|
Find in Page |
 |
 Close |
|
 |
| :: บทเพลงประวัติหลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน :: เพลงที่ 17 ยิ่งภาวนายิ่งเกิดความอัศจรรย์ |
| เพลงประวัติหลวงตามหาบัว ตอนที่ ๑๗ ยิ่งภาวนายิ่งเกิดความอัศจรรย์ ********************** ถวายเพลิงพระอาจารย์เรียบร้อย มาพักยังวัดดอยธรรมเจดีย์ มุ่งหมายไม่หน่ายไม่หนี หวังธรรมเต็มที่โดยไม่มีหย่อนยาน มุ่งตามครรลอง ของพระอาจารย์มั่น ปฏิปทาโน้มน้อมทำตามท่าน โดยไม่มีวันจะผันแปรเปลี่ยนไป (ดนตรี) เร่งทำความเพียรทุกวัน นั่งภาวนานานๆ เกิดอัศจรรย์สิ่งอันไม่เคยพบเห็น ดวงจิตระงับสงบเย็น เหมือนเดือนผ่องเพ็ญนวลใส พุ่งออกไปเหมือนไฟพะเนียง สูงนั้นเคียงเมฆา ท้องนภากว้างใหญ่ โอ้จิตเรานี้เป็นยังไง นั่งสมาธิครั้งใด อัศจรรย์ใจ ว่าทำไม จิตพุ่งไกลและแสนสว่าง (ดนตรี) พลางรำพึงคนึงเห็นจิตอัศจรรย์ โอ้จิตนี้สำคัญ เหตุใดใสแสนกระจ่าง มองดูร่างกายทะลุเข้าในเรือนร่างเหลือเพียงเงาเพียงรางๆ นอกนั้นสว่างไสว ให้เห็นอัศจรรย์นับวันก็ยิ่งแปลกใจ เพิ่มความสงสัยหนักหนา จิตเรานี่ใยหนอทำไมนวลจ้า สว่างหนักหนา คิดยิ่งพางงงวย… (พูด-๑๗) ความสว่างไสวของจิตที่พุ่งออกไปนั้น เหมือนกับไฟพะเนียงที่เขาจุดฟู่ๆและพุ่งกระจายขึ้นไปบนอากาศนั่นเอง พอกำหนดตามดู มันก็พุ่งเรื่อยจนจรดก้อนเมฆเลยทีเดียว แสงสว่างของจิตนี้ ดูสว่างไสวนิ่มนวลมากจนบอกไม่ถูก เมื่อมองดูร่างกายตัวเอง ก็เห็นเป็นเงารางๆ เพราะความรู้ทะลุไปหมด สว่างไสวมาก พลางรำพึงอยู่ในใจว่า เอ ! จิตเรานี้ ทำไมอัศจรรย์นัก พอนึกว่าจิตเราทำไมอัศจรรย์นักหนาอยู่นั้น ขณะจิตหนึ่งก็ผุดขึ้นมาอย่างไม่คาดไม่ฝันว่า ถ้ามีจุด,Uต่อมแห่งผู้รู้อยู่ที่ๆไหนนั่นแล คือ ตัวภพ ก็เลยยิ่งงงเป็นไก่ตาแตก ติดอยู่กับปัญหานี้ ถึง ๓ เดือนกว่า ยังปลงยังวางไม่ได้ ทำให้หวนคิดถึงพ่อแม่ครูอาจารย์มั่น ถ้าท่านยังอยู่ ท่านต้องรู้และชี้บอกให้ได้ และจิตอวิชชา ปัญหาคาใจเช่นนี้ มันจะต้องพังทลายขาดสะบั้นลงไปตั้งแต่ระยะเริ่มแรกอย่างแน่นอน ที่เป็นอยู่เช่นนี้ ก็เพราะอุบายเราไม่ทัน มิหนำซ้ำยังติดยังยึดมันเข้าไปอีก เลยต้องแบกปัญหาคาใจนี้อยู่แต่เพียงผู้เดียว และออกเดินทางลงจากวัดดอยธรรมเจดีย์ จังหวัดสกลนคร ผ่านป่าเขาดงดอนน้อยใหญ่ ไปจนถึงบ้านกระโหม-โพนทอง ซึ่งอยู่ระหว่างอำเภอบ้านผือกับอำเภอท่าบ่อ เขตติดต่อกัน มีแม่น้ำทอนเป็นเขตแดน และไปล้มป่วยอย่างหนักที่นั่น ด้วยโรคไข้เจ็บขัดในหัวอก ********************** |
 |
| Copyright All Rights Reserved. |