เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด

เมื่อวันที่ ๑๑ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๕๑

อย่าฟุ่มเฟือย

ก่อนจังหัน

         อาหารวัดป่าบ้านตาดถ้าอยู่ในภูเขาแล้วภูเขาแหลกหมด เพราะรสอาหารมันเหยียบธรรม ภาวนาไม่เป็นท่าวัดป่าบ้านตาด ใครอยากตายให้ฉันมากๆ นะพระ พระพุทธเจ้า-สาวกทั้งหลายท่านขาดแคลนๆ ท่านเขียมๆ ท่านดัดท่านเองนะ พวกเราจะให้อะไรดัด ให้อาหารดัด กินแล้วก็นอนเหมือนหมูเท่านั้นแหละ มีพระท่านพูดตลกน่าฟังนะ วันไหนเราไม่อยู่ เราไปฉันนอกวัดอย่างนี้ เอา วันนี้ฉันให้อิ่มพวกเรา ท่านไม่อยู่ คงระวังท่า พอเห็นทางนี้ออกไปแล้ว เอา ฉันให้เต็มที่นะพวกเรา วันนี้ท่านไม่อยู่ ขบขันดี

เอาให้เต็มที่ก็เอาเถอะ เราอยู่เราก็ท้องเรา ท้องใครท้องเรา เอาให้เต็มที่ ขี้แตกกับที่ฉันก็ได้ ถ้าไม่เขียมพุงเจ้าของ ฉันให้อิ่มพวกเราวันนี้ท่านไม่อยู่แล้ววันนี้ ท่านพูดตลก คือระวังตลอด ทีนี้ความระวังมันเป็นธรรมใช่ไหมล่ะ ผู้ปกครองก็ดูทุกอย่างเป็นธรรม ผู้ปฏิบัติตามก็คอยระวังเนื้อระวังตัวตลอด นานๆ ก็โผล่มาทีหนึ่ง เอาให้อิ่มนะวันนี้ท่านไม่อยู่ เอาให้อิ่มนะวันนี้ ท่านอยู่ก็ตามเถอะ ฟาดลงไปพุงแตกเราไม่ว่า แต่พุงในตลาดไม่มีขายนะ ถ้าอยากจมให้กินให้มาก ไม่มีขายละ พุงอะไหล่ไม่มี ให้พร

หลังจังหัน

ทองคำที่มอบเข้าคลังหลวงแล้ว ๑๑,๖๓๗ กิโลครึ่ง หรือ ๑๑ ตัน ๖๓๗ กิโลครึ่ง หลังจากมอบแล้วได้ทองคำประเภทน้ำไหลซึมเพิ่มเข้าอีก เมื่อวันที่ ๑๐ กุมภา เป็นทองคำ ๓๙ กิโล ๔๙ บาท ๒ สตางค์ รวมทองคำทั้งหมดที่มอบแล้วและยังไม่ได้มอบเป็น ๑๑,๖๗๗ กิโล ๑๖ บาท ๑๓ สตางค์ พี่น้องชาวไทยเราขวนขวายสมบัติเข้าคลังหลวง ได้ไม่น้อยนะ ตั้ง ๑๑,๖๗๗ กิโล ๑๖ บาท ๑๓ สตางค์ ทองคำเข้าคลังหลวง เหลืองอร่ามอยู่ในคลังหลวง ใครหาได้ที่ไหน ก็มีแต่พวกพี่น้องทั้งหลายเรานี่หามาได้ตั้ง ๑๑,๖๗๗ กิโล ๑๖ บาท ๑๓ สตางค์ ไม่ใช่น้อยๆ นะทองคำ ๑๑,๖๗๗ กิโล ๑๖ บาท ๑๓ สตางค์

ทองคำนี้ไม่ใช่ว่าไม่มีอยู่ตามบุคคลในบ้านในเรือนใดๆ แต่ไม่มีผู้นำ จะว่าตระหนี่ถี่เหนียวก็ไม่ใช่ ไม่มีผู้นำ เมื่อมีผู้นำแล้วก็มีช่องทางออก คนนั้นก็ออก คนนี้ก็ออก อย่างทองคำที่เราเข้าคลังหลวงนี้ตั้ง ๑๑,๖๗๗ กิโล นี่ออกมาจากพี่น้องทั้งหลาย แต่ก่อนมีอยู่นานแล้วนะ แต่เมื่อมีช่องทางที่จะออกได้ก็มีผู้นำ นี่ก็ออกได้ถึง ๑๑,๖๗๗ กิโล ๑๖ บาท ๑๓ สตางค์ ได้เยอะ ทองคำเข้าคลังหลวงเรา

ดอลลาร์ ๑๐ ล้าน ๒ แสนกว่า ดอลลาร์ได้เท่านั้นละ คงไม่ได้อีกดอลลาร์ เพราะความจำเป็นของเมืองไทยเราที่เกี่ยวกับการเงินการทองมีมากตลอด มีอยู่ทั่วประเทศ เฉพาะเงินไทยไม่พอ ดอลลาร์มีเท่าไรก็ดึงออกมาช่วยเงินไทย เพราะฉะนั้นดอลลาร์จึงเข้าคลังหลวงไม่ได้เดี๋ยวนี้ เข้าได้แต่ต้นเพียง ๑๐ ล้าน ๒ แสนดอลล์เท่านั้น จากนั้นไม่ได้เข้านะ ออกช่วยเงินไทย เงินไทยออกช่วยโลก การช่วยโลกไม่มีประมาณ แล้วแต่ความจำเป็นมาแง่ใดๆ ติดต่อกันด้วยเหตุด้วยผลสมควรที่จะช่วยเหลือกันขนาดไหนก็แยกออกไปช่วยเหลือตามเหตุผลกลไก หรือความจำเป็นอำนวย

เพราะฉะนั้นเงินที่มีเท่าไรพี่น้องทั้งหลายบริจาคมานี้จึงไม่มีเหลือละ เราเอาออกอย่างนี้แหละ เอาออกตามความจำเป็น จำเป็นที่ไหนๆ ก็ช่วยกันไปๆ อญฺญมญฺญํ อาศัยซึ่งกันและกัน อยู่ลำพังคนเดียวไม่มีความหมาย ไปนอนอยู่กองเงินล้านก็ไม่มีความหมาย มันมีความหมายอยู่กับเพื่อนฝูง มีน้ำใจต่อกันชุ่มเย็น แม้ที่สุดไปไม่พ้นไอ้ตูบใช่ไหมล่ะ ไม่มีใครก็เอาไอ้ตูบเป็นเพื่อน คนเราเป็นสัตว์ขี้ขลาดอยู่คนเดียวไม่ได้ แม้ที่สุดต้องเอาไอ้ตูบมาเป็นเพื่อน ก็เป็นอย่างนั้นละ

เพราะฉะนั้นจึงให้เห็นใจซึ่งกันและกัน ความอาศัยซึ่งกันและกันมีน้ำหนักเท่ากันหมด ไม่ว่าแต่ผู้ใหญ่ผู้น้อยอาศัยซึ่งกันและกันตลอดเลย มีอะไรๆ ก็ต้องช่วยเหลือกัน ข้าวเราก็ได้ไม่น้อยเห็นไหมล่ะ ได้เท่าไรกระสอบนะ (๗,๕๐๐ กระสอบ) ดูเหมือนมากกว่าปีกลายนะ ปีกลายดูว่า ๕,๐๐๐ ปีนี้ขึ้นถึง ๗,๐๐๐ เขียนไว้แล้วลืม เขียนไว้ทุกปี ปีไหนข้าวเหนียวได้เท่าไรๆ ข้าวเปลือกได้เท่าไรจดไว้ๆ เราก็ลืมเสีย แต่ปีนี้รู้สึกจะมากกว่าทุกปี เราพยายามที่สุดละที่จะช่วยหนุนส่วนรวม เข้าหาส่วนรวมๆ ปลีกย่อยที่ไหนให้ไหลเข้ามาหาส่วนใหญ่ ส่วนใหญ่ถ้าเรามีเงินก้อนก็พออยู่พอเป็นพอไป

นั่นเห็นไหมเขาเขียนไว้ที่นั่น พระเจ้าแผ่นดินรัชกาลที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ เราอ่านดู ท่านขวนขวายแทบเป็นแทบตาย ไม่อย่างนั้นเมืองไทยเราจะถูกเขายึด จะต้องไถ่ถอนเงิน ตั้งแต่ในวงศ์กษัตริย์ลงมาออกหาพี่น้องชาวไทยเรา ต่างคนต่างเฉลี่ยเผื่อแผ่กัน เขากำหนดเท่านั้นชั่วโมงเท่านี้ชั่วโมงเลยแล้วเขาจะยึด ก็ต้องวิ่งเต้นขวนขวายกัน อยู่ที่หน้าศาลาเราไปอ่านดู รอดตัวได้ก็เพราะความเสียสละส่วนย่อยเพื่อรักษาส่วนใหญ่เอาไว้ เช่นประเทศชาติเป็นส่วนใหญ่ เงินทองข้าวของที่มีอยู่กับแต่ละคนๆ เป็นส่วนย่อย และรวมกันเข้าไปไถ่ถอนบ้านเมืองของตนออกมา ไม่อย่างนั้นไอ้ฝรั่งไอ้จมูกโด่งมันจะไปกลืนกินหมดเข้าใจไหมล่ะ ต้องเอาเงินยัดจมูกมัน มันก็หงายไปเราก็รอดตัวมา เข้าใจไหมล่ะ อย่างนั้นนะ

นั่นน่ะอ่าน เราไม่ได้อ่านเฉยๆ ทำอะไร อ่านอะไรอ่านจริงๆ หาเหตุหาผล อย่างรัชกาลที่เท่าไรในหน้าศาลา ท่านไถ่ถอนชาติของเรามาได้ๆ นั่น สมท่านเป็นพ่อแม่ของแผ่นดิน ไม่อย่างนั้นตาย ไอ้หรั่งมันเอาไปสะแตกหมด แล้วเอามาจนได้กลับคืนมาจนได้ นี่ติดฟาดออกทั่วประเทศ เวลามันจะกินจะกลืนประเทศไทยเราไม่เห็นว่าอะไร มันก็ได้เรื่องมา เราถึงได้เขียนมา เราเอาเรื่องออกมาอ่านจะเป็นอะไรไป

การอยู่การกินใช้สอยของเมืองไทยเราอย่าฟุ้งเฟ้อนะ ฟังให้ดีทุกคนเมืองไทยเรา เราก็เกิดอยู่ในท่ามกลางของเมืองไทย ทราบเรื่องราวของปู่ย่าตายายของเรามาโดยลำดับลำดา ท่านไม่ฟุ้งเฟ้อเห่อเหิม แต่คนมีน้อย สมบัติสิ่งของเงินทองการจับจ่ายมันก็มีมาก ก็กินอย่างฟุ่มเฟือยๆ กินจนกลายเป็นเรื่องลืมเนื้อลืมตัวไป จนกระทั่งมาถึงลูกหลานไทยเรานี้ ทีนี้เหตุการณ์มันเปลี่ยนแปลงปรับตัวไม่ทัน เอาความฟุ้งเฟ้อเห่อเหิมมาใช้แบบสุรุ่ยสุร่ายใช้ไม่ได้นะ ในปัจจุบันนี้ต้องมีการเขียมๆ การประหยัดมัธยัสถ์ ไม่อย่างนั้นไม่ทันกัน

ธรรมพระพุทธเจ้าชมเชยมาทุกพระองค์นะ ไอ้เรื่องความฟุ้งเฟ้อเห่อเหิมทรงตำหนิเอามากมาย ไม่ว่าพระพุทธเจ้าพระองค์ใดตำหนิทั้งนั้นแหละ ความรู้จักประมาณ อปฺปิจฺฉตา ความมักน้อย อย่าเสือกไปมีเมียน้อย อย่างการ์ตูนเขาเขียนไว้ มันเขียนติดไว้สายระโยงระยางลงมาจากศาลพระภูมิ ระโยงระยางมานี้ ไอ้นี้มันก็ไปจุดธูปเทียนไหว้ศาลพระภูมิ เฮ้ย มันทุกข์อะไรหลาน โอ๊ย เป็นทุกข์ปู่ เป็นทุกข์เพราะอะไรล่ะ ก็เป็นทุกข์เพราะปฏิบัติตามปู่นั่นแหละ ปู่สอนว่าอย่างไรแล้วเราไปปฏิบัติอย่างไร ปู่สอนว่าให้มีความมักน้อย แล้วเป็นอย่างไรมันถึงเป็นทุกข์ล่ะ ไปมีเมียน้อย ปู่ก็เลยหมดท่า มีแต่เสียง เฮ่อ อยู่ข้างบน เฮ่อ เท่านั้นเอง มันดื้อไม่เข้าเรื่องนี่ ว่าได้แต่เฮ่อเท่านั้น เป็นความตลกเหมือนกัน การ์ตูนมันต้องเขียนตลกไว้ทุกแห่ง

ให้มีความประหยัดนะ ธรรมสอนโลกมานานแล้ว สอนโลกก็โลกมนุษย์เรา สอนมนุษย์ไม่ได้จะสอนอะไร สอนหมาเหรอ หมา ๘ ตัว ๙ ตัว ตั้ง ๒๐ ตัวอยู่ในวัดป่าบ้านตาด หมาท่านยังต้องสอนมันนะ ตัวไหนรังแกกันเสียงฮื่อๆ ฮ่าๆ ไม้เรียวใส่ตู้มเปิดเลยนะ พอขู่เขาฮ่านี้ต้องวิ่งหนี ไม่วิ่งไม้เรียวลงหลัง นั่นท่านสอนหมา จนกระทั่งขู่กันไม่ได้ ตัวไหนขู่ตัวไหนไม้เรียวลงเลยๆ เลี้ยงมาด้วยกัน นิ้วของเรานี้มีกี่นิ้วเขาไม่ได้ทะเลาะกัน นิ้วมือนิ้วเท้ามีเท่าไรอยู่กันเป็นสุขสมบูรณ์แบบด้วยกัน อวัยวะทุกส่วนต่างมีคุณค่าเหมือนกันหมด

อันนี้หมาก็เลี้ยงไว้สำหรับเป็นคุณประโยชน์เห่าบ้านเห่าเรือน แล้วมาเห่ากันแล้วกัดกันใช้ไม่ได้ ไม้เรียวลงเสียตูมเข้าใจไหม พอมันเห่อเขานี้มันวิ่งเลยนะ มันรู้ หมาวัดนี้รู้กัน หมาก็ยังสอนได้ ทำไมสอนคนไม่ได้ หมาในวัดนี้ตัวไหนมันรังแกหมู่เพื่อนเห่อๆ ไม้เรียวลงเดี๋ยวนั้น พอเห่อๆ สองเปรี๊ยะเปิดเลย ตั้งแต่นั้นพอเห่อหาทางออก ไม้เรียวจะลง เข้าใจไหม นั่นท่านสอนหมาท่าน เอาจริงเอาจังมากนะ เล่นกันอยู่ดีๆ เวลาไปเห่อเขาไม้เรียวลงไม่ปรานี ไม่ปรานีเลย ไม้เรียวลงปั๊วะวิ่งเลย เวลาเล่นก็เล่นกันดีๆ แต่เวลาไปเห่อใส่เขา เลยหยิ่งซิเห็นว่าท่านเล่นกับเรา หยิ่งใส่เขา บทเวลาไม้เรียวลงไม่เห็นหยิ่ง วิ่งป่าราบไปเลย ฟังซิ ท่านสอนหมาก็เป็นอย่างนั้น แล้วสอนคนไม่ได้หมดท่านะ ถ้าเป็นครูบาอาจารย์อย่างอยู่ศาลานี่ หลวงตาบัวอาภัพมากสอนใครๆ ก็ไม่ได้ ก็เพราะตัวมันดื้อละท่าถึงสอนคนอื่นไม่ได้

ให้มีการประหยัดมัธยัสถ์นะ อย่าฟุ้งเฟ้อเห่อเหิม บ้านเมืองไม่เหมือนแต่ก่อนแต่เก่า คนมีมากเรื่องราวทั้งหลายก็มีมาก การอยู่การกินทุกสิ่งทุกอย่างต้องแย่งต้องชิงกันไม่เช่นนั้นตาย  หากินไม่ทันเขาตาย ต้องใช้สติปัญญา การอยู่การกินใช้สอยทุกสิ่งทุกอย่าง อย่าฟุ่มเฟือย ฟุ้งเฟ้อเห่อเหิมไปเลยใช้ไม่ได้ ต้องรู้จักประหยัดมัธยัสถ์ พออยู่พอกินเท่านั้นแหละ กินลงไปพอปากพอท้องแล้วพอ จะกินฟุ้งเฟ้อเห่อเหิมอะไรนักหนา เทศน์เท่านั้นละวันนี้

รับชมและรับฟังพระธรรมเทศนาของหลวงตา ได้ที่

www.luangta.com หรือ www.luangta.or.th

และสถานีวิทยุเสียงธรรมเพื่อประชาชน  FM 103.25 MHz

และเครือข่ายทั่วประเทศ