| เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด
เมื่อวันที่ ๒๖ กุมภาพันธ์ พุทธศักราช ๒๕๕๐
เณรนี้ละสอนผม
ปีนี้จะไปทอดกฐินที่วัดโพธิ (แล้วแต่ท่านจะกำหนดวันมา) คือให้ทางนู้นกำหนดให้ ต้องเอามาบวกกัน คือทางนี้ว่างทางนู้นก็ว่าง ระยะว่างเราก็รับกันได้เลย บางทีทางนู้นไม่ว่างทางนี้ว่างมันก็ขัดกัน นู่นละถึงเวลาจวนๆ เข้าไปแล้วเรามาปรึกษากันวันว่าง ระหว่างสองวัดนี้นะ ทางนู้นก็ว่างทางนี้ก็ว่างก็เอาได้เลย เท่านั้นละ เพราะทางนี้ไม่ว่างอยู่ตลอดๆ ทางนี้ไม่ว่างมากกว่าทางวัดโพธิ ว่างเมื่อไรเราก็ตกลงกันปุ๊บเลย
ตกลงปีนี้ที่บ้านแพง ปีกลายนี้เราเว้นไม่ได้ทอดหนึ่งปี นอกจากนั้นก่อนหน้านี้เราทอดประจำๆ ปีละสองกอง วัดถ้ำเกียอะไรสูงๆ ภูเขา กับวัดบ้านแพง ปีนี้เราหมุนเข้ามาวัดโพธิก็เป็นอันว่าผ่านละ ทางบ้านแพงก็ผ่าน ทางไหนผ่าน จะเข้าวัดโพธิ เราเคยปรารภเกี่ยวกับเรื่องวัดโพธิ..เห็นทางนู้นทอดทางนี้ทอด วัดโพธินี้เป็นวัดใหญ่วัดโตเห็นเงียบๆ มันเป็นอย่างไรน้า เราจึงได้ปรารภขึ้นมาว่าวัดโพธิเราเป็นวัดใหญ่วัดโต แล้วเป็นวัดหลวงด้วย ทำไมปีนี้เป็นอย่างไรเห็นเงียบๆ ไม่มีใครทอดเหรอ ว่าอย่างนั้นนะ ถ้าไม่มีใครทอดเราจะเอาเลย จับจุดเลย ได้ทราบว่ามีแล้ว อย่างนั้นละเรื่อง จากนั้นมาจึงมาต่อกันอีก ถ้าไม่มีจริงๆ เราจับจุดเอาเลย กำหนดปุ๊บปั๊บใส่ตูมเลย
วัดเรานี้ดูว่ามีแล้วนะวันที่ ๑ เลย เป็นศรีไทยใหม่ละมั้ง จำไม่ได้ คิดว่าเป็นศรีไทยใหม่ อุดรศรีไทยใหม่มาขอทอดกฐิน วันที่ ๑ มาหาเลยเชียว วัดเรามันไม่มีปัญหาอะไร มีไม่มีก็ไม่สนใจของตัวเองนะ วัดเราไม่สนใจ หมุนแต่ข้างนอก
(ลูกศิษย์กราบเรียนว่าวันนี้จะไปประชุมที่เวียงจันทน์ เรื่องที่หลวงตาจะไปพักค้างคืนที่เวียงจันทน์วันที่ ๓๑ มีนาคมนี้) อะไรก็ตามเถอะเรามีวี่แววว่ามีของขงของขลัง วัตถุมงคลอย่าเอามายุ่งนะกับเรา มงคลเมงเคง ตัวมันเองไม่มีมงคลอะไรเลย หาแต่ภายนอกมาเป็นมงคล ฟาดตัวเองให้เป็นมงคลไปไหนจ้าเลย นั่นมงคลอยู่กับตัวเราเอง บอกไม่ได้เป็นอันขาด (ถ้าเขาเสนอมาบอกยกเลิกไปเลยนะครับวัตถุมงคล) เลิกโดยเด็ดขาดกับเราเรื่องวัตถุที่ขลังๆ แข็งๆ อย่า ว่าอย่างนั้นทันทีเลย
เราไม่เห็นสิ่งใดขลังยิ่งกว่าธรรม ธรรมขึ้นภายในใจนี้ครอบโลกธาตุ เห็นประจักษ์อยู่ในใจ สิ่งเหล่านั้นมีอะไร มาเสกกันเฉยๆ เข้าใจไหมล่ะ เพราะฉะนั้นถึงปัดทันทีเลย อย่ามายุ่งนะ เกาในที่ไม่คัน หาเกาที่นั่นที่นี่ถลอกปอกเปิก ที่คันไม่เกา สู้หมาขี้เรื้อนไม่ได้ หมาขี้เรื้อนเกาที่ตรงไหนมันคันตรงนั้น ไอ้เรานี้เกานู้นเกานี้ สู้หมาขี้เรื้อนไม่ได้ อย่ามายุ่งนะ ขลังอย่างนั้นขลังอย่างนี้หาเหตุหาผลหาหลักหาเกณฑ์ไม่ได้
ธรรมพระพุทธเจ้าเป็นธรรมมีกฎมีเกณฑ์มีเหตุมีผลทุกอย่าง อย่าเอาเรื่องภายนอกงูๆ ปลาๆ มาใส่ มาทำลายศาสนา ไม่เอาเราบอกตรงๆ เลยเรา ถ้าเดินตรงไหนเดินตรงนั้น การที่จะดำเนินที่ไหนเราพิจารณาเรียบร้อยแล้วๆ ค่อยก้าว เพราะฉะนั้นเราจึงไม่ปรึกษาใครง่ายๆ ไม่ค่อยปรึกษา คิดดูอย่างช่วยโลกเราไม่ปรึกษาใคร เราจะพิจารณาของเราเรียบร้อย ช่องแคบช่องกว้างจะออกตามการพิจารณาแล้ว ไม่ผิด ถ้าธรรมเป็นอย่างนั้นนะ ไปสุ่มสี่สุ่มห้าผิดทั้งนั้นแหละ
อย่างที่ว่าช่วยชาติคราวนี้เหมือนกัน เราไม่ได้ปรึกษาใครเลย ส่วนมากผู้ใหญ่ๆ อาจจะข้องใจๆ ว่าควรจะปรึกษาปรารภอะไรๆ นี้ เราไม่ปรึกษา นี่จะขัดใจอยู่นะ เราทราบแต่เราไม่พูด จนกว่าว่าเรื่องราวแสดงออกมาถึงตอบรับกันทันทีเลย ถ้าไม่มีก็ต่างคนต่างคิด หัวใจมีทุกคน ใครจะคิดไปยังไง ปล่อยให้คิดไป เราก็คิดเต็มกำลังของเราแล้วเราก็ก้าวเดิน เพราะเราเป็นผู้นำ ต้องคิดให้ละเอียดลออทุกอย่างความเป็นผู้นำ ไม่ใช่จะคิดแล้วอะไรๆ ก็ทำไปตามความคิดเฉยๆ ไม่เอานะนี่ ทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าไม่เอา ธรรมพระพุทธเจ้าเป็นธรรมที่มีแบบมีฉบับ ถ้าว่าถามว่าเพราะเหตุไร เพราะเหตุนั้นตอบทันทีเลยนั่น คำตอบออกมาแล้วตั้งแต่คำถามยังไม่มา มันคิดเรียบร้อยแล้ว คือสมบูรณ์เรียบร้อยแล้ว เพราะเหตุไรเพราะเหตุนั้น รับเลยๆ อย่างนั้น
เมื่อวานเราก็ดูไปวัดถ้ำผาปู่ใช่ไหม (ครับ) นานๆ ไปทีหนึ่ง ตั้งแต่ท่านอาจารย์คำดีเสียไปแล้ววัดถ้ำผาปู่รู้สึกจะออบแอบ ไปเตือนท่านเผยอย่าอ่อนแอนักนะเผย บอกตรงๆ ที่เราไปตั้งแต่ครูบาอาจารย์ที่สนิทกันมาคือท่านอาจารย์คำดี ท่านจริงจังมาก ท่านไม่นอนใจจนกระทั่งท่านมรณภาพ ท่านนอนใจเมื่อไร เป็นผู้ใหญ่ท่านไม่ลืมตัว ท่านอาจารย์คำดีได้พูดกันอย่างสนิทสนมจริงๆ ทุกอย่างเปิดออกสู่กันฟังหมดเลย ระหว่างเรากับท่านอาจารย์คำดี
ได้ยินพระเณรเล่าให้ฟัง ส่วนมากก็ท่านเผย แต่ก่อนท่านสีทนแล้วใครต่อใคร ไม่ขึ้นต้นก็ตอนปลายว่าอย่างนั้น ประชุมกันทีไรไม่ขึ้นต้นก็ต้องตอนปลาย ท่านอาจารย์ต้องมาอยู่ที่นั่นจนได้ พระเหล่านี้ไปอยู่กับท่านมหาบัวนี้ถูกขนาบแตกกระเจิงไปหมดเลย คือท่านไม่ดุ เห็นว่าเรานี้ดุด้วยเด็ดขาดจริงจังด้วย ท่านจึงยกมาพูดเสมอ ท่านฝึกหัดนิสัยท่านได้ร้อยเปอร์เซ็นต์นะ นิสัยของท่านท่านฝึกหัดได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ เราไม่เคยฝึกหัดมีแต่เสริม มันเสริมในตัวมันเคยชินแล้วมันออกของมันเอง ท่านฝึก แต่ก่อนนิสัยผมไม่เป็นอย่างนี้นะท่านมหา คือนิสัยท่านสุภาพเรียบร้อยหมดเลย เราก็ดูท่านนาน
ทีนี้เวลาคุยกันสนิทสนมเข้าท่านบอกว่า เดิมผมไม่ใช่เป็นนิสัยอย่างนี้นะท่านมหา นิสัยผมผาดโผนโจนทะยานมาก อะไรไม่ทันใจฟาดเข้าป่าปาเข้าป่าหมด ท่านว่าอย่างนั้น พอดีไปโดนเอาที่เขาเอาผ้ามาบังสุกุล แล้วตัดผ้าให้เณรเย็บผ้าสบงถวายท่าน อันนี้ละตัวได้ดัดสันดานผม ท่านว่าอย่างนั้น เณรน่ะเย็บผ้าผิด พอเย็บผ้าผิดแล้วดูแล้วฉีกต่อหน้าเณรเลย นั่นละนิสัยท่านเป็นอย่างนั้น ท่านไม่เอาแล้วฉีกทิ้งเลย ผ้าใหม่ๆ ทีนี้พอฉีกแล้วไปดูเห็นเณรนั่งอยู่ข้างต้นเสานู้นห่างๆ มันไปนั่งร้องไห้อยู่เณรที่เย็บผ้า
นั่นละเป็นธรรมกถึกเอกสอนผม เณรนี้ละสอนผม เลยสะดุดใจกึ๊กทันทีเลย มาก็ เออ นิสัยเรานี้ไม่เป็นมาเพียงวันนี้ มันเป็นมานานแสนนาน ถ้ายิ่งนานกว่านี้อายุพรรษาแก่เข้าไปเท่าไรมันยิ่งจะสั่งสมทิฐิมานะ ความวู่วามอย่างนี้หนักเข้าๆ ไม่เป็นประโยชน์อะไร คิดดูตั้งแต่ประสาจีวรเย็บผิดเท่านั้น ก็ไปจับฉีกต่อหน้าต่อตาเณร จนกระทั่งเณรร้องไห้ ไม่เสียใจร้องไห้ได้ยังไงคนเรา ตั้งแต่นั้นดัดเลยนะ ท่านจึงไม่ดุ ท่านว่าอย่างนั้น ตั้งแต่นั้นมาดัดหมดเลย ไม่เคยดุเคยด่าใครทั้งนั้นแหละ
เพราะฉะนั้นเวลาท่านมีการประชุมไม่ขึ้นต้นก็ต้องตอนปลาย ยกเราเข้าไปตรงนั้นเลย คือท่านไม่ดุ นี่ถ้าไปอยู่กับท่านมหาบัวแล้วพวกนี้แตกกระจายไปเลย มันอยู่ไม่ได้ถูกขนาบ เพราะท่านไม่ดุ แต่ก่อนท่านดุ ไอ้เราไม่ละซิอันนั้นท่านก็เลยเอาเรามาใช้ ท่านอาจารย์คำดีท่านนิสัยเด็ดเดี่ยวนะ สนิทกันมากกับเรา ท่านยังพูดต่อหน้าต่อตาฆราวาสผู้ใหญ่ เวลาไปส่งท่านไปผ่าตัดต่อมลูกหมาก ขึ้นเครื่องบินมา เครื่องบินไปส่งท่านถึงจังหวัดเลย พอลงมาแล้วท่านสั่งคำมา บอกว่าฝากความคิดถึงบุญถึงคุณไปหาท่านมหาบัวด้วยนะ ว่าอย่างนั้น ท่านมหาบัวเป็นอาจารย์ของอาตมา
พอทางนั้นมาเล่าตามเรื่อง อู๊ย ทำไมพูดอย่างนี้ เราเคารพท่านเต็มหัวใจนี่นะ ท่านหากสั่งมาอย่างนั้น ว่าท่านมหาบัวเป็นอาจารย์ของอาตมานะ ท่านไม่ถือตัว ถ้าหากพูดตามเรื่องธรรมแล้วจริง เรายอมรับ เพราะเวลาขัดข้องอะไรท่านเล่าให้ฟังจนกระทั่ง โอ้ มาเร็วนะ เราไม่ลืมนะ คือตอนเช้าตีสี่ท่านลงมาเดินจงกรม ตอนนั้นจิตท่านกำลังหมุน ไปติดปัญหาขวางหัวอกเลย เอ๊ ทำยังไง มันเหมือนหอกเหมือนหลาวติดปัญหาแก้ไม่ตก ไม่ระลึกถึงใครได้เลย ระลึกถึงแต่ท่านมหาองค์เดียว ท่านว่าอย่างนี้ มีท่านมหาเท่านั้นจะแก้ได้
ออกจากที่จงกรมก็เข้าไปจุดธูปจุดเทียน กราบพระ แท่นพระอยู่ข้างล่าง เสร็จเรียบร้อยแล้วท่านไม่พูดธรรมดานะ ท่านว่าขออาราธนานู่นน่ะ จุดธูปจุดอะไรเรียบร้อยแล้ว ขออาราธนาท่านมหาบัวมาโปรดโดยด่วน แล้วบันดลบันดาลอะไรก็ไม่รู้นะเราก็ดี เราก็ปักเขปักขาไปวันนั้นอีกแหละ โอ๊ย มาเร็วอยู่นะ เร็วอะไร มันจะได้พูดกัน เวลาท่านเล่าให้ฟังท่านเล่าอย่างนี้ละ ท่านติดปัญหามันขวาง เรายอมรับ ปัญหาอันนี้ถ้าลงติดแล้วแก้ไม่ตกนี้เหมือนหอกเหมือนหลาว เพราะปัญหาอันนี้เป็นปัญหาธรรมะอัตโนมัติ ความเพียรอัตโนมัติ ถึงขั้นนี้แล้วมันจะหมุนของมันตลอด ถ้าติดตรงไหนซัดกันตรงนั้น เรียกว่าเราไม่ตายมันตายว่างั้นเถอะน่ะ ให้ถอยกันไม่ถอย ท่านมาติดปัญหาอันนี้แหละ
เลยเข้าไปจุดธูป ท่านเล่าให้ฟังเอง ท่านไม่ปิดไม่บังกับเรา ขออาราธนา ว่าอย่างนั้น ท่านมหาบัวมาโปรดโดยด่วน พอดีวันนั้นเราก็ไปจริงๆ เราก็ไม่เคยไปวัดถ้ำผาปู่ นั่นไปครั้งแรกนะนั่น ไปหนแรก โอ๊ะ มาเร็วอยู่นะ เร็วอะไรๆ เดี๋ยวๆ มันจะได้พูดกัน ท่านจึงเล่าให้ฟังถึงเรื่องอาราธนา ทีนี้ก็เป็นจริงๆ นะ ท่านก็เล่าเรื่องปัญหาท่านพิจารณาเข้าไปไปติดปัญหาตรงนั้น นั่งกันอยู่สองต่อสองปิดประตูไม่ให้ใครเข้าไป นิสัยท่านกับเราตรงกัน เวลาจะพูดธรรมะสาระสำคัญอย่างนี้ไม่ให้ใครเข้าไป เราเป็นอย่างนั้น ท่านก็เป็นแบบเดียวกัน ปิดประตูหมดเลย เข้าไปคุยกันสองต่อสอง
ทีนี้พอไปถึงตอนที่ท่านติดปัญหาท่านแก้ปัญหาไม่ตก กำลังเป็นหอกเป็นหลาวทิ่มแทง เวลานี้หัวอกจะแตก ท่านก็เล่าให้ฟัง เล่าไปๆๆ พอเล่าจบลงเราก็แก้ให้ท่าน ถวายปัญหาตอบปัญหาถวายท่าน ท่านร้องโก้กเลย เอ้อ ขึ้นทันทีเลย เงียบๆ นะอยู่กันนั้น แสดงว่าถึงใจเต็มที่ ร้องโก้กขึ้นเลย สองคนในห้องเท่านั้นนะ เอ้อ เอาละที่นี่เปิดทางแล้วเข้าได้แล้วที่นี่ท่านว่า เปิดแล้วทางเปิดแล้วประตูเปิดแล้ว เข้าได้แล้วขึ้นเลยทันที ก็เป็นอย่างนั้นละ นี่ละปัญหาทางใจ พอท่านเล่าขึ้นปั๊บๆ พอฟังแล้วขัดข้องตรงไหนแก้ปั๊บมันก็ทะลุเลยอย่างนั้นละ
อัฐิของท่านก็กลายเป็นพระธาตุแล้ว ตอนที่ท่านสำเร็จนี้เป็นตอนท่านหูหนวกแล้ว ไปก็กราบเรียนท่าน ทีนี้มีคนไปด้วย เราไม่อยากให้ใครฟังด้วย เพราะธรรมะนั้นเป็นธรรมะสำคัญ จะกราบเรียนท่านเราหูดีท่านหูหนวก ต้องพูดเสียงดัง เสียงดังก็ได้ยินทั่วหมด เราก็เลยเขียนหนังสือน้อยไปเท่าฝ่ามือ ถามปัญหาท่าน ท่านจับหนังสือนั้นแล้วท่านยกจบก่อน แล้วท่านอ่านด้วยความยิ้มแย้ม เสร็จแล้วท่านก็ปุ๊บแก้ตอบปัญหามา พออันนั้นแล้วยังมีอีก เราก็ถามเข้าไปอีก พอถามปัญหาเสร็จสองข้อตั้งแต่นั้นเลยไม่ถามกันอีกเลย ท่านผ่านได้แล้ว ท่านผ่านบั้นแก่ ท่านไม่ได้นอนใจ ท่านพูดอย่างเปิดเผยนะท่านอาจารย์คำดี ท่านไม่ปิดไม่บังไม่สงวนศักดิ์ศรีอะไรของท่าน บอกว่าท่านมหาบัวนี้เป็นอาจารย์ของอาตมาว่างั้นเลย บอกว่าท่านมหาบัวเป็นอาจารย์ของอาตมา ไม่ปิดไม่บัง ว่าเลย ท่านนิสัยใจเด็ด ท่านอาจารย์คำดีใจเด็ด
พวกแม่ชีเรามาจากห้วยทรายกี่คน (๑๗ ครับ) ห้วยทรายเราไปจำพรรษาอยู่นั้น ๔ ปีนะ มหาภูบาลเป็นเณรอยู่ ที่ไล่แม่ชีแก้วลงภูเขาร้องไห้ลงอยู่ด้วย นี่แม่ชีแยงมาอยู่นี่ ตอนนั้นผู้เฒ่าแม่แก้วก็อยู่ที่นี่ แม่ชีแยงนี้มาอยู่ที่นี่ ทีนี้เขาเอากล้วยไปให้เข่งหนึ่ง กล้วยสุก เอามาแล้วทำไงกล้วยนี้น่ะ จะเอาเก็บไว้ที่ไหน เก็บไว้ไม่ดีหมากินนะ ว่างั้น แม่ชีคนนี้ละ ยอดนักปราชญ์นี่ แกก็ปุ๊บปั๊บเอาเข่งนี้ไปซ่อนไว้ในป่า ไปซ่อนหมา เอาเข่งกล้วยสุกไปซ่อนไว้ในป่า นั่นละหมามันไม่มีปัญญา มันไม่ฉลาด นี่ฉลาดมาก เอาไปซ่อนหมาไว้ที่ในป่า
มันเคยมีไหม ไปวางไว้กับดินนั่นนะ ไปเอาเข่งกล้วยไปไว้ในป่าไปซ่อนหมา พอดีเราเข้าไป ไปได้ยินนั้นก็ใส่เปรี้ยงเลย มันหมดจริงๆ นะความคิด สิ้นท่าจริงๆ กล้วยทั้งเข่งนั้นเอาไปซ่อนในป่าไปซ่อนหมามันเคยมีไหม ยกขึ้นไว้ที่ไหนให้พ้นปากหมาก็เป็นอันหนึ่ง ไว้ที่ไหนก็ไว้เถอะใช่ไหมถ้าอย่างนั้น พ้นปากหมา อันนี้ไปซ่อนในป่า ปัญญาฉลาดมากนะนี่ เราไม่ลืมนะ มันสะเทือนใจมาก เพราะฉะนั้นมาถึงจี้อยู่เรื่อย เอากล้วยสุกๆ ใส่เข่งเต็มอยู่นั้นไปซ่อนไว้ในป่า ไปซ่อนหมา โธ่
แต่ก่อนห้วยทรายนี้ ทางผ่านไปมุกดาหารนี้ไม่มี ภูเขาอยู่ทางนู้น วัดอยู่ตีนภูเขาทางนู้น ทางผ่านไม่มี เวลาจะประชุมเราก็ลงจากภูเขาตอนกลางคืน จุดไฟแล้วก็ไปประชุม แล้วก็ขึ้นมาภูเขา เวลานี้เขาทำถนนกว้างขวางมากแล้ว จากสี่แยกสมเด็จทะลุถึงมุกดาหาร ทางกว้างมาก ทางนั้นเลยเปิดโล่งหมด เป็นคนละฝั่งไปเลย วัดป่ากับภูเขา เป็นทางหาความสงัดไม่ได้ละ
ท่านเจ้าคุณวัดโพธิ์ก็เป็นอันว่าทอดกฐินท่านแล้ว คงทราบแล้วมัง (หลวงปู่ท่านยิ้มทั้งวัน) หาเรื่องบ้ามาพูด หลวงปู่ท่านอิ่มทั้งวัน เราเป็นบ้าทั้งวันไม่ว่าเลย วันโพธิเป็นวัดใหญ่ ส่วนมากเณรมากนะ คือท่านเจ้าคุณนี้ท่านรักเด็ก เณรจึงมากกว่าพระ มากมาเป็นประจำ ท่านสุภาพนะท่านเจ้าคุณรองสมเด็จ ท่านเป็นพระสุภาพมาดั้งเดิม เราเป็นพระวู่วาม มีแต่เราละโจมตีท่าน ท่านเงียบมาตลอด ส่วนมากมีแต่เราโจมตีท่าน อย่างเมรุเห็นไหมล่ะ เมรุวัดโพธิ์ทุกวันนี้ นั่นละเราเป็นคนฝ่ายโจมตี ใครมาพูดอะไรล้มไปตามเขาๆ เลยขึ้นไม่ได้ มันโมโห ได้ยินคำไหนมันฟังไม่ได้
วงราชการผู้ใหญ่ๆ มาคัดมาค้านอะไรก็ล้มตามเขา เดี๋ยวล้มตามคณะนั้นล้มตามคณะนี้ เราที่ฟังอยู่ข้างนอก นี่เราลั่นคำแล้วนะ เอ้า ทำเราจะช่วย ขาดแล้วนะนั่น ลงได้พูดคำนั้นแล้วขาดไปแล้ว อะไรมาเตะให้ล้มอย่างนั้นเตะให้ล้มอย่างนี้ เข้าไปก็ไปตีเอาท่านเจ้าคุณละซี มันเป็นยังไงซัดเอาใหญ่เลย ใส่นั้นใส่นี้ เราเป็นฝ่ายโจมตีท่าน สุดท้ายก็เราขึ้นนะนั่น เมรุ เราเป็นคนหาเงินให้ ขึ้นหมดเลย เขาอ้างอย่างนั้นอ้างอย่างนี้ เรามาตอบฟาดเอาเสียอธิบดีศาลหน้าซีดไปเลยกับเรา เพราะไปที่ไหนแกเคยขู่พระ ประชุมพระทีไรแม้แต่สมเด็จวัดพระศรีมหาธาตุท่านสุภาพเรียบร้อย อันนี้ถือว่าเป็นหัวหน้าศาลละซิ ว่าอะไรขู่พระขู่เณร
พอดีเราเข้าประชุมวันนั้น.แต่ก่อนเราไม่ได้เข้า วันนั้นเข้าประชุมซิ แกเคยโจมตีพระก็ซัดพระละซิ บ้าตัวนี้มันอยู่ในนั้นซิ ใส่เปรี้ยงทันทีหน้าหงายไปเลย หน้าซีดไปเลย อย่างนั้นละเวลาตอบ ธรรมะป่าตอบไม่ได้เหมือนใคร เอ้า คนๆ เดียวรักษาศาสนาไม่ได้ ลูกศิษย์ของท่านเจ้าคุณทั้งนั้น เอ้า เราจะนำว่างี้เลย ซัดขึ้นเลย อย่างนั้นละ เขาโจมตีเขาจะไม่ให้ขึ้น เรารู้อุบายวิธีการเขาหมดแล้ว เพราะฉะนั้นจึงเปิดเอาทีเดียวใส่ตูมเลย หงายไปหมดเลย เพราะเก็บไว้เรียบร้อยแล้ว นี่ก็ขึ้น ๕ แสน เมรุวัดโพธิ ๕ แสน บ้านแพง ๖ แสน เราก็ทำไว้ให้ เราเป็นคนหาเงินให้ เอาละให้พร
รับฟังรับชมพระธรรมเทศนาของหลวงตา ได้ที่
www.Luangta.com หรือ www.Luangta.or.th
และรับฟังจากสถานีวิทยุเสียงธรรมเพื่อประชาชน FM 103.25 MHz |
