เครื่องมือแพทย์นี้ เอ๊อ เราก็สอนโลกสอนพี่น้องชาวไทยเราด้วยความประหยัดมัธยัสถ์ อะไรที่ไม่จำเป็นที่จะเกี่ยวข้องกับเมืองนอก เราเองเราก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วโดยธรรมว่าไม่เสาะไม่แสวงหา อะไรที่มีอยู่แล้วในเมืองไทยให้ใช้ให้อยู่ให้กินกันในเมืองไทย เราก็ว่าอย่างนั้นนะ ครั้นเวลาตกเข้ามานี้ คนไข้ซึ่งเป็นคนที่รักสงวนของชาติเจ็บไข้ได้ป่วย ทีนี้เวลาเครื่องมือเข้ามา เครื่องมือในเมืองไทยเราไม่ทันต่อเหตุการณ์ ซึ่งสมกับว่าเรารักสงวนคนไทยเรา ของเมืองนอกเหนือกว่าแล้วทันเหตุการณ์ นี่ที่ทำให้เรากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนกันนะ
สุดท้ายเราก็ได้ตัดสินใจ เอ้า ของเมืองนอกก็เอาเพื่อรักษาคนไทยเรา ไปอย่างนั้นนะ เลยตกลงเอาของเมืองนอก ราคาแพงกว่า ที่เราสอนมันขัดกันตรงนี้ใช่ไหมล่ะ เราไม่อยากให้ซื้อหาของเมืองนอกเมืองนาซึ่งไม่ใช่เนื้อหนังของเรา ส่วนมากมักเป็นสมบัติกาฝากเข้ามากัดกินเมืองไทยเรา ทางธรรมก็สอนโดยธรรมนะ ทีนี้เมื่อมันมีแยกเข้ามานี้ทำยังไง อย่างที่เราพูด โดนกับเราเองนะ เราเป็นคนสอนแบบนั้น ไม่ใช่แบบว่าเอามือเขียนตีนลบไปเหรอ เราก็แยกออกมาพิจารณาอีก ก็ตกลงไม่เป็นมือเขียนไม่เป็นตีนลบ เป็นธรรมด้วยกันทั้งสองฝ่าย คือแยกออกมา ของเมืองนอกเขาราคาแพง ราคาของเราไม่ค่อยแพง คุณภาพก็คิดว่าคงจะไม่ทันเขาอย่างว่า
แต่เราพยายามฟิตเมืองไทยของเราขึ้นให้เป็นเนื้อเป็นหนัง ด้วยความสนใจกับผู้ที่เข้าไปสนับสนุน และผู้ที่ผลิตขึ้นมา ๆ จะได้มีกำลังใจ เราสอนให้มีกำลังใจ เพื่อสร้างเนื้อหนังชาติไทยของเราขึ้น ให้เป็นความแน่นหนามั่นคงเช่นเดียวกับเมืองอื่น ๆ เขา ครั้นเวลาความจำเป็นมาโดนเข้าก็มาโดนเราเสียเอง คนไข้เป็นสมบัติของคนไทยทั้งชาติ เจ็บไข้ได้ป่วยหวังความแคล้วคลาดปลอดภัย แล้วหาอะไรมาที่จะมาให้ทันการ มันก็มาคิดตรงนี้ คืออันนี้เป็นของเมืองไทยเรา เครื่องที่จะมารักษานี่ แต่คุณภาพสู้เขาไม่ได้ ทีนี้คนไข้ก็รอความหวังอยู่จะทำยังไง ตกลงก็ต้องคว้าเอาเมืองนอกมาเพื่อรักษาคนไทยไว้ จากนั้นค่อยพิจารณาทีหลัง เป็นอย่างนั้นนะ ตกลงต้องสั่งของเมืองนอกมาให้นะ
หลวงตาเป็นเองนะ จะว่าเอามือเขียนตีนลบขอให้พี่น้องทั้งหลายพิจารณาเอาเองก็แล้วกัน คนไทยของเรามีคุณค่าขนาดไหน และจะมีคุณค่าต่อคนไทยมากมายขนาดไหนเครื่องมืออันนี้ นี่อันหนึ่งเอามาคิด อันนั้นที่ปลีกย่อยอะไรที่เราสั่งไว้อย่างนั้น เป็นพื้นฐานอันหนี่งที่เราจะรักษาชาติไทยของเราให้แน่นหนามั่นคง เทียมเท่ากับเมืองอื่น ๆ เขา เราก็แยกไว้เป็นประเภทหนึ่ง เวลามีความจำเป็นสอดแทรกเข้ามา แต่เราไม่ให้ถือเป็นความจำเป็นตลอดไปนะอันนี้ เราถืออันนั้นเป็นสำคัญ พี่น้องทั้งหลายพิจารณา นี่คือเหตุผลเข้าใจไหม ต้องอย่างนั้นซิทำอะไร
อันไหนที่พอถูไถเราถูไถมาตลอดนะ สำหรับสมบัติของชาติไทยเราที่ผลิตขึ้นในเมืองไทยของเรา เราหนุนตลอด ๆ นี่หมายถึงสิ่งที่มันจำเป็นแทรกเข้ามา เราก็มาเล่าให้ฟังอย่างนี้ เราเป็นผู้ปฏิบัติทั้งสองอย่างเองนะ ด้วยความพิจารณาทุกอย่าง จึงได้แยกออกมาอย่างนี้ อย่างนี้เราก็มีบางครั้งนะ คือคนไข้ของเรารายใดเข้าไปก็หวังอันนี้ที่จะให้ทันกับเหตุการณ์คือความหวัง อันนั้นมาไม่ทัน ดีไม่ดีตาย แน่ะ แล้วตายเป็นยังไง คนไทยคนหนึ่งตายของดีแล้วเหรอ เพื่อรักษาคนไทยไว้ อันนั้นแยกไว้เสียก่อนเพื่อรักษาคนไทยไว้เป็นระยะ ๆ ส่วนพื้นฐานที่เรารักสงวนสมบัติของชาติไทยของเรา เรารักสงวนตามหลักธรรมพระพุทธเจ้า สนฺตุฏฺฐี คือความสันโดษ ตามมีตามเกิดในเมืองไทยของเรา อย่าดีดอย่าดิ้น ท่านก็สอนอย่างนั้นแล้ว เราจึงได้นำอันนี้มาสอนพี่น้องทั้งหลาย มาพูดให้ฟัง
แล้วความจำเป็นก็เกิดกับเราเอง เราเป็นผู้สอนเอง ตกลงเราก็ต้องเป็นผู้แยกแยะเอง นี่ละที่ท่านว่าไม่ให้เป็นเถรตรงเสียอย่างเดียว ให้มีแยกมีแยะ ส่วนสัดของมันหนักเบามากน้อยให้แยกแยะ อันไหนที่จะควรเป็นประโยชน์มากน้อยเพียงไร พิจารณาแล้วแยกแยะตามนั้นมันก็ไม่ผิด
เดี๋ยวนี้มันจะลืมตัวแล้วนะ ไหลเข้ามานี้ เอะอะมาขอหลวงตา ๆ ขอไม่มีเหตุมีผลมีเยอะ เราตัดแล้วดุด้วยไม่ใช่ธรรมดา ไม่ให้แล้วดุด้วยก็มี ให้ก็มี สมควรที่จะให้ให้ทันที ดีไม่ดีไม่ขอก็ให้ นั่นเห็นไหมล่ะ ไม่ขอก็ให้ก็มี ขอไม่ให้ก็มี ขอแล้วให้โดยเหตุผลก็มี เป็นขั้น ๆ ตอน ๆ อันนี้ประสาคอมพิวเตอร์ เอะอะคอมพิวเตอร์ หลวงตาบัวก็เลยกลายเป็นหลวงตาบัวคอมพิวเตอร์ไปแล้ว ใครต้องการคอมพิวเตอร์อะไรก็มา ไปใหญ่แล้ว ขอนั้นขอนี้ ดูความจำเป็นไม่เห็นมี ที่มาขอต้องมีความจำเป็นติดเข้ามา ดูแล้วไม่ค่อยจำเป็นนี้เราก็ดุเอาบ้าง สอนต่อไปอย่าทำอย่างนี้นะ นี่เรียกว่าไม่พึ่งตัวเอง ไม่หวังพึ่งตัวเอง หวังพึ่งแต่ผู้อื่นแล้วเป็นความนอนใจ ลืมเนื้อลืมตัวแบบนี้ ต่อไปก็เป็นเห็นแก่ได้ไปแล้ว นอนหลับ ต้องการไปขอที่ไหนก็ได้ยากอะไร แน่ะไปอย่างนั้น สอนให้คนลืมตัวนี้เราไม่สอนเราไม่ให้เราบอก จะเป็นการส่งเสริมให้คนลืมตัวต่อไป อย่างนี้ไม่ให้ด้วย สอนด้วย ควรดุ-ดุด้วย ถ้าควรให้-ให้ทันที ไม่ขอก็ให้
มันเลอะเทอะไปนะ เราเป็นจุดศูนย์กลางนี้ ผู้ที่ขอมานี้เลอะเทอะ ๆ ไปเรื่อย ๆ เราดูแล้ว ดูว่ามาของ่ายนิดเดียว เหมือนว่าวัดป่าบ้านตาดนี้เป็นทะเลส้วมทะเลถานไปแล้ว ใครต้องการอะไรก็มาขอเอาเลย ๆ ไม่ได้คิดอ่านไตร่ตรองถึงความผิดถูกชั่วดีหนักเบามากน้อยเพียงไรเลย เราไม่ฟัง เข้ากับธรรมไม่ได้นะ เท่านั้นละเลิก ไม่ให้ ถ้าจะให้ สมบัติกองเท่าภูเขาไม่พอให้ โอ้โหย ไม่ทราบจำเป็นไม่จำเป็นขอดะไปเลย มีมากต่อมาก นี่เราได้พิจารณาถึงเรื่องจิตใจเฉื่อยชาของคน ไม่ได้มีเหตุมีผลอะไร มีแต่ความเฉื่อยชาไปเรื่อย ๆ ลืมเนื้อลืมตัว สะเพร่ามักง่ายไปด้วยกัน ไม่เป็นท่าเลย
เราจะให้ใคร ของเราแต่ละชิ้น ๆ พูดเรื่องความเมตตานี้ครอบโลกธาตุ ฟังซิน่ะ แต่เวลาเขามาขออะไรให้นี้มีเหตุผลทุกอย่าง ๆ จะควรให้มากให้น้อย ความเสียดายเราไม่มี ความเมตตาครอบไว้หมดแล้ว แต่เหตุผลนั้นเต็มตัว ใครมาติดต่อกับเราเรื่องอะไร ๆ เราจะพิจารณาด้วยเหตุผลเรียบร้อย ๆ ถ้าสมควรจะให้-ให้เลย ๆ ไม่สมควรให้ไม่ให้ สมควรดุด้วยไม่ให้ด้วยก็ดุ สมควรที่จะให้ ไม่ขอก็ให้ แล้วแต่เหตุผลมันบังคับยังไง เราปฏิบัติอย่างนั้นตลอดมากับโลก เราไม่ได้ทำสุ่มสี่สุ่มห้า
ดังที่พี่น้องทั้งหลายบริจาคสมบัติเงินทองนี้ เรายิ่งเข้มงวดกวดขันมากกว่าสมบัติที่เขาให้มาธรรมดาสำหรับเรานะ ให้มาธรรมดาก็ถือเป็นธรรมดา มากต่อมากเป็นเรื่องของประโยชน์ต่อโลกทั้งนั้น ประโยชน์ของเราเองไม่เห็นมี ใครถวายมามากน้อยเราไม่เคยสนใจ ไม่เคยได้สั่งให้ไปซื้อนั้นซื้อนี้มาให้หลวงตา ไม่เห็นมี ได้มาเท่าไรก็ออกช่วยโลก อย่างนี้เป็นประจำสำหรับนิสัยของเรา แต่ไม่ได้เข้มงวดกวดขันยิ่งกว่าสมบัติที่พี่น้องทั้งหลายผ่านเข้ามา เช่น บริจาคทองคำ ดอลลาร์ เงินสด เหล่านี้เราเข้มงวดกวดขันมากตลอดนะ อันนี้เป็นพิเศษตลอดเลยในหัวใจของเรา เพราะฉะนั้นเราถึงแน่ใจในการดำเนินงานว่า ไม่มีอะไรเป็นมลทินในหัวใจนี้เลย ตลอดมาจนกระทั่งป่านนี้และยังจะตลอดไป เพราะเราแน่ในหัวใจดวงนี้ เป็นธรรมล้วน ๆ แล้ว ไม่มีเรื่องกิเลสความสกปรกโสมมจะแทรกเข้ามาทำลายได้ มีแต่ธรรมความสะอาดราบรื่นเท่านั้นดำเนินเดินก้าวไปเรื่อย ๆ อย่างนี้
เรารักเราสงวนสมบัติเหล่านี้เพื่อหัวใจแห่งชาติไทยของเรา ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยนะ เราถือหัวใจมาอยู่ในจุดนี้หมด เราจึงรักจึงสงวน จะตีตะล่อมเข้าไป ๆ เพื่อความแน่นหนามั่นคงแห่งชาติไทยของเรา ดังยกตัวอย่างขึ้นที่ว่าทองคำนี้ เวลานี้ทองคำเน้นหนักมาก อะไร ๆ มาตีเข้าทองคำ ๆ เดี๋ยวนี้ เพราะเราตั้งใจจะให้เป็นรากเป็นฐานสำคัญในเมืองไทยของเราก็คือทองคำ เป็นลมหายใจของคนไทยทั้งชาติอยู่ในนี้หมด ประกันชาติก็คืออันนี้ไม่ใช่อะไร เราถึงหมุนเข้าจุดนี้ ๆ อย่างอื่นก็สำคัญเป็นลำดับลำดาไป แต่อันนี้เป็นอันดับหนึ่งเลย จึงต้องตีเข้ามา ๆ
ดังที่ประกาศให้พี่น้องทั้งหลายทราบว่า แต่ก่อนเงินสดนี้เราจะช่วยชาติหมดเลย ไม่ได้บอกว่าจะเข้าคลังหลวงนะ เราจะเข้าคลังหลวงเฉพาะทองคำกับดอลลาร์ นี่เราประกาศไว้ตั้งแต่เบื้องต้นแล้ว ครั้นเมื่อเวลาไปเจอทองคำในคลังหลวงของเราเข้าเป็นยังไง นี่ละจึงได้มาพลิกใหม่ เงินที่ว่าจะช่วยพี่น้องชาวไทยเรา ที่เราพูดในระยะนั้นตามบัญชีนั้นว่า ๘๕๐ ล้าน แล้วตีเข้ามาทองคำตั้ง ๘๐๐ ล้านฟังซิ ๕๐ ล้านเอาไว้เพื่อช่วยชาติบ้านเมืองของเรา นั่นมันเป็นของมันอย่างง่าย ๆ เมื่อเหตุผลพร้อมแล้วจะอยู่ไม่ได้เลย เงินเหล่านี้เราคิดเมื่อไรว่าจะเอาเข้ามาหาทองคำ แต่ก็ฟาดเข้ามาถึง ๘๐๐ ล้าน ยังเหลืออยู่แค่ ๕๐ ล้านเท่านั้นก็คิดดูซิ นี่ละเหตุผล พี่น้องทั้งหลายฟังเอานะ
เรารักสงวนมากชาติไทยของเรา จึงไม่ให้ใครอะไรมาแตะต้องทำลาย สิ่งที่เป็นภัยมหาภัยไม่ให้เข้ามายุ่ง ชาติไทยของเราเป็นชาติที่รักษาด้วยกันทุกคน เป็นคนไทยด้วยกันทุกคน รักษาทุกคน สมบัติของชาติรักษาด้วยกัน อะไรที่จะมาแตะต้องหรือว่าทำลาย เจตนาใดก็ตามถ้าเป็นสิ่งทำลายแล้วไม่เห็นด้วยทั้งนั้น ปัดออกทันที ๆ นี่คือผู้รักษาชาติ รักษาสมบัติของชาติ แม้แต่อยู่ในบ้านเรา สมบัติมีอะไรเขาก็ต้องเข้มงวดกวดขันในสมบัติของเขา ในบริเวณบ้านของเขานั้น ทีนี้สมบัติของเราทั่วประเทศไทย เป็นสมบัติของทุกคน ๆ ต้องมีหูมีตามีจิตใจทุกอย่าง อะไรไม่เหมาะไม่สมปัดออกทันที อะไรเหมาะสมให้กว้านเข้ามาเพื่ออุดหนุนชาติไทยของเรา นั้นเป็นความถูกต้องดีงาม อย่าทำสุ่มสี่สุ่มห้านะ
อยู่เงียบ ๆ เหมือนหัวเต่านี้ใช้ไม่ได้เหมือนกันนะ หัวเต่าในกระดองเห็นไหม ใครจะทำอะไร ๆ ก็ให้เขาเหยียบกระดองไปเหยียบหัวไปอย่างนั้น กระดองก็กระดองเต่า หัวก็หัวเต่า เต่าก็เป็นสัตว์ชนิดหนึ่งที่รักสงวนชีวิตจิตใจของตนเช่นเดียวกับสัตว์ทั้งหลาย เต่าก็ไม่ได้ผิดกับสัตว์ทั้งหลาย เราจะเป็นเต่าได้ยังไง เมื่อมันเหมือนกับสัตว์ทั้งหลายแล้ว เราก็เป็นคนหนึ่งผู้รักสงวนชาติไทยของเราสมบัติของเรา ใครมาแตะต้องฟาดเลยหงายไปเลยถึงถูก นั่นคือผู้รักษาชาติต้องเป็นอย่างนั้น นี่อยู่ในกระดอง ใครว่าอะไรก็เฉยไม่พูดไม่จา ผิดขนาดไหนเขาเหยียบหัวไปก็ไม่ว่า เอาไปหมดทั้งครอบครัวไปต้มกินเลี้ยงกันก็ไม่ว่า
ไม่ได้ครอบครัวหลวงตาบัวว่างั้นเลย หมาอยู่ในบ้านของเราตัวไหน เรียกมาชุมนุมกันเลย มึงรู้ไหมเวลานี้เขาจะมาเอามึงหมดทั้งครอบครัวไปต้มกินเลี้ยงกัน มึงรู้ไหม มึงจำนวนกี่ตัว ต้องเรียกหมามามีกี่ตัว เรียกไอ้ตัว ก.ตัว ข. ตัว ค. ตัว ง.มาหมด มีกี่ตัวเรียกมาประชุมด้วย นี่เขาจะเอาครอบครัวกูนี้ไปกินเลี้ยงวันนี้ แล้วมึงก็อยู่ในครอบครัวของกู มึงมีกี่ตัวจะให้เขาเอาไปกินเลี้ยงไหม ถ้ามึงไม่ให้เขากินเลี้ยง มึงต้องต่อสู้ เวลานี้กูเป็นเจ้าของมึงกูต่อสู้ มึงจะต่อสู้ไหม หมาตัวไหนร้องแหง็ก ๆ ว่าไม่ต่อสู้ฟาดเลย โยนให้เขา เอาไปกินเลี้ยงเสียตัวนี้ใช้ไม่ได้ เข้าใจไหม ตัวไหนมันดีเราจะเอาไว้ต่อสู้กับข้าศึก มันต้องอย่างนั้นซี ทำอ่อน ๆ แอ ๆ ไม่ได้นะ
บ้านเมืองของเราเป็นสมบัติของเราทุกคน ต้องรักต้องสงวน ควรค้านต้องค้าน ควรสู้ต้องสู้ อย่างนั้นถึงถูก สมกับว่าเราเป็นเจ้าของสมบัติ โจรมารมหาโจรใดก็มาเถอะ ถ้าเจ้าของสมบัติยังไม่ตายอย่าก้าวเข้ามานะ ถ้าไม่อยากตายหมดทั้งโคตรว่างั้นเลย เอาจริง ๆ นั่นเรารักษาสมบัติของชาติเราต้องรักษาอย่างนั้น ฟาดมันหมดทั้งโคตร โคตรเราสู้เขาไม่ได้ก็ให้เขาเอาไปกินเลี้ยงเสีย เราแอบไปข้างหลังไปฟาดโคตรของมันกินเลี้ยงหลังบ้านของมันก็ได้ มันมากินเลี้ยงเราหน้าบ้านของมัน เราก็แอบไปฟาดโคตรของมันเอามากินเลี้ยงอยู่หลังบ้านของมัน พอมันกินเลี้ยงเราเสร็จแล้วมันจะกลับไปหาโคตรของมัน มันจะเอากระดูกหมูกระดูกหมาเมืองไทยเราที่ไม่เป็นท่า ไปอวดครอบครัวเหย้าเรือนของมันโคตรของมัน ไปที่ไหนโคตรของมันมีตั้งแต่กระดูก เนื้อหนังพวกเราแอบไปกินอยู่ข้างหลังหมดแล้ว ให้มันเห็นอย่างนั้นซิ
เราอย่าไปถอย เขากินเลี้ยงเราหน้าร้านเขา เราก็ไปกินเลี้ยงโคตรของเขาอยู่หลังร้านเขา พากันเข้าใจหรือเปล่า นี่จึงว่านักสู้ สู้ข้างหน้าไม่ได้ไปสู้ข้างหลังซิ จึงเรียกว่านักสู้ พากันเข้าใจหรือเปล่า เฮ้อ ได้สอนทุกแง่ทุกมุม ดีไม่ดีไอ้ปุ๊กกี้เราก็จะเดือดร้อน เดี๋ยวเขาจะเอาวัดป่าบ้านตาดไปกินเลี้ยงกัน พวกเปรตพวกผีพวกโจรพวกมารไม่มีบุญมีบาป มีแต่กินสัตว์ท่าเดียวเอาท่าเดียว โกยท่าเดียวกอบท่าเดียว กลืนท่าเดียว แล้วจะมากลืนทั้งวัดป่าบ้านตาด เราจะต้องได้ประชุมหมาเรา หมาเรามีกี่ตัว ไปหาเรียกมาประชุมกันเดี๋ยวนี้ บอกงานด่วน ไปบอกไอ้กี้ระวังมันงับเอาหลงทิศไปนะ ไปเซ่อ ๆ ซ่า ๆ กับมันไม่ได้นะ หมาตัวนี้มันฉลาด เอะอะไปบอกมัน มึงไปเขากำลังจะกินเลี้ยงมึง มันแง็กทีเดียวหลงทิศไปเลย มันต้องอย่างนั้นซิประชุมกระทั่งหมา อยู่ในความรับผิดชอบของเราจนกระทั่งหมา ทำไมไม่ประชุมกัน มันต้องประชุมสู้นั่นถึงถูก
ปล่อยให้เขากลืนงาบ ๆ ต่อหน้าต่อตาเป็นไปได้ยังไง คนเลวกลืนคนดี เลยกลายเป็นคนโง่คนชั่วไปใช้ไม่ได้ ดีก็ดีอย่างเด็ดซิ ดีอย่างฉลาดแหลมคม จึงเรียกว่าดี ไม่ใช่ดีแบบโง่ ๆ เซ่อ ๆ นะ หมามีกี่ตัว ไปเรียกหมาเรามา ไปนี้ไปตีเกราะอยู่ข้างหน้าศาลาแป๊ก ๆ พอหมาวิ่งมา รีบ ๆ รีบประชุมด่วน ด่วนอะไร เขาจะกินเลี้ยงสู กูกลัวสูตายกูรีบมาตีเกราะประชุมให้ ต้องอย่างนั้นซี มีตลกบ้างอะไรบ้างแต่มันมีคติอยู่ในนั้น เพราะธรรมแล้วจะไม่เป็นโลกล้วน ๆ นะ จะเป็นพูดแบบโลกก็ตาม ธรรมจะแทรก ๆ ผู้พิจารณาโดยธรรมจะจับได้ทุกระยะ ๆ
ประชุมหมาเคยมีที่ไหน ประชุมหมาวัดป่าบ้านตาด เขาจะเอาไปกินเลี้ยง พวกงาบพวกกลืนพวกรีดพวกไถ มันจะเอาไปกินเลี้ยงใช่ไหม หมาเราไม่ใช่หมาประเภทนั้น มันไปในครัวนี้มันไม่ต้องไปหากินเลี้ยงละ เขายื่นให้มัน ๆ จนท้องป่องกลับมา หมาเราไม่ใช่หมาอดอยากพอจะไปยื่นตัวให้เขากลืนง่าย ๆ ฟัดเลย ไอ้ปุ๊กกี้กับไอ้หยอง ไอ้หยองเวลานี้ลดทิฐิลงไปบ้างแล้ว เข้าไปทีแรกเห็นเราวิ่งเข้ามาเลย แฮ่ ๆ โถ กูเลี้ยงมึงมาตั้งแต่วันเกิด เราทั้งรักทั้งสงสารนะ แต่มันเอาจริงเอาจัง เราคว้าได้ไม้ก็หวดหลัง โอ๊ย วิ่งเลย ตั้งแต่นั้นมาเห็นเราแล้วหมอบไม่เอา เดี๋ยวนี้ไม่เอา มึงจะเห่าก็เห่าซิ ไม่เห่าเลย เดี๋ยวนี้เห็นเรานั่งจ้อง ไม่เห่านะ เขาก็รู้ คนหนึ่งทำด้วยความรักความเมตตา คนหนึ่งไม่รู้เรื่อง เข้าใจไหม หวดไม่หวดจริง ๆ ก็หวดด้วยความเมตตาอีกแหละ มันคงว่า โห เอาจริง ๆ นะอีตาหัวโล้นไม่อยู่สมเฒ่าสมแก่ เห็นหมาตัวเล็ก ๆ ก็หวดเลย ยังไงอีตานี่ ว่าให้มันว่าไป โคตรมึงไม่ว่าไม่เป็นไรแหละ ถ้ามึงอยากตายหมดให้มาทั้งโคตร กูจะฟัดหมด
เวลานี้กระต่ายเราเยอะนะ อยู่ข้างในนี้มีเยอะกี่คอกไม่ทราบ ลูกมันเยอะ เขาจับหูดึงขึ้นมันดิ้น ไปจับหูมันดึงอะไรจับหูคนดูน่ะ เราว่าอย่างนั้นแหละ คือจับที่อื่นมันก็ไม่เหมาะ ให้จับหูมันดึงหิ้วขึ้นอย่างนี้น่าดู แต่เรามันดูไม่ได้ซิ มันดิ้น ทำไมไปจับหูมันดึงลองจับหูคนดึงลองดูซิน่ะ เราเดินไปนั้นเห็นเขากำลังรุมดูลูกกระต่ายอยู่ เราเดินมาหน้ากุฏิหลังนี้เห็นคนรุมอยู่ เราเลยเดินเข้าไปดู เขากำลังชมลูกกระต่าย โอ๋ย เต็มไปหมด อยู่ในนั้นนะ ทำรั้วเล็ก ๆ ให้ กั้นให้แล้วเขาวิ่งเพ่นพ่าน ๆ เขาไปจับหูมัน ตัวมันอยู่ในรังจับหูดึงออกมา มีอยู่ทั่วไปเดี๋ยวนี้กระต่าย มีมากนะ แล้วกระแตก็กำลังเยอะ
นี่เห็นชัดเจนว่า แมวในบ้านนี้มากว้านเอากระต่ายเอากระแตไปกินจนหมดเลย ไม่มีเหลือ เราก็ได้มาพิจารณากับเพื่อนกับฝูงมันเป็นเหตุผลกลไกอะไรนะ พิจารณาดูซิเราว่าอย่างนั้นนะ เฉพาะอย่างยิ่งคือกระแตนี้ ท่านอุ่นเอามาจากวัดป่าแก้วชุมพล มาแต่ละทีนี้ ๕๐-๖๐ ตัว ครั้นเอามาปล่อยนี้แล้วไม่นาน หายเงียบ ๆ มันหายไปยังไงลองพิจารณากันดูซิเป็นยังไง มันผิดสังเกตเหลือเกิน แต่ก่อนกระแตในวัดนี้ชุม ครั้นต่อมาค่อยหมดไป ๆ แล้วต่อมานี้มีไม่ได้ หมดไปเลย ๆ มันเป็นเพราะเหตุไร สุดท้ายถามใครก็ไม่ได้ความ ๆ
ตอนที่ได้ความก็คือเราไปเห็นหนังกระต่ายที่กุฏิพระ คือมันกินเนื้อหมดกินตัวหมดยังเหลือแต่หนังบาง ๆ ติดกับขนมันอยู่ เราเลยไปจับขึ้นมาดู โอ๋ นี่ชัดเจนมากแล้วนี่ แมวมากินลูกกระต่ายหมด มันก็ตีไปหากระจ้อนกระแตไปหมด โหไม่ได้ ชัดเจนมากแล้ว นี่แมวทั้งนั้นแหละ จึงได้มาบอกทันทีเลย จึงได้ทำสังกะสีครอบหัวต้นเสา ๆ มันจะวิ่งขึ้นต้นเสา ส่วนวิ่งขึ้นผนังมันขึ้นไม่ได้ มันจะวิ่งขึ้นต้นเสาแล้วโดดลง เข้ามากินสัตว์ในวัดนี้ เบื้องต้นมันก็กินอยู่ในวัด แล้วไม่ไปนอนที่บ้าน กินอยู่ในนี้นอนอยู่ในนี้ เพราะฉะนั้นพวกกระจ้อนกระแตที่เป็นสัตว์หากินกลางวัน พวกนี้จึงกินหมด แล้วทั้งตอนกลางคืนทั้งกลางวันกระต่ายมันกินได้ทั้งนั้น
จับเงื่อนนี้ได้แล้ว ก็จึงได้ให้ทำอันนี้ให้รอบหมดเลยทันทีเลย พอทำเสร็จแล้วจึงได้เห็นชัดเจน แมวมันมาทีละ ๓ ตัว ๔ ตัว แห่กันมาเลย ออกมาจากหมู่บ้านนั้น จึงได้รู้ว่าเขามาเหมากินอันนี้จนหมด เพราะพวกนี้เอง นั่นเรื่องราวนะ ตั้งแต่วันนั้นแล้วพวกแมวเหล่านี้จับได้ก็จับ จับไม่ได้มันมาดูแล้วมันกลับ แต่ก่อนถึง ๓-๔ ตัวมาด้วยกันนะ ครั้นต่อมานี้ ๒ ตัวบ้าง ตัวเดียวบ้าง ระยะนี้มีมาเป็นตัว ๆ แล้วสัตว์เหล่านี้ก็แพร่หลายขึ้นเป็นลำดับ กระต่ายเต็มไปหมดเวลานี้ โหย ลูกเล็ก ๆ น่ารัก พระท่านเลี้ยงไว้เป็นจุด ๆ พระกับพวกสัตว์เหล่านี้คงเป็นอันเดียวกัน รักกันท่านะ ไปที่ไหนเป็นจุด ๆ พระท่านมีผักมีอะไรวางไว้นั้น เวลาท่านไปบิณฑบาตตอนเช้าเราแอบไปเที่ยวดู มันเห็นเรามันก็เฉย เจ้าของเขาบิณฑบาต เราก็ไปดูเขาก็เฉยนะ เป็นคอก ๆ เป็นก๊ก ๆ ทั่วไปหมด
ในวัดนี้กระต่ายเต็มไปหมด ส่วนกระแตมีอยู่ทั่วไป นี่ขึ้นเร็ว ๆ นี้นะ ตอนที่เราทำรั้วกั้นอันนี้ไว้เรียบร้อยแล้วนี้ ขึ้นหลังจากนั้นเต็มไปหมดนะเวลานี้ จึงได้เห็นชัดเจน เรื่องพวกแมวเข้ามาเหมากินสัตว์ในวัดนี้หมด เพราะแมวเท่านั้น เวลานี้ชัดเจนแล้วว่าแมวไม่มีหวังแล้วสัตว์ก็เต็ม เป็นอย่างนั้นนะ โหย เรารักมาก เดินจงกรมนี้เล่นกับสัตว์นะ ถ้าคนไปเห็นเขาจะว่าอีตาผีบ้ามันเล่นอะไร ลักษณะเหมือนเดินจงกรมลักษณะเหมือนเด็กเขาจะว่าอย่างนั้น ครั้นเวลาไม่มีสัตว์ก็เดินจงกรม ถ้ามีสัตว์เข้ามาก็เล่นกับสัตว์ เขาคงไปว่าอีตาผีบ้านี่ยังไง แก่เท่าไรยิ่งไม่อยู่สมแก่ บางทีเหมือนเดินจงกรมบางทีเหมือนอะไร คือมีสัตว์เข้ามา เล่นกับสัตว์ พวกกระจ้อนกระแตพวกกระต่ายมันไม่ได้กลัวนะ
กระต่ายยิ่งอยู่ในครัวพวกนี้เสี้ยมสอนมันแบบไหนก็ไม่รู้ ไม่รู้จักกลัวคน เราไล่เราทำท่าขู่มันยังนึกว่าเราจะเอาขนมให้มันกิน มันยังยื่นจมูกเข้ามาอีก อ้าว จริง ๆ ไม่ได้กลัวเลยไม่รู้นะ เราทำท่าใส่มัน มันยังเอาจมูกยิบ ๆ เข้ามา นึกว่าจะได้กินอะไรกับเรา แสดงว่ามันเคยข้างในพอแล้ว ตกลงเวลานี้การดุการไล่กระต่ายนี้ไม่มีความหมาย มันลบลายหมดเลย ไม่รู้จักไล่ มีแต่ว่าจะได้กินขนมด้วยเท่านั้น มันมาจากในครัว มาทางข้างสระแล้วก็มาหาทางจงกรมเรา มันเคยชินกับเราขนาดนั้นมันถึงไม่กลัว เวลามาเราก็เล่นกับมันสนุกเลยนะ นี่ที่ว่าอีตาผีบ้ามันยังไง ทำอะไรงุบ ๆ งับ ๆ อยู่นี่ ความจริงเล่นกับสัตว์ เป็นอย่างนั้นแหละเมตตาสงสาร
วันนี้ไม่มีอะไรละนะ อะไรเราก็พูดหมดแล้ว ก็มีแต่เน้นหนักถึงเรื่องทองคำ วันนี้ได้ ๒ กิโลกว่าแล้ว เป็น ๓๗ กิโลแล้ว ๓ แท่ง ๓๗ กิโลครึ่งนะ นี่จวนแล้ว กว่าจะถึงวันไปก็ต้องได้แน่ ๆ น่าจะได้ ๓ แท่งคราวนี้นะ ให้รอฟังท่านนายกก่อน ทางนู้นว่างเมื่อไรจะบอกมา เราค่อยกำหนดไป เพราะงานของเราไม่ได้รีบด่วน ด้วยเหตุนี้เองเราถึงหักทันทีเลย ให้ทางนู้นเป็นความสะดวกเต็มงานเลย วันพรุ่งนี้นายกจะแจกรางวัลอะไรทั่วประเทศไทยในบรรดาพ่อค้าใหญ่ ๆ ที่นำสิ่งของไปค้าขายทางเมืองนอกเมืองนาติดต่อสื่อสารกันมาเรื่อย แล้วท่านจะมอบรางวัลนี้ให้พวกพ่อค้าทั้งหลายทั่วประเทศไทย ในวันที่ ๒๐ นี้ ตั้งแต่เปิดงาน ป่านนี้เปิดแล้วนี่จนกระทั่ง ๕ โมงเย็น ไม่มีว่างเลย ทีแรกเราไม่รู้ ท่านก็เกรงใจเราท่านก็รับเลย ให้เราแทรกเข้าไปนั่น มิหนำซ้ำยังได้นิมนต์ไปทำเนียบรัฐบาล เรามาทราบทีหลังละซิ ถึงได้ปัดออกทันที ให้ท่านทำงานเต็มเม็ดเต็มหน่วย งานเราไม่ใช่งานรีบด่วนอะไร และเราสั่งไปเรียบร้อยแล้ว เพราะฉะนั้นเมื่อวานจึงไม่ไปกรุงเทพฯ นะ วันพรุ่งนี้จะทำงานใหญ่อีก เสร็จงานแล้วว่างเมื่อไรทางนู้นจะบอกมาเอง เราค่อยไป ไม่ได้รีบด่วนอะไร
ไปคราวนี้อาจจะได้ทองคำเพิ่มอีก คิดว่าจะไม่ต่ำกว่า ๓ แท่ง เราค่อนข้างแน่ใจ เราได้ทองคำเข้าสู่คลังหลวงเราพอใจ ๆ ทองคำที่เราเข้าไปแล้วในคลังหลวง ทำเงินสดของเราให้แข็ง ดอลลาร์ ทองคำเข้าสู่คลังหลวงแล้วเรียกว่ายืนตัวไว้ ต้านทานความอ่อนเปียกของเงินสดเราเพื่อให้แข็งตัวขึ้น ๆ เพราะฉะนั้นเราจึงสงวนอันนี้เข้าไป สงวนแล้วเสาะแสวงหานี้เข้าไปด้วยเพื่อหนุนเงินไทยของเรา เขาเหยียบแต่หัวพวกเรา แหม เจ็บใจนะเรา หัวเท่ากำปั้นนี้มาหนึ่งเหรียญฟาดหัวเมืองไทยของเราไปเท่าไร เหยียบหัวเราไป มันเจ็บใจนะ เราต้องฟิตตัวของเรา อย่างน้อยให้ได้แน่นหนามั่นคงในชาติไทยของเรา
สรุปทองคำวันที่ ๑๘ ทองคำกับดอลลาร์ ทองคำได้ ๗ บาท ๒๕ สตางค์ดอลลาร์ได้ ๑,๑๘๙ ดอลล์ ของเล่นเมื่อไร นี่ก็มาจากใหญ่ ๆ นั่นแหละ มาเงียบ ๆ ไม่ได้กระโตกกระตากนะมาทีไร ๆ รากฐานเค้ามูลโคตรแซ่ใหญ่ก็คือกระทิงแดง แอบมาอย่างนั้นนะ มาเรื่อย เมื่อวานนี้ทองคำก็ ๑ กิโลแล้ว อันนี้ก็พันกว่าแล้วมาจากนั้นนะ มาเงียบ ๆ อย่างนี้ มาอยู่เรื่อย ๆ นะ มาแบบเงียบ ๆ เราได้ตีเอาไว้ เราพูดจริง ๆ ศรัทธาอย่างนี้เป็นศรัทธาสำคัญมากทีเดียว เราต้องตีเอาไว้ตบเอาไว้ ๆ เพราะธรรมอยู่ในความพอดีตลอด ไม่ให้เหนือความพอดีไปเรียกว่าธรรม เราคอยเตือนคอยบอกอยู่ตลอดเวลา นี่ก็มาเงียบ ๆ ตลอดนะ ไปสวนแสงธรรมก็แบบนี้เหมือนกัน มาเงียบ ๆ อยู่ตลอดอย่างนี้ ทองคำ ๆ น้อยเมื่อไร ไม่ใช่น้อย ๆ นะ
เราได้ตบเอาไว้ ๆ ว่าเวลานี้เราช่วยชาติไทยด้วยกันทุกคน ต้องมีกำลังด้วยกัน บุกด้วยกัน บืนด้วยกัน ถ้าจะหนักไปทางใดทางหนึ่ง ทางหนักนั้นมันบอบช้ำ ทางอื่นเฉื่อยชาใช้ไม่ได้ เราเป็นหัวหน้าเราต้องพานำ เข้าใจไหมที่พูดนี้ จึงให้อยู่ในระดับพอดี ฟังเสียงอาจารย์ เรียกว่าฟังเสียงครูพูดง่าย ๆ ครูนี้มีทั้งขู่ด้วย เป็นครูด้วยเข้าใจไหม
