| เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด
เมื่อวันที่ ๓ พฤศจิกายน พุทธศักราช ๒๕๔๙
ไม่มีธรรมช่วยคนอื่นไม่ได้
เมื่อวานไปโรงพยาบาลไหนนะ (ภูหลวงครับ) เอ้อ ภูหลวง ภูหลวงนี้อัตคัด ภูหลวง ภูเรือ ภูเรือนี้อยู่กลางเขาเลย อันนี้เราก็ไปส่งให้เป็นประจำ ภูหลวงก็เป็นประจำเหมือนกัน เดี๋ยวนี้เราได้ให้โรงละสองหมื่นๆ เป็นประจำเหมือนกัน ต้นเหตุก็มาจากโรงพยาบาลเขา ว่าของจากหลวงตามาสงเคราะห์เมตตาให้นี้ จะทุ่นรายจ่ายลงสี่พันในเดือนหนึ่ง โรงพยาบาลเดือนหนึ่งจ่ายหนึ่งหมื่น ถ้าหลวงตาอนุเคราะห์เมตตาอย่างนี้ก็เรียกว่าย่นลงไปสี่พัน โรงพยาบาลก็จ่ายเพียงหกพัน นี่หมายถึงโรงที่เราไป ไม่ได้เสมอกันหมด อย่างโรงที่ว่านี้เขาจ่ายเดือนละหมื่น ถ้าได้ของจากเราไปก็จ่ายเดือนละหกพัน
ไปโรงต่อไปเราก็สืบถามเรื่อย โรงนี้เดือนหนึ่งจ่ายประมาณเท่าไรๆ โรงนั้นโรงนี้ถามประมวลกัน บางโรงก็หมื่น หมื่นห้า สองหมื่น สองหมื่นกว่าก็มี สามหมื่น โรงใหญ่เช่นอย่างบึงกาฬเยอะอยู่นะ แล้วก็ประมวลเข้ามา เราเลยเฉลี่ยให้โรงละสองหมื่น ทุกวันนี้ให้โรงละสองหมื่นๆ ไปเลย เพื่อให้ทุ่นรายจ่ายลงไป โรงพยาบาลหนักมากนะ คนไข้มีแต่คนจนตรอกจนมุม ทุกอย่างชีวิตจิตใจ อาหารการกิน หยูกยา มอบให้หมอให้พยาบาลหมด เพราะฉะนั้นทางโรงพยาบาลจึงต้องหนัก เราก็เฉลี่ยให้ตามสัดตามส่วนตามกำลังของเรา ที่ช่วยโลกมันกว้างแสนกว้าง ถ้าจะให้เฉพาะโรงเดียวนี้ก็พอ ว่างั้นเลย แต่นี้ไม่ใช่โรงเดียวซิ มันทั่วไปหมด การช่วยโลกก็โรงพยาบาลเป็นอันดับหนึ่งละ นอกจากนั้นก็มีจรๆ มา จรๆ มา มากน้อยจรๆ มา แต่โรงพยาบาลไม่จร ประจำไปเลย
เราสงสารคนไข้ ทุกอย่างมอบให้หมอให้พยาบาลทั้งหมดเป็นผู้รับผิดชอบ ทางนั้นก็ต้องหนักใจ วิ่งเต้นขวนขวาย เขามามอบชีวิตจิตใจทุกอย่างให้เรา เราจะเมินเฉยได้ยังไง หมอต้องจิตใจเข้มข้นด้วยความเมตตาเอาใจใส่ พยาบาลก็เหมือนกัน มารยาทของหมอของพยาบาลเป็นอันดับหนึ่งในการรักษาโรคของคนไข้ทั่วๆ ไป เราก็เคยเตือนหมอเหมือนกัน เตือนพยาบาล เวลาคนไข้เข้ามาเขาจะดูกิริยาอาการของหมอของพยาบาลก่อนอื่นนะ
ยาขนานนี้เป็นสำคัญ เป็นยาพิษด้วย ยาขนานเอกด้วย เวลาเขามาหน้าบึ้งหน้าเบี้ยวใส่เขา ว่าเขาประเภทต่างๆ เหมือนคนไม่มีราค่ำราคาเลย เป็นเทวดาแต่ตนคนเดียวอย่างนี้ ถ้าเป็นหลวงตาบัวนี้ฝ่ามือฟาดหน้าผากแล้วกลับ ไม่ได้รักษาก็ไม่ตายแหละ ตายก็ไปตายข้างหน้า กับหมอกับพยาบาลประเภทนี้ เราสอนหมอสอนพยาบาล ประเภทอย่างนี้อย่าให้มี กิริยามารยาทต้องนิ่มนวลอ่อนหวานด้วยความเมตตา ควรน้าน้า ควรอาอา ควรป้าป้า ควรแม่แม่ ควรน้องก็น้อง พยายามเต็มกำลังความสามารถ เป็นกิริยาที่ซึ้งถึงใจคนไข้ พร้อมกับญาติของคนไข้มาด้วยเขาก็ซาบซึ้ง แม้คนไข้จะตายก็ตาม คุณค่าแห่งความดีต่อกันนี้ไม่ตาย ว่างั้นนะ เราก็สอน โรงพยาบาลก็สอน อันนี้เป็นยาขนานเอกถึงก่อนหยูกยา กิริยามารยาทของหมอของพยาบาลที่ปฏิบัติต่อคนไข้ที่เข้ามาทุ่มให้เรา อย่าให้เขาผิดหวัง กิริยานี้ต้องนิ่มนวลตลอด
อดเอาทนเอาหน้าที่ของเราเป็นอย่างนี้ เราต้องทำตามหน้าที่เพื่อประชาชนให้เขามีความสุข ถึงเราทุกข์เราก็ไม่เจ็บไข้ได้ป่วยเหมือนเขาวิ่งมาหาเรา อันนั้นเขาหนักมากกว่าเรา ว่าอย่างนี้แหละ อันนี้เป็นยาขนานเอก จากนั้นก็วางหยูกวางยาลงไป มารยาทที่มีต่อกันระหว่างหมอ พยาบาล กับคนไข้นี้เป็นสำคัญมากทีเดียวที่จะได้รับก่อนอื่น พอเข้าไปหาหมอหาพยาบาล กิริยามารยาทอันนี้จะถึงคนไข้ก่อนอื่น
เราไปโรงพยาบาลนี้ไม่ใช่ไปธรรมดานะ แบบใครดูไม่ได้แหละดูเรา ซอกแซกเข้าไปถึงในครัวโรงพยาบาลนะ ไปดูครัวไปดูคนไข้ ไปดูซอกแซกหมดนั่นแหละ แล้วประมวลเหล่านี้มาสงเคราะห์ตามกำลังของเรา ที่ไปนี้ไม่ใช่ไปธรรมดา เข้าถึงโรงครัวของคนไข้ ดูคนไข้แล้วก็ดูโรงครัว ทุกอย่างประมวลมาแล้วก็ช่วยตามกำลังของเรา เพราะฉะนั้นทางโรงพยาบาลจึงเป็นอันดับหนึ่งในการช่วยโลก ช่วยจริงๆ ไม่ใช่ธรรมดา โรงพยาบาลนี้พิสดารมากกว่าอย่างอื่น ทั้งรถทั้งราทั้งเครื่องมือแพทย์ทั้งตึกบ้าง บางทีที่คับแคบซื้อขยายให้อย่างนี้ ซื้อให้ขยายให้เรื่อยไปอย่างนั้นละ เราช่วยเต็มกำลังความสามารถ
ในชาตินี้เป็นชาติที่เราทุ่มลงเต็มที่ กับบรรดาพี่น้องทั้งหลายทั่วประเทศเขตแดน เราไม่มีอะไรติดเนื้อติดตัว เราไม่เอา เราพอทุกอย่างแล้วในหัวใจจากการบำเพ็ญรอดเป็นรอดตายมา ได้สมหวังเป็นที่พอใจ เพราะฉะนั้นจึงว่าเราพอแล้วทุกอย่าง จิตใจพอแล้วเลิศเลอ ไม่ใช่พอธรรมดา ไม่เอาอะไรเลย อะไรๆ ไม่มีคุณค่ายิ่งกว่าใจที่พอแล้วด้วยธรรม ธรรมกับใจเป็นอันเดียวกันแล้วพอ พออย่างเลิศเลอ เพราะฉะนั้นจึงไม่เอาอะไร มีอะไรมาออกหมดๆ สำหรับวัดนี้เฉลี่ยให้หมดเลยไม่ให้มีติดเนื้อติดตัว
เมื่อวานนี้กับวานซืนนี้เห็นรถสิบล้อเขาขนของเข้ามา เรามาจากน้ำบ่อ นี่ละไปไหนไปดูนั้นดูนี้นะ เดินไปนู้นไปนี้เที่ยวดูนั้นดูนี้ไป พอดีผ่านเข้ามานี้ โกดังนี้เขากำลังเอาของมาลง รถสิบล้อเต็มรถเลยเข้าโกดัง ก็เลยถาม นี่สั่งเขามาหรือ ว่าสั่งเขามา รถนี้เท่าไร ทีนี้มันสัมผัสแล้วนะถาม เราก็ไม่เคยถามแต่ก่อน มีแต่บอกให้ขนเข้ามาเรื่อย วันนั้นเลยถาม ล้านกว่าว่างั้น รถคันนี้นะ ที่ของเต็มนี้เท่าไร ล้านกว่าว่างั้น เข้าใจแล้วที่นี่ โอ ไม่ใช่เล่นๆ นะ แต่ละรถๆ สั่งเขามานี้ล้านกว่า อย่างนั้นละช่วยโลก
น้ำใจเป็นของมีคุณค่ายิ่งกว่าน้ำเงิน เงินมีไว้ก็ไม่เกิดประโยชน์ถ้าไม่นำออกไปใช้ประโยชน์ ถ้าว่ากระดาษก็กระดาษ เงินเหรียญก็แร่ธาตุอยู่เฉยๆ ไม่เกิดประโยชน์อะไร ออกไปนั้นเกิดประโยชน์ ช่วยเหลือกันเต็มกำลังความสามารถในมนุษย์เราที่พึ่งกันอาศัยกัน ไม่มีใคร อตฺตา หิ อตฺตโน นาโถ ตนเป็นที่พึ่งของตนได้ง่ายๆ ละ ต้องอาศัยผู้อื่นตลอดมา จึงต้องได้ช่วยเต็มกำลังความสามารถ มีเท่าไรเรียกว่าหมด สำหรับวัดนี้ไม่ให้มี ออกเป็นประโยชน์แก่โลกทั้งนั้นๆ เราไม่เอาเราพอทุกอย่าง ไม่มีอะไรเลิศเลอยิ่งกว่าธรรมกับใจเป็นอันเดียวกัน พอแล้วในธรรมทั้งหลาย แล้วเป็นพอแบบเลิศเลอเสียด้วย ทีนี้สงเคราะห์ช่วยเหลือกันไป ใครที่ยังอยู่ในขั้นใดภูมิใด ความลำบากลำบนของคนมีหลายขั้นหลายภูมิ ช่วยกันไปเต็มกำลังความสามารถอย่างนั้นเรื่อยมาละเรา และจะเรื่อยไปจนกระทั่งถึงวันตาย ที่จะให้เก็บอะไรนี้บอกเด็ดขาดเลยว่าไม่มี สำหรับวัดนี้ไม่มี อะไรออกหมดเลย เราช่วยเต็มกำลัง
การเทศนาว่าการก็รู้สึกจะทั่วประเทศไทย เทศน์นี่ก็รู้สึกจะออกหน้าออกตานะ ตั้งแต่เริ่มช่วยชาติบ้านเมือง เอ้า จะเป็นผู้นำ จะช่วย ตั้งแต่บัดนั้นมาการเทศนาว่าการทุกภาคทุกจังหวัดเทศน์ไม่หยุดไม่ถอยจนกระทั่งทุกวันนี้ สมบัติเงินทองข้าวของได้มามากน้อยออกช่วยโลก เราไม่เคยเอา ออกช่วยทั้งนั้นๆ เรื่อยมาจนกระทั่งปัจจุบันนี้ เพราะเห็นความจำเป็นของแต่ละรายๆ ใครอยู่ที่ไหนจำเป็นเต็มตัวๆ หมด ไม่ว่าคนมีคนจนความจำเป็นมีอยู่เต็มตัว ต้องมองเห็นความจำเป็นของกันและกัน ที่จะช่วยเหลือได้มากน้อย เอ้า ช่วยกันไป เป็นอย่างนั้นละ
เรื่องธรรมนี้สำคัญมากนะ ถ้ามีธรรมในใจแล้วเย็นๆ ใจเรื่อยไป ไม่มีธรรมในใจมันก็ช่วยกันไม่ได้ คนต้องมีธรรม ไม่มีธรรมช่วยคนอื่นไม่ได้ มีแต่คับแคบตีบตันเห็นแก่ได้แก่เอา คดโกงรีดไถประเภทต่างๆ นี้คือพวกเปรตพวกผีกินไม่อิ่มพอ กินเท่าไรยิ่งหิวยิ่งโหยมากคือกิเลสกินตับกินปอดสัตว์โลก ไม่มีคำว่าอิ่มพอ ถ้าแทรกธรรมปุ๊บเข้าไปแล้วความอิ่มพอมันจะมองหน้ามองหลัง มองเขามองเราความจำเป็น ทีนี้เฉลี่ยกันละที่นี่ นั่นละถ้าธรรมมอง ธรรมมองไปเพื่อช่วยเหลือ ถ้ากิเลสมองมองเพื่อจะกินจะกลืนจะรีดจะไถมันต่างกันนะ
นี้พูดตรงๆ มีแต่มองแบบกระจายออกหมดเลยไม่มีเหลือในตัวของเรา เรามองแบบเมตตา ไปที่ไหนเป็นอย่างนั้นละ ช่วยตลอดเวลาให้สุดในชีวิตของเรานี้ ช่วยตัวเองก็ได้ช่วยเต็มเม็ดเต็มหน่วยเรื่อยมาแทบเป็นแทบตาย เรียกว่าเดนตายแล้วก็มาช่วยโลก ทีนี้ช่วยโลกก็แบบเดียวกันอีก มีเท่าไรหมดเลยๆ ไม่มีเอา เวลาช่วยเจ้าของก็ทุ่มใส่เต็มกำลัง ผ่านไปได้แล้วทีนี้ก็ช่วยโลกเต็มกำลังความสามารถของเรา ส่วนโลกที่จะได้รับการช่วยเหลือจากเรามากน้อยนั้น มันก็ตามแต่จตุปัจจัยไทยทานที่นำไปสงเคราะห์ แล้วก็ลงในกรรมของสัตว์
อย่างไรท่านทั้งหลายอย่าปล่อยธรรมกับใจนะ ธรรมกับใจที่มีอยู่ในหัวใจของคนใดแล้วจะมีความชุ่มเย็นเป็นสุข มีเกาะมีดอนมีที่ยึด ถ้าไม่มีธรรมเลยมีเท่าไรก็ไม่มีที่เกาะที่ยึด ไขว่คว้าตลอดจนกระทั่งวันตายไม่เกิดประโยชน์ ตายทิ้งเปล่าๆ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้ทำความดีงามอะไร มีแต่ขวนขวายหาเพื่อกิเลสตัณหาไม่มีเมืองพอตายทิ้งเปล่าๆ นะ ต้องหาให้เพื่อจิตเพื่อใจของเรา เมื่อเพื่อจิตใจแล้วก็ชุ่มเย็นๆ ออกจากโลกนี้ไปโลกหน้าก็สง่าผ่าเผย ถ้าคนคับแคบตีบตันเห็นแก่ได้แก่เอาเป็นคนไปทางแคบ ไปไหนไม่กว้างขวางแหละ ไปที่ไหนแทนที่จะได้รับการสงเคราะห์สงหากับไม่มีใครเหลียวแล นี่ละอำนาจแห่งความตระหนี่ถี่เหนียวความเห็นแก่ได้ของตัวเองนั้นแหละมันดัดสันดานตัวเอง คนไหนไปมีจิตใจอันกว้างขวางไปไหนไม่อดอยากขาดแคลน หากเป็นอยู่ในจิตนี้แหละ พากันจำเอา
ไม่มีใครพูดที่จะแม่นยำยิ่งกว่าพระพุทธเจ้า สวากขาตธรรม ตรัสไว้ชอบแล้วๆ ไม่มีผิดมีพลาดคือศาสดาองค์เอกสอนโลก กิเลสสอนนี้มีตั้งแต่เรื่องหลอกลวงต้มตุ๋นตลอดมา ธรรมนี้สอนอย่างตรงไปตรงมา ให้พากันจำเอา วันนี้ก็เอาเท่านี้ละ วันนี้กะว่าเที่ยงถึงจะออกไปบ้านแพง กะว่าเที่ยงออกวันนี้ จะพักสักหน่อยเสียก่อน ทีนี้จะให้พร
รับฟังรับชมพระธรรมเทศนาของหลวงตา ได้ที่
www.Luangta.com หรือ www.Luangta.or.th
และรับฟังจากสถานีวิทยุสวนแสงธรรม กรุงเทพฯ และสถานีวิทยุอุดร
FM 103.25 MHz |
