เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด

เมื่อวันที่ ๑๔ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๕๐

เมตตาไม่ซ้ำกัน

         ทองคำเราได้ไม่น้อยนะเข้าสู่คลังหลวงตั้ง ๑๑,๕๙๐ กิโล ก็มีคราวนี้ที่ทองคำได้ไหลเข้าคลังหลวงมากเป็นที่อบอุ่นใจ สำหรับดอลลาร์ไม่มากเท่าที่จำได้ก็เราเป็นคนนำเข้าเอง ๑๐,๒๐๐,๐๐๐ กว่าดอลล์ ที่ไม่ได้เข้ามากก็เพราะความจำเป็นทั่วประเทศไทยเกี่ยวกับเรื่องการเงิน ที่จะสร้างที่นั่นที่นี่ให้ทั่วประเทศไทย เฉพาะอย่างยิ่งโรงพยาบาลละมากที่สุด พิสดารซอกแซก เครื่องมือแพทย์ รถยนต์ ตึก อะไรหลายอย่าง เพราะฉะนั้นเงินจึงไม่ได้เข้าคลังหลวงมากนัก กระจายออกไปช่วยการก่อสร้างหรือซื้อเครื่องมือแพทย์ การก่อสร้างก็ก่อสร้างตึกให้โรงพยาบาล

เช่นไปส่งของภูเขียวนี้ เราก็ไปดูตึกโรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อยแล้ว มองไปใหญ่โตมาก เขาอยากให้เราไปดู เราว่าไม่ไปไม่มีเวลา เขาว่าจะให้ไปฉลองตึกหลังนั้น มัน ๙ ล้านกว่าเสร็จเรียบร้อยแล้วตึกโรงพยาบาลภูเขียว ใหญ่โตมากอยู่นะ นี่ละที่ว่าเงินไทยเราไม่ได้เข้าคลังหลวงเพราะเหตุนี้เอง ออกเกี่ยวกับสิ่งก่อสร้างเฉพาะอย่างยิ่งโรงพยาบาล ออกทั่วไปหมด โรงพยาบาลทุกภาคนะในประเทศไทยเราออกๆ หมด ไม่มีเว้นภาคใดว่าไม่ได้รับการสงเคราะห์จากเงินจำนวนมากของแผ่นดินไทยเรา ที่รวมกันบริจาค ไปหมดทุกภาคเลย

ท่านทั้งหลายได้เห็นแล้ว ถ้าจะเขียนประวัติก็เขียนได้เลย ประวัติหลวงตาบัวนำพี่น้องทั้งหลาย นำด้วยความบริสุทธิ์ ด้วยความเมตตาครอบหมดเลย ความเมตตาครอบ เพราะฉะนั้นจึงไม่มีคำว่ารั่วไหลแตกซึมไปไหนเลย บริสุทธิ์ล้วนๆ นับแต่ทองคำลงไป ทองคำ เงินสดอะไรบริสุทธิ์ทั้งนั้น เพราะเราช่วยด้วยความเมตตา ไม่มีคำว่าจะรั่วไหลแตกซึมไปไหน เพราะเราเป็นผู้ดำเนินงาน เป็นผู้คุมทุกอย่าง จึงเรียบร้อยหมด ทองคำก็เคยได้เมื่อไร นี่ตั้ง ๑๑,๕๙๐ กิโลเข้าคลังหลวง เคยมีที่ไหนล่ะฟังซิ

ก็เมืองไทยเราคราวนี้ที่ช่วยชาติตัวเอง ซึ่งจะล่มจมลงเมื่อปี ๒๕๔๐ เหมือนว่าแผ่นดินเหลืองไปหมดเลยเรา สะเทือนใจเรามากเชียว เพราะฉะนั้นถึงได้ออกปากพูดโก้กๆ เลย เอา จะช่วย เพราะเราไม่เคยคิดเกี่ยวกับบ้านเมืองต่างๆ มีแต่เรื่องเกี่ยวกับศาสนาล้วนๆ ทีนี้มันกระเทือนเข้ามาๆ เขาประกาศออกมาเลย เมืองไทยเรากำลังจะล่มจม ดูตามถนนหนทางรถแทบจะไม่มีวิ่งตามถนน คือไม่มีสินค้า ไม่มีรายได้ที่จะเกิดผลประโยชน์แก่ชาติไทยของเรา มีแต่ความล่มจมๆ มองไปที่ไหนมีแต่หัวจ่อลงทะเลแห่งความล่มจมๆ อ้าว ยังไงกัน สะเทือน จึงได้บอกว่า เอา จะช่วย

คือเราถ้าพูดอะไรมันจริงจังนะไม่ได้เหลาะแหละ ว่าอะไรเป็นอย่างนั้นจริงๆ จริงจังมากทีเดียว ว่าจะช่วยชาติไทยเรา เอา จะช่วย ชาติไทยจะล่มจมไม่มีใครมาทำลายชาติไทยของเรา ต่างประเทศเขตแดนที่ไหนใกล้ไกลไม่ปรากฏว่าประเทศใดที่เข้ามารังแกหรือบีบบี้สีไฟเมืองไทยของเราให้ล่มจม มีแต่คนไทยของเราทั้งนั้นเป็นผู้ทำเสียเอง เอา คนไทยเราฟื้น เอาตรงนั้นละ จึงได้พากันฟื้นขึ้นมา ทองคำก็ได้ตั้งหมื่นกว่ากิโล จะไม่เรียกว่าฟื้นได้ยังไง ๑๑,๕๙๐ กิโล แล้วยังจะมาอีกนะทองคำประเภทน้ำไหนซึม ค่อยไหลซึมเข้าเรื่อย เราเปิดปากไว้เสมอเพราะคลังหลวงของเราทองคำมีน้อยมาก

เราเข้าไปถามผู้เป็นหัวหน้าคลังหลวงใหญ่ วันนั้นไปมอบทองคำ ดอลลาร์ พอเสร็จแล้วหัวหน้าเขามานิมนต์เราเลย ให้เข้าไปดูทองคำ เพราะท่านเหล่านี้มีความหวังอะไรกับเรา เพราะเห็นเอาทองเข้ามา เอาอะไรเข้ามาไม่ใช่น้อยๆ วันนั้น เลยเอาอันนี้เป็นเลศหวังจะได้เพราะเหตุที่ได้มาแล้วนี้ แล้วนิมนต์เราเข้าไปดู เขาก็บอกว่า ที่ได้มาดูคลังหลวงทองคำของเราก็มี ๒ ท่าน คือ ๑.สมเด็จพระเทพ ๒.คือเรา นอกนั้นไม่มีใครมาเห็น เราก็เข้าไปดูละเอียดถี่ถ้วน วางเป็นตับๆ แต่ไม่มากนัก มันไม่คู่ควรกันกับเมืองไทยเราทั้งประเทศคนตั้ง ๖๒-๖๓ ล้านคนกับทองคำที่มีอยู่นี้ไม่สมดุลกันเลย

ก็ออกไปนั่งคุยกันสองต่อสองถึงเรื่องทองคำที่มีไปฝากไว้เมืองไหนบ้างๆ ว่ามีอยู่สองเมืองสหรัฐตั้ง ๕๓ ตัน ฟังซิที่ไปฝากไว้ ก็เพราะการซื้อขาย เวลาติดหนี้ติดสินก็เอาทองคำนี้เป็นเครื่องประกันไว้ เพราะฉะนั้นสหรัฐจึงทองคำเราที่ไปฝากไว้นั้นตั้ง ๕๓ ตันไม่ใช่น้อยๆ นะ นี่เราเปิดเสียบ้างวันนี้ กับอังกฤษ มีสองประเทศ อังกฤษไม่มาก สำหรับสหรัฐ ๕ ตันนู่นน่ะ แล้วเมืองไทยเรามีเท่าไร มีเท่านี้ มันยังไงกัน เพราะฉะนั้นถึงได้ดีดกันขึ้น แล้วก็เพิ่มขึ้นอีก เพิ่มขึ้นคราวนี้ตั้ง ๑๑,๕๙๐ กิโล เข้าคลังหลวงเราในการช่วยชาติคราวนี้ แล้วก็มาเรื่อยๆ ทองคำค่อยไหลซึมเข้ามาๆ

พี่น้องทั้งหลายให้ตายใจ เราเป็นผู้นำเอง ไม่มีคำว่ารั่วไหลแตกซึมไปไหนเลย ทุกอย่างเข้าหมด เพราะเราทำด้วยความเมตตา ความห่วงใยในชาติไทยของเรา จะมีแก่ใจอะไรไปหาหยิบฉวยเอานั้นเอานี้มาเข้าพกเข้าห่อของตัวเอง มีไม่ได้เราคอขาดเลย เพราะฉะนั้นจึงไม่มีคำว่ารั่วไหลไปไหนเลย เข้าปุ๊บเลย จะเขียนเป็นประวัติศาสตร์ก็ได้เมืองไทยของเรา ว่าหลวงตาบัวเป็นผู้นำมีอะไรเสียหายบ้าง ให้เขียนได้เลย ไม่มีมีแต่ขนเข้าๆ เรื่อย ขนออกไม่มี เพราะฉะนั้นใครจึงมายุ่งในคลังหลวงของเรา จะรวมบัญชงบัญชีอะไรๆ จึงถูกค้านจากเรา เพราะคนหนึ่งหาแทบล้มแทบตายขนเข้า คนหนึ่งจะมาดึงออกไปถลุงมันเข้ากันได้เหรอ ก็ใส่กันบ้างละ

ของง่ายเหรอ หัวโล้นๆ มันชนใครมันถอยเมื่อไร เข้าใจไหม หัวโล้นนี่สำคัญ หัวโล้นอื่นไม่ว่า แต่หัวโล้นนี่มันเอาจริงนะ ใส่ตูมเลยๆ ไม่มีถอย เข้าตรงไหนเข้าได้หมดด้วยเหตุด้วยผล สู้เราไม่ได้ คือเรานำธรรมออกหน้าๆ คือนำความถูกต้องดีงามออกๆ ออกไปคำไหนไม่มีใครค้าน ต้องยอมรับๆ นี่ละที่ว่าได้รวมเข้าไปเพราะอำนาจแห่งธรรมคือความถูกต้องดีงามมีอำนาจมากครอบไว้ๆ  อันไหนรั่วไหลอะไรธรรมตีเข้าไปก็ไหลเข้ามาเลย สู้ธรรมไม่ได้ ธรรมความถูกต้อง นอกนั้นมีแต่ความฉิบหาย ใครจะไปฝืนฉิบหายอยู่ในท่ามกลางแห่งความถูกต้องของธรรม ซึ่งเป็นศาสนาพุทธในเมืองไทยของเราล่ะ ก็ต้องยอมซิ ก็เราออกปากพูดกระจายอยู่ตลอดด้วยความบริสุทธิ์ใจ

เราไม่มีอะไร มีแต่ความบริสุทธิ์ใจ เพื่อชาติบ้านเมืองของเรา ดอลลาร์ไม่ได้มากละได้เพียง ๑๐,๒๐๐,๐๐๐ กว่า ที่เข้าคลังหลวง จากนั้นก็ออกมาช่วยเงินไทย คือเมืองไทยทั่วประเทศก็ขาดแคลนทั้งนั้น ต้องดึงออกมา เข้าคลังหลวงทีเดียวไม่ได้ ทางนี้ก็ดึงออกมา ทางโน้นๆ สร้างโน้นสร้างนี้ ช่วยนั้นช่วยนี้ ออกไปไปช่วยอย่างนั้นละ เฉพาะโรงพยาบาลมากที่สุด ที่เอาเงินไทยของเราออกไป ทุกภาคนะโรงพยาบาลนี่ทุกภาคออกหมดเลย ที่ไหนจำเป็นอะไรบอกเหตุผลกลไกมา ทางนี้จะฟังด้วยเหตุผลกลไก สมควรที่จะให้มากน้อยเท่าไร เอา ให้ๆ สมควรจะทุ่มทุ่มเลย ถ้าเหตุผลลงกันแล้วไม่ยาก ออกได้ง่าย ถ้าเหตุผลไม่ลงไม่ให้นะเรา เราสงวนมาก

วันนี้ก็ไม่มีธุระอะไร ๘ โมง ๑๕ นาทีแล้ว ส่วนมากเราไปธุระ ฉันเสร็จแล้วก็ออกไปธุระทั้งนั้น เอาของไปส่งตามโรงพยาบาลต่างๆ บางทีก็รับเรื่องราวนั้นมา รับเรื่องราวนี้มา พวกนั้นขอนั้น พวกนี้ขอนี้ ขอตึกขออะไรๆ ตามโรงพยาบาล พอพิจารณาแล้วก็ให้ๆ สร้างตึกเป็นแถวให้ เราไปอย่างนี้ละ ที่เราเอาของไปให้เขาไม่ดูนะ เขาดูของที่เราไม่ให้ มาขอนั้นขอนี้ ยังไม่ให้มาขอแล้ว ของเอาไปให้เขาไม่ดู จนได้ดุเอา ทำไมของเอามาให้ไม่ดู มาขออะไรของที่เราไม่ให้ โอ๊ย อันนั้นมันขาดมาก เป็นตึกเป็นอะไรๆ

โรงพยาบาลไหนนาตั้ง ๓ ล้านกว่า เครื่องมือเสียหมดเลย เราให้หมดเลยเชียวนะเครื่องมือ อาจจะเป็นบึงกาฬ มันเสียหมดเลยว่าไง เราก็เลยลั่นคำเต็มเหนี่ยวเลย เอา ให้หมด เขาก็ซัดเสียเต็มเหนี่ยว เราก็หมดพุงเลย เอากันขนาดนั้น เรียกว่าหมดพุงเลยเรา ไปที่ไหนช่วยตลอดเรา

ให้ได้ขนาดหลวงตาบัว ไม่ใช่คุยนะ ในเมืองไทยเรานี้ให้ได้สัก ๕ องค์ขนาดหลวงตาบัว เมืองไทยเราจะสูงเด่นด้วยความสมบูรณ์พูนผลพูนขึ้นๆ แต่นี้มีองค์เดียวไม่ใช่คุย ก็มีองค์เดียวจริงๆ ดิ้นตายอยู่นี้ใช่ไหม องค์ไหนท่านดิ้นไม่มี มีแต่หลวงตาบัวองค์เดียวดิ้นตาย เอาไปให้เขาแล้วเขาไม่ดู เขามาขอที่เราไม่ให้ซิมันโมโห ดุเอาๆ ไปที่ไหนช่วยตลอด เต็มเม็ดเต็มหน่วยแหละเรา เราช่วยชาติคราวนี้ในชีวิตของเราที่บวชเป็นพระมาได้ช่วยชาติบ้านเมืองเต็มกำลัง เราไม่เอาอะไรเลย ไม่มี ออกหมดเลย ในวัดนี้ไม่ให้มี ให้ออกหมดเลย ไม่ว่าประเภทใดช่วยทั้งนั้นๆ แหละ โรงพยาบาลเป็นอันดับหนึ่งที่ช่วยอยู่เวลานี้ นอกนั้นก็ช่วยแต่ไม่ได้มากเท่าโรงพยาบาล

ผ้าป่าหน้าศาลาได้ ๑๒,๙๒๕ บาท ได้มานี้ออกทั้งนั้นนะ วัดนี้ไม่เอาบอกแล้ว พูดหนึ่งไม่มีสอง เราถ้าลงเด็ดเด็ดขาดเลยไม่มีสอง ว่าอะไรเป็นอันนั้นๆ เลย เวลาเด็ดเด็ดจริงๆ คอขาดขาดไปด้วยกันเลย ที่จะเหยาะแหยะๆ อย่างนี้ไม่มีเรา ลงด้วยเหตุผลแล้ว เอา คอขาดขาดเลย เป็นอย่างนั้นละ เด็ดมากอยู่ เรายอมรับว่าเด็ดมาก คิดดูซินั่งตลอดรุ่ง ลุกไม่ได้นะ เช่นเอานะวันนี้ ตลอดรุ่งนะวันนี้ เว้นข้อเดียว เว้นแต่ครูบาอาจารย์ หรือพระในวัดเกิดอุบัติเหตุฉุกเฉินภายในวัด นั่นละเราจะลุกไปช่วยเหตุการณ์ นอกจากนั้นไม่ให้มี ปวดหนักออกเลย ปวดเบาออกเลย ไม่มีอะไรออก ให้เป็นอย่างนั้น คำสัตย์ขาดสะบั้นไปเลย เป็นอย่างนั้น

ถ้าลงได้ว่าละคำสัตย์คำจริงนี้ชีวิตหมอบราบเลย สู้คำสัตย์คำจริงไม่ได้ เราทำเราทำอย่างนั้น การประกอบความพากเพียรก็เหมือนกัน ถ้าลงได้ว่าอะไรว่างั้น แล้วก็ได้ผลเป็นที่พอใจเพราะความเด็ดเฉียบขาดกับกิเลส กิเลสตัวมันเก่งๆ มี ทีนี้ธรรมะที่เก่งๆ เฉียบขาดฟาดกันกิเลสขาดสะบั้นไปเลย ต้องเด็ดต่อเด็ดใส่กัน กิเลสเด็ดเราอ่อนไม่ทันกัน ถึงเวลาที่ธรรมะเด็ดต้องเด็ด นั่นละฆ่ากิเลส ฆ่าเสียจนว่างเปล่าหมดโลกธาตุ พูดให้ชัดเจนให้พี่น้องทั้งหลายฟัง ผลแห่งการปฏิบัติอย่างเอาจริงเอาจังเอาเป็นเอาตายเข้าว่านี้เป็นที่พอใจหมด

เราไม่หาธรรมที่ไหนละ ใครจะว่าเราคุยก็คุย เราไม่ได้หาธรรมที่ไหนทุกวันนี้ ธรรมกับใจเป็นอันเดียวกันแล้วไม่หา เต็มเปี่ยมอยู่นี้หมด จะเอาอะไรมายกยอสรรเสริญตกหมดๆ ไม่มีอะไรเลิศเลอยิ่งกว่าธรรมชาติที่ครองอยู่ในหัวใจ คือธรรมกับใจเป็นอันเดียวกัน นั่น อันนี้เลิศเลอ ใครจะยกยอสรรเสริญก็ตกออกๆๆ ไม่เหมือนธรรมชาตินี้ ธรรมชาตินี้พอตัวแล้วด้วยความเลิศเลอ เอาละที่นี่ให้พร

วันนี้จะกลับเหรอ เอ้อๆ ไปสวัสดี นึกพุทโธให้ดีนะ นึกพุทโธไว้ในที่ตรงไหนที่ขัดข้องดีมากนะ เอาพุทโธไปตั้งไว้ที่นั้น ว่าเบาๆ นึกเบาๆ กระแสจิตนี้แรงนะ กระแสจิตไม่ใช่เล่น ถ้าเพ่งแรงไปแรง เพ่งเบาไปเบา เพ่งซ่านนี้ชุ่มไปหมดเลย กระแสจิตสำคัญมาก พอพูดอย่างนี้ก็ โยมทองแดงที่อยู่จันทบุรี กระแสจิตแกเก่งมาก แกเคารพเราสุดหัวใจแก ทีนี้พระองค์หนึ่งชอบคุย เราไม่ระบุชื่อละ เป็นคู่แข่งของเรา ไปแข่งอยู่ที่บ้านโยมทองแดงละซี โยมทองแดงเป็นลูกศิษย์เรา ไปคุยโม้ๆ นะ ไปก็ขึ้นไปนั่ง เอา นั่งภาวนาโยม

ไปก็ปุ๊บขึ้นไป แกก็จีบหมากจะเอามาถวายเราตอนเช้า เอา นั่งภาวนาโยมทองแดง ทางนั้นก็นั่งปุ๊บเลยนั่งภาวนา ทางนี้แกก็จีบหมาก อาจารย์องค์นี้พูดมีตั้งแต่ขวางอาจารย์ของเรา อวดเก่งกับอาจารย์ของเรามาตลอด เป็นยังไงเก่งจริงๆ หรือ เราจะดัดอาจารย์องค์นี้สักหน่อย ว่างั้นนะ กระแสจิตของแกเก่งนะ แกก็นั่งจีบหมาก สักเดี๋ยวดีดผึงขึ้นเลย นั่งภาวนานะดีดผึงตกตูมลงมานู่นน่ะของง่ายเหรอ โยมทองแดงทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ เป็นอะไร ก็เพ่งไฟเผาอาตมา ก้นอาตมานี้มาเผาแหลกหมด โดดตกลงไปนะ เผาอะไรทางนี้ก็จีบหมากอยู่ ไม่ใช่ แกว่า ก็โยมทองแดงนั่นละกำหนดไฟเผาอาตมา นั่งภาวนาตัวโดดผึงตกลงมา

แกเอาไฟเผาอย่างแรง แกกำหนดจิต กำหนดไฟ เอาธาตุไฟเผาพระองค์นั้น นั่งดีดผึงตกลงมา ทำไมโยมทองแดงกำหนดไฟเผาอาตมา เผายังไงนี่ก็จีบหมากอยู่ ไม่ใช่นะ มันเก่งนักเอาสักหน่อย มันมาคุยเหยียบอาจารย์ของเรา คือนี่อาจารย์ของโยมทองแดง ทางนั้นเป็นคู่แข่ง ลูกศิษย์เลยซัดเสียก่อน ขบขันดีเหลือเกิน โดดผึงตกลงมา ขู่โยมทองแดง แกก็บอกแกจีบหมากอยู่เฉยๆ ความจริงเพ่งไฟเผา มันเก่งนัก มันมาอวดเก่งกว่าอาจารย์ของเรา คือแกถือเราเป็นอาจารย์ ถือมากเคารพมากที่สุด ทีนี้คนนั้นชอบคุยชอบโม้ เราไม่บอกชื่อละ บทเวลาแกกำหนดไฟเผานี้โดดผึงตกไปเลย โยมทองแดงทำไมกำหนดไฟเผากันล่ะ เผาอะไรฉันก็จีบหมากอยู่ ไม่ใช่ ดัดสักหน่อยพอดี มันเก่งนัก เอาละให้พร

เอ้อ บรรดาลูกศิษย์ของพ่อแม่ครูจารย์มั่น ไม่มีใครจะมักน้อยยิ่งกว่าท่านอาจารย์หลุยนะ ท่านอาจารย์หลุยเป็นที่หนึ่ง มักน้อยมาก ไม่เอาอะไรเลย ไม่เอาทั้งนั้น บรรดาลูกศิษย์หลวงปู่มั่นเรา ยกให้ท่านอาจารย์หลุยเป็นลูกศิษย์ที่มักน้อยมากทีเดียวไม่มีใครสู้ได้เลย ไม่เอาอะไรทั้งนั้น ขบขันเราเดินจงกรมอยู่ในป่า ไปหาเราที่กุฏิ เดินไปหาเรา ท่านมหาไปไหนว่างั้นนะ ท่านมหาไปไหน โอ๊ย ท่านเดินจงกรมอยู่ในป่า ปุ๊บปั๊บเข้าไปเลย เข้าไป เราก็เดินจงกรมอยู่ในป่ากลางคืนมืดๆ เราไม่จุดไฟ ฟังเสียงกุบกับๆ เสียงรองเท้าท่าน ท่านก็งมมืดเข้าไป ไอ้เราก็เดินจงกรมอยู่ในป่ามืดๆ ท่านก็งมมืดเข้าไป

เสียงกุบกับๆ เอ๊ะ นี่เสียงใครนา ถ้าได้ยินเสียงเราก็จะต้องคิดถึงพ่อแม่ครูจารย์มั่น ว่าท่านอาจไม่สบายหรืออะไร เสียงปุบปับๆ เข้ามา พอเข้ามาถึงได้พอสมควรเราก็ถาม ใครมานี่ ผมเองท่านว่างั้น ปุ๊บปั๊บ พอท่านจำเสียงได้ว่าอยู่ตรงนี้ มาคว้าแขนจูงเลยที่นี่ เอ้า จะเอาไปไหน ไปหาพ่อแม่ครูจารย์มั่น แล้วไปทำไม ก็ไปฟังเทศน์ละซิ ก็เมื่อคืนนี้ผมไปทำไมท่านอาจารย์ไม่ไป ก็นั่นละซิผมถึงได้เอาไป แล้วไปแต่ท่านไม่ได้ โอ๋ย ถูกเขก ถูกเขกไล่ลง จูงเลย จูงมาตั้งแต่ในป่าไปหาท่าน พอไปแล้วก็ วันนี้ท่านต้องการฟังเทศน์เราก็หาอุบายพูด พ่อแม่ครูจารย์ก็เทศน์เต็มเหนี่ยวเหมือนกัน

พอลงมา เห็นไหมล่ะ ถ้าไปแต่ผมไม่ได้ถูกเขกถูกไล่ด้วย นี่ไปกับท่านมหาได้ฟังเทศน์เต็มเหนี่ยว เห็นไหมล่ะ ลงมานะ จับแขนเราจูงดึงออกมาจากในป่า ได้ยินเสียงรองเท้าปุบปับๆ กลางคืนนะ เราเดินจงกรมอยู่ในป่า เราวิตกถึงพ่อแม่ครูจารย์มั่น เอ๊ะ ท่านจะไม่สบายหรือไง ได้ยินเสียงปุบปับนึกว่าพระจะมาตามเราไปหาพ่อแม่ครูจารย์มั่น พอปุบปับๆ เข้าไปขนาดต้นเสา ใครมานี่ ผมเองว่างั้น พอรู้ว่าเสียงอยู่ตรงนี้ มาก็คว้าแขนจูงเลยไปฟังเทศน์

ครูจารย์หลุยท่านเมตตาแบบหนึ่ง เข้าใจไหม ท่านเมตตาคนละแบบๆ ไม่เหมือนกันนะ อย่างท่านอาจารย์หลุยเรานี้ไปถูกเขกเรื่อย นั่นเป็นเมตตาแบบหนึ่ง กับเราเป็นแบบหนึ่ง สำหรับกับเรานี้ธรรมดาเรียบไม่มีอะไร องค์นั้นเป็นอย่างนั้น องค์นี้เป็นอย่างนี้ ขึ้นไปหาท่านเราจะจับเอาหมดนั่นละ ครูบาอาจารย์ทั้งหลายขึ้นไปหาท่าน บรรดาลูกศิษย์ของท่านลูกศิษย์ผู้ใหญ่ องค์ไหนมาหาท่านท่านใช้กิริยายังไงปฏิบัติต้อนรับกัน ทั้งภายนอกภายใน องค์ไหนมาเราจะสังเกตทุกองค์ เรื่องเมตตาไม่ซ้ำกันนะไม่มีซ้ำ

รับชมและรับฟังพระธรรมเทศนาของหลวงตา ได้ที่

www.luangta.com หรือ www.luangta.or.th

และสถานีวิทยุเสียงธรรมเพื่อประชาชน  FM 103.25 MHz

และเครือข่ายทั่วประเทศ