข้ามาเป็นอย่างนี้แหละ สัตว์ตายพินาศ ไม่มีคำว่าอิ่มว่าหิวนะ พอเจอนี้ด้อมใส่เลย ได้ก็เอา ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความหิวโดยถ่ายเดียว เมื่อวานนี้เดินจงกรมเห็นมันด้อมๆ มันมองเห็นอะไรแล้วดูลักษณะมัน เราก็รีบไปเอาอะไรข้างบนกุฏิฟาดไป มันไม่สนใจ สักเดี๋ยวคาบสัตว์ตัวหนึ่งออกมา ดูเท่านกเขา อาจจะเป็นไก่เขาจะขึ้นคอนนอนตอนนั้นละ

จึงต้องได้จับออกไป เป็นร้อยแล้วนะแมว ไม่ใช่น้อยๆ ตั้งแต่มาสร้างวัดจับออกไปเรื่อย จับตัวไหนก็เรียกว่าเนรเทศเลย ไม่ได้กลับมาอีก คือใครไปก็ฝากเขาไป เช่นเอาไปปล่อยหนองคายบ้าง เขามาจังหันพวกหนองคายฝากเขาไป สกลนครบ้าง จับไปปล่อยหลายจังหวัด แมวถ้าเข้ามาแล้วแล้วละไม่ออก ก็มันมีสัตว์กินเต็ม เมื่อวานเห็นมันคาบสัตว์ตัวหนึ่งออกมาตัวเท่านกเขา ไก่มันจะขึ้นคอนนอน มันก็ไปด้อมเอา

เราอยู่ในวัดนี้ตาเหมือนตาทั้งหลายก็จริง หูเหมือนหูทั้งหลาย แต่มันต่างกันที่มันสอดมันแทรกอยู่ภายใน เรื่องว่าสติว่าปัญญาเหมือนว่ามันเป็นเองของมัน ปั๊บอะไรนี้มันจะสอดแทรกเข้าไปๆๆ ไม่ใช่มองเห็นเฉยๆ เซ่อๆ ซ่าๆ มันหากเป็นของมันเอง วัดนี่เหมือนกันเลี้ยงหมาไว้นี้กี่ตัว ตัวไหนมีนิสัยอย่างไรๆ อ่านออกหมด โอ้ หมาก็มีนิสัยเหมือนคนนะ คนมีนิสัยอย่างไรๆ อยู่กันไปปิดไม่อยู่ นิสัยมันติดอยู่กับคน ปิดไม่อยู่ รู้นิสัยจนได้ละ สัตว์อยู่ในนี้หมาก็เหมือนกันมีหลายตัว ตัวไหนมีนิสัยอย่างไร มันหากเป็นของมันเอง จะว่าสังเกตไม่สังเกตมันก็เป็นของมันเองอีกละ

นี่จะพยายามจับเอาแมวตัวนี้ออกไปให้ได้ บอกพระแล้วบอกท่านสุดใจแล้ว ให้พยายามจับ ไม่อย่างนั้นสัตว์ในนี้จะฉิบหายหมด มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับความหิวความอิ่มนะ พอเจอปั๊บนี้จ้องมองปั๊บเข้าเลย อย่างนั้นละ เมื่อวานเห็นชัดๆ เราโยนอะไรไปใส่มัน เราอยู่กุฏิเห็นลักษณะมันด้อมๆ แสดงว่ามันเห็นอะไรแล้ว อ้าว นี่มันเห็นอะไร รีบไปคว้าอะไรโยนไป มันยังด้อมตลอด สักเดี๋ยวคาบสัตว์ตัวหนึ่งออกมาเท่านกเขา น่าจะเป็นลูกไก่ คาบวิ่งไปนู่น นี่ก็ต้องเอาไปปล่อย พวกแมวกี่ตัวเอาไปปล่อยเรื่อย ตัวนี้สีดำ

พวกงู งูสิงมีอยู่สองตัว ตัวผู้ตัวเมียตัวขนาดเดียวกัน แต่เล็กกว่านี้สักหน่อย ไปด้วยกันเป็นคู่กันไป เราเดินจงกรมเขาไม่เห็นเรา เราเดินจงกรมแล้วเขามา เราอยู่สูงกว่าเขา เขาก็ไปของเขา งูสิงเท่านิ้วมือนี้จับเอาไปปล่อยๆ งูสิงไม่ค่อยเป็นภัย ไม่เป็นพิษ งูอย่างอื่นจับหมด แต่ก่อนวัดนี้งูน้อยเมื่อไร งูมาก แล้วเอาไปหมด พยายามจับ จงอางนี้ดูเหมือนจับไปได้ ๗ ตัว งูเห่าเหล่านี้จับ สามเหลี่ยมเขาเรียกทำทานจับไป จงอางได้มากกว่าเพื่อน

แต่ก่อนทีเดียวเราไม่สนใจกับงูนะ ยั้วเยี้ยๆ ในวัด มันยังไม่มีคนเข้ามาเกี่ยวข้องมาก ครั้นต่อมามีผู้มีคนเข้ามาเกี่ยวข้อง มีเด็กเล็กเด็กน้อยอะไรทำให้คิด เลยต้องจับงูไปปล่อย ไม่งั้นจะเป็นอันตรายต่อพวกนี้ละ ปล่อยหมดงู จับไปปล่อยหมด เพราะคนเพ่นพ่านๆ งูสิงไม่เป็นพิษเป็นภัย แล้วกลัวคนด้วย เป็นงูที่กลัวคน วิ่งปึ๊ดเลย แต่งูอย่างอื่นไม่ค่อยกลัวนะ ยิ่งงูเห่าแล้วไม่กลัว ขู่ใส่เราฟ่อๆ งูจงอางก็ยังกลัว งูสิงนี่เปรียว-เร็ว ในวัดมีสัตว์มากเพราะไม่มีใครทำลาย เลี้ยงดูมันก็แพร่พันธุ์ออกไป กระจายออกไปมาก พวกกระจงเยอะ กระจงอยู่ในวัดเยอะ

ตั้งแต่วันมาจากกรุงเทพฯไม่สบายเลย เป็นอะไรก็ไม่รู้ ตั้งแต่วันมาถึงเริ่มเป็น อย่างเมื่อวานนี้ตอนเช้าจนถึงค่ำเมื่อวาน มันอะไร อยู่ๆ ก็อาเจียนออกมาเช้าวานนี้ เพราะฉะนั้นจึงฉันจังหันไม่ได้ ระบมหมดทั้งตัวเมื่อวาน พอออกฉันจังหันจากนี้แล้วไปนอนเลย เที่ยงถึงออกมา วันนี้ค่อยเบา เบาหน่อยวันนี้ ไปติดอะไรมาก็ไม่รู้ ตั้งแต่มาจากกรุงเทพฯเริ่มป่วย พอตกกลางคืนก็เป็นทั้งคืน หากจับตัวไม่ได้มันเป็นไข้หรือเป็นอะไร ระบมหมด อย่างเมื่อวานทั้งวัน วันนี้ค่อยเบาหน่อย

เราก็พยายามช่วยชาติบ้านเมืองทุกด้านทุกทาง เราไม่เคยแตะไม่เคยทำอะไรให้บอบช้ำ แต่ขวนขวายตลอดเพื่อส่วนรวม นี่ทองคำเราได้สักเท่าไร (๑๑,๗๐๔ กิโลครับ) นั่น ทองคำได้ ๑๑,๗๐๔ จากลูกศิษย์ลูกหานั่นแหละ เราขนทองคำเข้าคลังหลวงตั้ง ๑๑,๗๐๔ กิโล มีแต่ขนเข้าคลังหลวงทั้งนั้นละ ทองคำได้ตั้ง ๑๑,๗๐๔ ยังจะได้อีก ดอลลาร์ไม่ได้มากได้ ๑๐ ล้าน (๑๐,๒๑๔,๖๐๐ ดอลลาร์ครับ) จำได้หมด ของง่ายเมื่อไร เลยต้องพักดอลลาร์ เพราะเงินไทยที่ช่วยโลกไม่พอ ตั้งแต่เราหยุดการเทศน์ช่วยชาติแล้วเงินไทยเราร่อยหรอ แต่ความจำเป็นทั่วประเทศไทยนี้มีตลอด แล้วเงินเหล่านี้ละออกๆ ๆ แล้วไม่พอ เลยต้องไปเอาดอลลาร์มา ดอลลาร์เอาเข้าคลังหลวงเพียง ๑๐ ล้านกว่าเท่านั้นละ นอกนั้นไม่ได้เข้า เอามาช่วยไปกับเงินไทย ช่วยโลกทั้งนั้นละเรา ไม่เอาอะไร

เกิดมาชาตินี้เรียกว่าสุดกำลังที่ช่วยตัวเองและช่วยโลก ช่วยตัวเองก็เอาเป็นเอาตายเข้าว่าเลย เป็นเวลา ๙ ปีช่วยตัวเอง ตั้งแต่ออกภาคปฏิบัติเข้าหาพ่อแม่ครูจารย์มั่น ฟังเทศน์ท่านอย่างถึงใจแล้ว ถึงใจแล้วก็ถึงใจเราเหมือนกัน นั่นละ ๙ ปีที่ออกปฏิบัติ ไปองค์เดียวตลอด ไม่เอาใครไปด้วย พ่อแม่ครูจารย์ก็เสริม ไปองค์เดียวท่านเสริมกับเรา คนอื่นไม่ได้นะ กับเรานี้เสริมเลย แล้วยังชี้มือไป ใครอย่าไปยุ่งท่านนะ ท่านมหาให้ท่านไปองค์เดียว แน่ะ เพราะท่านเห็นเรื่องจิตใจของเราจริงจังมากทุกอย่าง อยู่กับท่านนานเท่าไรท่านก็ต้องรู้ซิ

อยู่วัดหนองผือนี้เราก็เป็นภาระหนัก พ่อแม่ครูจารย์เป็นร่มโพธิ์ร่มไทร เราไปอาศัยท่านอย่าให้ท่านได้ขัดข้องในจิตใจไม่สบายสะดวกจากหมู่จากเพื่อน เราต้องคอยดูแลพระเณร อย่างนั้นนะ ไปที่ไหนสอดส่องตลอด พระเณรนี่กลัวเรามากยิ่งกว่าพ่อแม่ครูจารย์ เพราะท่านอยู่กุฏิเฉยๆ แต่เรานี้สอดส่องเรื่อย ดูพระดูเณร หนัก อยู่หนองผือ ก็หนักเกี่ยวกับพระกับเณร ไปที่ไหนมันหากมีแหละได้เกี่ยวข้องกับพระกับเณร ทางปริยัติก็เหมือนกันคณะของเรานี้เรียบหมด สมเด็จมหาวีรวงศ์ท่านเป็นผู้ใหญ่ในคณะ เราเป็นรองท่านเราก็หนักมากเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเวลาเราจากมาแล้วท่านยังจะมาเอาเรากลับไปอีก เพราะท่านไว้ใจ ทำอะไรจริงจังทุกอย่าง แล้วบริสุทธิ์ด้วย ไปที่ไหนทำประโยชน์ให้เพื่อนให้ฝูงตลอดเวลา อยู่ในวัดใดเช่นหลวงปู่มั่นหนองผือก็อยู่ตลอด ดูแลหมู่เพื่อน

เรารู้สึกอ่อนลงทุกวัน ธาตุขันธ์ทุกอย่างอ่อนลงๆ กำลังจะ ๙๕ แล้วนะ สิงหานี่ละ ๙๕ เต็ม เราเกิดเดือนสิงหาวันที่ ๑๒ พอถึงสิงหาวันที่ ๑๒ แล้วก็เป็น ๙๕ เต็ม อยู่ฆราวาสมา ๒๐ ปีกับ ๙ เดือน เป็นฆราวาสอายุ ๒๐ ปีกับ ๙ เดือนก็ออกบวช บวชมานี้ได้ ๗๔ ปีแล้วมัง ตั้งแต่วันที่ ๑๒ พฤษภา ๒๔๗๗ บวช จนกระทั่งป่านนี้น่าจะได้ ๗๔ ปีแล้วมัง นั่นละชีวิตของพระตั้งแต่วันบวชถึงนี้ ๗๔ ปีแล้ว นี่คือชีวิตของพระ ชีวิตของฆราวาสอะไรๆ ที่จะมาเป็นภัยต่อธรรมวินัยของพระแล้วเป็นอันปัดๆ ตลอด เอาชีวิตพระมาใช้ตั้งแต่บัดนั้นมาได้ ๗๔ ปี แล้ว นี่เรียกว่าใช้ชีวิตพระ เคลื่อนไหวไปมาอยู่ในกรอบของธรรมวินัยๆ ตลอดมา ได้ ๗๔ ปี ชีวิตของฆราวาสได้ ๒๐ ปี ๙ เดือน ออกบวช จากนั้นมาถึงนี้ก็ ๗๔ ปีบวช

ที่ว่าเราทำประโยชน์ให้โลกนั้นตั้งแต่ในวัดนี้ออกไป วัดนี้ไม่สั่งสมไม่เก็บ เงินมีเท่าไรออกหมดออกช่วยโลกไม่เก็บ เงินในวัดจึงไม่มี ช่วยอย่างนั้น ช่วยทุกด้านทุกทาง นี่ก็ช่วยโลกเช่นทองคำได้เข้าสู่คลังหลวงตั้ง ๑๑,๗๐๔ กิโล ยังจะได้เข้าอีกเรื่อยๆ ขนเข้าส่วนรวม เราไม่แตะส่วนรวม เราไม่ได้สนใจกับอะไร พูดเฉยๆ พูดว้อๆ ไม่สนใจกับอะไรนะ มีอะไรๆ มา อย่างอาหารมีอะไรฉันปุ๊บแล้วแล้วเลย ไม่สนใจ คือมันปล่อยของมันๆ แต่ก่อนมันก็ไม่สนใจอยู่แล้ว เราไม่ใช่พระสั่งสม แต่ไหนแต่ไรมาไม่มีข้อตำหนิเรื่องการสั่งสมของเราไม่มี ตั้งแต่บวชมาเป็นพระหนุ่มพระน้อยนี้ก็เหมือนกัน เฉลี่ยเผื่อแผ่กับเพื่อนกับฝูงตลอด เราไม่มีอะไรติดตัวละ

พอพูดอย่างนี้ก็ยังคิดถึงสองผัวเมียอยู่ศรีสะเกษไปทำงานภาคกลาง เราขึ้นมาจากกรุงเทพมาพักจักราชจะออกปฏิบัติ พอดีสองผัวเมียตัวสั่นมา ผัวเป็นไข้ไม่มีร่มไม่มีผ้ามีอะไร เข้าไปหามีอะไรบ้างจะขอ ผู้ชายเป็นไข้มาจากนู้นแล้ว ตัวสั่นมา เราคว้าได้ร่มคันหนึ่ง ร่มเอามาจากเชียงใหม่ ร่มดีๆ นั่นละเอามาให้ บอกว่านี้ยังไม่ได้ใช้ละพึ่งเอามา โอ๊ย แกก็จะไม่เอา ว่าเราไม่ได้ใช้ เอาไปเถอะ เราไม่ได้เป็นไข้ เอาไป มีผ้าก็ผ้ากรรมฐานจะได้ผ้ามาจากไหน มีอะไรก็ให้ไป นั่นละเราก็ไม่ลืม ของดีๆ จำเป็นๆ ออกๆ เลย

ไม่มีอะไรละวันนี้ ให้พรนะ

รับชมและรับฟังพระธรรมเทศนาของหลวงตา ได้ที่

www.luangta.com หรือ www.luangta.or.th

สถานีวิทยุเสียงธรรมเพื่อประชาชน  FM 103.25 MHz

และเครือข่ายทั่วประเทศ