| เทศน์อบรมฆราวาส ณ วัดป่าบ้านตาด
เมื่อวันที่ ๓ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๔๗
ตาบอดนี้สิ้นไปหมดทุกอย่าง
โรงพยาบาลศูนย์อุดรนี้เรียกว่าไม่ได้วิตกวิจารณ์ละเครื่องมือตา คือเราให้หมดเลยเครื่องมือตา เรียกว่าให้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลย แล้วปวารณาตลอดไปด้วยจนกระทั่งเราตายสำหรับตากับตึก ตึกที่เราสร้างให้นั้นเครื่องไม้เครื่องมือทั้งหมดเราก็ปวารณาเปิดไว้เลย หรือหากจะมีการต่อเติมทางไหนอีกได้ในบริเวณนั้นเราก็ให้เลย เพราะตึกหลังนี้ทีแรกก็เป็นสองชั้น เราก็ให้ตามนั้นแหละ ครั้นต่อมาคนไข้แน่นอีก เขามาขออีกเป็นสามชั้น เราบอกให้เป็นถามช่าง เรื่องน้ำหนักของตึกมันจะทานได้กี่ชั้น ถามแล้วเขาบอกว่าได้เพียงสองชั้น ตกลงเราก็เลยให้รอบๆ นั้น เอ้าจะสร้างต่อเติมตรงไหนได้ในบริเวณนี้เราให้ พร้อมทั้งเครื่องไม้เครื่องมือตึกหลังนี้ ทรุดโทรมตรงไหน ซ่อมตรงไหนเราให้หมด แล้วเปิดไว้จนกระทั่งวันเราตายเหมือนกันในบริเวณตึกหลังนั้นนะ
เครื่องทำตานี้เรียกว่าสมบูรณ์แบบเลย เห็นหมอเขาสั่งมาเรื่อยๆ อยู่ เครื่องมือตา คือเราเปิดไว้แล้วว่าไม่ต้องมาขออนุญาตจากเรา เมื่อหมอเห็นสมควรกับเครื่องมือตาเครื่องใดๆ ให้สั่งมาเลย บกพร่องตรงไหนสั่ง เมื่อของตกมาถึงแล้วหมอรับรองคุณภาพแล้วส่งบิลมาเลย เราเป็นคนจ่ายเรื่อยๆ ตานี่สำคัญมากนะ อวัยวะเครื่องใช้ของใจ ตานี่สำคัญอยู่มากทีเดียว หูหนวกตาเห็นยังดีอยู่นะ ถ้าตาบอดนี้สิ้นไปหมดทุกอย่างเลย อะไรๆ สมบัติกองเท่าภูเขานี่ก็ไม่เห็น ใช่ไหมล่ะ หูหนวกมันยังมองเห็นสมบัติ ใบละห้าละสิบมันเห็น ตาบอดนี่ไม่เห็นเลย เราจึงเห็นสำคัญ
โรงพยาบาลศูนย์นี้ก็ต้นเหตุมาจากเราไปรักษากับหมออุทัย รักษามาแล้วมาอยู่ได้สองวันหรือไง เข้าโรงพยาบาลเลยเปิดกันเลยเชียว บอกว่าเปิดร้อยเปอร์เซ็นต์เราบอกงั้นเลย สำหรับเครื่องมือทางตาเราจะให้ทั้งหมด ก็ตกลงกันทั้งหมอทั้งอะไร ตอนนั้นหมอก็ไม่ครบเพราะว่าเครื่องมือไม่พอ ถ้าเครื่องมือพอหมอจะครบไหม ครบ เอาสั่งเลย เอาเลย หมอให้สั่งมาเลยเครื่องมือพร้อมกันเลย ตั้งแต่บัดนั้นมาปี ๒๕๓๐ เราจำได้เราไปรักษาตา
เราจึงได้เปิดทางนี้มา เราสั่งมาตั้งแต่ ๒๕๓๐ สิบหกสิบเจ็ดปีแล้วมั้ง เครื่องมือทางตาสมบูรณ์มาตั้งแต่โน้น คือสั่งโดยด่วนเลยให้ได้มาพร้อมกันหมดเลย เราบอกงั้น เราเป็นคนสั่ง โธ่ ไม่ใช่น้อยนะ ฟาดเสียตั้งสิบกว่าล้านนะ ไม่ใช่เล่นตา ทีนี้ก็สั่งมาเรื่อย เราไม่นับเราไม่คำนวณ เราพอทราบได้ตั้งแต่สั่งมาทีแรก รวมแล้วเท่านั้นก็จ่ายเลยๆ จากนั้นมาก็สั่งทะยอยมาเรื่อย เครื่องมือตานี่ โถ ไม่ใช่ถูกๆ นะแต่ละเครื่องๆ ฟาดเป็นล้านนู่น เป็นแสนๆ นู่น ไม่มีหมื่นมีแต่แสนๆ ขึ้นหาล้าน เครื่องมือตานะแต่ละเครื่องๆ
เราเห็นสำคัญตา ทีนี้เวลาไปนั้นน่ะคนมาเต็มอยู่ในห้องตา ห้องอื่นๆ ที่ไปตรวจคนไข้ไม่มีมาก มีเล็กน้อย แต่ตานี้เต็มไปหมดทุกวันๆ ทำไมห้องตาจึงมากมายก่ายกองนัก ห้องอื่นไม่เห็นมี โห ไม่มีแต่ที่นี่ ที่อื่นๆ จังหวัดอื่นๆ มานี้หมด ว่างั้น เพราะฉะนั้นมันถึงมาก แล้วเครื่องตรวจพอไหม พอ ทัน บอกว่าทัน ถ้าไม่ทันก็ให้สั่งมาอีกก็เราเปิดแล้ว บอกว่าทันๆ ทั้งหมด เครื่องมือตรวจแล้วก็รักษาด้วยเครื่องมือต่างๆ นี่จึงว่าจะเป็นประโยชน์มากสำหรับตา
เราไปดูคนไข้นี้ แหม เต็มทุกวันนะ ไปทีไรไม่เห็นบกบาง ไม่ว่าไปตอนไหนนะเป็นอยู่อย่างนั้น มีมาก ตอนบ่ายก็มี ไม่มากก็มีมากกว่าเพื่อน แต่ตอนขนาดนี้ไปแล้ว(สองโมงเช้า) โอ๋ยเต็มไปหมดเลย ๑๐ โมง ๑๑ โมงเหล่านี้มากทั้งนั้นตาทั้งนั้น จึงทำให้พิจารณาย้อนหลังก่อนหน้าที่ยังไม่ได้เครื่องมือมานี้คนจะตาบอดตาเสียมากมาย พอได้เครื่องมือมานี้เห็นคนเต็มหมด มีความหวังเป็นจำนวนมากละ เราก็บอกกำชับเอาไว้การเก็บค่ารักษาเพื่อพยุงโรงพยาบาลเราก็ให้เก็บแต่อย่าให้เก็บแพงนักนะ ถ้ารายไหนที่ไม่มีเลยก็รักษาให้เลย เราบอกอย่างนั้นเลย เขาก็ปฏิบัติตามนั้น
โรงพยาบาลศูนย์นี่รู้สึกว่าสำคัญๆ เครื่องมือสำคัญ ไม่ว่าประเภทใดก็ได้ รู้สึกจะออกจากนี้ทั้งนั้นเครื่องมือนะ เครื่องมือแพทย์ เครื่องละเป็นล้านๆ ก็มี เราให้หมดละ ตั้งแต่เอกซเรย์คอมพิวเตอร์ลงมาเราให้ทั้งนั้น อุลตราซาวด์ก็ให้ถึงสองเครื่อง เครื่องใหญ่ให้ทั้งสองเพราะเป็นโรงพยาบาลศูนย์ และเอกซเรย์คอมพิวเตอร์ก็ให้เครื่องหนึ่งแล้ว นอกจากนั้นก็เครื่องมืออย่างอื่นที่สำคัญๆ ให้ทั้งนั้น จึงมากกว่าเพื่อน
บรรดาโรงพยาบาลทั่วประเทศไทยที่เราช่วยมา โรงพยาบาลศูนย์อุดรนี่มากกว่าเพื่อน อย่างน้อยเราพูดอย่างน้อยนะ ๖๐ ล้านขึ้นไปละอย่างน้อย รถก็ให้ตั้งสามคันสี่คันโรงพยาบาลศูนย์ฯ ตึกกับเครื่องมือทั้งหมดไม่ใช่น้อยๆ มันคล้ายคลึงกันกับตาตึกก็ดีราคามัน เพราะตึกนี้ทั้งหมด พวกตู้พวกเตียงพวกอะไร เราให้หมดเลย ตลอดถึงการจะเติมต่อที่ไหนเราก็ให้ทั้งนั้น ตึกกับตานี้เรียกว่าปวารณาตลอดชีวิตของเราเลย
การช่วยโลกเรียกว่าเราช่วยมาเต็มกำลังสุดความสามารถของเราแล้ว ทุกวันนี้ไม่มีเรื่องเงิน ไม่เคยมีเงินเลยเรา มาเท่าไร เดี๋ยวนี้ก็รออยู่เยอะมันให้ไม่ทันๆ เพราะมันมากต่อมากคนที่จะมาขอ โรงพยาบาลมากกว่าเพื่อน โรงร่ำโรงเรียน โรงพยาบาล ที่ต่างๆ มีแต่น้อย สำหรับโรงพยาบาลนี้มีมากเป็นประจำเลยเชียว โรงพยาบาลต่างๆ ทั่วประเทศไทยทางไหนขอมา จำเป็นอะไรเราก็ให้ๆ ไปเรื่อยทุกๆ ภาค โรงพยาบาลนี่ก็ช่วยมากที่สุด
เพราะคนเข้าโรงพยาบาลมีแต่คนจนตรอกจนมุม เราคำนวณเอาเรื่องความจำเป็นของคนไข้ เป็นเศรษฐีก็ตามเมื่อเจ็บไข้ได้ป่วยแล้วจนตรอกทั้งนั้นคนเรา ต้องอาศัยหมอ หมอก็ต้องอาศัยเครื่องมือ เราคิดอันนี้ละ เพราะฉะนั้นบางครั้งเราถึงได้ติดหนี้ โรงพยาบาลนี้ติดบ่อยนะติดหนี้ ที่อื่นไม่ติด สร้างตึกไม่รู้กี่หลังไม่เคยติด เราคำนวณไว้เรียบร้อยๆ จ่ายตามนั้นๆ ส่วนโรงพยาบาลนี้มันมาแบบจ๊ะเอ๋ แบบปัจจุบันเลย ทีนี้เงินเราก็ไม่พอ ติดหนี้ เอ้ายอมติดเพราะเห็นโรงพยาบาลเห็นคนไข้มีความจำเป็นมาก ติดหนี้ไปก่อนเรื่อยๆ สำหรับโรงพยาบาลติดหนี้อยู่เสมอ อย่างอื่นๆ ไม่ติด สร้างไปสักกี่สิบล้านก็ไม่ติดตึกนะ ตึกนี้ไม่ติด
เวลานี้เพียงสองแห่งนี้ก็ ๖๐ ล้าน ของเล่นเมื่อไร นี่ที่กำลังสร้างอยู่ ที่ลาดยาวก็คำนวณไว้แล้วว่า ๓๕ ล้าน อุดรโรงพยาบาลโนนสะอาดนี้ ๓๐ ล้าน นั่น มันก็ ๖๐ กว่าล้านแล้ว ที่ใหญ่ๆ นะ หมายถึงใหญ่ๆ ส่วนเล็กส่วนย่อยจ่ายเรื่อยช่วยเรื่อย อย่างนี้ละเงินมันจะมีมาจากไหนฟังซิพี่น้องทั้งหลาย ระยะนี้เราไม่ได้ช่วยชาติ การเงินการทองก็ร่อยหรอไปมากๆ แต่คนที่มาขอยิ่งนับวันหนาแน่นขึ้นมา นี่มันไม่ทันกัน เรายิ่งจำเป็น จำเป็นตลอดเรื่องการเงินการทอง
ใครจะมาเหมาว่าหลวงตาบัวมีเงินผิดทั้งเพเลย ราวฟ้ากับดิน คนจนจะตาย คนอื่นจะเหมาว่าร่ำรวย เช่น เขาให้มาคนนั้นเท่านั้นเท่านี้เห็นกันทั่วหน้าใช่ไหม คนนี้เท่านั้นคนนั้นเท่านั้นรวมแล้วเป็นเงินเท่านั้น เขาเห็นกันทั่วหน้า บทเวลาเราจ่ายเขาไม่เห็นซิ เช็คใบหนึ่งตั้งหลายแสน เป็นล้าน เป็นล้านๆ จ่าย เขาไม่เห็นนี่ซิ นี่ละที่เขามองเราผิดไป เขาเห็นแต่เงินหลั่งไหลเข้ามา บทเวลาเงินออกเขาไม่เห็น เราสั่งจ่ายทุกเดือน วันนี้ก็พูดเท่านี้ละ ไม่พูดมาก เหนื่อยมากนะเรา เราทนเอา ทนเอาเฉยๆ วันหนึ่งทนๆ ทนเพื่อประชาชน เอาละทีนี้ให้พร
เอ้อทางวิทยุทางที่บ้านตาดก็มี สวนแสงธรรมก็มี นี่ขาดเหลือเท่าไรก็อยู่กับเรา เราเป็นคนจ่ายทั้งนั้นละ
ตั้งแต่กลับมาจากกรุงเทพฯตั้งแต่วันนั้นละ ทรุดลงตั้งแต่บัดนั้น วันที่ ๔ มาถึงวันที่ ๕ ฉันจังหันไม่ได้เลยตลอดจนกระทั่งทุกวันนี้ ฉันจังหันไม่ได้ทั้งนั้นละ พอถูไถไปวันหนึ่ง นี่เราจึงให้งดเรื่องยาหมอ ให้งดทั้งหมด เราแพ้ยามากตอนนี้ เพราะยาสุมเรา ตั้งแต่บวชมาก็มีครั้งนี้ที่ยาสุมเอามากมาย แล้วสุดท้ายมันก็แพ้ยา คันไปหมดทั้งตัว เมื่อวานนี้มาวันนี้ค่อยเบาคันไม่ค่อยมาก เพราะเราตัดเรื่องยาทั้งหมด ยาชนิดไหนก็ตามไม่เอาทั้งนั้น เพราะเวลานี้เราแพ้ยา แพ้อย่างมากทีเดียว ไม่ใช่แพ้ธรรมดา ข้างในพูดไม่ถูก แต่มันเป็นอยู่ภายใน อ่อนไปหมด ร่างกายอ่อน ขานี้ก็เป็นแบบเดียวกัน
นี่ก็ยาไล่ ว่าเป็นไข้ภายในลำไส้อะไร พอฉันยานี้ขับออกไป เราก็บอกว่าทำไมมันปวดเข่า หมอเขาบอกว่ายาไล่ออกไปที่เข่า ทีนี้ไล่ออกไปแล้วมันไม่ไล่เตลิดน่ะซิ มันไล่ไปเข่าเป็นที่เก็บทุกข์เก็บโรค จากนั้นมาแล้วก็เลยขาอ่อนเข่าอ่อนไปหมด เดินไปไหนมาไหนลำบาก ตอนจะลุกนี่สำคัญมาก ลุกไม่ระวังจริงๆ ล้มเลยนะ คือเข่าอ่อนขาอ่อนเสียอย่างเดียวไม่เป็นท่าคนเรานะ ตอนลุกตอนนั่งสำคัญ พอลุกไปแล้วเดินไปแล้วก็ค่อยดีไป แข็งแรงไป เอาละที่นี่ให้พรนะ
ชมถ่ายทอดสดพระธรรมเทศนาของหลวงตาตามกำหนดการ ได้ที่
www.Luangta.com หรือ www.Luangta.or.th |
