เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด

เมื่อวันที่ ๕ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๕๐

มาเจอตอนที่หมดหวัง

         วัดญาณสังวราราม ที่จังหวัดชลบุรี เดี๋ยวนี้ก็ท่านสุชาติ ท่านสุชาติเป็นคนพัทยา แต่เวลาบวชแล้วไปอยู่ที่นี่ เลยกลายเป็นพระวัดป่าบ้านตาดไป อยู่เป็นประจำมาเลย ออกจากนี่ปั๊บ ก็ไปอยู่ที่วัดญาณสังวรเท่านั้นไม่ได้ไปไหน ออกจากวัดป่าบ้านตาดแล้ว ไปอยู่วัดญาณสังวรจนกระทั่งป่านนี้แหละ เมื่อเร็วๆ นี้ที่เราไปกรุงเทพฯ เราก็ไปเยี่ยมวัดญาณสังวร ท่านสุชาติอยู่นั่น ดูลักษณะท่าทางมีหลักใจ ท่านอยู่นั่นมาเป็นประจำ พอออกจากนี่ก็ไปอยู่วัดญาณสังวรเลย แล้วไม่ได้โยกย้ายไปไหนจนกระทั่งป่านนี้ละ

สถานที่นั่นเป็นที่สงบสงัดดีด้วยนะ ท่านอยู่ที่นั่นท่านคงจะระมัดระวัง คือท่านคงจะเข้มงวดกวดขันทางประชาชนหรือใครๆ ก็ตาม แม้ที่สุดข้าราชการที่จะไปทำงานทำการอะไรแล้วไปทำลายป่า ท่านอาจจะเป็นผู้ดูแลรักษา และเข้มงวดกวดขันในเรื่องเหล่านี้อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน เพราะวัดญาณสังวรเป็นป่าจริงๆ โดยเฉพาะ นอกนั้นเลอะเทอะไปหมดแล้วแหละ คือทำเลข้างนอกนี้เลอะเทอะเป็นตลาดไปหมดเลย ตั้งหน้าจะไปดูวัดญาณสังวรจริงๆ ไปนี้พอไปถึงหน้าวัดจริงๆ มีทางรอบๆ ขึ้นโน่นเลย

         เราไปเราก็ไปขึ้นโน้น เราไม่ไปตรง ถ้าไปตรงจะถูกตลาดคน วัดนี้ดี เราเคยไปพักอยู่แล้ว ไปองค์เดียว ให้เขาไปส่งเงียบๆ บาตรก็ไม่เอาไป เขาไปส่งเงียบๆ คือไม่ให้ใครทราบเลย เรียกรถเข้ามาปุ๊บให้ไปส่งวัดญาณสังวรให้ เขาก็ไปส่ง ไปนี่อย่าบอกใครว่าเราไปไหนมาไหน เราไปอยู่โน้นเลย พักค้างที่นั่น พวกกระจ้อนกระแตมี เงียบสงัดมากทีเดียว มันเป็นดงจริงๆ ที่ตัววัดญาณสังวรจริงๆ อยู่บนเขาเป็นป่าจริงๆ ข้างนอกเป็นตลาดคน ท่านสุชาติท่านไปอยู่ท่านก็อยู่บนหลังเขาวัดญาณสังวร อยู่ในป่าเลย จนกระทั่งทุกวันนี้

ท่านเป็นคนพัทยา บวชแล้วมาอยู่ที่นี่เป็นประจำเป็นเวลานาน ออกจากนี้ปั๊บก็เข้าวัดญาณสังวรจนกระทั่งป่านนี้แหละ ดูลักษณะท่าทางท่านมีหลักมีเกณฑ์ดี แล้วกวางเยอะนะ ที่ท่านอยู่กวางเยอะ เขาเอากวางไปปล่อยไว้ คนดูแลรักษา มันน่ารักนะกวาง กวางเห็นคน ที่ว่าน่ารักก็คือว่าพอไปเจอกับคน เขาหากินเต็มอยู่นั้น พอไปเจอคนเขาทำท่าวิ่ง วิ่งบ้ามึงอะไร ใครเลี้ยงมึงไว้ เราก็ว่าอย่างนั้น มันทำท่ากลัว วิ่งปั๊บไปอยู่นั่นเสีย ทำท่ากลัว เห็นเราไปปุ๊บปั๊บ วิ่งปุ๊บก็ไปกินหญ้าอยู่นั้นเสียอย่างนั้นละ เราไปเห็นเองกวาง

ที่วัดญาณสังวรมีพวกสัตว์ป่าอยู่เยอะ เขาเลี้ยงไว้ๆ พวกหมาไนก็มี มีสัตว์หลายชนิดไม่ใช่เพียงหมาไนนะ พวกหมูพวกกวางพวกอะไร เขาทำเป็นตาข่ายๆ ล้อมเอาไว้ พวกหมาไนก็เป็นหมาไน เป็นฝูงๆ พวกหมูพวกกวางพวกอะไร นั่นละที่ว่าวัดญาณสังวร กว้างขวางและเป็นทำเลเลี้ยงสัตว์ได้ดี สัตว์ป่าเอาไปเลี้ยงไว้ที่นั่น มีตาข่ายๆ รั้วตาข่าย ให้สัตว์อยู่เป็นล็อกๆ เขาหากินตามนั้นแหละ

เราไปพักค้างคืนที่นั่นก็ไป เราไปเอง ตอนนั้นโรคหัวใจมันกำเริบหนักมาก หมอเขาแนะนำไม่อยากให้รับแขก การรับแขกก็เกี่ยวกับการพูดการจา โรคนี้มันกำเริบได้เร็ว เขาว่างั้น นั่นแหละเรื่องราวมัน เราถึงได้ไปอยู่ทางวัดญาณสังวร ไปทางพัทยา แต่เพียงเขตพัทยาเฉยๆ ที่เราอยู่จริงๆ เราอยู่ในสวนมะพร้าวลึกๆ อยู่เขตพัทยา เงียบ นั่นละเรียกว่าหลีก หลีกคน ตอนหมอเขาแนะนำ ขอให้เว้นรับแขกรับคน เราจึงไปอยู่ที่นั่น ทางพัทยานานอยู่นะ ไปอยู่ในสวนมะพร้าวเขา

ไอ้เรานี่อะไรก็ไม่รู้ มันซอกแซกไปเห็นหมด ไม่ว่าที่ไหนไปเห็นหมดในเมืองไทยนี่ ไปเห็นหมดไม่ว่าที่ไหนๆ ไปทั้งนั้น ไม่ค่อยได้เที่ยวละเอียดถี่ถ้วนก็คือทางภาคใต้ ไม่ค่อยมีเวลาได้ไป ไปสองสามเที่ยวก็ไปด้วยกิจจำเป็นเป็นงานจองจำไปเสีย เขานิมนต์ไปในงานนั้นงานนี้ก็ถูกจองจำไป เสร็จแล้วก็ผ่านเลย ไม่ได้ไปตามอัธยาศัย ไปตอนหนึ่งอาทิตย์หนึ่ง ตั้งแต่ออกจากกรุงเทพไปกลับมาอาทิตย์หนึ่ง ไปทางภาคใต้ นี่ว่านานพอสมควร เพียงอาทิตย์เดียว นอกนั้นไม่ได้ละ ผ่านๆ ไปตามงานเขานิมนต์ ไปถึงโน้นเขากงเขาเก็งที่ไหน ทางกระทรวงมหาดไทยเขานิมนต์ ไม่ใช่นิมนต์ธรรมดานะ เขามาขอร้องเราจึงไปให้ ถ้านิมนต์ธรรมดาเราไม่ไป เขามาขอร้องให้ไปทางเขากง ไปพักทางโน้น

พอพูดนี้ก็น่านำเอามาพูดเสีย เขาเรียก ต.ม. ที่อยู่นราธิวาส ชื่อ พ.ท.วีระ ตอนนั้นแกเป็น พ.ท.แกเป็นหัวหน้า ต.ม.อยู่ที่นราธิวาส ที่น่าคิดก็คือว่า ตามปรกตินี่แกสั่งลูกสาวเป็นคนใส่บาตรประจำทุกวันๆ แกสั่งตายตัวให้ลูกสาวทำ เป็นภาระของลูกสาวเลยว่าอย่างนั้น แกเองก็ไม่ได้ใส่ละ แต่ในคืนวันนั้นมันเป็นอะไรชอบกล แกพูดตรงๆ เลย แล้วติดสอยห้อยตามเราทั้งวัน บอกว่าให้ไปทำงานวันนี้ โอ๊ย ผมมีลูกน้องว่าอย่างนั้น เอารถละตามส่งเรา ไปเที่ยวนั้นเที่ยวนี้ ซอกแซกนราธิวาสไปแหลกหมดเลย คือต.ม.คนนี้พาไป พาไปเที่ยวซอกแซกซิกแซ็ก

นี่ละที่น่าขบขันอันหนึ่ง น่าคิดนะ เราไปพักอยู่วัดประชาภิรมย์ ไปในงานเขากง ทางราชการละเขานิมนต์ไป เขาทำเป็นห้องๆ เป็นล็อกๆ ติดไว้ อาจารย์นั้นๆ มาจากจังหวัดนั้นๆ มีแต่อาจารย์ที่มีชื่อเสียงทั้งนั้น ดังๆ ทั้งนั้น เราก็ไปดังอยู่ห้องนั้นละ ติดป้ายเอาไว้ว่าอาจารย์มหาบัวว่าอย่างนั้น ทีนี้ลูกศิษย์มันไปเห็นนั่นซิ เรานึกว่าไม่มีลูกศิษย์แถวนั้น โอ๋ย รุมเข้าไปเลย ห้องอาจารย์มหาบัวเลยมากกว่าเพื่อน รุมๆ อยู่ตลอดเวลา ไปเฉพาะงานเขา ตอนที่ธรรมดาเราก็ไปพักรออยู่โน่น วัดประชาภิรมย์

ที่สำคัญก็คือพันโทวีระนี้ แกเป็นหัวหน้าต.ม.ตรวจคนเข้าเมืองหรืออะไร (ตำรวจตรวจคนเข้าเมืองครับ) เขาเรียกแต่ต.ม.ๆ เฉยๆ ทีนี้ไปแกบอกว่า วันนี้พ่ออยากใส่บาตรเป็นกำลังทีเดียวไม่ทราบเป็นยังไง พูดให้ลูกสาวฟัง ถึงเวลาแล้วให้มาบอกนะ พ่อจะลงไปใส่บาตรด้วยว่าอย่างนั้น บอกลูกสาวไว้ พ่ออยากใส่บาตรเป็นกำลังไม่ทราบเป็นยังไง มันเป็นอยู่ในจิต บอกให้ลูก วันพรุ่งนี้พ่อต้องไปใส่บาตรว่าอย่างนั้น ทีนี้เราอยู่วัดประชาภิรมย์ อยู่องค์เดียว เขาจัดไว้แล้วสำรับอะไรเรียบร้อย ถึงเวลาเขานิมนต์ ทางราชการนิมนต์ เขาต้องจัดพวกครูพวกอะไรเป็นประจำๆ ห้อง พอเช้าเขาก็เอาสำรับอะไรๆ เตรียม

เราไม่สนใจสำรับ ออกบิณฑบาต นี่ละที่ออกมาคนเดียว พระทั้งหลายที่ไป ท่านก็ฉันของท่านแหละ เราไม่ได้สนใจ  เราก็ไปของเรา ทางนี้บอกลูกสาวไว้พ่ออยากใส่บาตรเป็นกำลัง ว่าอย่างนั้น วันพรุ่งนี้พ่อต้องไปใส่บาตร ถึงเวลาให้มาบอกพ่อ พ่ออยากใส่บาตรด้วย ว่าอย่างนั้น พอลงไปแล้วก็ดู บอกลูกนะ มีแปลกๆ อยู่ ลูกดูนี่ดูพระองค์นี้ซิ ว่าอย่างนั้นนะ

วันนี้เปิดเสียบ้างตามความจริง เราก็เดินไปคนเดียวไปบิณฑบาต บอกลูกสาว ลูกสาวก็ยืนรอจะใส่บาตร นี่ลูกดูซิดูพระองค์นี้ ว่าอย่างนั้น เราได้รับคำยกยอคราวนั้นละ เราอยู่เมืองไทยมากี่ปีกี่เดือนไม่เคยได้รับคำยกยอ วันนั้นได้รับยกยอ พ่อกับลูกสาวยืนรอใส่บาตร พ่อเลยบอกลูก ดูซิดูพระองค์นี้ทำไมสง่างามมาก ว่าอย่างนี้นะ เดินอย่างสง่าผ่าเผยองค์เดียวมา ความสำรวมระวังเรียบไปเลย ดูซิลูกดูพระองค์นี้ พระองค์นี้จะไม่อยู่แถวนี้ พระองค์นี้ต้องอยู่ในป่า บอกลูก เดินเข้ามาๆ

เขาเป็นหัวหน้าต.ม.เขาพูดกับลูกสาว ลูกสาวรอใส่บาตร วันนั้นพ่อมาใส่บาตรด้วย พ่ออยากใส่บาตรเป็นกำลัง พอเดินเข้ามา ดูซิลูกดูซิ พระองค์นี้สง่ามากนะ ดูท่าทางการเดินการไปการมา ความสำรวมระวัง ดูซิลูกสวยงามมากนะ พระนี้ไม่อยู่ในแถวนี้นะ ว่าอย่างนั้น อยู่แถวไหนค่อยทราบ ว่าอย่างนั้น พอมาก็นิมนต์เราเข้าไปรับบาตร พอเรารับบาตร ก็ขันเทๆ หรืออะไร ใส่ขันหนึ่งแล้ว เราขยับออกปุ๊บปั๊บใส่อีก เราก็เลยรับอีก พอรับที่สองแล้วยังจะเอาอีก ใส่อีก

ถึงสองแล้วเราบอกให้รอให้องค์อื่นรับบ้าง พระท่านก็บิณฑบาตด้วยกัน มาแถวนี้แหละ ให้ท่านบ้าง โอ๊ย ผมมีเยอะอยู่ข้างบน ว่าอย่างนั้นนะ จัดบาตรอยู่ข้างบน ฟาดใส่นี่ เลยพาลูกใส่หมดเลย ที่ยกไปนั่นน่ะ เทใส่บาตรเราเต็มหมดเลย บอกเท่าไรไม่ฟังเลย ไม่สนใจมีแต่จะรุกเรื่อย พ่อกับลูก ใส่เสร็จแล้วนึกว่าแล้วไม่แล้วนะ พอใส่บาตรเสร็จแล้ว อ้าว มันก็เต็มบาตรจะไปไหนนี่ ก็มันเต็มบาตรแล้วนี่ จะไปข้างหน้าไม่ได้แล้ว ก็มีบ้านหนึ่งอยู่ข้างหน้าเขารออยู่ ไปรับกันเสียก่อน เขาก็เตรียมปุ๊บปั๊บลงไป เขาไปเอากะละมังของเขาลงมารอเทบาตรเรา พอใส่บาตรลงปั๊บ แกก็เอารถแก แกเป็นหัวหน้าต.ม.แกมีรถ ปุ๊บปั๊บเอาบาตรเรามาเทเสร็จเรียบร้อยเต็มนะ เทหมดเราจะกลับ อ้าว ทางนู้นก็รุมจะคอยรอใส่บาตรเรา ฟาดทีเดียวเต็มหมดเลยวันนั้นกลับมา

นั่นละที่ว่าผมได้ยินชื่อเสียงท่านอาจารย์มานานแล้ว ผมจนหมดหวังแล้ว นี่ที่ผมดีใจมาก ทีแรกผมอยู่ต.ม.หนองคาย ครั้นมาตอนนั้นถ้าหน้าฝนก็เลอะไปด้วยขี้ตมขี้โคลนเข้าไม่ได้ ถ้าหน้าแล้งก็เต็มไปด้วยทราย รถเข้าไม่ได้ จากนั้นก็เลยย้ายไปทางอุบล จนกระทั่งย้ายมาทางนี้หมดหวังว่าจะมากราบท่านอาจารย์ที่นี่ ไม่เคยมีวาสนา วันนี้ผมมีวาสนามาก พูดน้ำตาร่วงนะ ไม่ใช่ธรรมดา ผมหมดหวังแล้วกลับมาเจอตอนที่หมดหวังแล้ว อยู่หนองคายจะมาหาท่านอาจารย์ก็มาไม่ได้ แล้วย้ายไปอยู่อุบล ย้ายจากอุบลก็ไปนราธิวาส นั่นละมาเจอกันที่นั่น

ทีนี้พอมาใส่บาตรหมดแล้ว วันนั้นตามทั้งวันเลย ต.ม.คนนี้ งานการไม่สนใจ เอารถของแกนั่นแหละพาเราไปเที่ยวนู้นเที่ยวนี้ บริการทั้งวัน บอกให้ไปทำงาน ไม่เป็นไรผมมีลูกน้อง ผมสั่งลูกน้องแล้ว ว่าอย่างนั้นนะ บริการเราทั้งวันเลยในวันนั้น ชื่อพันโทวีระ เราเลยจำได้ แกพอใจพูดขึ้นน้ำตาร่วงๆ นะ ครั้งสุดท้ายละที่นี่ พอเสร็จงานแล้วแกก็มารออยู่ที่ห้องเราพัก ไม่ไปทำงานที่ไหนเลย เฝ้า กลางวันก็พาไปเที่ยวทางโน้นทางนี้ ซอกแซกซิกแซ็กไปหมด บอกให้ไปทำงานก็ไม่ยอมไป ผมพอใจแล้วผมมุ่งใส่ท่านอาจารย์มาตั้งแต่อยู่หนองคาย หมดหวัง ฟาดไปอุบลยิ่งหมดหวัง นี้ฟาดลงมาทางนี้แล้วหมดหวังใหญ่ ทำไมมาเจอเอาอย่างนี้ แกดีใจ พูดน้ำตาร่วงเลย

ที่นี่พอไปรับอะไรเสร็จหมดเรียบร้อยแล้ว ในงานเขาถวายมากมายของ กองพะเนินเทินทึก มาวัดประชาภิรมย์ละ พระในวัดนี้มีกี่คณะเราถาม ให้ไปถามดูมีกี่คณะ ถามแล้วเราก็จัดเอาของทั้งหมดที่เขาถวายเรา เอาไปแจกพระตามคณะต่างๆ หมดเลย เราไม่เอาอะไรเลย อ้าว ท่านไม่เอาอะไรเลยเหรอ เอาแล้ว เอาบุญแล้วเราว่าอย่างนั้น อู๊ย ไม่เอาอะไรเลย

ทีนี้บทเวลาเราจะมา ก้มหน้าน้ำตาร่วงๆ หมดหวังแล้วที่นี่ผม แต่ก็ยังมีหวังที่ได้พบท่านอาจารย์เป็นครั้งสุดท้าย ต่อจากนี้ไปจะไม่ได้พบท่านอาจารย์อีกแล้ว ว่าอย่างนั้นนะ ก้มหน้าน้ำตาร่วง ผู้ชายน้ำตาร่วง เราก็เลยขึ้นรถ มาก็มาขึ้นเครื่องบินที่ปัตตานีหรือที่ไหนลืมแล้ว ขึ้นเครื่องบินกลับ ตั้งแต่นั้นมาก็เลยไม่ได้พบกันอีกจนป่านนี้แหละ แกพูดกับลูกสาวของแกว่า พระองค์นี้สง่างามมากนะลูก ดูๆ ซิลูก บอกให้ลูกดู เราก็ได้ฟังคำยกยอคราวนั้นละ

ดูนะลูกดูพระองค์นี้ ดูเวลาเดินมานี้ท่าทางสำรวมระวัง สง่าผ่าเผยมาก พ่อก็ไม่เคยเห็น พระองค์นี้จะไม่ใช่พระแถวนี้นะลูก พูดกับลูก พอออกจากนั้นเทหมดเลย ไปนู้นยังตามไปเอาอีก จากนั้นเฝ้าทั้งวันเลย เฝ้าเราทั้งวัน แล้วก็เลยไม่พบกันอีกนะ ชื่อพันโทวีระ แกเป็นหัวหน้าต.ม.ขบขันดีนะ ผู้ชาย เวลาจะจากแกมานี้ก้มหน้าน้ำตาร่วงๆ คือแกเห็นว่าอะไรๆ ก็ตาม พอมาในงานนี้นิมนต์ๆ แทนที่จะเอาอะไรตามเขาถวาย ไม่เอาเลย ให้ไปแจกคณะนั้นๆ กี่คณะเราให้เอาไปแจกหมดเลย เพราะของมากต่อมาก เวลาจะมานี้แกก้มหน้าๆ แล้วน้ำตาร่วงเลย จากแกมา ก็มาขึ้นเครื่องบินปัตตานี นราธิวาสนั่งรถยนต์มา มาขึ้นเครื่องบินปัตตานี จากนั้นก็ไม่ได้พบกันอีกเลย แกคงเกษียณแล้ว นานแล้วนะ

พูดถึงเรื่องผู้ชายที่น้ำตาร่วงๆ คือพันโทวีระนี่ละ ที่กระซิบบอกลูกสาวให้ดู ดูซิลูกๆ พระองค์นี้แปลกอยู่นะ กระซิบบอกลูกเรื่อย ดูซิลูกๆ เรื่อย จนกระทั่งถึงมารับบาตร ขบขันดีอยู่นะ ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่ได้ไปอีก นราธิวาสไม่ได้ไปอีกเลย นี้ไปในงานเขานิมนต์ กระทรวงมหาดไทย ตอนนั้นใครเป็นผู้ใหญ่ในกระทรวง นั่นละเขานิมนต์เราไป แล้วไม่ได้ไปอีกเลยจนกระทั่งป่านนี้ละ นราธิวาสไม่ได้ไปอีกเลย ปัตตานีเหล่านี้ไม่ได้ไป สงขลา หาดใหญ่ ไปบ่อย แต่เป็นที่ว่าผ่านๆ ไม่ได้ไปซอกแซกซิกแซ็กก็คือทางภาคใต้เรา ภาคอื่นภาคไหนไปหมดแหละ ไม่มีอะไรก็ไปละ

รับชมและรับฟังพระธรรมเทศนาของหลวงตา ได้ที่

www.luangta.com หรือ www.luangta.or.th

และสถานีวิทยุเสียงธรรมเพื่อประชาชน  FM 103.25 MHz

และเครือข่ายทั่วประเทศ