ผมได้เคยพูดให้หมู่เพื่อนฟังหรือเปล่าก่อนที่จะรักษายาจีน ที่ว่าเกือบไปน่ะ ๒ วัน ๒ คืนบังคับกัน แหมเอาอย่างหนัก ถ้าธรรมดาไปแล้ว นี่ไม่ใช่คุยนะพูดตามเรื่องความจริง จิตใจมันเข้มแข็งยิ่งกว่าอะไร ไม่วิตกวิจารณ์ไม่สะทกสะท้าน ดูแต่ความจริงของมันที่แสดงภายใน มันหอบ หอบอะไรไม่รู้นะ หอบแบบฮัก ๆ แล้วแหงนหน้าขึ้นฟ้านู่น มันเป็นของมันเองเหมือนกับว่าชัก ลมข้างในพุ่งขึ้นมานี้หมด ลมในนี้ไม่มี หายเงียบเลย เหลือแต่ความรู้ นั่นละไปตอนนั้น ถ้าไม่มีสติหรือไม่มีเครื่องควบคุมไปตอนนั้น นั่นละที่ว่าคนตาย นั่งก็ตาย ตายแบบนี้เอง
เหมือนกับมันชักนะ มันหอบพุ่งขึ้นมา หน้าหงายทีนี้นะ มันเป็นเองของมันมันชัก ลมหายหมดเลย ทีนี้มันก็ออกตอนนั้นละ ถึงลมหมดแต่ความรู้ไม่หมด มันรู้กันอยู่ภายใน บังคับกันไว้ตรงนั้น บางทีชั่วโมงหนึ่งขึ้นถึง ๓ หน มันหนักเข้า ๆ ขนาดนั้น ภายในชั่วโมงหนึ่งขึ้นถึง ๓ หนมันจะทนได้เหรอ จะหักห้ามกันไว้ได้ยังไง มันก็ยิ่งจะรุนแรงขึ้นไป ทำให้วิตกถ้าขืนเป็นอย่างนี้อีกจะไม่เลย ๗ วัน ก็คิด พอดีได้ยาจีนมานี้มันก็ระงับกันได้ลง แม้อย่างนั้นมันก็มีอยู่ของมันภายใน มันไม่หอบอย่างนั้นก็ตามมันก็มีอาการของมัน ต้นเหตุที่จะให้หอบยังมีของมัน เหนื่อย หายใจแต่ละทีเหมือนกับหายใจไม่ทั่วท้อง หายใจไม่เต็มปอด ทำให้ต้องสูดลมหายใจยาว ๆ คือลมหายใจธรรมดามันไม่พอ ก็มีเป็นบางครั้ง ๆ แต่ไม่มากนัก
คืนแรกเป็นผมจำไม่ได้ว่าวันที่เท่าไร ถึงตี ๑ เชียวนะ นอนไม่ได้ นอนแล้วมันจะไป เวลานอนนี้มันจะหอบของมันปุ๊บปั๊บแล้วก็ไปเลย ได้บังคับกันไว้เหมือนผู้ต้องหาอย่างอุกฉกรรจ์ทีเดียว ถึงตี ๑ คืนแรกจึงค่อยสงบลง แน่ใจว่าพักได้ก็จึงพัก ตื่นขึ้นมากลางวันก็ควบคุมกันอยู่ตลอดทั้งวันเลย เผลอไม่ได้ ถ้าพูดภาษาโลก ๆ เผลอเป็นไป แต่มันไม่หอบมันก็อ่อน อ่อนของมัน เหมือนกับว่าหัวใจไม่ทำงาน เหลือแต่ความรู้อยู่เฉย ๆ คืนที่ ๒ ก็ตี ๒ บังคับกันไว้ตลอด เอากันอย่างหนักทีเดียว ขนาดนอนไม่ได้ นอนไปเลย เวลานอนหลับนี้ไปได้ง่ายมากกว่าอิริยาบถอื่น เพราะขันธ์ส่วนพักมันก็พัก ส่วนกำเริบมันไม่ได้พักนี่ ไปตอนนั้น
